3,534 matches
-
vinde marfa. La colțul unei străzi dosnice, dădu peste Hikoju, care avea nasul înroșit de vântul puternic și uscat. Reparatorul de arcuri îl trase spre el și-i îndesă în mână o scrisoare. — După ce-o citești, mestec-o și scuip-o în râu, îl preveni el. Apoi, prefăcându-se că nu-l cunoștea, Hikoju coti la dreapta, în timp ce Hiyoshi pornea în direcția opusă. Știa că era o scrisoare de la Shichinai. Neliniștea nu-l părăsise, și inima începu să-i bată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Jozaiji. Dacă vântul bate dinspre miazănoapte sau se oprește complet, stai pe loc. Termină de citit, rupse scrisoarea în bucățele și le strânse ghemotoc, după care le mestecă până se făcură cocoloș. — Vânzătorule de ace! Surprins, nu avu timp să scuipe bulgărele în râu. Ascunse ghemotocul de hârtie în pumnul strâns. — Cine mă strigă? — Vino-aici. Am dori să cumpărăm niște ace. Nu se vedea nimeni, iar Hiyoshi nu-și dădea seama dincotro se auzea glasul. — Încoace, vânzătorule! Pe cealaltă parte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Poartă un halat de bombac alb, pătat. De aceea îți amintește de un bâtlan. E un prichindel cu chip ca de maimuță. — Ha, ha! Nu-i nici bâtlan, nici cioară, ci maimuțoi, hai? Și încă unul gureș. Îi place să scuipe vorbe mari. În timp ce îl descoseam, a încercat să întoarcă foaia. M-a întrebat cine e stăpânul mreu, iar când i-am spus, s-a ridicat și a privit încoace cu multă cutezanță. — Și ce făcea, cocârjat așa? — Mi-a spus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
prosternau cu capetele la pământ, în fața caselor și pe marginea drumului. Nobunaga nu era reținut nici măcar în public. Își dregea glasul în timp ce le vorbea slujitorilor și în același timp râdea. Spunând că-i era sete, mânca pepeni în șa și scuipa semințele. Hiyoshi mergea pentru prima oară în viața lui prin mijlocul acelor drumuri. Nu-și dezlipea ochii de spinarea noului său stăpân, spunându-și: „În sfârșit, acesta-i drumul. Asta e calea.” Castelul Nagoya apăru în fața lor. Apa din șanț
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
toamnei care se apropia, dar în curtea castelului, cu pâlcurile sale dese de copaci, încă mai zburau roiuri de țânțari. — Nu e chiar atât de neașteptat, spuse în cele din urmă Nobunaga, aproape ca și cum ar fi mestecat și ar fi scuipat cuvintele. Dacă Yamabuchi-ii se revoltă, înseamnă că buboiul care se vindeca a început iarăși să coacă puțin. Vom aștepta până se sparge de la sine. — Vă veți duce personal, stăpâne? — Nu va fi necesar. Trupele dumneavoastră... — Cred că nu va fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Shibata Katsuie, în timp ce ieșea împreună cu Sakuma Nobumori în spatele cazărmilor. — De-asta e atât de antipatizat, chiar și când nu are motive să fie. Nimic nu e mai neplăcut decât să asculți pe cineva care turuie despre propria lui deșteptăciune. Aproape scuipându-și cuvintele, priviră silueta lui Hideyoshi croindu-și drum prin mlaștina din depărtare, împreună cu Nobunaga. Nu ne spune nimic - nu se consultă deloc cu noi. — Înainte de toate, nu e îngrozitor de periculos? O fi ziua-n amiaza mare, dar inamicul poate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
și dacă vor continua să ne atace douăzeci, treizeci, poate și o sută de ani, nu ne vom preda. Noi suntem clanul Asai! Nu cedăm în fața unuia ca Nobunaga. Era atât de revoltat contra clanului Oda, încât părea gata să scuipe, dar dintr-o dată tăcu. Luminadă de lampă din spate, Oichi își ținea fața îngropată în copilul care-i sugea la sân. Aceea era sora mai mică a lui Nobunaga! Nagamasa se cutremură de emoție. Până și la față semăna cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
capului. — Lașule! strigă el. Suferise o singură rană de spadă, dar asasinul avea un complice. Văzându-și tovarășul în dificultate, al doilea om se repezi la Shikanosuke, cu spada ridicată, răcnind: — Pregătește-te să mori! E porunca seniorului nostru! — Ticăloșilor! scuipă înfuriat Shikanosuke. Îl îmbrânci pe primul atacant în tovarășul său, făcându-l pe al doilea să cadă. Profitând de ocazie, o luă la fugă în râu, stârnind jerbe mari de spumă. — Nu-l lăsați să scape! strigă un ofițer din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Am venit să vă primesc dojana, răspunse Hideyoshi, cu adânc respect. „Întotdeauna are răspunsul cel mai potrivit,” își spuse Nobunaga. Îi era tot mai greu să rămână supărat. Trebuia să vorbească rar, ca și cum ar fi mestecat cuvintele și acum le