8,894 matches
-
mânios al unui soldat se auzi limpede dinspre câmpie. Bucățile astea infernale de piele... Or fi bune să lege între ele plăcuțele de fier ale armurii, dar ia uite: s-au rupt când mi-am pus coșul pe umăr - lăsă coșul să cadă. Mai întâi te pun să stai de pază la graniță și îți spun că acolo nu sunt primejdii mari - maimuțări atitudinea unui comandant, luându-și o voce tunătoare: Îți vei privi dușmanii din înaltul zidurilor... Vei participa doar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
de douăzeci de ani n-o să mai vezi picior de furier.“ Și, până la urmă, ce fac feciorii ăia de cățea? Te trimit în Pannonia, într-o legiune! Pricepeți? Legiunea aia care trebuia să mă salveze pe mine! Luă în brațe coșul cu pământ și se îndreptă împleticindu-se spre care, în hohotele de râs ale celorlalți. — Nu-ți dau o armură de piele, o lorica. Îți lasă ferrea. Așa nu mă ud, în schimb îmi rup spatele. Pe toate mentulae din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
ocru intens, pe care se desena acvila în două nuanțe de albastru - se distingea limpede pe întinderea uniformă a câmpiei. Quazii înaintau. La auzul urletelor lor, Valerius îngheță. Îi văzu pe cei care se ocupau de care cum vărsau conținutul coșurilor... Nu erau sfecle și napi, ci pământ. Îl turnară de-a lungul celor două șanțuri, formând două bariere. Ca să treacă peste ele, barbarii trebuiau să sară. — Uite capcana! - agitat, Titus arătă spre un grup de soldați care luau din care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
stătea în ușa colibei, întoarse capul spre Valerius, apoi își puse botul pe labe și continuă să fixeze lămpița din fața urnei din lemn de paltin în care se afla cenușa Velundei. PARTEA A DOUA 20 Vânzătorul de melci își lăsase coșurile la umbra castanilor, pentru a le feri de soarele acelei zile de primăvară. Mai mulți oameni se îngrămădeau în jurul lui. — Vedeți? întrebă vânzătorul arătând spre fântâna de piatră, fără să-l bage în seamă pe tânărul așezat pe marginea ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
țipari și atâția pești exotici? Ați mai văzut vreodată atâtea potârnichi și păsări flamingo, atâția fazani și păuni? Cu cât au fost plătiți pescarii și comandanții vapoarelor care au adus toate astea până aici? Dar vânătorii? Bucătarul-șef trecea prin fața coșurilor pline de pești, urmat de ajutoarele sale. Oftă. — La banchet au fost invitați cei mai de vază oameni ai Romei... Va veni și Flavius Sabinus, prefectul orașului și fratele împăratului Vespasianus... — Ești nebun? șuieră Lucilius, privind suspicios în jur. Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
știi că nu el este împăratul, ci Vitellius al nostru? El e singurul împărat, divinul... Iar Vitellius nu vrea să se știe că Vespasianus a fost ales împărat de legiunile din Africa... nu vrea ca poporul să afle! Listarius privi coșurile. — Chiar dacă tava Minervei e foarte mare, n-or să încapă toate astea pe ea. — De la păuni și păsările flamingo vom folosi doar limba, de la țipari - inimile, și tot așa... Trebuie să-ți explic asta tocmai ție, care ești preferatul împăratului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
treceau nori întunecați, ca niște prevestiri rele. Vitellius se înfofoli mai bine în mantia de blană. Urcă șchiopătând treptele templului, unde îl aștepta Flavius Sabinus. Se sprijini hohotind de umărul prefectului Romei și îi făcu semn lui Listarius, care ducea coșul cu merinde, să se apropie. — Liniștește-te... Sabinus se îndepărtă de el. Vitellius se sprijini atunci de o coloană a templului. Lacrimile îi brăzdau obrajii grași, plini de vinișoare roșii. Listarius lăsă jos coșul și scoase din el o bucată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
făcu semn lui Listarius, care ducea coșul cu merinde, să se apropie. — Liniștește-te... Sabinus se îndepărtă de el. Vitellius se sprijini atunci de o coloană a templului. Lacrimile îi brăzdau obrajii grași, plini de vinișoare roșii. Listarius lăsă jos coșul și scoase din el o bucată de pâine cu măsline. Vitellius i-o smulse din mână și începu să mănânce, fără să se oprească din plâns. — Liniștește-te, zise din nou Flavius Sabinus. Deși glasul îi era slab din cauza vârstei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
