9,038 matches
-
ochi din lume. A înțeles, în fine, că acum „casa dragostei lor”, despre care amintea odinioară în glumă și puțin melancolic, este absolut reală. „Mai adevărată și mai luminoasă decât orice castel!” - punctează P.H. Lippa, făcând aluzie, pare-se, la strania construcție de la Câmpina. Profesorul, adică anonimul „Domn R.”, modestul dascăl plecat dintr-un sat basarabean, se bucură acum de cea mai primitoare casă din câte putea să și dorească. Între altele, și pentru că, „scriptic”, nu este a lui. De câte ori s-
Jurnalul lui P. H. Lippa by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1687_a_3006]
-
pleca de la Aix-la-Chapelle pentru a merge să-i convertești pe saxoni, cu sabia în mînă, asemeni lui Carol cel Mare, ori a echipa o flotă pentru a te duce să propui Sudanului sau Egiptului să se creștineze, sînt întreprinderi foarte stranii. Furia cruciadelor a trecut; să dea Domnul să nu mai reînvie niciodată! Războiul, în general, naște atîta nenorocire, rezultatul lui e atît de nesigur, iar urmările sînt atît de dezastruoase pentru o țară, că principii nu vor putea reflecta niciodată
by NICCOLÒ MACHIAVELLI [Corola-publishinghouse/Imaginative/1111_a_2619]
-
Wilson. Problema lor era că rămâneau prea mult timp niște puști.Uneori rămân așa toată viața. Au fețe de puști și la cincizeci de ani. Celebrul bărbat-băiat american. Ai dracu’ de ciudați. Da’ Îi plăcea de Macomber ăsta de acum. Straniu tip și ăsta. Probabil că de-acum s-au terminat și prostiile cu Înșelatul. Ei, ăsta chiar c-ar fi un lucru al dracu’ de bun. Al dracu’ de bun. Bietu’ prost, probabil c-a fost un fricos toată viața
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
morți înainte de vreme. Referindu-se la cei situați în hotarul vieții, integrându se ei, dar părăsind-o cu mare grăbire, Ana Blandiana îi vede pe aceștia ca pe „un po por bizar făcând parte dintr o categorie umană specială, o stranie generație care refuză superb să împlinească vârsta maturităț ii” deși visează și o doresc împlinită. Plecată la o „vârstă de bronz”, pe pragul că reia rămâne un Labiș, ca o emblemă a tinereții cu mare id eal, Irina Brândușa Irimescu
Carte ..., vol. I by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/492_a_1296]
-
tânără... și castă. Și avea 21 de ani. Și era frumoasă, afectuoasă, caldă, talentată; impresionabilă de cărți, desene, fotografii și ... de viață. De tot ce o înconjura. Era și a fost chemată acolo, că dintr un accident stupid ș i straniu, a fost luată familiei, prietenilor, celor din Piatra și de aiurea. La 27 aprilie 2009 ar fi împlinit 60 de ani. A răma s tâ nără. De altfel, era pregătită pentru o asemenea în tâln ire: „Vino, am învățat tot
Carte ..., vol. I by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/492_a_1296]
-
în care a intrat năuc. Soarele arde, mici ventuze ciupeau de-a lungul umerilor încovoiați de greutatea aripilor care au uitat să zboare. În amurg, un cer desprins din Chagall dezvăluie lumini roșii dintr-o altă lume, aduse în forme stranii; perdele de grădini, intrate în ogrăzi, stau îmbrățișate, într-o ordine saturniană numai de el știută. Pentru că femeia avea gleznele legate A spus cândva poetul Mircea Ciobanul. Despuiere Nu mai sunt cuprinsă de vedeniile simțurilor; a trecut demult acea sărbătoare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1534_a_2832]
-
subsol, priveliște spre sanatoriu și păduri, primul scriitor pe care-l vedeam pe viu. Și s-a Întîmplat să fie și cel mai mare. Luminat interior de-un bec care nu se mai fabrică, un om ce-ar putea părea straniu de n-ar fi vesel-disperat-exasperat. Cu o livadă de meri În spate. Așa că nevoia de-a scrie este posibil să mi-o fi descoperit În clasa a treia sau a doua, cînd a trebuit să facem analiza literară a greierului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
a mi-o face pe veci recunoscătoare, numele meu ajungînd celebru, și, În consecință, nemuritor. Pentru a atinge asemenea performanță trebuia să deprind alfabetul iluziei, puteam Începe cu literatura. Așa c-am intrat la medicină. În ’76 Bucureștiul era destul de straniu, un oraș Înviorat de o Înfiorătoare epidemie de febră roșie. Nu murea nimeni, nu exista leac pentru vindecare. Depanarea oamenilor n-a avut În mișcarea Întîi a dansului nici o legătură cu literatura. Facultatea am făcut-o fiindcă așa mi-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