scuipa. Cum adică, ai venit să fii dojenit? Credeai că toată afacerea asta se va termina cu o scuză? Ai comis o mare greșeală care nu mă afectează numai pe mine, ci și întreaga armată. — Ați și citit scrisoarea pe care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Mitsuharu se ridică: — Nu ți-am mai văzut de mult timp soția și copiii. Poate trec să-i salut. Mitsuhide își privi vărul îndepărtându-se. Peste un moment, păru că avea pieptul atât de congestionat încât nu putea nici să scuipe, nici să înghită. La două camere distanță, Saito Toshimitsu, vasalul lui Mitsuhide, se sfătuia cu alți generali, studiind hărți militare și discutând probleme tactice. Ieși din încăpere, pentru a vorbi cu Mitsuhide. — Trimiteți convoiul cu provicii în Sanin înaintea noastră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
afacerile noastre, desigur. Dar mă întreb dacă n-ar fi bine să ne mărginim la atât. — Ar fi bine, nu încape îndoială. Aduceți toate noutățile, cât de repede puteți. Cum doriți, stăpâne. — Sau, dacă nu reușiți, mestecați bine și apoi scuipați iarăși, adăugă Nobunaga. — Să scuipăm? Mestecați cât mai bine, rețineți în stomac ceea ce e de calitate și scuipați drojdiile. Dacă războinicii, agricultorii, meșteșugarii și neguțătorii din Japonia înțeleg acest principiu, atunci se va putea importa orice, fără probleme. — Ba nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
întreb dacă n-ar fi bine să ne mărginim la atât. — Ar fi bine, nu încape îndoială. Aduceți toate noutățile, cât de repede puteți. Cum doriți, stăpâne. — Sau, dacă nu reușiți, mestecați bine și apoi scuipați iarăși, adăugă Nobunaga. — Să scuipăm? Mestecați cât mai bine, rețineți în stomac ceea ce e de calitate și scuipați drojdiile. Dacă războinicii, agricultorii, meșteșugarii și neguțătorii din Japonia înțeleg acest principiu, atunci se va putea importa orice, fără probleme. — Ba nu, nu e bine așa, dădu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
bine, nu încape îndoială. Aduceți toate noutățile, cât de repede puteți. Cum doriți, stăpâne. — Sau, dacă nu reușiți, mestecați bine și apoi scuipați iarăși, adăugă Nobunaga. — Să scuipăm? Mestecați cât mai bine, rețineți în stomac ceea ce e de calitate și scuipați drojdiile. Dacă războinicii, agricultorii, meșteșugarii și neguțătorii din Japonia înțeleg acest principiu, atunci se va putea importa orice, fără probleme. — Ba nu, nu e bine așa, dădu din mână cu tărie Soshitsu; era întru totul împotrivă și se grăbi să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
și Nagasaki, ci și prin toată insula Kyushu, în regiune îndepărtate din Shikoku și până și în Osaka, Kyoto și Sakai. Domnia Voastră tocmai ați spus că ar fi în regukă dacă tot ceea ce aducem noi în Japonia este mestecat și scuipat, dar religia e unică și probabil nu poate fi tratată astfel. Oricât de mult ar mesteca oamenii, sufletele lor vor fi atrase în această erezie și nu vor renunța, nici chiar dacă-i crucificați sau le tăiați capetele. Nobunaga rămase complet
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
lucrurile altfel decât Soshitsu. Sotan privi un moment spre lampă, precaut, dar apoi răspunse cât se poate de clar: — Sunt de acord cu dumneavoastră, stăpâne, că ar fi bine să mestecăm bine această problemă a religie creștine și s-o scuipăm apoi. Nobunaga își aținti privirea spre Soshitsu, ca un om căruia tocmai i s-ar fi confirmat opiniile. — Nu-ți face griji. Trebuie să percepi ansamblul mai larg al lucrurilor. Cu secole în urmă, Seniorul Michizane a susținut combinarea sufletului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
se înclină. Hideyoshi părea și el să dea din cap probator la adresa lui Katsuie. Acesta își smuci într-o parte gâtul scurt și gros și se întoarse, într-un foșnet de haine, la locul său. După aceea, arăta destul de furios ca să scuipe. Niwa, Takigawa, Shonyu, Hachiya, Hosokawa, Gamo, Tsutsui și ceilalți generali își aduseră omagiile. Apoi, se îndreptară spre sala de banchet folosită pentru solemnitățile de acel gen și, la invitația văduvei lui Nobunaga, se așezară la masă. Erau pregătite tacâmuri pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
îi aștepta așezat pe scăunelul său de general, cu o expresie trufașă. Katsuie arăta întotdeauna demn, oricare ar fi fost situația. Shogen fu primit imediat în audiență. — De data asta, n-ai reușit, Shogen, începu Katsuie. În timp ce-și scuipa adevăratele simțăminte, avea pe chip o expresie complexă. Toată lumea spunea că unchiul și nepotul Shibata aveau firi intrigante și egoiste, iar acum atât Katsuie cât și Genba îl așteptau pe Shogen, cu expresii reci, să vorbească. Scăparea îmi aparține, spuse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