pîini și cei doi pești, Și-a ridicat ochii spre cer, a binecuvîntat, a frînt pîinile și le-a dat ucenicilor, iar ei le-au împărțit noroadelor. 20. Toți au mîncat și s-au săturat, și s-au ridicat douăsprezece coșuri pline cu rămășițele de fărîmituri. 21. Cei ce mîncaseră, erau ca la cinci mii de bărbați, afară de femei și de copii. 22. Îndată după aceea Isus a silit pe ucenicii Săi să intre în corabie și să treacă înaintea Lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85116_a_85903]
-
cunoștea lucrul acesta le-a zis: "Puțin credincioșilor, pentru ce vă gîndiți că n-ați luat pîini? 9. Tot nu înțelegeți? Și nici nu vă mai aduceți aminte de cele cinci pîini pentru cei cinci mii de oameni, și cîte coșuri ați ridicat? 10. Nici de cele șapte pîini pentru cei patru mii de oameni, și cîte coșnițe ați ridicat? 11. Cum nu înțelegeți că nu v-am spus de pîini? Ci v-am spus să vă păziți de aluatul Fariseilor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85116_a_85903]
-
permiteți, ași și porni să-i iau urma, cât e proaspătă. Daaa? Sigur că da. L-aș lua și pe don locotenent Pațache, că are un foxtretier ceva de spaimă. Nu-i scapă nimic. Ultima descoperire a fost nenorocitul din coșul de rufe. Tușise? Tușise pe el, că-ți trebuia mască de gaze. Noroc că era un tip pașnic și deputat. Sărmanul greșise camera, că ăștia lucrează pe camere, și i-a și spus lu’Pațache: “Bravos, generale! Noi, aleșii, avem
CÂINELE DIZIDENT by Aurel Brumă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/505_a_1289]
-
nu interesează pe nimeni, În general și mai ales acum, a-nceput războiul, lumea vrea conflict, acțiune, participare, uite, de pildă el, producătorul, și-a pus uniforma de colonel În rezervă cu decorații iar manuscrisul e bun de aruncat la coș. Apar din nou polițiștii și, În timp ce discută cu un Fink dezolat, căldura din hotel devine tot mai intensă. „Asta-nseamnă că Charlie e aici”, zice Fink. Detectivii se reped În hol, din pereți prind să țîșnească flăcări, apare Charlie și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
la lupta / Cea mare.” Ion Gheorghe. Again. S-a Înfrățit grozav cu muncitorii, așa e el, vrea frați, se Înroșește, a apucat demult să scrie cu bumbac, nu-l mai poate opri nimeni. L-am lăsa să treacă ca un coș, dar iată că se umflă, o dă În pandalie: „Și canalele sînt Înfundate / De zăpadă și de steaguri roșii / Arse În cîntece de hoardă”. (s.m.) Hoarda oamenilor omorîți În decembrie. A scăpat poetul din sirena lui Vasile Roaită, din propriu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
apă. O aflăm din „Colțul onanistului”, tot mai neîncăpătoarea rubrică a revistei Cocota. Publicație de unde descoperim diferite obiceiuri românești ale oamenilor de la sate. Un asemenea obicei, ni se spune, ar fi și acela de-a pune o femeie Într-un coș cu fundul decupat. Bărbatul Întors de la munca cîmpului ori de la bufet se va așeza dedesubt și va imprima o ușoară mișcare de rotație lucrului minunat aflat deasupra. CÎt despre unguri, fie nu cunosc acest obicei, fie n-au coșuleț, fie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
acorde cea mai mică importanță vizitatorilor, e o senzație bizară, cîntă fragmente din Rameau, Croft și din Încă cineva, mă opresc și-l ascult așezat pe o treaptă de piatră. Ajungem În Încăperea contesei, strîmtă și foarte Înaltă, ca un coș, cu un șemineu uriaș și două ferăstruici prin care nu se vede nimic, nici măcar contesa. Urmează apartamentul contelui, mult mai mare, unde-s expuse ordonat instrumente de tortură, cam aceleași ca la noi, mă Înviorez, Încă un punct comun, securi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
de frumoasă (toate femeile sînt la fel și-i provoacă, metafizic, frică lui Don Juan). În Damasc Începe o furtună de nisip. Uguiesc curcanii, țipă păunii, sirianca are un copil, valetul se duce undeva cu o femeie cu cicatrici de la coșuri, vărsat sau lepră. În drum spre enclava din Ceüta, DJ cască. Femeia de aici e gravidă. Nu se Înțelege de ce, vine și fosta regină a frumuseții din regiune la braț cu valetul, regină care fuge pe urmă cu DJ. Femeia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
în noaptea albă Elenă Marin Alexe Pașii mei, se amestecă distrați în jocul fulgilor albi care nu contenesc dânsul, pe aleea ce pare că nu se mai termină. Ochii întrebători caută o stea, printre valurile atacate de neguri reci. Tăcute, coșurile caselor îngenunchiate în alb de zăpadă, împletesc în noapte fuioare de fum, într-un pled pufos, pe care adierea vântului îl va așeza cu delicatețe sub tălpile înghețate ale norilor călători. În negura nopții îmi voi ascunde tristețea sufletului, departe
