8,716 matches
-
cât și apariția unei piețe publice planetare fac drepturile de proprietate și interesele teritoriale restrânse mai puțin importante În afacerile umane decât erau În trecut. În al doilea rând, aspectele vulnerabilității rasei umane s-au schimbat În mod radical. În Antichitate, când viața era trăită Într-un spațiu și un timp local, vulnerabilitatea În diversele ei manifestări era de asemenea locală. Amenințările la supraviețuirea și securitatea unei persoane erau prezente la tot pasul. Împrejurimile sălbatice, potentații locali În conflict, boala și
[Corola-publishinghouse/Science/2290_a_3615]
-
în amintirea celor care l-au cunoscut imaginea unui excelent conferențiar. A colaborat, în îndelungata sa activitate, la reviste românești și străine dintre cele mai importante. Dintre lucrările publicate, cităm articolele sale din revista Spitalul ("Nebunia lui Eminescu", "Nevropatia în antichitate", "Confuziunea mintală și demența precoce", din România Medicală ("Progresele psihiatriei și raporturile ei cu celelalte ramuri ale medicinii și științei"), din Revista științifică Adamachi ("Ce-i real și posibil în therapia sterilisans magna și în general în criminologie din București
[Corola-publishinghouse/Science/1491_a_2789]
-
Zosin P., Răul de mare (monografie), Constanța, 1901, p. 49. 24. Zosin P., Expertiza psihiatrică cu referire la articolele respective din legile române în vigoare sub raportul medical, juridic și social, București, 1902, p. 62. 25. Zosin P., Nevropatia în antichitate: neurastenia, paralizia generală și alcoolismul pe timpul lui Seneca, în revista Spitalul, nr. 11, 1903, pp. 12-19. 26. Zosin P., Nebunia lui Eminescu, în revista Spitalul, nr. 11, 1903. 27. Zosin P., Confuzia mintală și demența precoce, în revista Spitalul, nr.
[Corola-publishinghouse/Science/1491_a_2789]
-
97 Contribuția la istoria psihiatriei în România: Ospiciul de la Mănăstirea Neamțului, în "Arhiva", 1905, 3, pp. 107-113; 1905, 4, pp. 155-163; 1905, 5, pp. 197-204; 1905, 6, pp. 252-256; Nebunia lui Eminescu, în "Spitalul", 1903, 18, p. 7-9; Nevropatia în antichitate, neurastenia, paraliza generală și alcoolismul pe timpul lui Seneca, în "Spitalul", 1903, 11, pp. 12-19; Constituirea psihiatriei ca știință pozitivă, în "Adamachi", 1910, 4. 98 Doctorul Panaite Zosin, Teză, Ionescu V., 1967, Cat. Inst. Med. Iași. 99 București, Edit. autorului, Institutul
[Corola-publishinghouse/Science/1491_a_2789]
-
Unde? Nae: Aici... în cavou... icoane... pictură... Tomy: Oh, interesant! Octav: Mă, tu spune-i tipului că aici e vorba de mai multe morminte la un loc... un fel de... mol (grămadă)... cu morți adevărați... de sute de ani vechime... antichități... că ăștia-s morți după vechituri... Nae: (ce să facă?!; rutină) Da..., aici ne aflăm într-un loc istoric. Tomy: Adevărat? Nae: Da... aici au fost înmormîntate mari personalități istorice... Tomy: Oh, da, înțeleg... Octav: Spune-i că avem și
[Corola-publishinghouse/Science/1566_a_2864]
-
2. MUZICA ÎN EPOCA PATRISTICĂ 2.1 Muzica ecleziastică în primele secole: moștenirea ebraică și elaborarea patristică-monastică Răspândirea și caracteristicile cultului creștin constituie un element sine qua non pentru a înțelege noul mod de a concepe și practica muzica față de Antichitate. Liturgia, încă de la originile sale iudeocreștine, a fost expresia concepțiilor teologice. Cu toate acestea, tradiția sinagogală-ecleziastică nu a avut o dezvoltare speculativă de tip filozofic-matematic, analogă celei care a avut loc în sânul tradiției greco-romane. Analiza formelor liturgice-muzicale, considerate în
Repere istorice în muzica sacră şi documente magisteriale by Cristian Dumea () [Corola-publishinghouse/Science/101006_a_102298]
-