mai ușor, fiind obosite după lunga călătorie. Din acest motiv, își declarase hotărârea de a rămâne pe Muntele Oiwa i nu părea nicidecum dispus să se răzgândească. Ochii lui Katsuie scăpărau de furie. — Nătărăul! răcni el, aproape ca și cum ar fi scuipat sânge; apoi, cu un geamăt greu care-i zgudui întreaga ființă, mormăi: Genba se poartă scandalos. Și, privind în jur, spre locul de așteptare al războinicilor din camera alăturată, țipă cu glas ascuțit: — Yaso! Yaso! — Îl căutați pe Toshida Yaso
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
și informațiile false bântuiau peste tot, încurajând astfel actele de lașitate. Când asista la mizerabila confuzie a trupelor sale, Katsuie nu era numai dezabuzat, ci turba de-a binelea. Scrâșnind din dinți, părea incapabil să se stăpânească de a-și scuipa indignarea spre ofițerii din jurul lui. Mai întâi așezați, apoi în picioare și în sfârșit umblând de colo-colo, războinicii din jurul lui Katsuie nu se putuseră calma câtuși de puțin. Ordinele lui le fuseseră transmise de câte două, trei ori, dar răspunsurile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
avea să înconjoare imediat castelul. Înaintând spre poarta principală a Castelului Fuchu, oamenii lui Hideyoshi - acum ca un râu năvalnic - se desfășurară în formație „aripă de barză”. Un moment, numai stindardul comandantului stătu nemișcat. Chiar atunci, întreaga construcție a castelului scuipă fum de pulbere. — Puțin mai înapoi, Kyutaro. Înapoi! ordonă Hideyoshi. Nu răsfira soldații și nu intrați în formație de luptă. Ordonă-le să se regrupeze și să stea în afară de formație. Soldații din avangardă se retraseră, iar muschetele din castel tăcură
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
gazetele evreiești din cele patru unghiuri ale lumii, cu insolența caracteristică și tradițională a neamului lor pribeag, au aruncat asupră-ne toată murdăria penelor lor nerușinate. Daca lucrul s-ar fi mărginit aici, daca numai sectarii lui Mamona ar fi scuipat asupră-ne, n-am fi avut nimic de zis, am fi lăsat să, treacă lucrul nerelevat. Orice s-ar zice, între noi și evrei este o deosebire de rasă, care nu ne permite nouă s-avem față cu dânșii în
Opere 10 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295588_a_296917]
-
se supără, iese din casă și caută alt domiciliu spre a-și adăposti virginitatea-i politică. Liber era dumnealui desigur! Drum bun! Și nu-l regretăm. Însă puțini oameni sânt aceia cari, după ce au băut și mâncat într-o casă, scuipă pe prag după ce au părăsit-o. Dar cine cunoaște pe d. Boerescu nu se va mira de nimic. Roșii până ieri nu erau oare pentru dumnealui tâlhari, asasini, tovarăși ai lui Nobiling și Hoedel? Și astăzi dânșii nu reprezintă, fără
Opere 10 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295588_a_296917]
-
z. E drept că d. Graetz nu numește creștinismul un dușman moștenit (Erbfeind) - cel puțin n-am găsit expresia răsfoind volumul - dar [î]l numește răsdușman (Erzfeind), care a primit mântuirea de la jidovism, pentru a-l întemnița și a-l scuipa mai pe urmă (p. 389). Erbfeind sau Erzfeind, dușman moștenit sau răzdușman - nu știu zău care espresie e mai blândă, mai cuviincioasă, mai demnă de un om care strigă mereu contra netoleranței creștine! Și acel loc nu e defel izolat
Opere 10 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295588_a_296917]
-
un oraș care era jumătate unguresc, jumătate ceh, și i-au zis să spună că e de partea cehoslovacă. Ea zice: „Bine, dar fără Iuți - adică eu - nu mă duc”. Și așa am ajuns să plecăm. La graniță am spus: „Scuip și nu mai pun niciodată piciorul În Germania” - am scuipat și mașina s-a oprit. M-am speriat, am gândit că omul era plin de frică. Am văzut că s-a sculat profesorul și a ținut un discurs din care
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]
-
au zis să spună că e de partea cehoslovacă. Ea zice: „Bine, dar fără Iuți - adică eu - nu mă duc”. Și așa am ajuns să plecăm. La graniță am spus: „Scuip și nu mai pun niciodată piciorul În Germania” - am scuipat și mașina s-a oprit. M-am speriat, am gândit că omul era plin de frică. Am văzut că s-a sculat profesorul și a ținut un discurs din care n-am Înțeles nimic, doar Hidra și Hitler, asta am
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2330_a_3655]