1,791 matches
-
răspuns așa cum strămoșii lui austro-ungari ar fi interacționat cu orice fel de spectacol - s-ar fi ridicat În picioare și ar fi strigat și și-ar fi arătat simțămintele. Dacă poate scoate la iveală veacul al optsprezecelea dintr-un matematician sfios, n-ar trebui să aibă nici un fel de problemă să-i ridice pe niște americani optimiști de la finele-veacului al-douăzecilea pe culmile confuziei - Înainte de a-i prăvăli pe stînci, evident. Banii suferă o transformare atunci cînd cineva are mai mulți decît
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2295_a_3620]
-
ști unde se află acolo și acolo este pretutindeni pentru că ea trăiește În timp dar În nici un fel de spațiu! În țara noastră viitorul se ruinează Încă Înainte de a fi construit un fapt recunoscut de arhitectura postmodernă care ne rînjește sfios sau demonic atunci cînd citează ruine din alte timpuri și spații! În America nu există clădiri doar pasaje care leagă Între ele viiturile migratoare cea mai perenă arhitectură fiind exact cea care se mișcă dimpreună cu aceste viituri de la o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2295_a_3620]
-
luăm de la capăt, iar tu urma să încerci să fii matură și ceva mai sensibilă. Dar tu pur și simplu nu te-ai putut abține să nu zgândări buba, nu? Dar ce-ar fi trebuit să fac? l-am întrebat sfioasă. George îmi spune una, iar tu-mi spui ceva complet diferit. Povestea lui George e mult mai credibilă decât a ta. Mai ales că Judy mi-a confirmat-o. Încercam din răsputeri să fiu rezonabilă. Îmi dădeam seama cât de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
vezi, Dar înspre mine ți-e privirea. Când lumea îți va spune, povești nemuritoare Despre o fată care, a iubit prea mult Poate îi vei scrie și ei o scrisoare De mulțumire. Oare, vei scrie și atât? Vei scrie cărți sfioase, răscolind trecutul Sau poate trenul care l-ai pierdut, Vei scrie și amintirea, cu litere mărețe Și care în iubire te-au ținut. Vei scrie, te vei ruga, vei plânge Însă, te rog un lucru, nu uita Că mi-ai
Război cu sufletul by Ioana Dumitrăchescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91624_a_92844]
-
chipul învățătoarei mele dragi. Revin, totuși, la momentul respectiv. După ce mi-am rostit cuvântul, mă așez liniștit pe un scaun în spatele unei mese, cuprinzând forfota din jur. Școlarii, începând cu bobocii de la clasa I, sunt strigați de învățători și trec sfioși spre direcția indicată, fiecare dintre ei oferind învățătoarei un buchet de flori ce rând pe rând se depun pe masa în spatele căreia mă aflu și cu timpul constat că pe masă se află atât de multe flori, încât din bustul
CĂLĂTOR... PRIN VÂLTOAREA VREMII by Alexandru Mănăstireanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/562_a_745]
-
o fi putut să ne ia o pătură de cașmir sau un set de perne pufoase, care de asemenea erau pe listă? Am rămas cu privirea pierdută în monitor. Era un avertisment? Sau exageram eu? Mai târziu i-am povestit sfios lui Aidan, care a râs și a zis: — Da, e genul ei de glumă. — Deci a fost intenționat? Oh, da, probabil. Dar n-ai nici un motiv de îngrijorare. Și asta n-a fost totul. După mai puțin de două săptămâni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
pur și simplu. Bucuria de a-l vedea era la fel de intensă ca soarele dogoritor al amiezii - exultam. — Era și timpul, am exclamat. S-a așezat pe un colț al biroului și a zâmbit cu toată fața. Părea deopotrivă încântat și sfios. — Te bucuri să mă vezi? a întrebat. —Doamne sfinte, Aidan, sunt atât de fericită! Nu-mi vine să cred. Mi-era teamă că n-o să te mai văd vreodată. Purta aceleași haine pe care le purtase în ziua când ne-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
Anna! Îmi pare așa bine că te-ai întors. M-a îmbrățișat, îngropându-mi fața în permanentul ei ratat. — Sper sincer că o să primești un mesaj mai bun săptămâna asta. Următoarea a venit Steffi, tânăra îmbrăcată bătrânicios, care a zâmbit sfios și a zis că se bucură să mă vadă, ca și Carmela, una din doamnele mai în vârstă, cu fusta prinsă în cordon, apoi strălucitoarea Mackenzie. Până și Fred Strigoiul și-a exprimat bucuria să mă vadă. Am simțit un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
dădeau primul telefon: —Sună! Sună! Apoi s-a pleoștit tot, cu speranțele spulberate. —Mesageria. Lasă un mesaj, dobitocule. Pentru asta există. —Nu. A închis telefonul. Probabil că n-ar vrea să vorbească cu mine, oricum. Mi-a aruncat o privire sfioasă, dar eu am încercat să-mi păstrez chipul lipsit de expresie. Nu știam dacă ea ar fi vrut să vorbească cu el (probabil că da, mă temeam) și nu știam nici cât de mult băuse el; dacă nu cumva acest