a oferit În schimb un loc În mausoleul literaturii indigene, lîngă ușa batantă, motiv pentru care-ar trebui să mă dau de-a dura, să mișc din flamură, să fiu vedetă cu sonerie ca orice scriitor american normal, nu mișc. Straniu. După atîtea strădanii. Asta-nseamnă probabil că sufletul sau vezica mi se comprimă. În legătură cu acest desigur inefabil suflet, ce iese prin vîrful capului, povestind În Jurnal despre Întîlnirea sa cu Rudolf Steiner, care era Îngrozitor de răcit, Kafka i se plîngea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
mă ajută vizibil să Îndrăgesc oamenii. Acum aș fi Încîntat să salvez nu doar un singur individ, ci Întreaga planetă. O a doua posibilitate de a deveni bogat și faimos, prima fiind cîștigarea concursului „Vrei să fii miliardar”. E totuși straniu că, plecînd eu de la Cline, am ajuns În catalog drept un soi de doctor literar ce vrea cu orice preț să vindece, să domolească, să calmeze, să ungă. Nici prin cap nu mi-a trecut. Dar, cine știe, s-ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
o pot purta fiindcă am gîtul fin, Îmi paralizează omușorul și alte lucruri, de mare interes. E o metodă de autoprotecție care intră-n funcțiune automat. Iar dacă ești disperat, te plictisești să stai toată ziua („scriitorii sînt niște ființe stranii care stau toată ziua În casă”, Martin Amis) ca să privești un punct fix pe tavan, chiar dacă-i tavanul altcuiva, al unei femei frumoase, să zicem, cu aluniță, și-ți poți pierde identitatea și stima față de lume dacă În loc să rîzi În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
că Ceaikovski nu era frumos, nu era șogun, n-avea mască de fier, fiind doar extrem de bătrîn la numai 54 de ani, vezi celebrul portret făcut cu puțin timp Înainte de-a muri. Chamberlain are strict două Însușiri: o figură stranie și studii de muzică. CÎtă vreme nu e obligat de vreun regizor să-și iasă din prezența enigmatică, dintr-un calm distins, vecin cu opacitatea, este suportabil, ba chiar, uneori, interesant. Însă Russell l-a pus În ’71 să joace
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
Pe urmă miezul problemei, cartea. Considerată de critică cel mai important roman american al ultimei jumătăți de secol; „Cel mai bun roman creat În această țară” (Conrad Brenner); „O creație de o frumusețe desăvîrșită, cu o simetrie perfectă, o operă stranie, originală, una dintre cele mai mari opere de artă ale secolului: romanul modern” (Mary McCarthy). Ca element distinctiv, critica a remarcat la unison umorul cu totul special al autorului: „Umorul lui Nabokov provine În primul rînd dintr-o tehnică subtilă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
echivoc, ce se clarifică, rar, În tristețe, Într-un cuvînt, o figură comună ca a mai tuturor eșuaților. La ora prînzului, În micul restaurant al hotelului, Pascal Întîlnește o femeie ce stă singură la o masă, cu o mină blînd stranie, o prostituată ce pare În evidentă criză financiară (Arielle Dombasle). Cere o sticlă de șampanie și o cameră. În ciuda Împotrivirii proprietăresei, Pascal aduce șampania, schimbă cîteva vorbe cu Arielle și pleacă să-și Întîlnească amantul. Scena erotică dintre cei doi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
n-au fost descoperite fiindcă n-au existat, fie au fost descoperite, dar prea tîrziu, așadar au reușit. Deducția logică: Iliescu, În ciuda a ce se vede zilnic, a fost asasinat de mai multe ori de effendia. Urmează o frază retorică, stranie ca o macaroană: „Dar irealismul lor Îi Împiedică să se Întrebe: s-ar mai putea menține În fruntea statului român o persoană ajunsă acolo prin complot, asasinat etc. și nu aleasă de populația țării?” Cu semnul Întrebării. Sublimă dar cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
Vasiluța. Ea nu este doar principală, ci și vădană. Cu toate acestea, Îi cedează lui Păvălache Într-o seară cu lună, cu cămeșoaia pe jos. Prin cedare, se Înfiripă sentimentul de iubire. Însă În mod cu totul și cu totul straniu, Vasiluței nu Îi place Brahms. Piesa se Încheie prin despărțirea traumatică a celor doi. Rămînem cu un gust amar, aidoma văduvei pe scenă. Gustul e compensat de bucuria produsă Înainte de spectacol de maestrul Everac. DÎnsul explică că vom vedea, În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
Jodie Foster nu e scriitoare.), și, plutind deasupra tuturor, cu Anthony Hopkins geniu rafinat al răului, fermecător, nemilos, psihiatru, canibal, lacom, ce ascultă un concert pentru pian În vreme ce mănîncă limba unui polițist aflat Încă la datorie și exercită constant o stranie fascinație asupra lui Jodie, asupra noastră și a lui Ridley Scott, ce-l va reedita Într-o construcție picturală de o maximă stupiditate. Criticii, lumea au fost Încîntați, mai ales după ce Foster Îl Împușcă pe asasin pe Întuneric. S-au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
