9,442 matches
-
despre cărți În bune condiții, fie că le-am citit sau nu. Cunoașterea din discursurile despre cărți este o cunoaștere nesigură, iar Celălalt este o imagine neliniștitoare a noastră, proiectată asupra interlocutorilor noștri, cu imaginea acestei culturi exhaustive a cărei ficțiune, transmisă de către școală, ne Împiedică să trăim și să gândim. Însă această angoasă În fața cunoașterii Celuilalt e mai ales o piedică Înaintea oricărei idei creative veritabile legată de cărți. Ideea că Celălalt a citit și, deci, că știe mai mult
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
și oportunități În cazul În care diferiții locuitori ai acestei biblioteci transiente și-ar observa șansa și ar profita de ea ca să o transforme Într-un autentic spațiu fictiv. Faptul că biblioteca virtuală a replicilor noastre despre cărți se atașează ficțiunii nu trebuie Înțeles Într-un sens peiorativ. Într-adevăr, ea este capabilă, În măsura În care coordonatele ei sunt respectate de către cei care o ocupă, să favorizeze o formă de creație originală. Aceasta se poate construi plecând de la ecourile pe care evocarea unei
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
dintotdeauna, o întrebare fără răspuns în rândul criticii literare. Luigi Bambulea este de partea celor care nu văd nicio legătură între destinul cărților și destinul oamenilor: Destinul cărților e foarte diferit de destinul oamenilor și este, foarte adesea, mai spectaculos. Ficțiunea lui Eco, din Numele trandafirului, e un argument. În acest destin al ei, opera majoră se integrează într-o identitate culturală globală, care, în cele din urmă, va descoperi opera și într-un spațiu matcă sau culturii de origine a
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
literară", 25 (1998). Dimisianu, Gabriel, Despre vulnerabilitatea umană, în "România literară", 43 (2003). Dimisianu, Gabriel, Generația mea în anii '60, în "România literară", nr. 13 (2008). Dorcescu, Eugen. Embleme ale realității, București, Editura Cartea Românească, 1978. Dragolea, Mihai, În exercițiul ficțiunii, Cluj-Napoca, Editura Dacia, 1992. Dugneanu, Paul, Forme literare, București, Editura Eminescu, 1993. Empson, Will, Șapte tipuri de ambiguitate, București, Editura Univers, 1981. Fanache, Vasile, Eseuri despre vârstele poeziei, București, Cartea Românească, 1990. Felea, Victor, Poezie și critică, Cluj-Napoca, Editura Dacia
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
țesale, mă rog, să-și satisfacă toate capriciile acestei scrînteli. Dar e, pur și simplu, o scrînteală? Nu asistăm aici conotația politică fiind transparent încifrată la secvențele unui proces de alienare? Așadar, încă o sustragere din real într-o extravagantă ficțiune, într-un insolit unde precum Eugen Ionescu grotescul și spăimosul se întrepătrund. A trăi... A te lăsa mințit... A (te) minți... Un coșmar treaz care, interferînd, în țesătura meșteșugită a piesei, firescul și nefirescul, te anihilează dacă nu găsești o
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
are o singură potecuță, pe care toată lumea o vede, și de aceea destul de strîmtă, că nici nu se poate merge pe ea. Mie mi-a plăcut piesa din cu totul alte motive decît dumneavoastră. Eroii mor fiindcă trăiesc banal, iar ficțiunea lor este de asemenea banală, și ajung să transforme ficțiunea în real. Ambele planuri real și ficțiune sînt de o splendidă banalitate, și piesa cred că aici bate foarte tare, fiindcă neagă aceste două ipostaze a banalului existenței și a
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
de aceea destul de strîmtă, că nici nu se poate merge pe ea. Mie mi-a plăcut piesa din cu totul alte motive decît dumneavoastră. Eroii mor fiindcă trăiesc banal, iar ficțiunea lor este de asemenea banală, și ajung să transforme ficțiunea în real. Ambele planuri real și ficțiune sînt de o splendidă banalitate, și piesa cred că aici bate foarte tare, fiindcă neagă aceste două ipostaze a banalului existenței și a banalului ficțiunii. Acești oameni nu sînt ancorați, așa cum am dori
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
se poate merge pe ea. Mie mi-a plăcut piesa din cu totul alte motive decît dumneavoastră. Eroii mor fiindcă trăiesc banal, iar ficțiunea lor este de asemenea banală, și ajung să transforme ficțiunea în real. Ambele planuri real și ficțiune sînt de o splendidă banalitate, și piesa cred că aici bate foarte tare, fiindcă neagă aceste două ipostaze a banalului existenței și a banalului ficțiunii. Acești oameni nu sînt ancorați, așa cum am dori toți, în marile probleme ale omenirii. Ei
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
