9,986 matches
-
nu sunt prea mândră. — Mă văd obligat să subliniez că plecarea ta în fugă de ieri nu a ajutat deloc. — Știu. Îmi pare foarte rău. M-am panicat. — E de înțeles. Oricum, ai lăsat cam debandadă în urma ta. Dincolo de tonul vesel al lui Arnold sesizez o anume gravitate, pe care o simt prima dată venind dinspre el. Arnold nu se stresează niciodată. Probabil că situația e mai serioasă decât am crezut. Îmi vine să mă arunc la picioarele lui și să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
bronz, sub hainele scumpe, cei doi soți par ușor nesiguri pe ei. Mă duc la o banchetă și îndrept o pernă, încercând să par că știu precis ce fac. Bănuiesc că abia aștepți să-ți vezi noua bucătărie ! spune Trish veselă. — Sigur că da ! spun cu un zâmbet încrezător. Abia aștept ! E o simplă bucătărie. E vorba doar de o dimineață. Pot s-o fac. Trish mă conduce în bucătăria imensă, în culoarea arțarului, și de data asta mă uit în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
cu saboții ei cu toc. Samantha ! Ești bine ? Ce-i, ți-a revenit durerea de cap ? — Sunt... bine. Vocea îmi tremură ușor. Mersi. — Arăți îngrozitor ! Dumnezeule ! Mai ia niște pastile ! — Ei... — Haide ! Am să iau și eu, de ce nu ? adaugă veselă. Hai, stai jos, acum am să-ți fac eu ție un ceai. Trântește sacoșele jos și aprinde ceainicul, după care începe să scotocească după analgezicele verzi. — Au fost bune, nu ? — Îhm, parcă totuși aș vrea doar o aspirină, spun repede
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
gol și incredibil de păros. Iisuse. Nu știu nici eu cum, dar reușesc să nu scap tava pe jos. — Îmi... cer scuze, spun bâlbâindu-mă, făcând un pas înapoi. Nu mi-am dat seama... — Nu te prosti ! Intră ! exclamă Trish veselă, părând că s-a împăcat total cu ideea că eu mă aflu în dormitorul ei. Nu suntem pudici. OK, sinceră să fiu, mi-ar fi plăcut să fie. Mă apropii cu grijă de pat, trecând peste un sutien de dantelă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
se zguduie de efort. Și imaginea nu e prea atractivă. — Păi... să mă duc să-mi văd de... treabă. Pornesc cu spatele spre ușă, cu ochii în pământ. — Atunci ne vedem mai târziu, la micul dejun. Trish își flutură mâna veselă spre mine, din vârful patului. Ciao ciao ! Nu reușesc să fac față schimbărilor bruște de dispoziție ale lui Trish. Se pare că am trecut pe neașteptate de la relația patron-angajat la una gen colegi-de-croazieră-de-lux. — Ăă... atunci pa ! zic, încercând să-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
le văd, simt că mi se taie picioarele. Habar n-am cum se calcă o cămașă. N-am ținut în viața mea în mână un fier de călcat. Ce-o să fac ? Bănuiesc că o să le netezești cât ai clipi ! adaugă veselă. Scândura de călcat e acolo, adaugă cu un mic semn din cap. — Îhm, mersi ! îngaim. Lucrul cel mai important e să par convingătoare. O să scot scândura de călcat, o să aștept până pleacă... după care o să-mi fac un plan de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
găsit chestiile de curățat ? — Ăă... mă uit în jur confuză. — În spălătorie ! Dispare un moment, după care reapare cu o cădiță albastră plină de produse de curățat, pe care o trântește pe masă. Poftim ! Și nu uita de Marigolds ! adaugă veselă. De ce să nu uit ? — Mănușile de cauciuc, spune Nathaniel. Ia o pereche imensă de mănuși roz din cădiță și mi le întinde cu o ușoară înclinare a capului. — Da, mulțumesc, spun cu un aer demn. Știam și eu. N-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
să torn sosul în sosieră... — Bine, hai. Trish își trage nasul. Samantha, în seara asta o să luăm masa în oraș. Simt că îmi îngheață surâsul pe față. Poftim ? — Nu mai e nevoie să gătești azi, intervine și Eddie, bătându-mă vesel pe braț. Poți să-ți iei liber ! Poftim ? — Dar... am gătit ! zic repede. E gata ! — A. Păi, asta e. Trish flutură vag din mâini. Poți să mănânci tu. Nu. Nu. Nu pot să-mi facă una ca asta. — Dar am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
cum servește și îmi dau brusc seama că tipul ăsta ar putea să știe ceva despre anunțul ăla. — Zi-mi și mie, spun în treacăt când se întoarce. Anunțul ăla despre avocați e o glumă, nu? — Nu tocmai, răspunde Eamonn vesel. Nathaniel nu suportă avocații. — Aha ! Reușesc cumva să continui să zâmbesc. Îhm... din ce cauză ? — De când a murit tatăl lui. Eamonn ridică pe tejghea un carton cu cutii cu suc de portocale și îmi schimb poziția pe scaun ca să-l
