10,662 matches
-
să le pedepsească pe fetele noastre... Dar Vlăjganul Își Întrerupse glumeața sa lămurire, fiindcă În clipa aceea orchestra se opri din cîntat și deodată bateristul ocupă Întreaga scenă, cățărîndu-se pe toba cea mare, nu altceva, mîngîind-o ca o maimuță care desface o banană uriașă și anunțînd cu trei lovituri joase și sonore, cîteva clipe de mister cu vrăjitorii din Haiti. Loviturile lui au avut consecințe teribile asupra pîntecului faimos al Gloriei Symphony; se zbîrci, se strînse, se micșoră Îngrozitor de mult cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
să plece acasă. La ușă a dat din nou peste Dl Entuziasm. —Pleci deja? Așteaptă puțin. A scris ceva pe o bucată de hârtie pe care i-a înmânat-o lui Ashling. A așteptat până a ajuns afară înainte de a desface hârtia. Era un nume - Marcus Valentine - un număr de telefon și instrucțiunea: „Bellez moi!“. A fost cel mai amuzant lucru pe seara asta. Drumul până acasă a durat zece minute - cel puțin se oprise ploaia. Când a ajuns la ușa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
ușa din față de la casa lui sinistră, cu vedere spre mare, din Ringsend. De ce nu m-ai sunat? îl interogă Mai. Nu ai niciodată timp și pentru mine. L-a dat la o parte și a urcat scările. Deja își desfăcea nasturii blugilor. Jack se uita în gol către mare, la apa care în lumina nopții părea la fel de întunecată ca și privirea sa. Apoi a închis ușa și a urmat-o încet pe scări. În același timp, într-o casă în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
Tu! râse Joy batjocoritor. Nu cred. Dylan ajunse acasă puțin înainte de ora nouă. Clodagh reușise să îi bage în pat și pe Molly, și pe Craig, ceea ce era aproape miraculos. Salut, spuse Dylan obosit, sprijinindu-și servieta de perete și desfăcându-și nodul la cravată. Înghițindu-și furia la vederea servietei care zgâria din nou vopseaua de pe perete, Clodagh s-a pregătit pentru sărutul lui. Ea ar fi preferat ca el să nici nu se deranjeze. Nu era ca și cum însemna ceva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
părăsit biroul și s-au suit în liftul care-i ducea la parcare. În secunda în care au intrat în mașină, Jack și-a smuls cravata de la gât și a aruncat-o pe bancheta din spate, după care și-a desfăcut primii doi nasturi de la cămașă. — Mult mai bine, oftă el. Îți sugerez să faci și tu la fel, o invită el. Poți da jos de pe tine orice dorești... S-a oprit brusc și o expresie înmărmurită i-a acoperit fața
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
apoi privi cadoul. Nu încă, insistă Lisa. Atunci când? După ce dăm colțul. Dar nu te grăbi! adăugă Lisa, pentru că Ashling mai avea puțin și o lua la fugă. În secunda în care au dat colțul, Lisa spuse „Acum!“ și amândouă au desfăcut plasticul de pe pachete. Era un tricou cu emblema Morroco inscripționată pe piept. —Un tricou, exclamă Lisa dezgustată. —Mie mi se pare frumos, spuse Ashling. Ce vei face cu al tău? — O să îl duc la magazin și o să-l schimb cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
tânăr, în formă, ferm și dotat. Nu avea cum să nege - era frumos. — Închide ușa și dă-ți hainele jos, spuse Lisa, intrând din ce în ce mai mult în rolul de dominatoare. Wayne i-a anticipat admirația. —O să îți placă asta, rânji el, desfăcându-și încet nasturii de la cămașă. Fac două sute de abdomene pe zi. Abdomenul lui era o masă încordată, cu șase pachete compacte care se terminau cu o pereche de pectorali pe măsură. Era atât de perfect, încât încrederea Lisei se micșoră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
de slabe. Noroc că ea nu mânca. — Acum tu, spuse el. Cu un zâmbet plin de subînțeles - atitudinea este importantă - și-a tras rochia albă peste cap dintr-o mișcare fluidă. Kelvin avea dreptate - nu purta chiloți. —Frate, râse Wayne, desfăcându-și șlițul. Erecția lui a țâșnit în față, deja aproape la capacitate maximă. Nu purta chiloți. Ea simți un fior. Era atât de pregătită pentru asta. Nu era primul cu care se culca de când nu mai era cu Oliver. La
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