este de asemenea banală, și ajung să transforme ficțiunea în real. Ambele planuri real și ficțiune sînt de o splendidă banalitate, și piesa cred că aici bate foarte tare, fiindcă neagă aceste două ipostaze a banalului existenței și a banalului ficțiunii. Acești oameni nu sînt ancorați, așa cum am dori toți, în marile probleme ale omenirii. Ei sînt ancorați în lucruri mici, existența îi ucide, se retrag într-o ficțiune la fel de mică, și la sfîrșit mor. Mor, ca un "banc". Așa și
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
tare, fiindcă neagă aceste două ipostaze a banalului existenței și a banalului ficțiunii. Acești oameni nu sînt ancorați, așa cum am dori toți, în marile probleme ale omenirii. Ei sînt ancorați în lucruri mici, existența îi ucide, se retrag într-o ficțiune la fel de mică, și la sfîrșit mor. Mor, ca un "banc". Așa și trebuie. Nu mă surprinde. Mor precum au trăit. Remarcabilă este ultima replică: "cum de n-au văzut apa?". "Bancul" se sparge și se trece într-o semnificație, după
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
-ți face dintr-o iluzie numită "cal verde" un partener, este apogeul unei grave crize de încredere în realitatea ce ți se pune la dispoziție. Și soluția se dovedește a fi ineficientă și inoperantă de vreme ce înșiși cei ce au instalat ficțiunea în rang de realitate știu că ei au intrat în eroare. Ei dau...ovăz halucinației, o țeseală, o potcovesc, o călăresc, conștienți că interpretează un scenariu grotesc, coșmaresc și nu mai puțin ridicul. în mod firesc le refuzăm opțiunea, dar
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
2: Și-atunci? Ce faci cu cealaltă realitate? Pentru că sînt cel puțin două realități! El n: Mde, nu prea știu... Ea 2: (în timp ce se apropie El 1) Lasă că știu eu... Am să-i fac eu ceva de-o să devină ficțiune. El 1: (care a auzit replica) Ar trebui să știi că ficțiunea e mai puternică și mai posesivă decît realitatea. Ea 2: O fi, dar măcar nu faci dragoste cu ea. El 1: (dîndu-i cartea) Uite, ți-am scris... nu
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
două realități! El n: Mde, nu prea știu... Ea 2: (în timp ce se apropie El 1) Lasă că știu eu... Am să-i fac eu ceva de-o să devină ficțiune. El 1: (care a auzit replica) Ar trebui să știi că ficțiunea e mai puternică și mai posesivă decît realitatea. Ea 2: O fi, dar măcar nu faci dragoste cu ea. El 1: (dîndu-i cartea) Uite, ți-am scris... nu prea inspirat... în fugă și... Ea 2: Mă duc să pun de-
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
unui joc foarte perfid, cu sine însuși și cu celălalt. Impulsul spre mărturisire este permanent obstrucționat de sentimentul unei vinovății atît de mari încît nu poate fi excorcizată decît, eventual, pe o scenă de teatru, unde realul se confundă în ficțiune, iar conturul adevărului se preface în siluetă îndepărtată. După părerea mea este una dintre cele mai bune producții dramaturgice românești de după '90 încoace. Scrisă cu inteligență și sensibilitate, seduce prin replica promptă, ambalată fie într-un umor subtil, de calitate
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
inocuu. Enormul poate fi egalul insignifiantului, dacă te uiți la ultimul cu binoclul. Te așezi Într-un an inventat din secolul viitor și scrutezi cu un binoclu cît mai cuprinzător prezentul « post-ideologic » al lumii occidentale din perspectiva sensului la care ficțiunea viitorului Îți dă dreptul. Este vorba aici de nerăbdarea de a aștepta istoria, Într-o epocă a nerăbdării generalizate, dar și de nevoia de Istorie În era istoriilor multiple și echivalente. Literatura care ambiționează să dea sensul acestui prezent al
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
că există un discurs franțuzesc. French Theory, titlul lui Franșois Cusset, vine să certifice că semnificațiile dacă nu chiar sensul discursului francez vine din altă parte, dinspre alt discurs. La fel și adjrectivele frenchy sau french determinînd substantivul literatură, sau ficțiune. Dinspre cel anglo-saxon care, de fapt, este discursul pămîntului plat. Atunci cînd spunem că nu ne mai place literatura franceză, ne situăm deja Într-un punct care, o știm bine, nu este niciodată, În acest registru, inocent. Dar, repet, nu
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
articol al lui Al. Călinescu din Idei În dialog, numărul din aprilie 2007. Autorul condamna, Împreună cu Todorov, o anumită viziune despre literatură, pusă În practică de Învățămîntul francez umanist, care ar fi dus la scăderea dramatică a interesului public față de ficțiune și poezie și mai ales față de studiul lor. Interesantă este convergența mai multor texte recente aspura acestei concluzii. În formularea lui Todorov, ea sună așa : „interesul scăzut pe care-l suscită literatura franceză În afara frontierelor Hexagonului.” Același lucru Îl spun
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