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
-o tot așa. Frământatul e foarte bun când vrei să scapi de stres, adaugă ușor amuzată. Imaginează-ți că te răzbuni pe cei mai mari dușmani ai tăi. — Așa am să fac ! reușesc în fine să-mi iau un ton vesel. Dar în piept am un ghem de încordare care nu vrea deloc să cedeze în timp ce frământ. De fapt, cu cât împăturesc și răsucesc mai tare la aluat, cu atât mai rău mă simt. Mintea îmi zboară încontinuu înapoi la acel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
de școală ! Cu un gest înflorit al mâinii, Eddie extrage din pungă două cărți. Amândouă sunt viu colorate, cu litere mari țipătoare și ilustrații. Observ cuvintele „Matematică”, „Engleză” și „Educația adulților”. Deschide una dintre ele și-mi arată o vacă vesel colorată de carton. Din gura acesteia iese un balonaș care întreabă „Ce este un pronume ?” Mă holbez la ea, rămasă fără grai. — Vezi ? face Eddie mândru. O să te distrezi ! Pentru fiecare progres pe care îl faci primești un abțibild cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
la chipurile zâmbitoare ale tuturor. Nu pot să spun nimic. Va trebui să le cânt în strună. Păi, ce să zic... vă mulțumesc. Vă sunt foarte recunoscătoare. — Îmi pare rău că te-am repezit un pic mai devreme, spune Trish veselă, luând o altă înghițitură. Ne chinuiam cu baloanele astea. Deja spărsesem o parte dintre ele. Îi aruncă o privire de reproș lui Eddie. — Ai încercat vreodată să bagi niște baloane cu heliu într-un portbagaj ? îi răspunde Eddie agasat. Aș
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
Aha. Îhm, da, sună foarte bine. Îmi frec nasul. Singura problemă e că încerc să-mi păstrez câteva weekenduri libere... să-mi păstrez un tip de echilibru cu viața privată... Elldridge pare uluit. — Ai avut vacanța, Samantha, acuma gata, spune vesel. Acuma e timpul să te întorci la muncă. Și trebuie să vorbesc cu tine despre New York. Mă bate ușor pe umăr, apoi se întoarce la barmaniță. Alt expresso, te rog. — Realist vorbind, aș zice că n-o să ai nici un weekend
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
proaste, și avem noroc când toate sunt așa și așa, Am intrat în casă, nu era decât mama, tata nu sosise, am explicat de ce am venit, și ca să înviorez conversația mi-am luat un aer în același timp solemn și vesel ca să-i anunț că le voi face mâine o mare surpriză, Și apoi, Ești în stare să ghicești care a fost răspunsul mamei mele, Darurile mele divinatorii nu bat așa departe, M-a întrebat dacă marea surpriză e că se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2116_a_3441]
-
cu minuție și a cântărit cantitatea de lemn care i s-a părut potrivită, a eliminat lemnul verde și pe cel prea uscat, a scos o creangă care ardea prost și fără viață, a pus alta care dădea o flacără veselă, a calculat cu aproximația posibilă durata și intensitatea căldurii, și, repetând implorarea, Nu mă lăsa baltă, a apropiat un chibrit de combustibil. Noi, oamenii de acum, care am trecut prin atâtea situații de stres, un examen dificil, o iubită care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2116_a_3441]
-
defilează mândru, dând din coadă. Cineva din juriu aruncă trei bumerange, strigând: − Aport! Câinii o iau la fugă, dar pe drum uită probabil comanda că încep să se joace. Doar Blackie se ține de treabă, adună bumerangele și le duce vesel lui Shelley. Urmează setterii. Sunt toți frumoși, majoritatea câini tineri. Dar Whisky respectă cel mai bine comenzile. Când toți câinii au trecut prin fața juriului și a spectatorilor, juriul discută premiile la fiecare rasă. La setteri apar discuții. Majoritatea o votează
Minunatele aventuri ale lui Lucy și Shelley by Maria Elena Lebădă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1680_a_3080]
-
deloc. În noaptea următoare, se strecoară din tabăra sa, fără știrea apropiaților, se prezintă, Împreună cu emisarii lui Terken, În fața Porții Kahab, care, ca prin farmec, se deschide Înaintea lui. Iată-l mergând cu pas hotărât, Înconjurat de o escortă prea veselă, după gustul său, lucru pe care-l crede datorit reușitei fără greș a faptei sale de vitejie. Dacă bărbații râd prea zgomotos, el le poruncește să se domolească, iar aceștia răspund respectuos, Înainte de a izbucni și mai tare În hohote
