1,745 matches
-
cea cronologică; dezvoltarea priceperilor și deprinderilor motrice de bază și a celor aplicative. După L. Pick și P. Vayer (1978), psihomotricitatea cuprinde: a) conduitele motrice de bază - coordonarea oculomotoare, echilibrul static și dinamic și coordonarea dinamică generală; b) conduitele neuromotrice - tonusul muscular și senzațiile proprioceptive; c) structurile și conduitele perceptiv-motrice, formate din schema corporală, lateralitatea, orientarea și organizarea spațio-temporală. Referindu-se la psihomotricitate, De Meur și Staes (1988) au evidențiat existența unor raporturi între motricitate, intelect și afectivitate. Deși A. Lapierre
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
evidenția un factor comun pentru toate sarcinile (Larousse, 2006). H. Wallon (1975) a propus distingerea printre subiecții normali a „tipurilor psihomotoare”, după modelul sindroamelor patologice raportate la insuficiența unei anumite formațiuni nervoase. Observațiile care stau la baza acestor diferențieri privesc tonusul muscular, iar în cazul bebelușilor au putut fi distinși copii hipertonici sau hipotonici, care diferă mai ales în privința caracterului. PTOZĂ (< fr. ptôse, cf. gr. ptosis - cădere) - Deplasarea în sens gravitațional a unui organ sau formațiune anatomică de la nivelul său natural
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
vorba despre asigurarea unor puncte de sprijin pentru mâini care sunt realizate de celelalte părți ale corpului, deoarece gestul modifică echilibrul general în funcție de atitudinea corpului; un alt aspect important este reprezentat de gradul de contracție al mușchilor corpului, adică de tonusul de fond; un element important îl reprezintă selecția mișcărilor utile pentru un anumit gest, adică realizarea unor contracții musculare izolate în funcție de scop. Controlul mișcărilor de către sensibilitatea segmentară permite ajustarea armonioasă a mișcărilor succesive. RECEPTIVITATE (< fr. réceptivité) - Capacitatea unui sistem sensibil
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
să fie cât mai suple; conservarea unor amplitudini de mișcare în limite normale la toate articulațiile, înțelegând prin aceasta și profilaxia dezvoltării retracțiilor capsulo-ligamentare; asigurarea unei bune troficități musculare și împiedicarea transformării țesutului muscular contractil în țesut fibros inextensibil; conservarea tonusului muscular și a forței de contracție în grupele musculare antagoniste, fără a crea dezechilibre suplimentare între grupele musculare agoniste/antagoniste ce ar putea duce la retracții musculo-tendinoase, surse de atitudine vicioasă; profilaxia sindromului algoneurodistrofic, care se află de multe ori
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
motoare, se pune un accent deosebit pe dezvoltarea funcțiilor vitale și senzoriale. Funcției motoare i se recunoaște o componentă mobilizatoare (fazică) și una stabilizatorie (tonică). Caracterul distinctiv al acestei metode îl constituie folosirea excesivă a stimulării cutanate, în scopul controlării tonusului și a contracției mușchiului subiacent. Cea mai eficientă stimulare cutanată se realizează prin perierea tegumentului sau prin trecerea rapidă a unor cuburi de gheață. După I. Kiss (2007), această metodă are o bază neurofiziologică demonstrată. Stimularea mecanică și termică rece
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
bază neurofiziologică demonstrată. Stimularea mecanică și termică rece a pielii ce acoperă mușchii scheletici duce la activarea aferențelor gamma ce inervează receptorii pentru întinderea musculară din acești mușchi, care vor regla activitatea fusurilor neuromusculare în așa fel încât va crește tonusul, precum și răspunsul contractil la întindere. Tehnicile specifice de stimulare utilizate în recuperarea neuromotoare influențează reactivitatea neuromusculară a bolnavului printr-o dublă acțiune: negativă și pozitivă. Tehnicile de influențare negativă sunt acele tehnici pe care kinetoterapeutul le folosește în încercarea de
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
