8,705 matches
-
în ușă?" m-a întrebat, răstit, bărbatul. "Vreau să trăiesc", i-am spus, cu vocea sugrumată de emoție. El a râs. Mai auzeam acest râs când m-am trezit. 23. Dimineața anunță o zi cu lumină agresivă. Niște zdrențe albe atârnă pe cer. N-a mai plouat de mai mult de o lună, încît ramurile oțetarilor au ajuns să scârțâie de câte ori le clatină vântul. Geamantanul mi l-am pregătit de aseară. I-l dau șoferului care a venit cu taxiul și
Deșertul pentru totdeauna by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295604_a_296933]
-
cu ochi adânci a aruncat fără ezitare bilețelul cu litere și cifre buchisite la coș intuind o concluzie ratată. Profesorul o înșelase și cu prietena ei însă ea, deja trecuse senină la visul următor. Luna, ca un felinar roșu sfărâmat atârna deasupra orașului... vicioasă, sfârtecată, respira gemând cu obrazul în flăcări! Eterna copilărie Tandrețe copilărească De câteva zile suntem asediați de toți cățeii vecinilor și ținem poarta închisă. De obicei nu este așa, dar acum ,,vinovata‚ este Missy... vișla mea de
Adev?rul dintre noi by Aurel-Avram St?nescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83164_a_84489]
-
de cele mai feminine, seducătoare și atrăgătoare ființe pe care le întâlnisem! Privirea îmi rămăsese o clipă nesfârșită, agățată în decolteul fetelor și cu greu am ridicat-o până la înălțimea așteptărilor, dar prin străduințe repetate am reușit totuși să o atârn de chipul lor.. mă uitam admirativ și alternativ în mod egal să nu nasc suspiciuni între ele! Cealaltă, destinata, nu mă atrăgea în mod deosebit, cu toate că ea era mobilul aducerii mele în seara aceasta. Nu aveam nici un pretext, dar mă
Adev?rul dintre noi by Aurel-Avram St?nescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83164_a_84489]
-
etaje într-un foișor, pe scările cele mai înguste și abrupte, ce mi le puteam imagina. Giulia scoase victorioasă o cheie din mormanul de mărunțișuri. Erau cele mai vechi, yală și ușă din lume... s-au deschis aproape concomitent; yala atârna într-un cui, iar ușa, aproape zbură când se dădu la o parte, invitându-ne înăuntru cu un scârțâit misterios. Trebuia să pătrundem într-un dormitor mic fără nicio fereastră. O veioză pitică întreținea obscuritatea camerei. După ce am intrat pe
Adev?rul dintre noi by Aurel-Avram St?nescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83164_a_84489]
-
în zona de primire, a ieșit să mă întâmpine imediat ce a aflat că am sosit. Fața ei masivă, de femeie de afaceri era congestionată mai mult ca de obicei și degetele i se jucau nervoase cu mărgelele grele de lemn atârnate peste pieptul lăsat. — Domnule Owen, spuse ea, v-am căutat toată dimineața la telefon. Speram să vă scutesc de un drum. N-ați apucat să vă uitați pe manuscris? am întrebat eu în timp ce o urmam în biroul mare și confortabil
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
continua s-o erodați, cum faceți acum și s-o înlocuiți cu o gamă limitată de stimulente financiare, veți avea până la urmă un serviciul național de sănătate mai scump, mai puțin eficient, care va fi întotdeauna o piatră de moară atârnată de gâtul guvernului. Iar cel de al treilea și ultimul răspuns al lui Winshaw a fost: „60 CMO, 47 DHA, 32 TQM, 949 NAHAT, 96% peste 4 ani, 37,2 peste 11 luni, 78 224 x 295 131/2 plus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
mă urmărește. M-am desprins din strânsoarea mâinii ei și am spus: — Ne putem lămuri imediat. Am deschis ușa și m-am strecurat afară; Fiona m-a urmat până la trepte. Se făcuse răcoare și era liniște. Fuioare subțiri de ceață atârnau în aer și se încolăceau straniu în jurul luminii albe a lămpilor stradale. Am urcat și am coborât aleea, peste peluzele de iarbă și m-am uitat în ambele direcții pe stradă. Nimic. Apoi am căutat printre arbuști, băgându-mi capul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
deschis ușa grea cu balamale ruginite spre interiorul întunecat al staulului, am descoperit că noul meu refugiu fusese dotat cu un birou ( de fapt, cred că era un banc de lucru străvechi) și un scăunel de lemn și că becul atârnat cu o sârmă de grinzile acoperișului era ocrotit de un abajur verde decolorat. Și acela a fost doar începutul. Pe parcursul verii, mi-am dus toate cărțile și obiectele de decor preferate din dormitorul meu în acest paradis întunecat; doamna Nuttall
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
