9,038 matches
-
Mai mult, am rupt, deși nu din vina mea, trei logodne. Și toate astea pentru o povestire. Da, Maria Daria Maria, spuse ridicând ochii și privind-o, brusc emoționat, pur și simplu pentru o povestire. E adevărat, o povestire cam stranie, și probabil scrisă de un autor destul de obscur, pentru că i-am uitat de mult numele, și nimeni nu auzise nici de el, nici de povestirea aceasta, spune-i, dacă vrei, nuvelă, deși era destul de scurtă, era mai degrabă o schiță
Maitreyi și alte proze by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295580_a_296909]
-
așteptă. - Am putea așeza lucrurile în ladă, șopti Iconaru, chiar așa, pe întunerec. Că sunt doar lucruri de cucoane și nu fac zgomot... Sunt entomolog, îi repetase, dar când aveam vreo 14,15 ani, am citit o povestire ciudată, destul de stranie, o poveste într-un anumit fel absurdă, și povestea asta m-a silit să devin muzicant..." Casals îl ascultase zâmbind tot timpul și, spre mirarea lui, nu părea surprins. În fond, asta se întîmplă cu noi toți, cu toți artiștii
Maitreyi și alte proze by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295580_a_296909]
-
în uniforma asta de general român, tânăr și zvelt, și, o știi și dumneata, mai frumos decât are dreptul să fie un bărbat, semeni mai degrabă cu un erou romantic, din Byron sau din Pușkin. Ieronim păli ușor și o stranie tristețe îi întunecă deodată privirile. - Vasăzică, numai atâta ați înțeles: că voi apărea pe scenă în rolul fantomei și mă voi plimba în uniforma asta de general, așa cum mă vedeți acum!... Și doar am precizat că montăm Hamlet în teatrul
Maitreyi și alte proze by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295580_a_296909]
-
felul de forme ciudate, în diferite culori, încep să apară în fundul oglinzii. Unele din aceste forme sunt de o rară frumusețe, de parcă n-ar fi de pe lumea asta... Înțelegi ce vreau să spun? - Înțeleg, mon General. - În timp ce altele par mai stranii, seamănă cu peșterile de munte, sau cu rocile din fundul mării, sau cu vreo gaură de vulcan după erupție... Înțelegi toate cuvintele? - Înțeleg, mon General. - Și când vom da draperia la o parte, și te vei trezi deodată în fața atâtor
Maitreyi și alte proze by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295580_a_296909]
-
pentru că era atît de credincios, spuse valetul, care știa tot. — Poate că ar trebui să fim cu toții credincioși, răspunse matadorul. Ia-ți un cîine pentru orbi — Și atunci ce-am făcut? o Întrebă. Îi povesti. — Partea asta a fost foarte stranie. Nu-mi amintesc nimic. — Îți amintești cînd au plecat vînĂtorii? — Ar trebui. Dar nu-mi amintesc. Știu doar cum s-au dus femeile după apă, pe cărarea aia care ducea spre plajă, cum Își țineau urcioarele pe cap, și-mi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2087_a_3412]
-
pentru că de felul meu nu m-am gîndit niciodată prea mult la lucrurile din jur și, În orice caz, nu În cuvinte, dar locurile alea de pe lîngă Hudson Îmi dădeau senzația tuturor lucrurilor de care am zis. Toate locurile devin stranii cînd plouă, chiar și cele În care locuiești. Lehamite În intersecție, o povestire terminată, a fost scrisă Între sfîrșitul celui de-al Doilea RĂzboi Mondial și 1961. Lehamite În intersecție Ajunseserăm la răscruce Înainte de prînz și Împușcaserăm din greșeală un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2087_a_3412]
-
albumul. Era destul de nou și era Îmbrăcat cu o imitație de piele gri. — De-abia mi l-am luat, spuse. Doar ce m-am angajat aici acu’ o săptămÎnă. Helena scrise „Helena Hancock“ pe prima pagină, cu o caligrafie destul de stranie și flamboaiantă, rezultatul mai multor feluri de a caligrafia pe care le Învățase la diferite școli. — Doamne iartă-mă, ce nume! spuse chelnerița. N-ați vrea să-mi scrieți și o dedicație, ceva? — Ba da, cum te cheamă? spuse Helena
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2087_a_3412]
-
demult reînviate de ieșean. Și printre junimiști îl văd pe Creangă, plin de vervă, mai ales că golise câteva ulcele cu vin și tocmai povestea pățania popii de la Neamț în noaptea Sfântului Toma... Lângă el, Eminescu, gânditor, cu o lumină stranie în priviri, gustă din când în când din ulcica cu vin... Poate gândurile îi zburau la Dabija voievod, despre care Ion Neculce spune că: „el be vin mai mult din oală roșie decât din păhar de cristal, dzicând că-i
Ce nu ştim despre Iaşi by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/549_a_868]
-