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
gol În jurul persoanei sale, să se Înconjoare de ziduri de piatră și de teamă, acesta pare să fi fost visul nebunesc al lui Hasan Sabbah. Dar acest vid Începe să-l Înăbușe. Regii cei mai puternici au nebuni sau tovarăși veseli ca să ușureze irespirabila rigoare care-i Învăluie. Bărbatul cu ochii bulbucați este cu desăvârșire singur, zidit În fortăreața sa, Închis În casa sa, Închis În sine Însuși. Nimeni căruia să-i vorbească, nimic altceva decât supuși docili, slugi mute, adepți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
fost invitat să aștept Într-un salon uriaș. De la intrare, am remarcat prezența unei siluete feminine. Asta m-a făcut să las ochii În jos; mi se vorbise prea mult despre obiceiurile țării ca să Înaintez cu mâna Întinsă, cu chipul vesel și privirea surâzătoare. Doar o bolboroseală, pălăria mea care se agită. Reperasem deja, În partea opusă colțului În care era așezată ea, un fotoliu foarte englezesc În care să mă afund. Dar iată că privirea mea mătură covorul, se izbește
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
primitori și cultivați, vorbesc limbile pe care le cunosc și eu joacă aceleași jocuri. Aș trăi fericit aici, domnule Lesage, Între bridge, ceai, tenis, echitație și baluri mascate, iar când m-aș Întoarce acasă, peste trei ani, aș fi bogat, vesel, bronzat și sănătos. Dar nu pentru asta am venit, domnule Lesage! Aproape că striga. O mână invizibilă, poate aceea a soției lui, veni să Închidă cu discreție ușa salonului. El nu păru să bage de seamă. Continuă: — Am venit cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
lume o navă pe care se poate călători fără teamă, aceasta este. Așa cum a spus-o căpitanul Smith, nici Dumnezeu Însuși n-ar putea să scufunde pachebotul! Dacă Îmi Închipuisem că o liniștesc cu aceste cuvinte și cu tonul meu vesel, efectul pe care l-am produs a fost contrar. Mă apucă de braț, murmurând: Nu mai spune asta niciodată! Niciodată! — De ce te tulburi așa? Știi prea bine că nu-i decât o glumă! — La noi, nici măcar un ateu n-ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
ca niște vechi prieteni, și o revistă ar face un reportaj despre cei mai buni prieteni ai celebrităților și am apărea și noi în el, și poate chiar aș fi întrebată dacă nu vreau să fiu... — Bună, Bex! Tresar și veselele imagini cu mine râzând împreună cu Michael și Catherine se evaporă, iar creierul nu se concentreaza asupra clipei de față. Colega mea de apartament Suze se plimbă prin cameră, într‑o pijama antică, în pătrățele. — Ce faci? mă întreabă, curioasă. — Nimic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
și cu mine avem o relație foarte sinceră și amiabilă. Cu toate astea, mă trezesc dându‑mi puțin scaunul mai departe de sacoșa de la LK Bennett, ca și cum n‑aș avea nimic de‑a face cu ea. — Bună ziua, domnule Smeath! zic veselă, în clipa în care se apropie. Ce mai faceți? Foarte bine, zice Derek Smeath zâmbind. Dumneavoastră? — Bine, mulțumesc. Ați vrea... ați vrea o cafea? adaug politicoasă, arătând spre scaunul gol din fața mea. Nu mă prea aștept să zică da, însă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
zice Derek Smeath, zâmbindu‑mi cu amabilitate. Dar vă rog să nu uitați ce v‑am zis. John Gavin nu vă va trata cu indulgența cu care am făcut‑o eu. Așa că... aveți grijă ce faceți, da? — Da, da! zic veselă. Și, aproape alergând, mă îndrept cât de repede pot, spre LK Bennett. OK, poate că, de fapt, nu aveam cu adevărat nevoie de o pereche de sandale cu clementină. Nu‑mi erau absolut necesare. Dar mi‑am dat seama, în timp ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
oameni. Ceea ce e ridicol. Auzi, treizeci de rame! Dac‑am cumpărat, să zicem... patru. Cinci, poate. Nu am atâtea! mă grăbesc să spun. Cred că mă confundați cu... alte persoane. Și n‑am intrat doar ca să cumpăr o ramă! Râd veselă, pentru a‑i demonstra cât de ridicolă e această idee. Voiam, de fapt, și... astea. Înșfac la întâmplare câteva litere mari de lemn dintr‑un coș alăturat și i le dau. Ea surâde și le pune pe hârtia cerată, una
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]