1,382 matches
-
provine spiritul acestui timp de trecere în care trăim. ) dar privind din nou, nu numai din vechi, strădania rațiunii cartesiene care a reușit să tranziteze magistral granița dintre medieval și modern, am putea revitaliza propriul nostru efort de reducere a zbaterii sterile ce stăpînește astăzi gîndirea filosofică. Ne-am întors la Descartes într-un prezent care e tot mai neinteligibil și din care tocmai de aceea am vrut să ieșim pentru că ) I.5. Fundalul istoric al apariției cartesianismului În secolul XVII
Cartesianismul ca paradigmă a "trecerii" by Georgia Zmeu () [Corola-publishinghouse/Science/471_a_1370]
-
perioada tăcerii lumești, a recluziunii în suferință, V. Voiculescu va compune romanul unei iluminări. Zahei orbul nu este un roman obișnuit. Învăluit în subiect epic, miezul mistic se revelează ușor, în configurația temelor specifice, care apar devreme, dintru începutul istoriei. Zbaterea paroxistică a celui lovit de nenorocire îl înfățișează pe tînărul Zahei în plină criză. Accidentul orbirii, survenit fără nici un avertisment al trupului, fără nici o altă explicație decît "otrava" băuturii, îl aruncă în chinul unei dureri care este pura expresie a
[Corola-publishinghouse/Science/1472_a_2770]
-
și al ridicării moral-spirituale. Tema se conservă și în celălalt jurnalul, însă acesta, prin natura lucrurilor, e mult mai complex. Diagrama faptelor și a trăirilor înregistrează acum evenimentele dramatice din 1940 și 1944, tragedia refugiului și, în contrapunct, realizările cărturarului, zbaterile între ceea ce năzuiește să facă și împrejurările neprielnice, confruntarea - de o dramatică ironie - dintre bucuria creației în cultură și implacabilul „catabasis” al istoriei neamului. Poezia cărții, a istoriei scrise și a gestului întemeietor este astfel mereu flancată de notația vitregiei
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288121_a_289450]
-
a avut autorul acestui studiu cu vârstnicii nativi ai Vasluiului a reieșit inapetența tinerilor de atunci pentru mișcarea comunistă și tocmai de aceea a fost creată Mișcarea Tineretul Progresist, pentru a-i păcăli, pur și simplu, pe naivi. De ce atâtea zbateri bolșevice vizavi de înregimentarea tuturor muncitorilor într-o organizație politică? Răspunsul este dat de istoria recentă: încă din anul 1944 „dictatura proletariatului” fusese declarată doctrină oficială a partidului comunist român. Iată ce grozăvii mai inserase tov. Russu în adresa sa
Întâmplări din vremea Ciumei Roşii by Paul Zahariuc () [Corola-publishinghouse/Science/1230_a_1931]
-
Plus: „Mi s-a atrofiat mâna“. Vorbim adesea despre cum dracu’ de pot io să scriu. Și la ce bun să scriu? Pentru un șomer, e ideal să scrii. Io nu sunt student, ci șomer de lux. Viața - o continuă zbatere pentru a găsi resurse necesare supraviețuirii. Te simți nedreptățit și uite cum se face că tocmai asta devine motorul, combustibilul scrisului tău. Cum pot să scriu, se întreabă el, pe care-l obliga mă-sa să citească Villon și clasicii
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
așa prieteni dacă nu ne-am stima ca poeți, dacă nu ne-ar place reciproc ce scriem. Dincolo de toate roțile pe care le avem prin noi, dincolo de toată sublima noastră nerozie, poezia ne leagă cel mai mult. Nu știu cîtă zbatere există în cuvinte, pentru că ce simți nu știi bine, dar sentimentul că-n preajmă ai un POET, și nu un diletant, m-a umplut de o bucurie pe care o intuiam, dar care nu-mi fusese relevată atît de copleșitor
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1459_a_2757]
-
