11,725 matches
-
6). E rănit de moarte, dar continuă să trăiască, într‑un fel de imitație monstruoasă a lui Cristos care moare și înviază din moarte. Deține întreaga putere și autoritate a diavolului, precum Cristos însuși se împărtășește din puterea, autoritatea și tronul lui Dumnezeu (12,5 și 10)” . Beasley‑Murray folosește termenul „Anticrist” relativ la „cele două fiare” din Apocalipsă. Acesta este însă atribuit în mod eronat. În ciuda faptului că trăsăturile principale ale fiarelor vor fi reluate în variantele patristice ale mitului anticristic
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
al șaselea domnește încă. Cine este oare al șaselea rege? Dacă eliminăm din lista împăraților romani pe Iulius Caesar și cele trei domnii efemere de după Nero, cel de‑al șaselea rege, contemporan cu autorul Apocalipsei, ar fi Vespasian, urmat la tron de Titus, cu o domnie scurtă. Cu toate acestea, autorul face o aluzie evidentă la distrugerea templului din Ierusalim. Prin urmare, redactarea scrierii trebuie situată după anul 70, așadar, după domnia lui Titus. Peerbolte propune o explicație de tip analogico
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
Credem că intenția autorului este de a descrie prezentul prin cea de‑a șasea etapă, trecutul prin primele cinci și viitorul prin cea din urmă. Al șaselea împărat de la 17,10 poate fi identificat cu împăratul care se afla pe tron la vremea respectivă, deoarece el este al șaselea element al unei serii de șapte”. În felul acesta Peerbolte ajunge la concluzia că, de vreme ce „al șaselea împărat” este sinonim, în spiritul autorului, cu „antepenultimul”, acesta poate fi chiar Domițian. În alcătuirea
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
departe de a limpezi lucrurile, le complică și mai mult. Prima descoperire a avut loc în 1551; locul - în interiorul unui ager ueranus în apropiere de Via Tiburtina. Este vorba de o statuie reprezentând un personaj complet mutilat, așezat pe un tron. Pe cele două laturi ale tronului era gravat un computus pascal - care începe cu anul 222 - precum și o listă cuprinzând următoarele titluri (lipsesc primele două rânduri): Despre Psalmi, Despre pitonisă, Apologia Evangheliei după Ioan și a Apocalipsei, Tradiția apostolică privitoare
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
complică și mai mult. Prima descoperire a avut loc în 1551; locul - în interiorul unui ager ueranus în apropiere de Via Tiburtina. Este vorba de o statuie reprezentând un personaj complet mutilat, așezat pe un tron. Pe cele două laturi ale tronului era gravat un computus pascal - care începe cu anul 222 - precum și o listă cuprinzând următoarele titluri (lipsesc primele două rânduri): Despre Psalmi, Despre pitonisă, Apologia Evangheliei după Ioan și a Apocalipsei, Tradiția apostolică privitoare la harisme, Cronici, Împotriva grecilor și
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
fi identificată cu epicureica Temista. Contrar opiniei tradiționale, cercetătoarea susține că statuia nu ar fi fost găsită în apropierea catacombei sfântului Hipolit, ci în biblioteca Pantheonului, amenajată de Iulius Africanul la Roma, din ordinul împăratului Alexandrus Severus. Lista gravată pe tronul statuii ar fi, așadar, un fel de „fișier” cuprinzând titlurile operelor prezente în acest sector al bibliotecii. În 1976, un grup de arheologi, între care M. Guarducci și P. Testini, și de patristicieni italieni, între care V. Loi și M.