trebui să spun la toate astea? E clar că te-ai plictisit de acești oameni și preferi să-ți petreci timpul cu mine aici, la capătul pământului. — Nu neapărat. Îl consider un weekend de lucru. La urma urmelor, existența mea atârnă de cultivarea tinerilor talentați: și pe tine te consider talentată. Complimentul, se gândi el, era bine calculat și îi dădu curaj să adauge: Adică, draga mea, vreau să spun că mă aștept de la acest weekend la ceva puțin mai palpitant
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
propriile chei și apoi insistase să care singur până sus ambele valize, plus mapa lui Phoebe, ținută într-un echilibru precar sub braț. Ea îl urmase în tăcere, copleșită de atmosfera deprimantă și sinistră care emana din toată casa. Tapiseriile atârnate pe pereți erau roase și zdrențuite; draperiile grele de catifea de pe scară erau deja trase, nelăsând să pătrundă nici un pic din lumina muribundă a soarelui; două armuri, care stăteau într-un echilibru precar în poziție de drepți în două firide
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
și două blănuri mari de tigru aruncate peste el, sporind senzația de fast oriental și o narghilea imensă se afla pe o carpetă dintr-un colț. Pentru a completa acest hommage, o lampă de argint în formă de porumbel era atârnată cu un lanț de aur aproape invizibil în mijlocul încăperii; flăcăruia ei răspândea o aromă discretă. — Bine-ai venit în cuibușorul meu, Michael, spuse Findlay, lepădându-și pelerina pe care și-o pusese pe umeri. Scuză, te rog, tot acest kitsch
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
Dorothy însăși alesese animalul și îl dusese la tăiat cu mai puțin de o oră în urmă. George simți brusc că i se face rău. Alergă în staul și dădu ușa de perete cu piciorul. Herber nu murise încă. Era atârnat cu picioarele de o grindă și sângele îi picura dintr-o tăietură foarte mică din grumaz într-o găleată pusă pe pardoseală, plină deja pe trei sferturi. Avea ochii lăptoși, palizi și orbi. În rest, staulul era gol. Începând să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
de morcovi și orez brun, urmat de pesmet de revent. Sufrageria era mică și ar fi putut fi chiar plăcută dacă s-ar fi făcut puțin efort în acest sens: așa cum era, am mâncat la lumina orbitoare a unui bec atârnat de tavan și sub privirile mustrătoare ale câtorva afișe - toate aparținând lui Graham, după cum aveam să descopăr - care promovau cauze politice și filme străine (dintre care Tout va bien al lui Godard a fost singurul pe care l-am recunoscut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
privi în timp ce Mortimer își sufleca mâneca. — Nu cred că mai am putere în degete, din păcate. Adoarme-mă, atâta te rog, Michael. Michael se uită la el, nehotărât. — Din bunătatea inimii. Te rog. Michael apucă mâna lui Mortimer. Pielea îi atârna. Avea ochii rugători ai unui spaniel. Pic. Pic. — Câinii sunt adormiți, nu? Când îmbătrânesc și se îmbolnăvesc... Și presupuse că exprimat astfel, nu suna prea rău. Capitolul 9 Cu Gagarin spre stele — Nu există explicație, spuse Michael. Dacă dormi, dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
un Ferrari de formula 1, ia un viraj abrupt pe lângă fotoliu, dărâmând aproape lămâiul din hârdău, trage ușa din țâțâni și iese pe coridor unde, așezat alb pe măsuța lui cu milieu vernil, telefonul încă mai sună. Câtă lume nu atârnă astfel, pe toată întinderea pustie, de câte un firav alo! Câte nu sunt legate prin asemenea fire, văzute sau nevăzute, îngropate sub pământ și pe sub oceane, răsucite prin văzduh sau zdrăngănind prin ionosferă unde dau ture uriașele ceaune gata să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2351_a_3676]
-
Ana. Și ai de gând să te duci? Cum să se ducă dragă la Oituz? Hai că nu ești întreagă. Ce să caute acolo? Raluca își dă ochii peste cap și se prinde cu mâna de colanul greu care-i atârnă pe piept. Nici n-ai cum să ajungi acolo, nu e tren, nu-i autobuz, nu-i nici o cursă directă. Primii trei ani după repartiție Raluca a predat la țară, tocmai în zona cu pricina. Poate că n-avea legătură
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2351_a_3676]
-
indescrifrabilă ca trupul său adormit. Și-a îngrămădit toată mobila în ea, pe lângă televizor și fotoliul oranj, recamierul, o masă lăcuită de sufragerie care se ține în trei picioare și o coadă de mătură, un șifonier cu cheie de care atârnă ciucuri croșetați, un corp de bibiliotecă pe rafturile căruia se ferfenițesc colecțiile Enigma și Urzica scrupulos complete cu almanahuri cu tot, o măsuță de telefon, două taburete de răchită. Toată această mobilă nu e dispusă ca într-o casă de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2351_a_3676]