la școală. Lisa privi plictisită florile. Erau numai din cele bune. Nici urmă de garoafe sau alte rahaturi ieftine, ci multe chestii ciudate - orhidee și clopoței mov, care păreau venite de pe altă planetă. De la cine erau? Mâinile îi tremurau în timp ce desfăcea plicul. Oare erau de la Oliver? Erau de la Jack. Tot ce scria în bilet era: „Te considerăm minunată. Te rugăm, întoarce-te la muncă“. Dar, din instinct, Lisa și-a dat seama că era vorba de o scuză. Jack știa că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
o lucrare a lui Georges Duhamel, Consolatoarea muzică: În niște pagini Închinate lui Johann Sebastian Bach, aflu că există boogie-woogie. Mă extaziez la un „frumos pasaj“ În care Duhamel evocă o soprană cu plete lungi, blonde, (false, desigur), care se desfac Încetișor pe ultimele măsuri din moartea Isoldei („În scena aceea atît de sfîșietoare“, preciza autorul). Tot la rubrica pasajelor frumoase, transcriu o frază a compozitorului Jules Massenet: „Viața lui Schubert, atît de plină de prietenie, este atît de lipsită de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
Avem În comun faptul că sîntem amîndoi căsătoriți. Mama și soția lui seamănă fără Îndoială În ochii lui, așa cum el și tatăl meu seamănă În ochii mei. S-ar spune că noi legături se creează atunci cînd cele vechi se desfac. El mă va cunoaște atunci cînd va avea un fiu și cînd va Învăța să-l cunoască“. Nici o șansă! Am două fete, lucru care nici măcar nu i-a dat prin minte tatei, lansat În marea lui piruetă a gradelor de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
la dispoziție cît să-l mai văd strălucind o ultimă oară În mîna mea, temîndu-mă că sora mea se va Întoarce pe neașteptate, l-am strecurat sub haina tatei, În buzunarul de la piept, lîngă inima care nu mai bătea. Am desfăcut nasturii hainei ca să fixez mai bine agrafa capacului la marginea buzunarului și mi-am dat seama că mama pusese deja În acel buzunar Parkerul din argint cizelat pe care i-l oferise cu cîțiva ani În urmă de ziua lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1977_a_3302]
-
cere implicarea spectatorilor și le adresează obișnuitul apel de a păstra liniștea ca pe un îndemn de a nu precipita declanșarea mecanismului tragic (cât mai multă tăcere ; să nu treziți Tragedia care încă nu se mișcă îndărătul perdelei... își va desface în curând ghearele). Publicului i se solicită simpatia și i se amintește că dincolo de aparența primitivă a eroilor se ascund trăiri etern valabile, că scena e oglindă a vieții : vă cer iertare pentru sălbăticia noastră... blazații o vor privi ca
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
acestuia omul se impune ca erou tragic în luptă cu destinul. În schimb, Zoe Dumitrescu-Bușulenga consideră că primul reprezentant de seamă al tragediei eline ținea de o epocă legată de tradiții arhaice, căci în opera lui făptura umană nu se desfăcuse încă dintr-un univers global, ca și cel homeric, dominat de zei și de forțe magice rămânând încă instrument, neajuns încă la mărimea sa naturală (p. 15). Abia cu Sofocle se afirmă omul cu puterile lui cele mai adânci (p.
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
din perete și, sub privirile Îngrozite ale lui Fumero, țintui de zid Încheietura mîinii drepte a inspectorului printr-o lovitură brutală, care Înfipse lama În panou aproape pînă În plăsele. Fumero slobozi un urlet teribil de agonie. MÎna i se desfăcu Într-un spasm și revolverul Îi căzu la picioare. Carax Îi făcu vînt cu piciorul În Întuneric. Oroarea acelei scene se derulase prin fața ochilor mei În doar cîteva secunde. Mă simțeam paralizat, incapabil să acționez ori să articulez un singur
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
Mătușa mi-e văduvă de treizeci de ani și de dimineața până seara șade numai cu țicniții într-ale credinței. Nu s-a călugărit, da-i mai rău decât o călugăriță. De telegramă s-a speriat și, fără s-o desfacă, a depus-o la secție, așa că tot acolo a rămas și până acum. Numai Konev, Vasili Vasilici, m-a ajutat, mi-a scris despre toate. De pe acoperământul de brocart al sicriului în care zăcea tata, în timpul nopții, frate-meu a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
casă să mi se dea... ascultare. În orice caz, toate acestea i le-am trântit în față soră-mii, clar și răspicat, în prezența mamei. Vezi, frățioare, eu tot nu te înțeleg, rosti gânditor generalul, strângând puțin din umeri și desfăcându-și brațele. Ți-amintești când a venit zilele trecute Nina Alexandrovna? Geme și oftează. „Ce-i cu dumneavoastră?“, o întreb. Reiese că pentru dumnealor e, cică, vorba de dezonoare. Ce dezonoare să fie? permiteți să întreb. Cine ar putea să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
