8,773 matches
-
orizontală îi pune pe cei doi parteneri pe poziții egale, asemenea jucătorilor de tenis pe teren neted. Conexiunea pe verticală creează o diferențiere ierarhică, dând centrului superior o pondere sporită și o forță mai mare. Când vectorul de legătură este înclinat, rezultă o relație de intermediere. Într-o pictură alungită pe verticală, Lucas Cranach îl reprezintă pe regele David sus de tot, în partea stângă (figura 90). Acest fapt îl situează într-o poziție clară de dominare față de prada sa, Bethsabeea
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
exactă a acestor vectori variază odată cu fiecare reprezentare. Dispunerea sa simetrică poate crea o oază de seninătate clasică, adesea în contrast cu o structură complexă a corpului și îmbrăcămintei. Dar un chip poate fi încercat de tensiune, gâtuit de emoție, micșorat sau înclinat de perspectivă. Într-un stil nerealist, simetria trăsăturilor poate fi deformată și tensiunea poate fi astfel sporită (figura 102). În desenele animate, nasurile foarte mari, ochii bulbucați sau brațele foarte cărnoase, bărbiile prea mici și așa mai departe dezvăluie prin
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
trata ca fiind mai puțin animate decât ființele vii. Într-o operă de artă, toate lucrurile sunt la fel de elocvente prin aparența lor vizuală. În Întoarcerea de la piață a lui Chardin (figura 110), bucătăreasa ocupă centrul ca vector principal, dar este înclinată față de verticală, în efortul de a susține sacoșa grea de cumpărături. Prin această înclinare, formele rotunde ale corpului ei sunt într o strânsă asociere cu volumele la fel de conturate ale oalei și pâinilor rotunde de pe masă. Greutatea mare a grupului din dreapta
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
lui Vincent Van Gogh (figura 121), unde crăpăturile laterale se dirijează de asemenea spre centrul perspectivei. Psihologii își pot aminti că în așa-numita iluzie Hering (figura 122) o linie dreaptă traversând o coroană solară din raze este percepută ca înclinată către centru, supunându-se astfel câmpului de forțe creat de razele concentrice. Exemplele noastre par să ilustreze că artiștii sunt conștienți de tensiunea perceptivă exercitată de sistemul centric și uneori sunt chiar supuși acesteia. Timpul în spațiu Continuitatea vectorială în
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
plopilor", E. P. L., 1965; "Calendar", E. P. L., 1969; "Poezii", Editura Eminescu, 1974. Satul lui Ion Horea devine icoana sfântă a poetului: "/ Peste hotarul toamnei cu brațe lungi de lemn/ fântânile mă cheamă departe și-mi fac semn/ Când norii se înclină cu chipuri lungi de sfinți/ în orele-ncărcate și încă tot fierbinți". La Ion Horea starea de euforie și nostalgie, peisajul, muncile țăranului se desfășoară cu rezonanțe din Hesiod, Pillat și Esenin. Peisajul este învăluit în melancolia celui plecat de
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
din poemul,,Aici sosi pe vremuri" invocând trecerea generațiilor: "Și iarăși bem cafea de Mocca,/ Și ne-amintim de vremea-n care dansa bunicul carioca/ La balurile populare." Romantic ca simțire, prin forma mentis, poetul este un spirit clasic, echilibrat, înclinat spre frumusețile eterne, un sensibil care receptează zvonurile naturii, chemările, tăcerile și culorile ce ne tulbură prin spectaculosul și prin trăirea intimă si discretă. Al. Andrițoiu este un poet livresc, îi găsim citați în versurile sale pe Francis James, Paul
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
lirică, E. S. P. L. A., 1958; "Poeme", E. P. L., 1963; "Parabola focului", E. P. L., 1967; "Clopotul nins", Editura Eminescu, 1971; "Secțiunea de aur", Editura Eminescu, 1973; Starea lirică", eseuri, Editura Eminescu, 1975. Formula poetică a lui Vasile Nicolescu este claritatea, înclinată spre clasicism, și atunci când elogiază patria, și când comunică sentimente intime. Elementul primordial, focul heraclitian, este invocat obsesiv, ca un simbol al purificării și al transformărilor permanente. Vasile Nicolescu este un intelectual, universul poeziei sale include elemente livrești, transmise însă
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
de dispoziții ale unui individ, motiv pentru care se consideră că ele sunt Într-o mai mică măsură constituționale, fiind În mod predominant dobândite de persoană prin educație, imitație etc., În decursul formării personalității sale. O dată stabilit acest fapt, suntem Înclinați să admitem că, de fapt, din punctul de vedere al moralei, pentru a rămâne În limitele unei rigori științifice, trebuie să se vorbească mai mult de modele de personalitate decât de tipuri de personalitate, dar această precizare de termeni nu
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