muzicii ca asceză, care duce cu mintea la estetica pitagoreică a numerelor și muzica, sunet sensibil, obiect de plăcere, care trimite cu gândul la estetica aristotelică și la concepția muzicii înțeleasă ca o imitație a pasiunilor. Aceste două concepții caracteristice antichității grecești, opuse între ele, vor continua să coexiste de-a lungul întregului Ev Mediu creștin și chiar după. 2.5 Severino Boezio (476-525 d. Cr.) De origine roman, Boezio a fost autorul căruia îi datorăm opera cea mai importantă care
Repere istorice în muzica sacră şi documente magisteriale by Cristian Dumea () [Corola-publishinghouse/Science/101006_a_102298]
-
vor continua să coexiste de-a lungul întregului Ev Mediu creștin și chiar după. 2.5 Severino Boezio (476-525 d. Cr.) De origine roman, Boezio a fost autorul căruia îi datorăm opera cea mai importantă care a transmis informațiile din Antichitate în Evul Mediu. În ceea ce privește gândirea muzicală medievală, nu este exagerat să spunem că Boezio a fost autorul cel mai citit și care a influențat cel mai mult Evul Mediu, după cum demonstrează răspândirea tratatului său, De institutione musica, ale cărui citate
Repere istorice în muzica sacră şi documente magisteriale by Cristian Dumea () [Corola-publishinghouse/Science/101006_a_102298]
-
Evul Mediu, după cum demonstrează răspândirea tratatului său, De institutione musica, ale cărui citate și referințe sunt prezente în toate lucrările medievale și ale cărui manuscrise conțin un corpus imens de glose marginale. În lucrarea sa, Boezio compendiază teoria armonică din Antichitatea târzie, făcând referință îndeosebi la tratatul armonic al lui Nicomaco di Gerasa, confruntându-se apoi cu teoria lui Aristosen și a lui Ptolomeu. De la Nicomaco, Boezio a împrumutat structura neopitagoreică, bazată pe număr. Acesta din urmă este și arhetipul creației
Repere istorice în muzica sacră şi documente magisteriale by Cristian Dumea () [Corola-publishinghouse/Science/101006_a_102298]
-
parametrul cosmologic și mai atentă la aspectul interior și la experiența cântecului. Acest șir de teoreticieni ai muzicii, de la Augustin la Isidor din Sevilla, constituie puntea de trecere de la lumea antică la cea medievală; ei sunt încă înrădăcinați în cultura antichității clasice, cu câteva presentimente mai mult sau mai puțin conștiente, despre profundele transformări care au avut loc în muzică sau erau în curs, în structura tehnică și funcția sa socială. 2.8 Atitudinea generală a Sfinților Părinți față de muzică Aproape
Repere istorice în muzica sacră şi documente magisteriale by Cristian Dumea () [Corola-publishinghouse/Science/101006_a_102298]
-
au mai fost și alte intervenții magisteriale, dar fără a aduce contribuții originale, toate făcând referință la tradiția bisericii și la documentele precedente. Muzica a avut dintotdeauna un impact asupra sufletului omului, motiv pentru care a fost folosită încă din antichitate și este cunoscută de orice civilizație și cultură, fie ea mediteraneană sau asiatică. În istoria muzicii, după cum am văzut, au fost numeroși muzicienii care au afirmat că muzica este mijlocul prin care se întâlnește divinitatea. Îl cităm doar pe Ernst
Repere istorice în muzica sacră şi documente magisteriale by Cristian Dumea () [Corola-publishinghouse/Science/101006_a_102298]
-
par absurde,iraționale. Atenienii, alături de procedura democratică de decizie (ai căror autori necontestați sunt), recurgeau și la proceduri ca tragerea la sorți (zarurile, considerau ei, exprimă voința zeilor) sau consultarea oracolului de la Delphi. Romanii, poate cel mai pragmatic popor din Antichitate, recurgeau pentru decizii majore la astrologie, citirea destinului în măruntaiele păsărilor. Împărații romani (și nu numai romani) erau ei înșiși mari superstițioși. Toate aceste proceduri chemate în ajutorul deciziei erau învestite cu o valoare absolută. Există mai multe tipuri de
[Corola-publishinghouse/Science/2238_a_3563]
-