Fără să scoată o vorbă și fără cel mai mic avertisment, pleosc! îmi arde o palmă. Era o femeie sălbatică, aflată într-o stare de desăvârșită sălbăticie! — Și dumneavoastră? Generalul își lăsă ochii în jos, ridică sprâncenele, strânse din buze, desfăcu brațele, tăcu puțin și deodată spuse: — N-am rezistat! — Și-ați dat tare? Tare? — Zău că nu prea tare! S-a lăsat cu scandal, dar n-am dat tare. Numai o dată mi-am luat vânt, numai așa, ca să-mi iau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
un moment când erau singuri, Kolea îi întinse Aglaiei o scrisoare, spunându-i doar că i s-a indicat să i-o înmâneze personal. Aglaia îl privi cu mânie pe „băiețandrul înfumurat“, dar Kolea nu mai așteptă și ieși. Ea desfăcu scrisoarea și citi: „Cândva mi-ați acordat onoarea încrederii dumneavoastră. Poate că acum m-ați uitat de tot. Cum de s-a întâmplat să vă scriu? Nu știu; dar m-a cuprins dorința impetuoasă de a vă aduce aminte că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
gânduri, ridica uneori toate ancorele și se lansa pe marea cea largă, fără să țină cont de starea vremii. Ivan Feodorovici se mișcă alarmat. Însă, deoarece în primul moment toți se opriră fără voie și rămăseseră nedumeriți în așteptare, Kolea desfăcu revista și începu să citească cu voce tare de la pasajul pe care i-l indicase Lebedev, care se repezise să-i arate: „Proletari și progenituri, un episod din jafurile cotidiene și dintotdeauna! Progres! Reformă! Echitate!“ „Ciudate treburi se întâmplă în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
de iscusită, încât unui om onest i-ar fi imposibil să le accepte în orice caz. Maniera este sau prea inocentă, sau prea abilă... de altfel, dumneavoastră știți mai bine. — Dați-mi voie, domnilor! strigă Gavrila Ardalionovici, care între timp desfăcuse plicul cu bani. Aici nu sunt câtuși de puțin două sute cincizeci de ruble, ci numai o sută. Prințe, am verificat ca să nu iasă vreo încurcătură. — Lăsați, lăsați, făcu prințul, dând din mâini spre Gavrila Ardalionovici. Nu, nici un „lăsați“! se agăță
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
la mine! De ce-i amărâtă, de ce?“ Uneori îi punea această întrebare lui Ivan Feodorovici, după cum îi era obiceiul, isteric, amenințător, așteptând un răspuns rapid. Ivan Feodorovici făcea: „hm!“, se încrunta, strângea din umeri și, în fine, își dădea cu părerea, desfăcându-și brațele: — Are nevoie de bărbat! — Să nu-i dea Domnul unul ca tine, Ivan Feodorovici, exploda în cele din urmă, ca o bombă, Lizaveta Prokofievna. Nu unul ca tine, Ivan Feodorovici, cu judecata și verdictele tale; nu grobian, nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
a întâmplat să nu-mi fie chiar așa boii acasă (vezi cum se zice?), cum nu-mi sunt acum... Bine, pe mâine! Rămânând singur la intersecție, prințul privi împrejur, traversă repede strada, se apropie de fereastra iluminată a unei vile, desfăcu hârtia mică, pe care o strânsese în mâna dreaptă tot timpul cât discutase cu Ivan Feodorovici, și citi, prinzând dâra slabă de lumină: „Mâine la șapte dimineața voi fi în parc, pe banca verde, te voi aștepta. M-am decis
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
ce-i vorba. — Ce-ai aici? întrebă prințul, neliniștit. De cum și-arată soarele marginea, prințe, mă culc; am spus și ăsta-i cuvântul meu de onoare, o să vedeți! strigă Ippolit. Dar... dar... chiar credeți că nu sunt în stare să desfac acest plic? adăugă el, învăluindu-i pe toți cu o privire provocatoare și parcă adresându-li-se tuturor deodată. Prințul băgă de seamă că tremura din tot trupul. — Nimănui dintre noi nu i-a trecut așa ceva prin minte, răspunse prințul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
nu mă privește că-i ceva rușinos! își ridică el imediat capul. Domnilor! Domnilor, desfac plicul, proclamă el cu un fel de fermitate subită. Eu... eu... de altminteri, nu oblig pe nimeni să mă asculte! Cu degetele tremurând de emoție, desfăcu plicul, scoase din el câteva file de hârtie pentru scrisori, acoperite cu un scris mărunt, le puse dinainte și se apucă să le netezească. — Ce-i asta? Ce poate să fie? Ce o să ne citească? bombăniră câțiva, pe un ton
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]