de mine ? Acest „și ce dacă“ a venit, la un moment dat, ca o mare eliberare. De-atunci se tot repetă, din varii motive, din când în când, ca o binecuvântare. Nu e un semn al resemnării, ci al unei stranii puteri. Nu cu mine se va fi terminat, la o adică, ci doar cu acea reflectare exterioară care ia forma literaturii mele, mai mult sau mai puțin vizibilă în peisaj. (O să vină vreo tanti să mă întrebe dacă m-am
Poveşti cu scriitoare şi copii by Simona Popescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/801_a_1778]
-
deschid uși de aer, mereu și mereu și mereu, dincolo de bine și de rău. Un cuvânt devine ecoul unei imagini, care va crea un ecou nou, nou, nou. Sau aduceam romane, eseuri, citite ca și cum ar fi poezie. Câte o propoziție stranie, scoasă din context, ridica un val de elan, val vertical, transparent - și copacii, copiii, mamele lor, jucăriile păreau veșnice. Sau erau revistele cu poze luate de la Institutul Francez, de peste drum, și deschise la întâmplare, cum fac acum cu una la
Poveşti cu scriitoare şi copii by Simona Popescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/801_a_1778]
-
-și apere capul cu mâinile, deslușind în întuneric niște coarne fioroase care se apropiau din ce în ce mai mult. Cu inima bătându-i repede și tare, își aminti într-o fracțiune de secundă, tot felul de povești cu personaje stranii, diavolești, cu care băieții mari băgau groaza în cei mici. “Ăsta trebuie să fie dracu’!’“ își zise, și aruncă cu toată puterea ulciorul între coarne. Când zgomotul cioburilor se stinse, nimic nu se-ntâmplase! Buimac, se ridicase sprijinit în coate
Regăsirea înstrăinării by Ştirbu Mihai () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91672_a_92367]
-
de dor. Ca Rusalin, își plînge Mitiță de milă. Da' la Kioln nu mă duc și nu-mi pun nici apometre. Îmi mut privirea de pe nasture pe mocheta localului și minune văd doi adolescenți adormiți cu fața la cer, într-o iarbă straniu de albastră. Eu și Rusalin. Doi buimaci mîncînd mămăligă cu lapte dintr-un blid, în bucătăria bunicii Leonora. El, suflînd să aburească geamul și să-mi schițeze profilul. El, așezîndu-și palma peste palma mea, ca și cum ar fi vrut s-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1471_a_2769]
-
nu am mâncat toată ziua, și-mi este foame, tot voi oferi ajutor unei persoane, care nici casă nu mai are. Aceasta e lumea mea. E lumea în care nu pot să fiu indiferentă. E lumea în care sunt considerată stranie sau nebună pentru o faptă bună. E lumea unde ajut cu ceea ce pot, măcar și cu un cuvânt bun, un cuvânt așteptat, care poate să întărească pe cineva. E lumea mea, în care îmi place să visez, în care doresc
Şoapte by Svetlanu Iurcu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/101016_a_102308]
-
fi sincer și direct, ar face observații cum le fac și eu. Chiar și scriind această carte, nu mă lipsesc de ele. Eu ascult și încerc să îndrept greșelile, căci din ele învățăm. Persoanele care nu mă înțeleg mă consideră stranie. Lumea nu e ideală, nimic nu-i ideal, dar unele minusuri înfrumusețează și fac lumea mai specială. La pictură, unele fete din primul an pictează cu atâta grijă, încât încearcă să fie totul ideal. Mă uit la ele și-mi
Şoapte by Svetlanu Iurcu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/101016_a_102308]
-
cuvintele unui preot înțelept care zicea: „Nu e vremea de căsătorie, acum e vremea de pocăință!” Cât adevăr este în aceste cuvinte! Acel preot, pe care l-am întâlnit anul acesta la Drumul Crucii, m-a impresionat. E un preot straniu care glumea: „Cine s-a atins de sticla mea 100 de metanii?” Atâtea lucruri înțelepte a zis în acele câteva ore în care l-am cunoscut... A fost ca o furnică, era când cu grupul nostru, când cu alte grupuri
Şoapte by Svetlanu Iurcu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/101016_a_102308]
-
peste mașină (azi). Privi rândurile, apoi introduse hârtia în sertar și îl încuie cu cheia. Aprinse țigara, pufăi câteva secunde, după care se scărpină după ureche. Își aminti cuvintele Luciei: „... strada din spatele curții noastre...” Mormăi: - Ia uite, domnule, ce coincidență stranie... Se ridică de la birou și merse să verifice pe ce stradă și la ce oră căzuse un stâlp de telegraf peste un Land Rover în care se aflau doi indivizi luați la mișto de un ghinion teribil. În urma sa, ploaia
Roman care se scria singur by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91657_a_93186]
-
multe ori ca pe un cuțit care i se înfige în coaste, dar nu este o senzație dureroasă sau înspăimântătoare ci una extrem de plăcută, iată masochismul de tip literar - să se așeze la birou și să gândească. Va inventa personaje stranii sau obișnuite, va creiona scenarii mai mult sau mai puțin absurde, va întocmi fișe ale fiecărui personaj pentru a nu uita detaliile importante, va concepe acea coloană vertebrală a romanului în care va împlânta apoi, cu frenezie, nenumărate paragrafe. Ele