Pa?i ?n noaptea alb? by Elena Marin Alexe () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83370_a_84695]
-
răspunse cineva din spatele ușii. Era vocea unei femei cea care-i răspunse la parolă - vorbea repede și agitat. Enrique trase zăvorul dublu și apoi deschise ușa cu stînga, ținîndu-și Încă Colt-ul În dreapta. În Întuneric stătea o fată cu un coș În mînĂ. Pe cap Își legase o batistă. — Bună, Îi spuse, după care Închise repede ușa și trase zăvorul. O auzea cum respiră În Întuneric. Îi luă coșul din mînĂ și o bătu ușor pe umăr. — Enrique, spuse ea, dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2087_a_3412]
-
ținîndu-și Încă Colt-ul În dreapta. În Întuneric stătea o fată cu un coș În mînĂ. Pe cap Își legase o batistă. — Bună, Îi spuse, după care Închise repede ușa și trase zăvorul. O auzea cum respiră În Întuneric. Îi luă coșul din mînĂ și o bătu ușor pe umăr. — Enrique, spuse ea, dar el nu putea să vadă cum Îi străluceau ochii, și nici ce expresie avea pe chip. — Hai sus, Îi spuse. E un tip care supraveghează intrarea din față
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2087_a_3412]
-
străluceau ochii, și nici ce expresie avea pe chip. — Hai sus, Îi spuse. E un tip care supraveghează intrarea din față. Te-a văzut cumva? — Nu. Am traversat terenul viran. — O să ți-l arăt. Hai pe verandă. Urcară, Enrique ducînd coșul În mînĂ. Îl așeză lîngă pat și apoi se duse la marginea verandei și se uită. Negrul cu pălĂria de paie turtită și cu boruri Înguste plecase. — Așa..., făcu Enrique În șoaptă. — Așa, ce? Întrebă fata, care-i apucase brațul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2087_a_3412]
-
Celadas. Chestiile astea provoacă Înfrîngerile. Dar cînd te uiți În urmă, n-a fost o Înfrîngere. Fata nu-i răspunse, iar el termină de mîncat. VÎntul bătea proaspăt printre copaci și pe verandă se făcuse frig. BĂgă vasele Înapoi În coș și se șterse la gură cu un șervet. Se scutură cu grijă pe mîini și apoi Își puse brațul pe după umerii fetei. Ea plîngea. — Maria, nu plînge. Ce-a fost, a fost. Acum trebuie să ne gîndim la ce-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2087_a_3412]
-
au pornit sirenele?“ Îi auzi În spate cum sparg ușa. Se Împrăștiaseră În jurul casei. Cineva suflă de două ori Într-un fluier și el continuă să se tîrască. „Ce proști sînt“, se gîndi. „Da’ de-acum tre’ să fi găsit coșul și vasele. Ce oameni! Ce fel de a percheziționa o casă!“ Ajunsese aproape de marginea cîmpului și știa că trebuie să se ridice și să traverseze strada În fugă ca să ajungă la casele de dincolo. Descoperise un fel de a se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2087_a_3412]
-
urmă intră din nou prin față. MĂ duc să vorbesc cu ei. Suzy ocoli clădirea lungă și urcă din nou treptele din față. De data asta se uită atent la toate lucrurile din jur. Îi cunoștea pe indienii care aduseseră coșurile și Îi știa și pe cei doi puști indieni care se uitau la uneltele pentru pescuit așezate În primele vitrine de pe stînga. Știa și medicamentele din vitrina următoare și-i cunoștea și pe cei care le cumpărau. Servise În magazinul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2087_a_3412]
-
cei care le cumpărau. Servise În magazinul Ăla Într-o vară și știa să descifreze codurile scrise cu stiloul pe cutiile de carton În care erau pantofi, pîslari de iarnă, șosete de lînĂ, mănuși, șepci și pulovere. Știa cît fac coșurile alea aduse de indieni și era prea tîrziu să le mai poată da la un preț bun pentru anul Ăla. — De ce le-ați adus așa de tîrziu, doamnă Tabeshaw? Întrebă. — Prea multă distracție de 4 iulie, răspunse indianca rîzÎnd. — Ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2087_a_3412]
-
au Împușcat pe băiatul lui Nester, băiatul pentru care l-au spînzurat pe Tom, erau clar urmele lui. Platfusică. Platfusică și mai cum? Poate că n-am știut niciodată. Platfus Platfusică. Platfus Porter? Nu, nu Porter.“ — Îmi pare rău de coșurile astea, doamnă Tabeshaw, spuse apoi. Anu’ Ăsta e prea tîrziu și pînĂ la anu’ n-o să țină. Da’ dacă aveți răbdare cu turiștii de la hotel, vi le cumpărĂ ei pe bani buni. CumpărĂ mata, vinzi la hotel. — Nu, ar prefera
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2087_a_3412]