11,725 matches
-
cadâne ce pe perini de atlaz/ Fundul greu strevede dulce pân șalvarii de Șiraz,/O, Levant, ostroave-n marea limpezită ca paharul,/ Sertăraș unde miroasă cimbrul și enibaharul/ Ce Dimov într-o poemă n-apucă a mai descri,/Zeci de tronuri hâde-n cari șade câte-un Hangerli,/O, Levant, Levant feroce ca și pruncul care bate/ Cuie într-o pisicuță adormită - cine poate/Neagra ta tristețe-a trage-n al său pept și a sta viu?/ Când pornii poema asta
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286129_a_287458]
-
apariții de carte religioasă. În aceasta stă oare cinstirea pe i-o aducem Maicii lui Dumnezeu? Fecioara a zis: „Făcut-a tărie cu brațul Său, risipit-a pe cei mândri în cugetul inimii lor. Coborât-a pe cei puternici de pe tronuri și a înălțat pe cei smeriți. Pe cei flămânzi i-a umplut de bunătăți și pe cei bogați i-a scos afară deșerți”3. Observați care este locul săracilor și cel al bogaților în Biserică. Încercați să comparați mâncarea din
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
-și întări puterea, a distribuit soldaților săi o treime din pămînturile Italiei. El este cel care, după ce a cucerit Ravenna, îl depune, în 476, pe Romulus Augustulus, ultimul împărat al Occidentului. La Constantinopol, împăratul Răsăritului, Zenon, el însuși nesigur de tronul său și incapabil de a ține piept planurilor lui Odoacru, nu poate decît să accepte situația ca pe un fapt împlinit.7 Instalarea regatelor barbare Ultimele decenii ale secolului al V-lea și începutul secolului următor asistă la constituirea, pe
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]
-
regiunea situată între Durance și Drôme și impune un autentic protectorat asupra regatului vizigot din Spania. Stăpîn și al Dalmației, Panoniei, în Raetia și Noricum, nu-i mai rămîne decît să cucerească Galia pentru a putea, în sfirșit, pretinde reinstaurarea tronului imperial de Apus. În cea mai mare parte a domniei sale, Teodoric nu a manifestat un arianism foarte militant. Tolerant în privința catolicilor 9, îi lasă să-și practice cultul în biserici, sub oblăduirea episcopilor lor. Dar neînțelegerea religioasă dintre majoritatea italienilor
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]
-
existența barbari- lor. El însă îi deturnează pur și simplu, cu bună știință, către Occident. Arcadius, fiul lui Teodosius, care domnește începînd cu 395, ignoră chiar cu desăvîrșire această parte a moștenirii imperiale. Abia odată cu Leon I, care ajunge la tron în 457, și apoi cu Zenon (474-499) asistăm lao atitudine imperială diferită, aceea care renunță la dispute religioase pentru a se amesteca în afacerile occidentale. E însă prea tîrziu pentru a-l împiedica pe Odoacru ca, în 476, să pună
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]
-
parte, cu înăbușirea revoltelor pe care le generează politica sa religioasă (el este monofizit), la moartea sa, Imperiul este liniștit și prosper; puterea imperială îi revine, în 518, macedoneanului Iustin, un țăran devenit soldat care, imediat dipă instalarea sa pe tron, îl va desemna drept urmaș pe Iustinian, nepotul său, de educația căruia se ocupă cu grijă și pe care-l asociază la putere încă din 527, pentru ca, la scurtă vreme, să-i urmeze la tron. Iustinian și recucerirea în Occident
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]
-
imediat dipă instalarea sa pe tron, îl va desemna drept urmaș pe Iustinian, nepotul său, de educația căruia se ocupă cu grijă și pe care-l asociază la putere încă din 527, pentru ca, la scurtă vreme, să-i urmeze la tron. Iustinian și recucerirea în Occident Iustinian va folosi primii ani ai domniei sale pentru a Iupta împotriva perșilor lui Chosroes I și a ține piept greutăților inter-ne. Aliat cu Papa, el face eforturi să mențină unitatea creștinătății, persecutîndu-i pe creștinii
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]
-
trebuie să țină piept unei serii de revolte, mai ales, ale ducilor de Aquitania, de Bavaria și de Alamania, care consideră puterea lor ca ilegitimă și încearcă să devină independenți. Pentru a-și marca intențiile, cei doi frați instalează pe tronul neocupat încă din 737, un nou merovingian, Childeric III. Această părere de rege nu-i împiedică nici să guverneze după bunul plac și nici să vorbească în capitulariile lor de "regatul lor". Urmînd exemplul tatălui lor, ei susțin cu întrega
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]
-
îi permite să rezolve și aceasta problemă. Preol de origine modestă, ales pe neașteptate la moartea lui Adrian I, acesta din urmă este incapabil de a opune regelui francilor pînâ și cea mai mică rezistență. Încă de la instalarea sa pe tronul Sf. Petru, el a recunoscut protectoratul lui Carol. In schimb, acesta nu și-a precupețit sfaturile spirituale, povățuindu-1 să trăiască cinstit și să respecte canoanele bisericești, lăsîndu-i suveranului franc grija de a asigura apărarea Sfîntului Scaun și propagarea credinței creștine