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
bărbătească și desăvârșit, copil al lui Dumnezeu, Dumnezeu și om, pe care îl anunțaseră profeții și pe care Biserica, născându‑l mereu, îl arată tuturor neamurilor. Pruncul acesta al ei a fost răpit și dus în fața lui Dumnezeu și a tronului său, adică, Cel născut veșnic de Biserică este împărat ceresc, nu pământesc, precum vestise David: Zise Domnul către Domnul meu: Șezi la dreapta Mea, până ce voi pune pe vrăjmașii tăi așternut la picioarele tale (Ps. 110,1). Apoi zice [profetul
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
Dumnezeu (menționăm, în acest sens, vedenia copacului și interpretarea propusă de Hipolit). Autoproclamându‑se „stăpânul lumii”, Nabucodonosor neagă transcendența și sacralitatea puterii sau, mai degrabă, propune în locul acestui principiu transcendent unul imanent și egocentric. Pedeapsa sa - nebunia urmată de pierderea tronului - constituie un avertisment foarte serios pentru toți tiranii din viitor, inclusiv pentru Anticrist (III, 4, 1‑4): Visul pe care l‑a avut regele i‑a fost descoperit spre pedeapsă. Căci, atunci când inima lui s‑a mândrit și el s
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
în templul lui Dumnezeu, este Anticristul, cuvântul fals, care se așază în Scripturi, care se pretinde adevărat luând din Scripturi mărturiile părerilor nevrednice. Pentru cei care refuză să [le] creadă în alt fel, el este «potrivnicul» care se așază pe tronul Scripturilor și pe zidirea lor «dându‑se pe sine drept Dumnezeu». În orice vreme, cuvintele ereziilor, anticriștii se arată stând în templul Scripturilor și vrând prin ele să‑și ademenească ascultătorii, ca și cum fiecare dintre acestea ar fi Dumnezeu Cuvântul în
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
dintre multe altele pe care acesta le‑a pus la cale - și că, în realitate, „monstrul” ar fi reușit să se refugieze la curtea regelui parților. De aici, el ar pregăti o ofensivă decisivă împotriva Romei, pentru a‑și recăpăta tronul și a‑i pedepsi pe senatori. Pentru a înțelege mai bine resorturile ultime ale legendei, se impune o resituare a acesteia în contextul mai amplu al conflictului Orient‑Occident, dat fiind că împăratul, atât de disprețuit la Roma, se bucura
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
ani, șapte luni și douăzeci și șapte de zile, adică o mie trei sute treizeci și două de zile, dublul lui 666. La finele acestui interval, Domnul cel adevărat va coborî din cel de‑al șaptelea cer - unde este așezat îndeobște Tronul lui Dumnezeu, potrivit tradiției apocaliptice iudaice - și îl va arunca pe uzurpator în gheenă. Urcarea la cer a lui Isaia ridică o problemă teologică delicată, pe care o vom reîntâlni la Chiril al Ierusalimului și la Pseudo‑Hipolit (De consummatione
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
Moise; deschiderea Vechiului Testament prin răstignire; revelația desăvârșită a mesajului Scripturilor în Isus Cristos, în calitate de judecător. Moise a fost cel care a scris și a pecetluit „testamentul lui Dumnezeu”; prin răstignire, Isus desface pecetea acestui testament, descoperindu‑i conținutul, pe tronul judecății: „Acum deci se arată chipul lui Moise, acum el este descoperit și de aceea apocalipsă înseamnă revelație; acum pecețile cărții lui Moise sunt ridicate” (5, 2). De asemenea, Apocalipsa recapitulează toate profețiile anterioare: per hanc scripturam coniungit omnes priores
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
schemă lipsită de orice corespondență istorică. În acest sens, lectura lui Victorin prefigurează abordarea lui Augustin. Secțiunea anticristologică M. Dulaey prezintă structura comentariului în felul următor: 1) cap. 1-3: vedenia Fiului omului; unitatea Bisericii; Duhul septiform; 2) cap. 3-4: vedenia tronului; cele două Testamente; 3) cap. 6-9: cele șapte coroane și cele șapte trâmbițe: simbolul persecuțiilor; 4) cap. 10-11: îngerul cu cartea în mâini; Isus deschide cartea; 5) cap. 11-19: secvența eshatologică; Anticristul‑Nero; 6) cap. 20-22: cele două învieri, judecata
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
Mai mult chiar, așa cum remarcă M. Dulaey, Enoh nu a fost profet, calitate indispensabilă martorilor eshatologici. Pe de altă parte, Moise și Elisei, care au darul taumaturgic, nu îndeplinesc cealaltă condiție, aceea de a fi fost ridicați cu trupurile lângă tronul dumnezeiesc. Ilie și Ieremia par deci singurii care îndeplinesc aceste două condiții. În plus, Ieremia este menționat în Evanghelie ca profet eshatologic: „Și venind Isus în părțile Cezareii lui Filip, îi întreba pe ucenicii săi zicând: «Cine zic oamenii că
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
creștinilor de‑a lungul secolelor. Într‑adevăr, tagma senatorială a colaborat cu Decius care a creat, se pare, un guvern civil alături de guvernul militar și l‑a secondat în politica sa anticreștină. Situația se schimbă radical în momentul urcării pe tron a lui Valerian, în 253, ulterior domniei efemere a lui Trebonianus Gallus. Valerian aparținea ordinului senatorial și deținuse funcția de censor în timpul domniei lui Decius. În opinia cercetătorilor Gagé, Sordi și Salvatore, evenimentele descrise în ultima parte a poemului Carmen