secerile, grîul se strînge cu combinele, deci recoltăm”. Că vine Paștele. Și, cu toate că de la o vreme plouă cu evangheliști peste țară, exceptînd unele inundații locale, cerebrale, nu s-a semnalat vreo răcorire semnificativă a climatului psihic general. Publicul acestor americani stranii, canadieni și indieni cu bubițe-n frunte este mai totdeauna același, unul bătrîior, năucit de căldură și de-o jumătate de secol de privațiuni, de la jucării pînă la minuni și cărucioare cu roți de cauciuc. Deveniți brusc foarte curioși asupra
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
cultură tragică japoneză și de altă naționalitate, miștoul atotcuprinzător spulberînd orice speranță legitimă Într-o violență mai bună. Ares, idolul lumii, e desființat de cuc, și, frînă de ultim model În calea civilizației, același mișto devine În condiții vitale o stranie Însușire. Care s-a atrofiat Însă și ea, la adevărații noștri intelectuali la ciclu. DÎnșii, cu toate că sînt acoperiți complet pe indicele de inteligență și cultură, sînt mereu gata să-și taie vena-n baie pentru triumful binelui În lume atîta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
În secret parfumul iubirii, o formulă ce părea definitiv uitată, reînviind la Ateneul român. A fost ultimul său concert. Michel Petrucciani - Non Stop, 1995, de Roger Willemsen, un documentar În care apar Stephane Grappelli, Roy Haines, Charles Lloyd, Charlotte Rampling (strania soție a lui Petrucciani, venind din Angel Heart și pierzîndu-se În Asfalt Tango). Willemsen a parcurs Într-o oră, Împreună cu micul muzician, drumuri de jazz de la Paris la Hamburg, San Francisco și New York, ascultîndu-i pianul, gîndurile, cuceritoarea sa joie de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
mănîncă castraveciori și bea șampanie ținînd o tîrfă cu ciorapii rupți pe genunchi, vrea o melodie clară, pe care să danseze, Sașa Își dă toată silința, se execută preț de cîteva note, Însă derapează repede și În cameră apare ceva straniu, periculos, șoferu-l Înjură și-l trimite la culcare, artist pe dracu’, nu poate cînta nici cel mai simplu lucru, un cazacioc, În bucătărie, după ce i-am dat atîta de mîncare, bețiv nenorocit, și mușcă nervos din castravecior. Antologică scena cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
Mai Întîi, Emmanuelle e În avion. Confortul navei aparținînd unei linii aeriene din Marea Britanie o predispune la somnolență. Adoarme grațioasă și visează buze, fălci, penisuri necunoscute ce i se cațără (tema zborului) pe coapse, pe sîni, apoi secvențe cu fese stranii, În plină mișcare, o Îngerească coabitare pubiană la patru mîini, care-o face să cîrÎie de plăcere, după care sperma țîșnește triumfal, peste tot, și avionul aterizează. În revista Bordel, tot mai elegantă pe zi ce trece, citesc un text
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
inventate, ocupînd toate colțurile de pagină ale generalului atenian Alcibiade (450 404 Î.e.n.) asasinat din ordinul tiranului persan Pharnabaze (probabil ungur), așadar dr. Gavrilă scrie că Blandiana și Manolescu „produc lacrimi de Crocodile”. Animal Planet. Trec peste majuscula cel puțin stranie a reptilei și nu amintesc decît faptul, verificat, că femininul de la crocodil nu e crocodilă, ci broască. În acest sens am urmărit la SOTI o emisiune de sexologie. Asta pentru că mă interesează fenomenele naturii. Era o peliculă germană, cu exemplificări
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
Amintesc doar că actul de creație pentru nevoile omului s-a Încheiat odată cu inventarea hîrtiei igienice. Pe care o ignoră cu regularitate obositorul Neacșu și, de nervi, aruncă-n Est-Vest o bombă lacrimogenă: „Adrian Păunescu evreu”. După care pune un straniu semn de Întrebare. Spun „straniu”, deoarece, cu excepția lui Neacșu personal, a bardului Vadim, trimisul special al lui Dumnezeu direct pe pămîntul nostru, a diafanei doamne Băcescu și a Încă vreo trei, patru oameni adevărați, de la o vreme am impresia că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
creație pentru nevoile omului s-a Încheiat odată cu inventarea hîrtiei igienice. Pe care o ignoră cu regularitate obositorul Neacșu și, de nervi, aruncă-n Est-Vest o bombă lacrimogenă: „Adrian Păunescu evreu”. După care pune un straniu semn de Întrebare. Spun „straniu”, deoarece, cu excepția lui Neacșu personal, a bardului Vadim, trimisul special al lui Dumnezeu direct pe pămîntul nostru, a diafanei doamne Băcescu și a Încă vreo trei, patru oameni adevărați, de la o vreme am impresia că toți sîntem evrei. Alt dr.
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]