19 mai 1981 Bună, dragul meu! Te înțeleg perfect în legătură cu toate treburile pe care le ai pe cap. Doar că e absolut normal să-mi fie dor de tine, să știu totuși în ce fel mai privești poezia și toate zbaterile ei. E bine că mi-ai scris aceste rînduri. Și eu sînt încorsetat de tot felul de lucruri. Și nu toate-s constructive. Am slăbit îngrozitor, mi-e frică să nu fiu dus la vreun muzeu antro-. Totuși învăț. Fără
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1459_a_2757]
-
Jurnal Cine știe dacă fragmentele astea vor fi citite vreodată de cineva? Cine știe care-i imaginea despre mine ce transpare, din rândurile scrise de ea, în acest grai rudimentar? Probabil chinurile mele, temerile mele, spaimele mele nu-și vor dezvălui niciodată zbaterea lor încâlcită. Poate că nuanțele ce ar trebui subliniate, ca să se arate complexitatea trăirilor încercate aici, nu sunt suficient de pregnante. Și totuși senzațiile și șovăielile mele de-acum, modul acesta oral de a mă exprima, exuberanța sincerității reprezintă cu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
teribilă cu societatea încă neeuropeană dar și mai aprigă cu propriile aspirații. Deși neîmplinită ca familistă ne convinge prin cumulul situațiilor că „dragostea ne ocrotește inima până la adânci bătrâneți” (pag. 85) așa că „drumul rătăcirii” este parcurs într-un fel de zbatere unică a unei femei sensibile, visătoare, însetată de dragoste dar care-și urmărește scopul (până la urmă să-și scoată familia la liman) cu amputarea unei părți din noianul de vise. I Dragostea nu poate lipsi (nici măcar) din acest roman rememorativ
Ultima zvâcnire by Ica Grasu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91717_a_93177]
-
izvorî din curățenia aspirațiilor spre lumina înaltă, din realitatea unei vieți impregnată cu miasme. E și un mijloc de caracterizare a personajelor. Dincolo de întâmplările „casnice” ori impuse de evadarea într-o altă lume, întâlnim în carte normalul în sens de zbaterea cerută de viață și oricât de aspră nu e niciodată totuși, ultima zvâcnire, că încearcă să guste „tot mai lacomă din otrava visării” (pag. 18), nu înseamnă nicidecum decepție la Ica Grasu ci un nou salt spre viitor. Sunt autori
Ultima zvâcnire by Ica Grasu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91717_a_93177]
-
-o! Înțelege-l! Tu te ai numai pe tine. Și pe Bogdan. El are o țară. El nu-și aparține. Dăruit cu totul țării sale, nu-i mai rămâne prea mult de dat, nici lui însuși. Viața lui e o zbatere, un infern. Înțelege-l! Iartă-l! Ajută-l! Mai ales acum, când e atât de greu. Și-i atât de singur... Nici nu-ți închipui cât e de singur... Ștefan are nevoie de tine. Fii soața lui! Poporul te iubește
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1556_a_2854]
-
și nu cumva să robesc cu un minut peste timpul fixat, cu lacrimile curgându-mi pe obraji de ciudă și disperare, scârțâiam de mama focului arcușul pe corzi: parcă aș fi mâncat sacâzul complementar acestei îndeletniciri odioase. Doi ani de zbateri jalnice, până când, în al treilea, avea să mă mântuie, scoțându mă din robie, un Moise în carne și oase. La operă, când îl zăream în fosa orchestrei pe amărâtul de Șerban, cu părul lui ondulat, îmi venea să o iau
Memorii jurnale by Ion Negoitescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1349_a_2742]
-
ceea ce dovedește emoția extraordinară și reacția la gândul că bunica e pe cale să ne părăsească. Bolnava, asistată fără întrerupere de fiul ei medic, era încă lucidă, însă chinuită de febra care-i aprinsese obrajii și avea s-o răpună în zbateri și delir. Când ne-a zărit, i s-au luminat clar ochii și a dat imediat dispoziție să mi se gătească cotlet de porc la grătar, ea știa că-mi place. S-a stins în odaia unde locuiseră „studentele“ și