de dependență. Treptat, pacientul se „adaptează” într-un mod mascat sau evident la noua situație și va manifesta dezinteres pentru propria stare. La pacienții vârstnici, starea depresivă, de dezinteres, este aproape o regulă, fiind deosebit de accentuată. Tulburările metabolice determină scăderea tonusului muscular, factor patogenic în cadrul perturbărilor circulatorii; nu numai capacitatea de contracție musculară este afectată, ci și cea de relaxare, motiv pentru care oboseala apare mult mai repede. Tulburările fizice au în vedere faptul că poziția ortostatică impune organismului un efort
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
sanguin nu ar umple sistemul circulator nici până la înălțimea cordului. Principalele mecanisme de reglare sunt: reflexele presoceptoare cu punct de plecare în sinusul carotidian, arcul aortic, aria cardiacă și marile vene; contracția ritmică a musculaturii membrelor inferioare; pompa respiratorie; creșterea tonusului venos; scăderea excreției renale de apă și electroliți. Aceste mecanisme ajustează circulația în partea superioară a corpului. Clinostatismul prelungit le dereglează, apoi chiar le suspendă parțial prin dispariția excitantului continuu care le întreține. Reluarea lor după terminarea imobilizării nu se
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
hemiplegii heterolaterale; este determinat de hemisecția medulară, ce se caracterizează printr-un sindrom piramidal cu anestezie și hiperestezie de partea leziunii și tulburări de sensibilitate superficială cu disociație termoalgezică pe partea opusă leziunii. Sindromul cerebelos - se manifestă prin tulburări de tonus muscular (hipotonie, cu creșterea amplitudinii mișcărilor pasive), dismetrie cu hipermetrie, tulburări în menținerea echilibrului în poziție ortostatică și în mers, tulburări de coordonare a mișcărilor fine, adiadococinezie, asinergie, tremurătură cerebeloasă. Sindroame medulare: a) sindromul cordoanelor laterale ale substanței albe medulare
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
ales mușchii flexori de la nivelul membrului inferior și extensorii de la membrul superior (în perioada de recuperare, revin mai întâi mișcările din articulațiile mari ale membrelor și apoi cele de la extremitățile distale, mișcările de la degete rămânând în general compromise); tulburările de tonus muscular se caracterizează printr-o hipertonie cu caracter piramidal, spasticitatea predominând la membrul superior pe flexori și la membrul inferior pe extensori, troficitatea musculară fiind în general păstrată, iar reflexele osteotendinoase fiind exagerate. Sindromul neuronului motor periferic - se caracterizează prin
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
atrofii. SINDROAME NEUROLOGICE ÎN PEDIATRIE - Ansamblu de semne și/sau simptome neurologice care se manifestă în copilărie. Exemple: Sindromul de neuron motor central - constă în lezarea căilor piramidale de la scoarța cerebrală până la nivelul măduvei spinării, manifestată prin: paralizii, tulburări de tonus muscular și modificări ale reflexelor (Meilă, Milea, 1988). Paraliziile sau parezele interesează segmente mari ale membrelor și mai ales ale corpului. Se prezintă sub formă de hemiplegie (hemipareză), atunci când procesul patologic este situat unilateral la nivelul encefalului, sau sub formă
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
sau parezele interesează segmente mari ale membrelor și mai ales ale corpului. Se prezintă sub formă de hemiplegie (hemipareză), atunci când procesul patologic este situat unilateral la nivelul encefalului, sau sub formă de paraplegie (pareză), întâlnită în leziunile medulare. Tulburarea de tonus muscular - caracteristică în cazul lezării neuronului motor central este spasticitatea, cu dispoziția pentru anumite grupe musculare. Reflexele osteotendinoase sunt de obicei exagerate, vii, în prezența contracturii musculare, deoarece, prin întreruperea căii piramidale, arcul reflex spinal este lipsit de controlul scoarței
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