eului personal. Nu trebuie să considerăm că tipul idealist este un model uman pozitiv, iar cel pragmatic un tip de model uman negativ. Tipul idealist este introvertit, pe când tipul pragmatic este extravertit. Primul este meditativ, intelectualist, al doilea este realist, Înclinat spre acțiuni practice, lucrative, mai puțin reflexiv-meditative. Acest tip este dominat de pulsiunile și nevoile imediate ale inconștientului; că tipul nostalgic este specific modelului de persoană și psihobiografiei acesteia caracterizate prin tendința de „Întoarcere către trecut”. Este tipul nostalgic care
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
aceste calități psihologice, care configurează caracterul unei persoane au la baza lor trăsături construite din valori morale. Să Încercăm să analizăm natura forței sufletești. Ea este dublă. Atât de factură psihologică, cât și morală. Din aceste motive, ea poate fi Înclinată atât către Bine, cât și către Rău. Actele mele, pozitive sau negative, În funcție de circumstanțele exterioare, de intențiile sau motivațiile mele interioare, pot fi Îndreptate fie către Bine, fie către Rău. Avem de-a face cu două forme de forță sufletească
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
chestiune de conștiință, În care conștiința morală se confruntă cu conștiința perversă. A face bine sau a face rău sunt „dispoziții” egal posibile ale persoanei umane. Opțiunea este, de fapt, nu atât alegere, cât mai ales În funcție de „ambivalența” persoanei care Înclină către bine sau către rău, fie din considerente morale, fie sub imperiul pulsiunilor sale primare. Fiecare dintre noi simțim această „oscilație” interioară. „Nu binele pe care vreau să-l fac Îl fac, ci răul pe care nu vreau să-l
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
șovăitoare, indecisă. Nu este stăpân pe sine și are permanent nevoie de altul, mergând până la starea de dependență, pentru a fi condus În acțiunile sale; că tipul ambivalent este un tip complicat, imprevizibil, schimbător, cu opreliști morale și sufletești slabe, Înclinat mai mult către rău, egoist, intrigant, pervers. Aceste tipuri se apropie În mare măsură de tipurile morale. Ele au un caracter natural, Înnăscut, ca o trăsătură funciară a persoanei umane. Cu toate acestea, tipurile de forță sufletească nu sunt numai
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
interiorizarea unor valori morale și prin imitarea unor modele pozitive, care să favorizeze formarea unui supraeu. Absența acestor valori, a modelelor pozitive, sau, ceea ce este cu mult mai grav, existența unor modele negative, poate duce la formarea unei conștiințe pervertite, Înclinată către acțiuni și conduite negative, care nu este capabilă de a discerne binele de rău, Îndreptată către rău, implicând conduite violente și acte antisociale. La baza formării conștiinței morale stă educarea individului În respectul pentru sine și pentru semenii săi
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
a conștiinței pervertite, care este caracteristică acestei categorii de persoane, la care viciile predomină În raport cu virtuțiile. Starea de imoralitate Nu putem Înțelege și explica patologia psihomorală fără a analiza În prealabil condițiile sau natura stării de imoralitate caracteristică persoanei imorale, Înclinată către rău. Imoralitatea nu se reduce numai la absența moralei, a principiilor și datoriilor morale. Starea de imoralitate definește și caracterizează, din punct de vedere psihologic și moral, o persoană imorală, sau mai exact, o persoană perversă, Îndemnată către un
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
dubla disponibilitate axiologică de a fi În egală măsură, și bună, și rea. Această constatare ne amintește de afirmația lui L. A. Seneca, care spunea: Binele și răul nu au sedii distincte În noi. Ele nu sunt altceva decât firea omenească Înclinată către bine sau rău”. Patologia morală Patologia morală este manifestarea răului În ființa umană. Mai exact, ea este consecința efectelor răului asupra omului sau a răului din om. Desigur că, din punctul de vedere al psihologiei morale, nu ne putem
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
morală, care mă Îndeamnă la bine. Înclinația persoanei umane către bine sau către rău Își are originea În conștiința sa. Vreau să fac binele și sunt Împiedicat de să fac răul sub influența conștiinței morale, precum, În egală măsură, sunt Înclinat către invidie, ură, distrugere, Rău de conștiința pervertită. Este semnificativ faptul că aceste două conștiințe sunt destul de greu de separat Între ele. De multe ori, suntem Înclinați să admitem că, de fapt, conștiința este duală, dualitate pe care o resimțim
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
de să fac răul sub influența conștiinței morale, precum, În egală măsură, sunt Înclinat către invidie, ură, distrugere, Rău de conștiința pervertită. Este semnificativ faptul că aceste două conștiințe sunt destul de greu de separat Între ele. De multe ori, suntem Înclinați să admitem că, de fapt, conștiința este duală, dualitate pe care o resimțim ca pe ceva structural În ființa noastră, așa cum afirmă despre sine Faust. Doctor Faust, omul plenar, resimte această dualitate a naturii sale ca pe două tendințe opuse