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]
-
el suferă în mod pregnant influența mediului său și mai cu seamă pe aceea a clericilor din Aquitania (el fusese rege al Aquitaniei sub domnia lui Carol), care 1-au urmat și la Aix-la-Chapelle. Prima sa preocupare, odată ajuns pe tronul imperial, este să reformeze modul de viață al Palatului: fetele lui Carol cel Mare sînt rugate să intre la mănăstire, iar clericii să respecte, în modul lor de viață, canoanele bisericești. Educat de către aceștia, Ludovic are, în plus, o concepție
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]
-
puțin descompuse sub loviturile conjugate ale năvălitorilor normanzi sau sarazini și cele ale deținătorilor locali ai puterii funciare și militare, mai domnesc încă urmași îndepărtați ai Pepinizilor. Franța, Germania, Italia se nasc, astfel, din ruinele construcției statale ivite de pe urma alianței tronului Sf. Petru cu cel al puterii france. Imperiul Carolingian este mort. Începe istoria Europei feudale. Economia și societatea în epoca carolingiană Ca și cea de pe vremea merovingienilor, economia epocii carolingienc rămîne profund agrară, în această privință există prea puține diferențe
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]
-
amploarea puternicei mișcări monastice care pleacă, în secolulal X-lea, de la Cluny, abație fondată în 910 de ducele de Aquitania Wilhelm cel Pios, dar căruia, primul său abate, Bernon, îi obține independența față de tutela laicilor. Deplina proprietate a mănăstirii aparține tronului Sf. Petru, abatele este ales de călugări și nu se află sub jurisdicția obișnuită a episcopului de Mâcon, privilegii de independență care sînt confirmate de Papa Ioan XI. În cursul deceniilor următoare, Bernon, apoi urmașii săi Odon (926-942) și Maieul
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]
-
vor angaja pe acest drum. Leon IX (1048-1054) pune Expansiunea ordinului cistercian în Europa să fie condamnate de adunări întregi de episcopi simonia și căsătoriile preoților. Ștefan IX, abate de Monte-Cassino și frate al ducelui de Lorrena, este ales pe tronul Sf. Petru fără ca Împăratul Henric III să fi fosl consultat, în tratatul pe care-1 redactează în 1058 pentru a-i condamna pe simoniaci, cardinalul Humbert îi neagă suveranului germanic dreptul de a interveni în desemnarea episcopilor și proclamă superioritatea puterii
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]
-
pe aceia care erau partizani ai totalei independențe a Sfîntului Scaun față de împărat: Ștefan IX în 1057, apoi Nicolae II (1059-1061). În 1073, călugărul Hildebrand, după cum știm, partizan hotărît al reformei spirituale a clerului și al întîietății pontificale, accede la tronul Sf. Petru. Henric IV avea pe atunci 23 de ani. Dornic să restaureze autoritatea coroanei imperiale, el reacționează cu extremă violență atunci cînd, doi ani mai tîrziu, Grigore VII publică un decret interzicînd învestitura laică, după ce va fi impus printr-
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]
-
la diplomație. Se împacă cu orașele lombarde, recunoscîndu-le autonomia prin pacea de la Constanz (1183), apoi își reinstaurează autoritatea asupra tuturor ducatelor germane. În cele din urmă, își căsătorește fiul, pe viitorul Henric VI, cu o prințesă siciliană, moștenitoare potențială a tronului regilor normanzi. Astfel, dacă tentativa de a atrage Italia de Nord a eșuat în linii mari, autoritatea imperială nu esle aici complet absentă: ea își găsește chiar o anumită consistență în Toscana, în ducatul de Spoleto și al Mărcii de
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]
-
în semn de pace. Aliat al orașelor Pisa și Genova, ale căror flote îi sînt necesare în reușita planului său, el îl învinge, în 1197, pe Tancred de Lecce, fiul natural al regelui Siciliei, Wilhelm cel Bun, și uzurpator al tronului în complicitate cu papa Clement III, și cucerește astfel insula. Reluînd politica tatălui său, el își afirmă din nou dreptul la dominium mundi și încearcă să obțină un jurămînt de vasalitate din partea suveranilor occidentali. Regele Ciprului acceptă, dar nici Richard
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]
-
momentul în care se pregătea să plece el însuși către Pămîntul Sfînt, dornic de a cuceri Ierusalimul, stabilind astfel o monarhie universală, el lasă un Imperiu în aparență reconstituit și puternic, o Papalitate izolată și o Italie provizoriu liniștită. Moștenitorul tronului, însă, Frederic-Roger, care va deveni Fredcric II, nu are decît trei ani și timp de aproape 15 ani teritoriile pe care le moștenește vor rămîne pradă revoltelor și anarhici. Frederic se va impune, în cele din urmă, în 1216, dar