Memorii jurnale by Ion Negoitescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1349_a_2742]
-
o desăvârșită armonie cu linia plutirii în aer, o revelare a frumuseții înseși. Pe fețele lor luminate doar pleoapele se mișcau, când lent pentru ca ochii mari să cuprindă întreaga arhitectură a zborului păsării, când repede, clipirile producându-se în ritmul zbaterilor de aripi. Încercam toți trei o emoție estetică, nu? Cineva spunea că o ființă este cu atât mai morală cu cât este mai capabilă de a simți profund emoția frumosului. Noi, acum, eram ființe profund morale, îmi spuneam într-o
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1462_a_2760]
-
smulși. Nori străvezii acoperă fața cerului de primăvară de deasupra orașului. Frumusețea lui în imagini și poezie. Cititorului iubitor de poezie i se întâmplă că aude parcă un sunet de orgă, cutremurându-și fibra cea mai intimă, ridicându-se dincolo de zbaterea efemeră și încearcă un extaz abstract care transgresează impuritatea efectelor. Are senzația că urmărește o ființă intrând nepermis în spațiul ei de rezonanță sufletească. Scuza ar fi că acest "popas" îl face sub razele soarelui ce dau o lumină strecurată
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1462_a_2760]
-
cinci, orașul adormit. Ce știți voi, sărmanilor ? Dor miți, în timp ce, de undeva, de sus, cineva vă veghează. Priveam la geamurile blocului din față și mă întrebam : „Oare cîte patimi sînt dincolo de geamurile astea întunecate ? Cîte existențe neștiute de nimeni ? Cîte zbateri inutile ?“. Liniștea nopții mă împingea la contemplație, aerul rece îmi dădea un sen timent tonic. (Nu știu ce e un sentiment tonic, dar am văzut că ex presia se folosește.) Mă simțeam un mic dumnezeu ce tutelează de la înălțimea etajului cinci exis
Tinereţile lui Daniel Abagiu by Cezar Paul-Bădescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/612_a_1368]
-
în Paris... Primește în astă seară în odaia ta prezența îngrijorată și tristă a mamei tale care trăește încordat și de multe ori nenorocit. 31 octombrie [1947], vineri seara Azi o zi extrem de grea; dimineața de la 8½ la 1½ clase; zbateri cu jurnalul de perete, cu programul lucrărilor ciclului democrat, la 1½ d-na Georgescu desperată; cu ea iar la minister fără succes, cu ea îndărăt acasă, plângând din 5 în 5 minute pe drum. Apoi la 2½ acasă; masă frugală
Scrisori către Monica: 1947–1951 by Ecaterina Bălăcioiu-Lovinescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/582_a_1266]
-
de lună nu se strecura, o noapte adâncă era în preajmă, afară, în marea întunecoasă a brazilor; și prin întunerec se căutară brațele, și prin întunerec trupul mlădios și tare al maicei se zmulse tremurând; înfiorată apoi, cu inima în zbateri grăbite, fu prinsă, căzu gemând la pieptul tânărului, cu fruntea pe pieptul lui întâiu, piept la piept apoi, înlănțuiți căzuți ca într-o veșnicie de fericire, ca într-un întunerec al păcatului, al înfiorării. Și după ce moșul Silvan călugărul, după
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1551_a_2849]
-
poezie, care, În urma lui Eminescu sau Macedonski, Între războaie, a făcut câteva salturi tematice formidabile, educând și obișnuind critica cu un orizont lărgit, sincron, european - nu se spune, oare, că poezia, cea bună, cea Înaltă, rafinează gustul criticului?! -, au urmat zbaterile și luptele Românilor și pe care eu am numit-o mai mult sau mai puțin naturalistă, În siajul marii școlii naturaliste franceze sau ruse, un Turgheniev, cel din tinerețe, maestru al lui Sadoveanu, sau un Zola pentru Liviu Rebreanu. Dar
