10,805 matches
-
car la care fusese legată o mârțoagă bătrână - era limpede că scăpase de măcelar numai ca să poată îndeplini funcția aceea macabră - erau aruncate de-a valma cadavre, în așteptarea ultimei călătorii către o groapă comună. Când felinarul lumină acea grămadă tragică, Sebastianus observă că nu toate trupurile purtau răni primite în luptă; printre ele erau și copii. Fără să mai aștepte întrebările pe care el ezita să le pună, Rutilius răspunse: — Aici - făcu un gest cu mâna către spectacolul dezolant ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
în timp ce cobora cu mâna pleoapele tânărului soldat peste ochii stinși de acum, în el se ceva se rupse: strânse la piept trupul neînsuflețit și izbucni în plâns, sughițând și scuturând din cap, de parcă ar fi vrut să refuze acel sfârșit tragic. în tăcere, Maliban se ridică în picioare și se îndepărtă. 31 Cu ultimele zvâcniri, rugul cel mare pe care fusese ars trupul regelui Theodoric stătea să se stingă. Corul funebru al vizigoților reuniți cu miile pentru a da ultimul salut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
la oblânc avea două suluri de papirus pe care Vitalius transcrisese cu grijă, în timpul popasurilor zilnice ale armatei, însemnările scrijelite în grabă, în ultimele săptămâni, pe tăblițele sale de ceară. Relatarea campaniei, care avea să rămână incompletă, fără ultimul său - tragic - capitol. Nu avusese încă timpul să o citească, dar avea să o păstreze, desigur, în memoria acelui brav soldat. Cu siguranță, dacă Flavius Etius ieșise victorios, acea victorie nu putea fi plătită cu un preț mai scump, iar acest lucru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
istorică, acest lucru nu mai e valabil pentru cele ale lui Canzianus, Inisius și Divicone, care sunt întru totul invenția mea; împreună cu sfântul din Orléans, aceste personaje reprezintă feluritele manifestări ale creștinismului pe care le putem descoperi în acea epocă tragică și tumultoasă din care Biserica a ieșit modelată într-un chip de neșters, cum s-a întâmplat, de altfel, cu întreaga societate europeană. Coperta 2 Deasupra Fragment din roman: Atila era acolo și discuta însuflețit cu căpeteniile. Părea încruntat și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
lui Atila, romanul Sebastianus va lupta până la epuizare, supunându-se ordinelor lui Flavius Etius: doi bărbați pe care îi unește același simț al onoarei, dar îi despart războiul și frumosul chip al unei femei temerare și misterioase. Totul pe fundalul tragic și învăpăiat al invaziei hune, împotriva căreia Imperiul Roman își duce ultima sa bătălie. Coperta 3 Guido Cervo are idei suficient de clare despre narațiunea de inspirație istorică. El spune mereu, în glumă, că scrie romanele pe care ar vrea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2230_a_3555]
-
se intră în astfel de făgașuri, când la ușă stă de pază îngerul morții? Ce sens mai are în astfel de împrejurări cuvântul patriotism etc., mulți ochi se deschid și multe minți înțeleg mai limpede viața în situații de acestea tragice. Cu toată această atmosferă sumbră și multe incertitudini, eu tot lucram cu oarecare spor. Viața părea să aibă un curs normal până ce într-o zi și noi cu nemții ne năpustim spre Răsărit. Ce a urmat se cunoaște. La noi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1449_a_2747]
-