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]
-
moartea lui Carol cel Pleșuv, nu un rege carolingian, ci pe contele Eudes, care se afirmase la Paris în 885 în lupta împotriva normanzilor. Timp de un secol, descendenții săi și cei ai carolingianului Carol cel Pleșuv se perindă pe tronul Franței pînă în clipa în care, în 987, coroana trece definitiv celor dintîi, în persoana lui Hugo Capet fiu al lui Hugo cel Mare -, care a beneficiat de ajutorul clerului, de cel al lui Adalbéron, arhiepiscop de Reims și al
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]
-
era mai grav urma de-abia să se întîmple. Căci la Zara sosește fiul lui Isaac II, răsturnat de fratele său, Alexie III, în 1195, care cere cruciaților să facă un ocol prin Constantinopol pentru a-i reinstala tatăl pe tron. Dogele Dandolo îi încuviințează cererea și-i împinge pe toți baronii occidentali către o aventură pe care o acceptă doar în virtutea sumelor uriașe pe care tînărul Alexie IV promite să le ofere. În iulie 1203, armata cruciaților pornește la asedierea
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]
-
începutul celei a lui Richard Inimă-de-Leu. Dar deja cînd acesta, plecînd în a treia cruciadă, îi lasă fratelui său Ioan grija de a gira afacerile regatului, Anglia se prăbușește într-o profundă dezordine. Cînd Ioan Fără Țară îi urmează la tron lui Richard, omorît, în 1199, după cum am văzut, în timpul asediului castelului unui vasal din Limousin, situația decade vertiginos. Noul suveran este un psihopat, crud și disprețuitor la adresa supușilor săi. Pierderea celei mai mari părți din teritoriile sale continentale, cucerite de
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]
-
să abdice în favoarea fiului său. Suveran energic și respectat, tînărul Eduard III reînnoadă cu politica bunicului său, punînd monarhia engleză într-o poziție de forță în monentul în care în Franța se anunță criza dinastică ce-1 va aduce pe tron pe Filip VI de Valois. Papa și Împăratul În timp ce Franța și Anglia devin, în cea de-a doua jumătate a secolulu al XIII-lea, cele două principale puteri europene, Sfîntul Imperiu Roman Germanic se cufundă într-un declin din care
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]
-
totul deosebită, concentrată, de fapt, asupra domeniilor italiene ale împăratului german. Cînd, în 1198, dispare Împărăteasa Constanța, văduvă a lui Henric VI, cea care își asumase regența minorității tînârului Frederic Roger, viitorul Frederic II, în vîrstă de numai 4 ani -, tronul Sf. Petru este ocupat de Inocențiu III: un papă energic și hotărît, mai nult decît toți predecesorii săi, să facă să prevaleze funcția de vicar al lui Hristos asupra puterii temporale a suveranilor. Pretențiile sale depășesc cu mult pe cele
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]
-
cu atît mai realizabil cu cît Împărăteasa Constanța îi încredințează, înainte de a muri, tutela fiului său, ceea ce lasă cîmp liber noului Papă spre a conduce după bunul plac afacerile Imperiului. Legații săi în Germania îl impun pe candidatul său la tron: Otto IV de Braunschweig, împotriva lui Filip de Suabia, frate al împăratului defunct în 1201, iar apoi, după moartea celui din urmă și excomunicarea lui Otto, plecat, în 1209, să cucerească regatul Siciliei, pe tînărul Frederic Roger, ales ca rege
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]
-
a Locurilor Sfinte. Cu Papalitatea, raporturile se inversează repede. Frederic obține, într-adevăr, din partea principilor, fără a rupe promisiunea făcută lui Inocențiu III, alegerea fiului său drept rege al romanilor, sub numele de Henric VII, restabilind astfel unitatea dinastică a tronului imperial și a celui al Siciliei: ceea ce Papa va accepta, în cele din urmă, în 1240. De atunci, Frederic consacră Siciliei și Italiei de Sud întregul său efort. Făcînd din insulă o monarhie centralizată, administrată riguros de funcționari competenți, formați
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]
-
al Constantinopolului. Imperialismul angevin a ridicat însă repede împotriva lui adversari de temut, în primul rînd, Papa Grigore X care, pentru a evita refacerea unei puteri comparabile cu cea a lui Frederic II, înlesnește alegerea lui Rudolf de Habsburg la tronul imperial. Apoi îl favorizează pe regele de Aragon, Petru III, care va profita de masacrul ocupanților francezi la Palermo, la 30 martie 1282 (faimoasele Vecernii Siciliene), pentru a cuceri insula și a se proclama rege al ei. Angevinii nu vor
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]