a societății la care a contribuit filosofia socială, sociologia, antropologia socială și culturală. b) Disciplinele istorice - istoria societăților umane și a diferitelor manifestări ale omului (istoria filosofiei, istoria muzicii, istoria picturii, istoria dreptului). Deși istoria ca preocupare exista încă din Antichitate, în această perioadă ea începe să se dezvolte rapid, intrând în atenția filosofiei în calitate de disciplină științifică. Cele două grupuri de discipline sunt foarte diferite din punctul de vedere al perspectivelor lor, al obiectivelor și al instrumentelor cu care lucrează. Ceva
[Corola-publishinghouse/Science/2238_a_3563]
-
o asemenea dezvoltare, principial nelimitată a științei, tehnologiei, producției de bunuri. Tehnologia industrială reprezintă deci un factor de un tip cu totul nou. El este caracterizat printr-o anumită dinamică în timp, continuă, cumulativă, având un sens fundamental pozitivpentru om. Antichitatea, de exemplu, nu se putea aștepta la o dezvoltare tehnico-economică semnificativă în viitor. Viitorul putea fi asociat doar cu, eventual, acumularea în alte sfere, ca arta, filosofia, morala. În cazul societăților burgheze,fundate structural pe o economie de tip industrial
[Corola-publishinghouse/Science/2238_a_3563]
-
permanent și de regulă nu erau cunoscute de populație dinainte”27. 27 Corduneanu C., Sistemul fiscal În știința finanțelor, Ed. Codecs, București, 1998, p. 66 34 Din perspectivă istorică, În această fază a gândirii economice și politice preclasice, care cuprinde antichitatea și evul mediu, concepțiile dominante reprezentau o emanație a curentelor ce se conturau În timp, iar În cadrul acestora un rol important revenea celor despre stat, promovate atât de gânditori antici (Xenofon, Platon, Aristotel), cât și de cei ai Evului Mediu
Impozitele şi rolul lor în societatea modernă by Corneliu Durdureanu () [Corola-publishinghouse/Science/1216_a_2218]
-
politică aflată la guvernare, iar modul În care poate fi reglementată aplicarea impozitelor a avut la bază mai multe teorii despre stat, cum erau teoria organică, teoria sociologică și teoria contractului social, ale căror idei sau și aplicat În perioada antichității și a evului mediu. Prin prisma teoriei organice, statul s-a născut din Însăși natura omenească, iar dreptul de impunere este obiectiv-necesar În procesul dezvoltării istorice. În aceste condiții, dreptul de a institui impozite apare justificat deoarece toate popoarele trăiesc
Impozitele şi rolul lor în societatea modernă by Corneliu Durdureanu () [Corola-publishinghouse/Science/1216_a_2218]
-
indiferent de populația care le locuiește. Aceste asemănări se opresc Însă pe țărmul mării, nu intră În interior decât În măsură redusă. Cazul orașelor din Estonia, Lituania, Letonia este tipic; el amintește Într-o privință ceea ce s-a petrecut În Antichitate, când orașele grecești se instalau de-a lungul țărmului În diverse regiuni europene fără a pătrunde decât rar În chip determinant și În interiorul continentului. Numirile ce evocă elementul etnic și sunt astfel legate de origina comună a unor populații au
[Corola-publishinghouse/Science/2158_a_3483]
-
originară comună, care se menține peste tot chiar și În forme diverse. Dar Încă de la Început diversitatea exista, deoarece Imperiul Roman nu era alcătuit din aceeași populație, chiar dacă se vorbea peste tot și latina. O parte din populațiile romanizate ale Antichității au rămas vecine Între ele și au dezvoltat, și după dispariția Imperiului, o civilizație comună. Nu același lucru se poate spune Însă spune despre popoarele sud-americane, departe de Europa, sau despre români, izolați În lumea slavă. Elementele comune legate de
[Corola-publishinghouse/Science/2158_a_3483]
-
sunt”. Cât despre fizică, aplicarea deducțiilor matematice conduce la stabilirea unor fapte confirmate apoi de experiență. D1 Bouasse dovedește acest principiu prin dezvoltarea catoptricei sau științei fenomenelor datorate reflexiunii luminii. Principiile fundamentale ale acestei ramuri a opticii erau cunoscute din Antichitate; dar aceste principii rămăseseră sterile, Înainte ca matematicile să vină să le Învioreze. Îndată ce acestea din urmă fură aplicate la principiul refracției, descoperirile se iviră ca prin minune. D1 Bouasse ne zice: „Cu Newton optica geometrică s-a dezvoltat pe cale