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
Chiril avea să își ia revanșa în fața lui Acachie, depus din scaunul episcopal sub acuzația că este eunomian. Un an mai târziu, el însuși va fi condamnat pentru convingeri homeusiene. Va trăi în exil până în momentul în care vine la tron Iulian. Conflictul său cu Acachie se prelungește până la moartea acestuia din urmă, survenită în 364 sau 365. În locul vechiului adversar, Chiril îl alege pe nepotul acestuia, Ghelasie, autor al unei Istorii bisericești care o continuă pe cea a lui Eusebiu
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
parusie, cu slavă cerească, a singurului Fiu al lui Dumnezeu, adevăratul Isus Cristos, Domnul și Mântuitorul nostru, care după ce îl va ucide pe Anticrist cu suflarea gurii sale, îl va da focului gheenei. Prin puterea sa magică, Anticristul va uzurpa tronul împăratului roman, făcându‑se recunoscut de iudei ca Unsul lor. Devenit stăpân al lumii, Anticristul se va arăta mai întâi cu „judecată” și „cumpătare”, trecând gradat, în cea de‑a doua parte a domniei sale, la crime fățișe. Recurgând la câteva
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
face din toți oamenii aliați ai răutății sale și ai pedepsei sale, spune apostolul, acesta se folosește de orice. Nu va avea însă mult timp să lucreze astfel; va fi repede nimicit. „Am privit, spune el, până când au fost așezate tronurile și S‑a așezat Cel vechi de zile; îmbrăcămintea Lui era albă ca zăpada, iar părul capului Său curat ca lâna; tronul Său, flacără de foc; roțile lui, foc arzător. Un râu de foc se vărsa și ieșea din el
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
însă mult timp să lucreze astfel; va fi repede nimicit. „Am privit, spune el, până când au fost așezate tronurile și S‑a așezat Cel vechi de zile; îmbrăcămintea Lui era albă ca zăpada, iar părul capului Său curat ca lâna; tronul Său, flacără de foc; roțile lui, foc arzător. Un râu de foc se vărsa și ieșea din el; mii de mii Îi slujeau și miriade de miriade stăteau înaintea Lui! Judecata s‑a așezat și cărțile au fost deschise” (Dan
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
a lui Dumnezeu care este potrivnică voinței regelui. Apoi, el arată tuturor modul în care au putut fi înșelați ceilalți profeți de către divinitate: „19 Ascultă cuvântul Domnului! Nu‑i așa. L‑am văzut pe Domnul Dumnezeul lui Israel șezând pe tronul Său și toată oștirea cerului stând lângă El, de‑a dreapta și de‑a stânga Lui. 20Și a zis Domnul: Cine îl va înșela pe Achaab, regele lui Israel, ca să se suie și să cadă în Remath Galaad?» Și unul grăia
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
Cum ai căzut din cer, o, luceafăr care răsai în zori de zi? Ai fost azvârlit pe pământ, tu, care porunceai tuturor națiilor? Căci ți‑ai spus în gândul tău: Până la cer mă voi urca, deasupra stelelor cerului voi așeza tronul meu. Voi sta pe muntele cel înalt, pe munții cei înalți de la nord; voi urca până deasupra norilor; voi fi aidoma Celui Preaînalt». Acum însă ai fost azvârlit în iad, la temelia pământului” (după LXX). Origen este de aceeași părere
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
Codexul Z aduce și mai multe precizări asupra morții Anticristului: Tradunt autem doctores quod in monte Oliueti Antichristus occidetur in papilione et in solio suo in illo loco contra quem Dominus ascendit ad caelos. Tiranul va muri, așadar, chiar pe tronul pe care și l‑a însușit ilegitim. . Cf. Sfântul Ieronim, Lettres, text selectat și tradus de J. Labourt, ed. cit., pp. 8‑60. . Cf., de asemenea, Tertulian, Resur. 24, 18. . Cf. F. Paschoud, Roma aeterna. Études sur le patriotisme romain
[Corola-publishinghouse/Science/2074_a_3399]
-
5 și 24 septembrie 1892. Redactor al gazetei - pe care a ilustrat-o cu desene și caricaturi, între alții, C. Jiquidi - a fost ziaristul și literatul C. B. Stamatin-Nazone. Au colaborat cu articole, versuri și proză satirică, având ca adresă tronul și a guvernările conservatoare, Gr. G. Tocilescu, Th. D. Speranția, N. G. Rădulescu-Niger, D. Teleor (sub semnătura Camil), Gh. Adamescu (semna Satana), G. Ranetti. R. Z.
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290203_a_291532]
-
în ea strămoși ai jurnalismului literar narativ și ai romanului de ficțiune. Cartea Martirilor a lui Foxe merită studiată și datorită influenței sale asupra prozei engleze. După ce biserica anglicană s-a stabilit permanent după moartea reginei Maria și urcarea pe tron a reginei Elisabeta, cartea publicată în 1563 era a treia ca importanță religioasă după Biblie și The Book of Common Prayer (Cartea Rugăciunilor), într-un stat dominat de biserică. Când a fost publicată a avut un succes instantaneu; a fost
[Corola-publishinghouse/Science/84971_a_85756]
-
a făcut o tăietură pe nas din greșeală, de s-a dat înapoi de parcă ar fi fost împușcat. Neștiind de unde a venit lovitura, s-a retras spumegând în palatul său de piele, ca un domn nebun legat cu lanțuri de tron... neîndrăznind să se uite afară de frică să nu pățească același lucru de două ori. În mod clar, Ward nu a ezitat să sacrifice "calitatea". Acest lucru explică parțial de ce scrierile sale nu erau considerate "politicoase" și nici precursoare ale "literaturii
[Corola-publishinghouse/Science/84971_a_85756]