Roman care se scria singur by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91657_a_93186]
-
Au mai fost case care au sărit în aer, nu trebuie să fie neapărat inițiativa unui laptop. Și stâlpi prăbușiți peste mașini au mai fost, am văzut de atâtea ori, la știri, astfel de situații paradoxale. Tragice, dar paradoxale. Coincidență. Stranie, e drept, dar coincidență. Sunt un scriitor, am imaginație, afară era și este furtună, vântul bătea foarte tare, creierul a început să proceseze și gata ideea. Un stâlp căzut peste Land Rover. De unde știu eu că în acel Land Rover
Roman care se scria singur by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91657_a_93186]
-
acum!? Parcă o mână nevăzută voia să-i răpească deodată toate bucuriile lumii ei și s-o arunce în hăuri. Simțea că Victor nu mai merge alături de ea, că între ei distanța se mărește cu fiece zi care trece. Avea strania percepție că soțul ei se depărtase atât de mult de familie, de tot ce însemna casa lor, încât abia îl mai zărea învăluit într-o ceață nebuloasă prin care nici gândurile și nici chipurile nu pot fi deslușite. Nu mai
La marginea nopții by Constantin Clisu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1690_a_3122]
-
absentă cum ceara lumânării se topește, micșorându-și văzând cu ochii, în același timp, puterea de a lumina. Nu mai aveam o altă lumânare în casă. În acel moment, mi-a venit așa, ca din spații siderale, străfulgerarea unui gând straniu: m-am simțit ca și cum m-aș fi aflat la marginea unei nopți. Ziua plecase cu lumina ei undeva, departe, în necunoscut. Și, în clipa aceea, am început să mă identific, fără voia mea, cu lumânarea care se topea încet, încet
La marginea nopții by Constantin Clisu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1690_a_3122]
-
în pragul exploziei, gata gata de a se declanșa, dar glasul nu avea încă puterea de a articula sunetele. Da, Ina, da, dar eu... și iar făcu o pauză privind-o într-un fel anume. Figura Olgăi dobândi o înfățișare stranie, întocmai unei inculpate în fața unui complet de judecată, gata să mărturisească faptul că săvârșise ceva cumplit, o crimă de neiertat de legile pământești și cele cerești. Dar eu... - Spune, draga mea, ce ai făcut tu rău? - Am făptuit față de tine
La marginea nopții by Constantin Clisu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1690_a_3122]
-
meu, cum ți-am spus în treacăt, mi-a făcut viața un iad pe acest pământ. Și acum, boala aceasta neiertătoare a venit să-mi amintească un lucru pe care nu-l știam: că totul pe lume se plătește! Am strania convingere că nu eu m-am răzbunat pe tine, ci tu pe mine. - Cum poți să spui o asemenea enormitate, spuse Ina printre lacrimi, cum, când știi ce oroare ai comis? - Spune-mi măcar numele țigăncii, îți amintești? - Zira sau
La marginea nopții by Constantin Clisu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1690_a_3122]
-
și nici În următoarea, nu le-am putut deosebi una de cealaltă. Îmi găsisem și eu un cămin. 4 Dormisem deja trei nopți În noua mea cameră și Încă mă simțeam ca o străină care locuiește Într-un loc foarte straniu. Camera era minusculă. Ceva mai mare, poate, decât magazioara din curtea casei alor mei din Avon, dar cu foarte puțin. Și, spre deosebire de majoritatea spațiilor goale care par mai mari odată mobilate, odaia mea parcă intrase la apă și se redusese
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
geografic, făcea de fapt parte dintr-un cu totul alt sistem solar. Toți dădeau din cap aprobator, zâmbeau, unii mi-au pus Întrebări și s-au prefăcut interesați, dar mi-am dat seama că totul părea mult prea Îndepărtat, prea straniu și prea diferit de realitatea lor ca să aibă vreo noimă pentru niște oameni care - ca și mine până cu câteva săptămâni În urmă - nu auziseră În viața lor de Miranda Priestly. Nici pentru mine nu avea cine știe ce noimă, ce-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
baftă În vreun alt fel și mă străduiam din răsputeri să nu mă Îmbujorez, dar simțeam că e deja prea târziu. El a trântit ușa și a privit mașina Îndepărtându-se. Deja nu mi se mai părea câtuși de puțin straniu faptul că eu, care cu două luni În urmă nici nu văzusem cum arată un taxi pe dinăuntru, umblam acum toată ziua bună ziua Într-o mașină cu șofer și că, deși Înainte nu cunoscusem niciodată pe cineva cât de cât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]