[Corola-publishinghouse/Science/2158_a_3483]
-
un om admirabil, dar și straniu, străin, care, străduindu-se să sfîșie vălul convențiilor, ajunge să fie considerat primejdios Contemplativul căruia Philon din Alexandria îi recomandă xeniteia, înstrăinarea și călătoria în vid2, fără scop terestru, ca și omul sfînt al Antichității tîrzii sau omul lui Dumnezeu medieval nu se lasă situați, confirmați, modelați de ordinea și de ordinele societății. Iată sursa autorității lor de vîrf asupra comunității, o autoritate percepută într-o oarecare măsură ca trans lumească, fiindcă nu derivă de la
STILUL RELIGIEI ÎN MODERNITATEA TÎRZIE by ANCA MANOLESCU () [Corola-publishinghouse/Science/860_a_1739]
-
pînă la statura completă de om deificat, de om universal, creștere pe care eroarea de alegere din Paradis a stingherit-o și a deformat-o și pe care Christos o reașază în făgașul ei drept. Scriind în atmosfera culturală a Antichității tîrzii, la sfîrșitul secolului al II-lea, Sfîntul Teofil al Antiohiei considera că Dumnezeu pusese în omul originar un principiu de progres grație căruia el putea să se dezvolte și să ajungă la perfecțiune întreaga istorie a lumii devenea astfel
STILUL RELIGIEI ÎN MODERNITATEA TÎRZIE by ANCA MANOLESCU () [Corola-publishinghouse/Science/860_a_1739]
-
om este egoul său. El îl îndeamnă imperios pe călător să treacă dincolo de nivelurile individuale ale propriei ființe, pentru a-și descoperi varianta personală de universal, realitatea esențială : Ești norul care acoperă propriul tău soare. Cunoaște-ți realitatea esențială! Oamenii Antichității tîrzii se priveau unii pe alții drept identități verticale complete. Peter Brown menționează că a se adresa unei persoane prin îngere nu avea pentru acei oameni nimic straniu, era un mod de a se referi la identitatea suprasensibilă, cea adevărată
STILUL RELIGIEI ÎN MODERNITATEA TÎRZIE by ANCA MANOLESCU () [Corola-publishinghouse/Science/860_a_1739]
-
imperios spre privitor, ne invadează ochii cu o strălucire atît de apropiată încît aproape că pășim în ea. Istoria, socialul, viața terestră apar doar ca un scurt moment legitim, desigur, dar aproape depășit al mișcării verticale. în cazul gnosticilor din Antichitatea tîrzie, elanul către absolut este atît de teribil încît capătul de jos al distanței devine apăsător, carceral, demonic. Cînd religia se sedentarizează, ea produce teologii ale istoriei, cadre sociale, civilizație. Atunci distanța verticală își inversează întrucîtva vectorul dominant. Polul absolut
STILUL RELIGIEI ÎN MODERNITATEA TÎRZIE by ANCA MANOLESCU () [Corola-publishinghouse/Science/860_a_1739]
-
vii. Simone Pétrement a arătat că acest tip de gîndire căruia gnosticii și maniheenii i-au dat o frumusețe stranie e prezent la Platon, în Evanghelia după Ioan, în Epistolele pauline, că el a fost de o fastuoasă creativitate în Antichitatea tîrzie. Potrivit lui André Scrima, de la Părinții pustiei la Capadocieni, la Maxim Mărturisitorul, la Palama și haghioriți, apofatismul constituie în Răsăritul creștin un stil, o intenție esențială, mai degrabă decît un curent sau o școală de spiritualitate 4. Apofatism existențial 5
STILUL RELIGIEI ÎN MODERNITATEA TÎRZIE by ANCA MANOLESCU () [Corola-publishinghouse/Science/860_a_1739]
-
Criteriile stresului post-traumatic Evaluare Complicațiile Tratamentele stresului post-traumatic Rezultatele terapiilor comportamentale și cognitive 2. Studiu de caz Prezentarea cazului Analiza funcțională și conceptualizarea cazului și a terapiei Desfășurarea terapiei 3. Discuții Bibliografie Introducere ∗Stresul post-traumatic a fost identificat încă din Antichitate: pentru a ne convinge de acest lucru este suficient să citim, la sfârșitul lucrării Republica a lui Platon, mitul lui Er Pamphilianul, soldat considerat mort și abandonat pe câmpul de bătălie și care, în momentul în care corpul său este
[Corola-publishinghouse/Science/1994_a_3319]