-
l-a scăpat de fum pe comandant, a fost trimis și în alte lagăre, pe o rază de două-trei sute de kilometri, ca „specialist”. Evident, situația sa a devenit oarecum „privilegiată”, dar „tinicheaua” de la dosar, de „dușman al U.R.S.S.”, atârna încă destul de greu. Și îl va urmări până la sfârșitul vieții. Numai că, iată, revenit din prizonierat, a trecut la masa de lucru pentru a lăsa acest pseudo jurnal reprezentând o etapă nouă, de reevaluare a propriei vieți, în forma „travestită
Jurnalul lui P. H. Lippa by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1687_a_3006]
-
va purta numele acelui soț absent, plecat departe și pentru lungi perioade de timp, „după natura serviciului său”. Cel puțin, aceasta este „varianta” Teodorei pentru curioși. Pe el îl roagă să înțeleagă „situația”. Dar Profesorul știe, este convins că aici atârnă greu și un alt „aspect”: „diferența de vârstă”. Dacă era mai tânăr, în mod sigur ar fi forțat un divorț (ea putea găsi repede cel mai plauzabil motiv: părăsirea familiei de către soț), oferindu-i șansa de a deveni „tată oficializat
Jurnalul lui P. H. Lippa by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1687_a_3006]
-
să introducă legi și orînduiri noi și se sprijină pe aceștia este în primejdie de a nu izbuti. Dacă voim să tratăm limpede această chestiune, este necesar să cercetăm dacă acești înnoitori ai legilor domnesc prin propria lor putere sau atîrnă de alții; trebuie să cercetăm dacă, pentru a duce la capăt acțiunea pe care au întreprins-o, au nevoie să se roage de oameni, sau pot să-i constrîngă. În primul caz, le merge întotdeauna rău și nu duc nimic
by NICCOLÒ MACHIAVELLI [Corola-publishinghouse/Imaginative/1111_a_2619]
-
dacă, pentru a duce la capăt acțiunea pe care au întreprins-o, au nevoie să se roage de oameni, sau pot să-i constrîngă. În primul caz, le merge întotdeauna rău și nu duc nimic la capăt; dar atunci cînd atîrnă de ei înșiși și pot să impună celorlalți prin constrîngere, se întîmplă rareori să fie în primejdie. Iată de ce toți profeții înarmați înving 21, pe cînd cei lipsiți de arme se prăbușesc. Căci, pe lîngă cele spuse pînă aici, trebuie
by NICCOLÒ MACHIAVELLI [Corola-publishinghouse/Imaginative/1111_a_2619]
-
atunci cînd trec de la o formă de guvernare largă la un regim absolutist; căci principii acestor state guvernează fie prin ei înșiși, fie prin mijlocirea diferitelor magistraturi. În acest caz, situația lor este mai nesigură și mai primejdioasă, deoarece ei atîrnă în totul de voința acelor cetățeni care ocupă diferitele magistraturi, iar aceștia pot să le ia cu ușurință puterea, mai ales în împrejurări grele, fie împotrivindu-li-se, fie refuzînd să se supună ordinelor lor. Iar într-un moment de
by NICCOLÒ MACHIAVELLI [Corola-publishinghouse/Imaginative/1111_a_2619]
-
că Pistoia trebuie stăpînită prin lupta dintre facțiuni, iar Pisa prin fortărețe. Ei întrețineau discordiile în unele provincii care le erau supuse, pentru ca să le stăpînească mai ușor. Cred că în vremurile acelea, cînd Italia era împărțită în două tabere, care atîrnau aproape egal în balanță, era bine că se făcea astfel; dar nu mi se pare că exemplul acesta ar trebui urmat și astăzi. Într-adevăr, nu cred că discordiile pot să ducă vreodată la un rezultat bun; dimpotrivă, cînd dușmanul
by NICCOLÒ MACHIAVELLI [Corola-publishinghouse/Imaginative/1111_a_2619]
-
lor ochi și guvernează statele ei înșiși, și cei care se lasă în seama bunei-credințe a miniștrilor lor și se lasă conduși de aceia care au căpătat ascendent asupra lor. Suveranii din prima categorie sînt sufletul statelor lor; sarcina guvernării atîrnă pe umerii lor, ca Pămîntul pe umerii lui Atlas: ei sînt aceia care reglează afacerile interne, ca și pe cele externe, ei îndeplinesc, în același timp, funcțiile de prim-magistrat al justiției, de general al armatelor, de mare trezorier. După
by NICCOLÒ MACHIAVELLI [Corola-publishinghouse/Imaginative/1111_a_2619]
-
acolo putea să vadă acoperișurile și hornurile și toate dealurile Parisului. Din apartament nu se vedea decât casa omului care vindea lemne și cărbune. Mai vindea și vin, un vin prost. Capul de cal aurit din fața măcelăriei, În vitrina căreia atârnau carcasele aurii și roșcate, și cooperativa vopsită-n verde de unde-și cumpărau vinul - un vin bun și ieftin. În rest nu se vedeau decât zidurile tencuite și ferestrele vecinilor. Vecini care, În nopțile În care cineva zăcea beat În stradă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]