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
mine În beznă, și așteaptă - iar tu râzi, zgribulită, lipicioasă, savurând dinainte vreo moștenire sau vreo pradă, vreun manuscris al Protocoalelor pentru a-l vinde țarului... Cum știi tu să ascunzi În spatele acelui chip de Înger natura-ți de demon, sfios Înveșmântată În jeanșii tăi androgini, În tricoul tău aproape străveziu, ce din păcate ascunde crinul nelegiuit Întipărit În carnea-ți albă de călăul din Lille! A sosit primul nerod, atras de mine În capcană, Îi zăresc cu greutate trăsăturile sub
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
auzeam de Goga, Blaga sau Labiș, iar numele lui Eminescu îmi provoca alergie (deși, pe-ascuns, îl admiram). Toate gândurile bune, cu țara noastră mare și minunată, condusă prin veacuri de bătăuși cronici și ciobani luminați și populată cu fete sfioase, flăcăi harnici și băbuțe demne și milostive, mă năuceau. Poate, cine știe?, chiar erau adevărate, dar, auzite de-atâtea ori și-n atâtea feluri, dădeau pe-afară, ca mâncarea de bame a bunicii Aneta. Le găseam în manuale (mâzgălite și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
scotocesc exemplar sertarele cele mai ascunse ale sufletului, scoțând de-acolo aproape cu tandrețe (dacă nu chiar cu ură) materia vie a slăbiciunii. Citeam fiecare cuvânt, lejer, corect, fără patimă; nu scăpam o virgulă. Paul avea apucături de caligraf. Scria sfios, cu aldine, ca o fată mare. Mânuțele lui albe și imprecise apăsau grijuliu tastatura, gândurile zilei respective nu trebuiau deteriorate, tremurul imperceptibil al minții se cuvenea să-și găsească un adăpost, ferit de privirile celorlalți. Luciditatea asta nervoasă, prea crudă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
poate Întâmpla atâta vreme cât se afla În spațiul sacru stăpânit de acest bătrân ciudat care Îi salvase viața cu trei ani În urmă. De atunci, nimeni nu urcase pantele abrupte ale muntelui. Chiar și animalele deveneau mai blânde și parcă mai sfioase când ajungeau În preajma cabanei În care locuiau. Nu se mirase deloc când văzuse că Yamabushi Înțelegea ce spun animalele. Nu se mirase nici când Își dăduse seama că mănâncă pește, orez, pui, plante și fructe, deși nimic din toate acestea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
răspunse. Într-un fel, fratele său avea dreptate. Arta citirii gândurilor nu trebuia folosită decât În situații de primejdie, și atunci În cazul dușmanilor. Încălcase una din regulile Ninja. - N-a să mai intru nepoftit În mintea ta... spuse, aproape sfios, Ștefănel. Iartă-mă. - N-ai intrat nepoftit. - Nu Înțeleg. - Voiai să recuperezi optsprezece ani din viață. Voiai să afli ce mă frământă. Și eu aș fi făcut la fel. - Serios? Ai fi făcut la fel? - Asta Încerc și acuma. Dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
ministru pe jumătate sălbatec c-un băț de bambus, dar pururea și pretutindenea, în Europa ca și-n cele mai depărtate zone, au inspirat respectul numelui englez și, chiar acolo unde nimic nu se respectă, au inspirat un fel de sfioasă teamă de orice petec de pământ pe care fâlfâie o treanță cu colorile engleze. Acesta e obiceiul englez, e bunul obicei. Și dacă în locurile acelea unde sentimentul pentru onoarea și demnitatea acestei monarhii ar trebui să fie mai viu
Opere 12 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295590_a_296919]
-
serbilor. Acesta era un experiment foarte audacios, cu atât mai mult cu cât până atuncea armata sârbească nu-l justificase prin izbânzile sale și nici prințul nu dăduse probe de vitejie în bătăile cele mici din văile de la Morava. Țăranii sfioși și nedisciplinați ai Landverului sârbesc fură totdauna bătuți de către veteranii lui Ahmed Eiub, și prințul Milan s-a ținut cu prudență de-o parte de la câmpul războiului. În urma acestor împrejurări nenorocite, pompoasa proclamațiune a Iui Cernaeff nu făcu, chiar la
Opere 12 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295590_a_296919]
-
de la rugăciunea matinală, eu de la Sfântul Ibric de cafea), mă trage deoparte pentru a-mi spune că are probleme cu vecinii. Colegul lui de cameră, un atlet negru din echipa Universității Laval, face zgomot cu o fată, după cum îmi mărturisește sfios. Și unde sunt problemele tale ? îl întreb ca unul pe care nu-l mai miră absolut nimic din desfășurarea vieții comunitare și, mai ales, interculturale. Mai vine și prietenul său, iar fata pe care o aduc este evident o minoră