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2231_a_3556]
-
moralist n-am vorbit decît despre slăbiciunile mele. Ca să echilibrez puseele critice și autocritice, printre observații, am inclus propria mea anamneză, care e, aci, în ultimă analiză, „tema autorului”. Mi-am anchetat fără ezitări conștiința. Am reconstituit amintiri, reverii, aspirații, zbateri; mi-am contabilizat lipsurile, naivitățile, greșelile; mi-am expus îndoielile, nemulțumirile, decepțiile; am vorbit despre frustrări, ratări, eșecuri, despre zidiri și surpări interioare; am notat înălțimi (atît cît am putut urca eu) și prăpăstii de gînd. În rezumat, am făcut
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
vrut să mă «lucreze»?” știam, dar am tăcut: n-am zis nici da, nici ba. S-a trezit tîrziu, mai bine zis a fost trezit tîrziu. Acum, cînd - pare-mi-se - jocurile au fost făcute altfel decît le gîndea el, zbaterea lui e cam inutilă. A crezut că va aranja să facă un schimb de locuri, cu mine sau cu Genoiu, pentru a reveni onorabil la revistă. Cu lipsa lui de intuiție cînd e vorba de oameni, n-a observat că
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
principalul „factor de decizie”, dar nu-mi fac iluzii că se va întîmpla așa. Odată hotărîrea luată, orice protest devine inutil, căci nu obții decît un simulacru de „înțelegere” sau compasiune de la cei ce, în secret, se amuză de toată zbaterea. N-am rezistat să nu-i spun că dușmanii revistei sînt, de fapt, cei ce pretind că se „ocupă” de ea „pe linie de partid și de stat”. Aceștia s-ar simți eliberați de o mare grijă în momentul în
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
Italia, SUA). Cînd s-a referit la exilații români din Canada, nu și-a ascuns antipatia față de preotul Valerian Trifa. Îl consideră nociv, periculos, o „bestie neagră”, cu care ar vrea să se răfuiască. Evit să-l întreb despre rostul zbaterilor sale: n-ar fi lucrat, oare, mai mult și mai bine în țară? Plecarea sa departe nu înseamnă o risipire? încerc să par doar nedumerit. Zîmbește larg mai întîi, dar după o clipă măștii vesele îi ia locul una tristă
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
sînge, insuficienta sterilizare a instrumentelor etc. Resimte ca pe o impostură faptul că a fost privilegiat, administrîndu-i-se medicamente de import. Ce personaj ciudat e acest Nancu, care se autodenigrează și pentru „complicitatea” cu soția sa, fostă președintă a Tribunalului! Ce zbatere furibundă e într-însul! Ce teribil moralist în cușca unor rubrici de gazetă județeană! Ros de nemulțumiri, se agită mereu. Dacă s-ar putea, ar vrea să-i conștientizeze pe toți de pericolele în care trăim, de „moartea în rate
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]
-
ci îi provoacă. Pentru R. (care-i responsabilă cu expresivitatea), eu sînt „imaginea însăși a stagnării”. „Văzîndu-l - îi subliniază ea lui D. - îți dai seama de îngustimea perspectivei care ne așteaptă”. Apoi, direct, mie: „Cel puțin nu mai zîmbi!...” *Privesc zbaterea unei viespi în geam. Încearcă să se elibereze, dar numai pe o porțiune îngustă. Geamul de alături e deschis. Viespea nu bănuiește însă această posibilitate de evadare. Uneori - „filosofez” - sîntem ca și ea: nu întrevedem decît o singură soluție, limitată
Provinciale by Constantin Călin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/853_a_1751]