chiar și când se vorbește despre proiecția mitică a evenimentelor în sursele folclorice și istoriografice. Figura lui Vlad Dracul, fiu al gloriosului Mircea și tatăl lui Vlad Țepeș, este asociată unui registru negativ de către cei care n-au înțeles postura tragică a voievodului cruciat care a fost nevoit să adopte atitudini duplicitare din rațiuni ce depășeau orizontul intereselor proprii. Tronul și l-a câștigat prin luptă întâi în 1436, iar a doua oară în 1443, după o îndelungată probă a vasalității
Inter-, pluri- şi transdisciplinaritatea - de la teorie la practică 1 by Luminiţa Crihană () [Corola-publishinghouse/Memoirs/427_a_1429]
-
răsăriteană În primele decade ale lunii septembrie dinspre Polonia au trecut prin localitate o mulțime de vehicule, civile și militare, căruțe și cărucioare și coloane nesfârșite de oameni pe jos, printre care copii și bătrâni. Localnicii care urmăreau acest episod tragic, veneau în întîmpinarea acestui fluviu uman, cu un aspect jalnic, cu tot ce se putea, spre a le ușura chinul. Femeile aduceau la șosea apă, alimente și ofereau cazare peste noapte. După capitularea Poloniei și împărțirea ei între Germania și
MEMORIILE REFUGIULUI (1940 - 1944) by Ioan Seniuc () [Corola-publishinghouse/Memoirs/799_a_1701]
-
reușit să revină acasă, unde au găsit casele lor ocupate de “noi“ proprietari, fiind nevoiți să accepte această stare de lucruri și să și construiască alte locuințe. Dar vremea a trecut peste toată această tragedie, dorința de viață și experiențele tragice prin care am trecut și care ne-au maturizat prematur ne-au învățat să mergem în întâmpinarea vieții spre a deveni oameni respectabili, cu respect față de semeni noștri, cu credință în Dumnezeu și dreptate. Părinții mei au trăit alături de unii
MEMORIILE REFUGIULUI (1940 - 1944) by Ioan Seniuc () [Corola-publishinghouse/Memoirs/799_a_1701]
-
mi se oprește în gât, într-o totală neputință și disperare. De atunci am tot evitat să fac varză la cuptor, pentru că oricât m-aș strădui, mintea mea și receptorii mei senzitivi asociază cu sau fără voia mea acest moment tragic. În aceeași zi l-au adus acasă, a fost dorința expresă a mamei și ajutorul necondiționat a unei verișoare a tatălui nostru, care era medic și avea și-o funcție importantă la Direcția Sanitară. A murit cu ochii deschiși, larg
Amintirile unui geograf Rădăcini. Așteptări. Certitudini by MARIANA T. BOTEZATU () [Corola-publishinghouse/Memoirs/83163_a_84488]
-
după care turnau nițică apă în scobitură. În final dădeau cu bulgărele de pământ și sună exact ca și cum ar fi tras cu pușca. Asta numeau ei tunuri... Dar anii au trecut și în clasa a III-a am aflat vestea tragică a morții bunicii mele. Acela a fost sfârșitul visului, căci ea a fost tot ce era mai mistic și mai frumos. Bunicul devenise din ce în ce mai ursuz și mâhnit, iar eu am început să trec prin Lunca din ce în ce mai rar. Totul începea să
Amintirile unui geograf Rădăcini. Așteptări. Certitudini by MARIANA T. BOTEZATU () [Corola-publishinghouse/Memoirs/83163_a_84488]
-
care publicul din USA o are pentru JO .” - Dick Ebersol , președintele NBC Sports, 2 iunie 1999. „Sunt puține instituții în lume care se bucură de respect și prestigiu precum CIO și Jocurile Olimpice. Acesta (CIO) a făcut dezvăluiri recente toate foarte tragice. Eu aștept, oricum, ca CIO să vrea să răspundă pozitiv la evenimente și să profite de această oportunitate de a moderniza guvernarea CIO în recunoașterea succesului său.” - Paul Allaire, președinte și CIO, corporația Xerox, 2 iunie 1999. „CIO este o
Comitetul Internaţional Olimpic ca miză politică în relaţiile internaţionale by Oana Rusu Demmys Rusu () [Corola-publishinghouse/Administrative/753_a_1124]
-