Fals jurnal de căpşunar by Mirel Bănică [Corola-publishinghouse/Memoirs/1440_a_2682]
-
lasă nici în ruptul capului; dar nici nu s-au împotrivit, fiindcă după paharele de vin am început să simțim mai din plin că ne-au cam mas șoarecii în burtă și să ne grăbim și noi mai tare. Fetele sfioase, rușinoase, ne-au condus, s-au și scuzat că nu le-am anunțat de vizita noastră mai din timp, iar noi, de-ndată ce-ajungeam aproape de podețul Sirețelului ne opream și le ziceam: Ei, gata, fetelor! Întoarceți-vă acasă. Că
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1522_a_2820]
-
Veronica, colega Lenuței Baciu de la Sirețel, mă întreabă: Ascultă, măi omule, mâine-i sărbătoare, am mai mult timp liber: ce-ai pofti să mănânci? Mă uit la dânsa și, prin aburul anilor, care s-au dus, o revăd pe învățătoarea sfioasă, rușinoasă, de la Sirețel, și-i răspund zâmbind: Tare-aș mai vrea niște turtă dulce ca aceea făcută de mătușa Paraschiva de la Probota. LANȚUL În anul al doilea de facultate, în vacanța de vară, îmi lăsasem restant examenul de limba latină
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1522_a_2820]
-
și ieșind valvârtej, trântind, ca de obicei, ușa de la intrare, deschizând portiera mașinii, apoi ambalând motorul și demarând în viteză... N-am apucat să citesc o pagină întreagă și, de la ultimul etaj a coborât doamna Murărașu femeia aceea înaltă, subțire, sfioasă și grațioasă; i-am auzit și urmărit pantofiorii cu tocuri metalice, sunând apăsat și ritmat pe mozaicul dintre etaje, în timp ce balustrada scărilor vibra încet și fals, ca o orgă dezacordată și stricată. Nici ea n-a încetinit, nu s-a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1522_a_2820]
-
draniță și dată cu catran. Măicuțele sunt în trapeză, la masă și rugăciune. Slujba s-a terminat. Intrăm și ne închinăm. Chiar înainte de-a termina, în urma noastră a intrat cineva și ne așteaptă în pridvor. E o măicuță subțire, sfioasă, nespus de frumoasă, îmbrăcată toată în negru și îmbrobodită pe sub bărbie cu un tulpan de aceeași culoare, ca și mantia monahală. Se repede spre "șerif" și dă să-i sărute dreapta, ca unui preot dar el și-o retrage. Fiți
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1522_a_2820]
-
36 ani, Portrete eminesciene, îl contrazice pe Tudor Vianu care afirmă că portretul poetului este așa cum l-au "desenat" Maiorescu și Slavici (impersonalitate, indiferentism), nu așa cum apare în evocările lui Caragiale, "convențional", cu accent pe umanitatea poetului. Tânărul polemist, deloc sfios cu "monștrii sacri" ai eminescologiei, demonstrează fără putință de tăgadă că realitatea este tocmai inversă. Nici G. Călinescu nu are dreptate când înclină spre caracterizarea lui Maiorescu. Dacă e vorba de inepții ca acelea ale "psihanalistului" C. Vlad, replica e
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
Încă și totuși el nu auzise bufnitura, nu auzise nici măcar un strigăt. Nimic. - Cum v-ați dat seama? Întrebă către mica mulțime din jur. Toți ridicară din umeri, uitându-se la cei de alături. Apoi, un băiat ieși În față, sfios. - Eu l-am găsit, bâigui el. Veneam să iau comanda pentru vin... - L-a văzut cineva căzând? O nouă privire perplexă rătăci printre fețele prostite ale celor de față. Dante se aplecă iarăși peste cadavru, examinându-i membrele răsucite. Îl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
devenea tot mai grăbită. Cu o altă mișcare, femeia se răsucise, scoțând la iveală pântecul Încă acoperit de văl. Un tremurat al pupilelor arăta că somnul Îi era pe sfârșite. Ochii de cristal clipiră de două ori; apoi, după un sfios gest de teamă la vederea bărbatului aplecat deasupra ei, pe buze Îi apăru un zâmbet misterios și Îndepărtat, ca acela pe care Dante Îl văzuse la statuile zeițelor antice. Îl fixă pentru câteva clipe, iar apoi Își Întinse brațele cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
Amurg de Osamu Dazai Traducere din limba japoneză și note de Angela Hondru I Mama mânca micul dejun în sufragerie. Am auzit un țipăt sfios și am crezut că a găsit ceva în supă. Un fir de păr? am întrebato. — Nu. A mai sorbit o lingură de supă, ca și cum nu s-ar fi întâmplat nimic. Apoi și-a întors privirile spre cireșul înflorit care se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1863_a_3188]