sindromul senzitiv cortical (Meilă; Milea, 1988). Sindroamele extrapiramidale - nu constituie o entitate din punct de vedere anatomic și fiziologic. Sistemul extrapiramidal este reprezentat de formațiuni corticale, subcorticale și căi de legătură, care formează o unitate funcțională cu rol în menținerea tonusului muscular, a controlului mișcărilor automate și inhibiția mișcărilor involuntare. Leziunile sistemului extrapiramidal la copil sunt urmate de o simptomatologie deosebit de bogată, care poate fi grupată în sindroame anatomo-clinice relativ bine individualizate, ducând la apariția de mișcări involuntare și de modificări
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
a controlului mișcărilor automate și inhibiția mișcărilor involuntare. Leziunile sistemului extrapiramidal la copil sunt urmate de o simptomatologie deosebit de bogată, care poate fi grupată în sindroame anatomo-clinice relativ bine individualizate, ducând la apariția de mișcări involuntare și de modificări ale tonusului muscular (Meilă, Milea, 1988). Clinic, contractura extrapiramidală are următoarele caractere: interesează în mod egal toată masa musculară a unui membru; rigiditatea se menține neschimbată, uniformă, de la începutul până la sfârșitul mișcării, pe fondul ei percepându-se mici sacade care constituie fenomenul
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
forme accentuate a „tipului psihomotor” (normal sau subnormal) (Larousse, 2006). Lui H. Wallon (1975) îi revine meritul de a fi prezentat sindroamele psihomotoare. Sindromul de asinergie motrică și mintală - explică o insuficiență cerebeloasă. Se manifestă prin dificultăți de reglare a tonusului în luarea și menținerea unor atitudini, lipsă de precizie și de regularitate a mișcărilor. Se mai constată dezechilibrul mersului, instabilitate în orientarea corporală, neîndemânare și adiadocokinezie, inconsistența atitudinilor și asinergie verbală. Perturbările tonico-motrice sunt însoțite de descărcări emoționale. Sindromul de
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
bulbar, mezencefalic și cortical), având legături axonice care fac sinapsă pe motoneuronii din coarnele ventrale ale măduvei spinării, de la care pornește calea motoare finală. Acest sistem îndeplinește următoarele funcții: promotor al mișcărilor voluntare; adaptare a posturii corpului efectuată prin acomodarea tonusului muscular și poziționarea lui corespunzătoare pentru mișcările ce urmează a fi efectuate; coordonarea grupelor musculare implicate în acțiune pentru a efectua mișcări fluente, echilibrate și precise. SOMATOGNOZIE - (< gr. soma, somatos - corp, gnosis - cunoaștere) - Recunoașterea de către pacient a schemei sale corporale
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
precoce (Sbenghe, 1987). Principiul de bază este să se încerce prevenirea sau limitarea anchilozelor și devierilor de coloană. Obiectivele programului kinetic în spondilită sunt: menținerea unei posturi și a unui aliniament corect al corpului; menținerea supleței articulare; menținerea unui bun tonus muscular al erectorilor paravertebrali ai trunchiului; menținerea volumului respirator în limite cât mai normale. Programul kinetologic al spondiliticului se alcătuiește pornind de la aceste obiective. SPONDILOZĂ (< fr. spondylose) - Formă de reumatism degenerativ produsă de uzura discurilor intervertebrale, însoțită de reacții de
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
toracală sau lombară, însoțită de modificări de structură a corpurilor vertebrale. Alterările biochimice ale cartilajelor articulare și discurilor intervertebrale nu sunt cauzate exclusiv de îmbătrânirea țesuturilor. În majoritatea cazurilor, apar în urma tulburării în mecanica articulară declanșată de obezitate, scăderi ale tonusului mușchilor scheletici sau poziții vicioase în timpul muncii. Spondiloza, alături de artroză, reprezintă stadii diferite de uzură ale aparatului locomotor, după neîntreținerea îndelungată afuncționalității normale a articulațiilor. Apariția acestor forme de reumatism degenerativ se face insidios și reprezintă cumularea maximă a erorilor
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
ale țesuturilor care învelesc oasele (cartilagii) și creșteri excesive ale extremităților osoase la nivelul articulațiilor; toate aceste modificări pot duce la îngustarea canalului spinal (stenoză spinală). Tratamentul poate fi medicamentos, chirurgical, dar și kinetoterapeutic. Se recomandă exerciții fizice pentru menținerea tonusului și flexibilității și purtarea unui guler pentru a susține gâtul. Dacă simptomele sunt severe, slăbiciunea musculară progresează sau investigațiile paraclinice arată compresiuni la nivelul măduvei spinării sau nervilor, este indicată intervenția chirurgicală pentru decomprimare. STEPAJ (< fr. steppage) - Tip de mers