mi se oprește în gât, într-o totală neputință și disperare. De atunci am tot evitat să fac varză la cuptor, pentru că oricât m-aș strădui, mintea mea și receptorii mei senzitivi asociază cu sau fără voia mea acest moment tragic. În aceeași zi l-au adus acasă, a fost dorința expresă a mamei și ajutorul necondiționat a unei verișoare a tatălui nostru, care era medic și avea și-o funcție importantă la Direcția Sanitară. A murit cu ochii deschiși, larg
Amintirile unui geograf Rădăcini. Aşteptări. Certitudini by MARIANA T. COTEŢ BOTEZATU () [Corola-publishinghouse/Memoirs/809_a_1653]
-
după care turnau nițică apă în scobitură. În final dădeau cu bulgărele de pământ și sună exact ca și cum ar fi tras cu pușca. Asta numeau ei tunuri... Dar anii au trecut și în clasa a III-a am aflat vestea tragică a morții bunicii mele. Acela a fost sfârșitul visului, căci ea a fost tot ce era mai mistic și mai frumos. Bunicul devenise din ce în ce mai ursuz și mâhnit, iar eu am început să trec prin Lunca din ce în ce mai rar. Totul începea să
Amintirile unui geograf Rădăcini. Aşteptări. Certitudini by MARIANA T. COTEŢ BOTEZATU () [Corola-publishinghouse/Memoirs/809_a_1653]
-
ai celulei cu care se scrie poezia. Lupta cu morile de vânt ale totalitarismului ni s-a impus în cele din urmă aproape de la sine. Altfel am fi devenit anacronici. Această luptă a îmbrăcat în ultimă analiză două forme. Una tragică, urmând direcția sublimă a quijotismului (care la noi și-a găsit întruchiparea cea mai înaltă în Eminescu și în Bacovia) și alta axată pe acel râsu’-plânsu’ al sărmanului cavaler pe care poezia românească tânără l-a preluat de la pururi
[Corola-publishinghouse/Administrative/1914_a_3239]
-
șir despre Dostoievski (despre care știa tot ce se poate ști), despre Kafka (pe care, spre deosebire de oamenii de vârsta și formația sa, îl înțelegea și îl iubea ca și noi, cei veniți mai târziu) și despre Faulkner (al cărui fior tragic îl descoperise cu bucurie după ce crezuse că, în acest registru, totul fusese deja spus). Am vorbit, în sfârșit, despre Emil Botta, despre care scrisese nu demult un eseu deosebit de frumos în Secolul 20. Am vorbit - așa cum aș vorbi cu mine
[Corola-publishinghouse/Administrative/1914_a_3239]
-
stat la care luăm parte de doi ani să aibă ca punct de plecare o spaimă reală care le-ar justifica oarecum. În această situație, apărarea de o lovitură de stat poate să fie ea însăși un antrenament în vederea momentului tragic îndelung așteptat. Cea mai puțin justificată rămâne înscenarea unei astfel de lovituri pentru a mai speria țiganii și pegra, despre care vorbea cu năduf eroul ultimului puci de la București. Gândul că ai putea pierde imunitatea pe care o dă puterea
[Corola-publishinghouse/Administrative/1914_a_3239]
-
în vedere faptul că, nu demult, unul dintre răniții revoluției s-a sinucis fiindcă tot ce se petrecea în jurul său l-a făcut să-și piardă orice speranță și orice justificare. Datorită întrecerilor dintre politicienii care ocupă scena, acest caz tragic a trecut aproape neobservat, cum a trecut cu ani în urmă faptul că un om și-a dat foc pe o pârtie, în vreme ce șase foști demnitari comuniști dădeau încă o dată marea lovitură printr-o scrisoare. Să dea Dumnezeu să nu
[Corola-publishinghouse/Administrative/1914_a_3239]
-
dat foc pe o pârtie, în vreme ce șase foști demnitari comuniști dădeau încă o dată marea lovitură printr-o scrisoare. Să dea Dumnezeu să nu fim nevoiți să înțelegem cu prețul altor vieți omenești că nici semnalul de alarmă tras de acest tragic supraviețuitor al evenimentelor din decembrie - într-o țară tristă, plină de humor cum a redevenit România - n-a fost receptat în toată adânca lui semnificație. Text apărut în 22, numărul 5 din 1992 Pe pământul nimănui situat între cele două