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
felul următor (J. W. Goethe, Faust IĂ: „Frumoasă-i, Doamne! ce copilă! N-am mai văzut asemenea făptură. Are virtuți desigur, fără număr Roșeața buzelor și a obrazului lumină Să nu le uiți o veșnicie! Și cum privirea și-o Înclină Ce cald prin inimă te ia”. Margareta și Mefistofel sunt personaje complementare: virtutea morală și pulsiunile primare, neelaborate. Ca și Faust, care-și resimte dubla natură interioară, la rândul său, Sf. Pavel spunea: „Nu binele pe care-l doresc, ci
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
autoafirmare, dominant, autoritar, care caută să-și construiască o supraidentitate În raporturile sale cu ceilalți; bă tipul Închis, rece, rigid, izolat, dominat de nevoile primare, indiferent față de lume, cu dificultăți de identificare În raport cu ceilalți; că tipul expansiv, de factură mitomaniacă, Înclinat către fabulații, instabil și agresiv, proiectat către viitor, atașat de modelul patern; dă tipul regresiv, nesigur, Întors către trecut, de modelul matern, cu tendințe de refugiu, incapabil de a relaționa cu alții sau de a menține o relație Îndelungată. Există
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
care persoana Își poate exercita datoriile, ca acte de conștiință morală. Aceste persoane cultivă valorile morale ale binelui, ca virtuți către care tinde și pe care dorește să și le interiorizeze, cu care vrea să se identifice. dă Spiritele mistice, Înclinate către devoțiune, sunt cele care corespund valorilor sacrului, ale sfințeniei, orientate către lucrurile divine, către Dumnezeu. Aceste persoane aspiră continuu către viața mistică, ca formă de Împlinire ideală plenară a comuniunii omului cu Dumnezeu, fiind În sfere, pentru realizarea acestui
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
de vedere, relația persoană/destin o Împăcare ne poate servi ca explicație a numeroase aspecte patice ale vieții individuale. Binele și răul, fericirea și nefericirea, echilibrul și neliniștea, Își au sursa În noi. Persoana este, prin natura ei, cea care Înclinată către echilibru sau dezechilibru. Suferința este o stare interioară a ființei umane, un destin patic. Manifestările patice ale ființei umane, pe care le vedem În exteriorul acesteia sub formă de atitudini, acțiuni, conduite, suferințe psihomoral sau boli psihice, Își au
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
dietei, ovo-lacto-vegetarienii având un procent mare de asimptomatici. Apartenența religioasă este determinantă față de stilul de viață și starea de sănătate, în comparație cu apartenența etnică, ce tinde să fie neutră în studiul nostru. Convingerile și apartenența religioasă conferă speranță și optimism și înclină să favorizeze un stil de viață liber de factori de risc. La cei cu o viață religioasă activă, cum este cazul monahilor și al adventiștilor, se constată și stilul de viață cel mai sănătos, având simptomatologie și patologie reduse. Subgrupul
[Corola-publishinghouse/Science/2154_a_3479]
-
situația să facă asta. Se observă o diferență semnificativă în reacțiile părinților mai tineri față de comportamentele lor punitive. Se pare că tinerii din generația actuală sunt mai puțin defensivi (mai puțin tentați să adopte un model educativ dat) și mai înclinați spre reflectarea asupra propriilor lor comportamente, din care trag concluzii și pe care ajung să le corecteze. Diferențe între sat și oraș. Părinții care trăiesc în mediul rural au o mai mare tendință spre pedepsire decât cei care trăiesc la
[Corola-publishinghouse/Science/2154_a_3479]
-
avansată de către Wheeler. Trebuie să facem o distincție între tendința de a pedepsi, ca trăsătură de personalitate stabilă, și comportamentul efectiv de pedepsire. Cele două nu merg întotdeauna împreună. Deși părinții francofoni sunt mai severi decât cei germanofoni și mai înclinați spre a pedepsi, pedepsele pe care le aplică nu sunt atât de severe. S-a constatat, de asemenea, că deși tații sunt mai înclinați către pedepsirea copiilor și mai puțin toleranți în educarea lor, mamele sunt cele care recurg cel
[Corola-publishinghouse/Science/2154_a_3479]
-
două nu merg întotdeauna împreună. Deși părinții francofoni sunt mai severi decât cei germanofoni și mai înclinați spre a pedepsi, pedepsele pe care le aplică nu sunt atât de severe. S-a constatat, de asemenea, că deși tații sunt mai înclinați către pedepsirea copiilor și mai puțin toleranți în educarea lor, mamele sunt cele care recurg cel mai adesea la pedepse. Acest lucru se explică prin faptul că ele petrec mai mult timp cu copiii. Oare dispoziția omului de a fi
[Corola-publishinghouse/Science/2154_a_3479]