noului suport și al literaturii, unul infinit și deci sustras autorităților de orice fel. E clar că producția de literatură se reprofesionalizează conform logicii societății de consum. Desigur, faptul nu e nou. A existat dintotdeauna literatură comercială. Dar, alături de ea, ficțiunile romanești sau poezia erau numite În funcții publice melioriste, redemptive chiar, conform ideii unei societăți a cărei evoluție nu trebuie lăsate la Întîmplare. Literatura a Însoțit civilizarea, așa se afirma la Începutul secolului trecut. Era deci un bun conductor de
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
oară ca unui canon deja impus să i se poată opune un altul. Max Blecher fusese eliminat, deci a revenit. Nichita Stănescu fusese supralicitat, deci a fost Împins mai jos. Or, de atunci Încolo, ideea de canon a devenit o ficțiune În vreme ce topul a ajuns o prezență ubicuă. Canonul a murit tocmai pentru că Încercase să braveze timpul, În vreme ce topul, efemeridă, dăinuie În ipostaze schimbate de la o zi la alta. Nu va mai exista niciodată o bătălie canonică publică pentru simplul motiv
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
literatura: o producție de texte normativă, În care poemul era tragedie, eglogă sau sonet, este pusă În scurt timp În chestiune În cele două categorii a priori ale sale: conținutul și forma. Cele patru principii ale poeticii reprezentative - principiul de ficțiune, de genericitate, de conveniență și „de actualitate” (primatul cuvîntului ca act, primatul performativității vorbei) - sunt brusc subvertite. Ficțiunea Înseamnă reprezentare, genericitatea Înseamnă nu numai o ordine, ci reprezenatarea ordinii lumii În creația literară (tot o mimesis, tot o ficțiune), convenția
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
timp În chestiune În cele două categorii a priori ale sale: conținutul și forma. Cele patru principii ale poeticii reprezentative - principiul de ficțiune, de genericitate, de conveniență și „de actualitate” (primatul cuvîntului ca act, primatul performativității vorbei) - sunt brusc subvertite. Ficțiunea Înseamnă reprezentare, genericitatea Înseamnă nu numai o ordine, ci reprezenatarea ordinii lumii În creația literară (tot o mimesis, tot o ficțiune), convenția Înseamnă că nu poți să vorbești, În literatură, despre orice, iar primatul cuvîntului rostit conferă acestuia rangul de
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
de ficțiune, de genericitate, de conveniență și „de actualitate” (primatul cuvîntului ca act, primatul performativității vorbei) - sunt brusc subvertite. Ficțiunea Înseamnă reprezentare, genericitatea Înseamnă nu numai o ordine, ci reprezenatarea ordinii lumii În creația literară (tot o mimesis, tot o ficțiune), convenția Înseamnă că nu poți să vorbești, În literatură, despre orice, iar primatul cuvîntului rostit conferă acestuia rangul de deținător al adevărului prescriptiv: „oratorii din barou sau de la tribună prinții și generalii se instruiesc În arta de a vorbi citind
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
Într-o manieră cît se poate de foucaldiană - Foucault este, În mod clar, maestrul atît gînditor cît și stilist al lui Rancière - acestor patru principii ale poeticii reprezentativității le sunt opuse patru principii ale poeticii expresivității. Primatul limbajului Înlocuiește primatul ficțiunii; principiul egalității tuturor subiectelor reprezentate se opune principiului genericității; principiul indiferenței stilului În raport cu subiectul reprezentat vine În locul principiului convenienței. și, ceea ce era cel mai important, modelul vorbirii În act este Înlocuit de cel al scriiturii. De fapt, această ultimă rocadă
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
de pildă, versul „peretele din fund este un perete văruit” de Marcelin Pleynet rămîne și va rămîne, cred, chiar pentru precizia lui și desigur că În context, În mod paradoxal imposibil de fixat unui sens anume, purtător așadar de o ficțiune constantă pentru fiecare dintre noi.” Mi se par esențiale aceste cuvinte ale lui Claude Royet-Journoud, pentru descrierea și Înțelegerea literaturii pure de astăzi. Limbajul, o dată ce și-a afirmat realitatea independentă de cea materială sau psihică - referențială - se prezintă din capul
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
dimpotrivă, de pe poziții esențialmente moral/metafizice, poți arăta cît de nocivă este ea (să ne gîndim la critica spațiului de la Heidegger sau Lévinas). În orice caz, este limpede că „postmodernitatea” dedusă din metanarațiunea marxistă este o hipermodernitate care autorizează toate ficțiunile teoretice, produse de găsit deja și pe piața românească, de calitate chiar (mă gîndesc, pînă la un punct, la Ion Manolescu). Cred, Însă, că efectele crizei economice a reprezentării sînt În general exagerate și că, În mod periculos, descrierii acesteia
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]