[Corola-publishinghouse/Administrative/1914_a_3239]
-
Crescent, care, când a auzit că am fi ajuns pe marginea prăpastiei, s-a arătat și ea, asemenea Diavolului, încercând să ne ducă pre noi în ispită. În ceea ce mă privește, consider că decăderea acestei reviste ar fi infinit mai tragică decât dispariția ei și, ca urmare, nu voi subscrie niciodată la o soluție compromițătoare. Anchetă a revistei 22, apărută în numărul 23 din 1992 P.S.: Pentru corecta informare a cititorilor mi se pare obligatoriu să precizez că, ulterior, din inițiativa
[Corola-publishinghouse/Administrative/1914_a_3239]
-
pe de alta, faptul că în anii de formare m-a preocupat problema tragicului, care presupune asumarea unei vinovății și a unei responsabilități pentru refacerea echilibrului pierdut. Faptul că am fost percepută de o parte a criticii ca poeta vinei tragice m-a bucurat. Fiindcă trimiterea de la cărțile mele de poezie la cele de eseuri este perfect justificată. În acest sens, amintesc că un capitol din Vina tragică (tragicii greci, Shakespeare, Dostoievski, Kafka) este intitulat „Viața ca valoare” și este axat
[Corola-publishinghouse/Administrative/1914_a_3239]
-
Faptul că am fost percepută de o parte a criticii ca poeta vinei tragice m-a bucurat. Fiindcă trimiterea de la cărțile mele de poezie la cele de eseuri este perfect justificată. În acest sens, amintesc că un capitol din Vina tragică (tragicii greci, Shakespeare, Dostoievski, Kafka) este intitulat „Viața ca valoare” și este axat pe analiza Cărții lui Iov, care vorbea cu două mii de ani înainte de Cioran despre inconvenientul de a te naște. Nu întâmplător, acest gânditor sceptic, care lua în
[Corola-publishinghouse/Administrative/1914_a_3239]
-
că am fost percepută de o parte a criticii ca poeta vinei tragice m-a bucurat. Fiindcă trimiterea de la cărțile mele de poezie la cele de eseuri este perfect justificată. În acest sens, amintesc că un capitol din Vina tragică (tragicii greci, Shakespeare, Dostoievski, Kafka) este intitulat „Viața ca valoare” și este axat pe analiza Cărții lui Iov, care vorbea cu două mii de ani înainte de Cioran despre inconvenientul de a te naște. Nu întâmplător, acest gânditor sceptic, care lua în calcul
[Corola-publishinghouse/Administrative/1914_a_3239]
-
celui care a creat cerul și pământul: „De ce nu treci peste fărădelegea mea, că mă voi culca în țărână, mă vei căuta și nu mă vei mai găsi”. Volumul de poeme Ardere de tot, scris în paralel cu eseurile despre tragic, reflectă exprimarea de sine în faza în care ajunsesem la marile întrebări legate de Transcendență și de salvare. Prin Linia vieții m-am întors, pe alt plan, la lumea din care vin - reconstituită în primele volume - și am făcut trecerea
[Corola-publishinghouse/Administrative/1914_a_3239]
-
exemplu, persoanele care încă se mai țineau pe picioare i-au ajutat din răsputeri pe cei căzuți la pământ. Aceștia făceau spume la gură și au murit în chinuri groaznice sub privirile lor disperate. Parcă era un câmp de luptă. Tragic. Mulți dintre supraviețuitori au contractat sindromul stresului post traumatic. Într-o zi, dintr-odată și fără nici un motiv, oamenii aceia au fost aruncați în ghearele morții. Pentru ei a fost o experiență terifiantă. În plus, nimeni nu a vorbit niciodată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2279_a_3604]