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
dispoziție a organismului de a suporta anumite medicamente sau substanțe; în sens larg, înseamnă toleranță, îngăduință, indulgență, acceptarea punctelor de vedere străine, având convingerea că nu toți oamenii sunt la fel și că fiecare poziție are unele temeiuri și justificări. TONUS (< fr., lat. tonus, cf. gr. tonos) - Tensiunea mușchilor este întreținută prin activitatea de contracție permanentă a anumitor fibre musculare controlate de motoneuronii cu activitate tonică. Această activitate, spre deosebire de activitatea fizică, prezintă următoarele caracteristici: a) este vorba despre o tetanie cu
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
de a suporta anumite medicamente sau substanțe; în sens larg, înseamnă toleranță, îngăduință, indulgență, acceptarea punctelor de vedere străine, având convingerea că nu toți oamenii sunt la fel și că fiecare poziție are unele temeiuri și justificări. TONUS (< fr., lat. tonus, cf. gr. tonos) - Tensiunea mușchilor este întreținută prin activitatea de contracție permanentă a anumitor fibre musculare controlate de motoneuronii cu activitate tonică. Această activitate, spre deosebire de activitatea fizică, prezintă următoarele caracteristici: a) este vorba despre o tetanie cu frecvență joasă; b
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
c) este persistentă; d) este puțin sensibilă la efectele de oboseală; e) consumul de energie este scăzut (Larousse, 2006). Stare de funcționare latentă a nervilor sau mușchilor în repaus, care sunt în măsură să se modifice la intervenția diverșilor excitanți. Tonusul muscular este starea de semicontracție în care se găsește un mușchi în stare de repaus. El rezultă dintr-o activitate de origine reflexă (reflex miotic) al cărui arc se închide la nivelul măduvei. Starea tonusului se modifică în raport cu sediul leziunilor
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
modifice la intervenția diverșilor excitanți. Tonusul muscular este starea de semicontracție în care se găsește un mușchi în stare de repaus. El rezultă dintr-o activitate de origine reflexă (reflex miotic) al cărui arc se închide la nivelul măduvei. Starea tonusului se modifică în raport cu sediul leziunilor; astfel, o leziune care interesează arcul reflex tonigen, căile și centrii supramedulari cu acțiune întăritoare asupra tonusului muscular duc la scăderea tonusului muscular (hipotonie musculară). Când leziunea interesează centrii și căile cu acțiune moderatoare, se
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
rezultă dintr-o activitate de origine reflexă (reflex miotic) al cărui arc se închide la nivelul măduvei. Starea tonusului se modifică în raport cu sediul leziunilor; astfel, o leziune care interesează arcul reflex tonigen, căile și centrii supramedulari cu acțiune întăritoare asupra tonusului muscular duc la scăderea tonusului muscular (hipotonie musculară). Când leziunea interesează centrii și căile cu acțiune moderatoare, se produce eliberarea arcului reflex tonigen și, consecutiv, creșterea tonusului muscular (hipertonie musculară). Tonusul afectiv (timie) este acea stare afectivă existentă atunci când nimic
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]
-
origine reflexă (reflex miotic) al cărui arc se închide la nivelul măduvei. Starea tonusului se modifică în raport cu sediul leziunilor; astfel, o leziune care interesează arcul reflex tonigen, căile și centrii supramedulari cu acțiune întăritoare asupra tonusului muscular duc la scăderea tonusului muscular (hipotonie musculară). Când leziunea interesează centrii și căile cu acțiune moderatoare, se produce eliberarea arcului reflex tonigen și, consecutiv, creșterea tonusului muscular (hipertonie musculară). Tonusul afectiv (timie) este acea stare afectivă existentă atunci când nimic însemnat nu apare în câmpul
[Corola-publishinghouse/Science/1932_a_3257]