11,725 matches
-
Știrbei ș.a. venea ca un fapt firesc. Documentul, invocând situația politică și geografică a țării, dar și programul "Partidei Naționale" din 1857, încerca să justifice acțiunea pe care semnatarii se angajau să o ducă pentru aducerea unui prinț străin pe tronul României 204. În aceste condiții, faptul că, în vara anului 1865, duelul putere-opoziție depășea faza declarațiilor politice, creând adevărate confruntări, nu mai era o surpriză 205 pentru nimeni. Incidente precum cele din 3 august 206, dată fiind implicarea unor lideri
[Corola-publishinghouse/Science/84966_a_85751]
-
imediat să demisioneze 210. Același sfârșit de an 1865 îi permitea lui Cuza să susțină, cu prilejul mesajului de închidere a Camerei din 5/ 17 decembrie 1865, un nou discurs prin care dorea să precizeze poziția sa față de rămânerea la tron în perioada următoare. Departe de a fi fost o intervenție mobilizatoare, așa cum probabil așteptau cei mai mulți dintre susținătorii săi, această ultimă apariție importantă a domnitorului în cadrul Parlamentului arăta un om politic satisfăcut de modul în care-și îndeplinise mandatul și care
[Corola-publishinghouse/Science/84966_a_85751]
-
bine știut că niciodată persoana mea nu va fi fi o împiedicare la orice evenimente care ar permite de a consolida edificiul politic la a cărui așezare am fost fericit a contribui"211. Trimiterea la disponibilitatea sa de a părăsi tronul Principatelor în favorarea Prințului străin era cât se poate de explicită. Mai mult de atât nu i se putea cere unui om politic care fusese ales șef al statului în urmă doar cu șapte ani. Singura reacție internă a unei
[Corola-publishinghouse/Science/84966_a_85751]
-
alteori prefigurându-se ca o modalitate de rezolvare a conflictelor interne. Expresie a calculelor realizate de cancelariile puterilor europene la sfârșitul secolului al XVIII-lea și începutul veacului al XIX-lea, chestiunea aducerii unui prinț dintr-o dinastie străină pe tronul Principatelor Române avea, la 1866, o anumită tradiție în societatea românească, fiind parte componentă a proiectului politic care prindea contur în 1857, abandonat doar temporar. Dacă ne gândim la controversele provocate de evenimentele din 11 februarie 1866, credem că este
[Corola-publishinghouse/Science/84966_a_85751]
-
doua jumătate a secolului al XVIII-lea, într-o strânsă legătură și cu statutul juridic al celor două state românești pentru ca, nu foarte târziu, să fie însușită și de clasa politică autohtonă. Propunerea de aducere a unui prinț străin la tronul Principatelor Române venea pentru prima dată din partea Ecaterinei (cea Mare) a Rusiei în 1771. Încercând să obțină acordul Prusiei în vederea ocupării Moldovei și Țării Românești pe timp de 25 de ani, ca o despăgubire pentru cheltuielile războiului cu Poarta, monarhul
[Corola-publishinghouse/Science/84966_a_85751]
-
să obțină acordul Prusiei în vederea ocupării Moldovei și Țării Românești pe timp de 25 de ani, ca o despăgubire pentru cheltuielile războiului cu Poarta, monarhul rus își exprima acordul în privința posibilității ca fratele regelui Frederic al II-lea să dețină tronul celor două state românești 225. Neafectată de refuzul regelui Prusiei și nici de protestul Austriei față de ideea unirii Moldovei cu Țara Românească sub conducerea lui Stanislav August Poniatowski 226, curtea țaristă intuia necesitatea unei înțelegeri cu Austria în vederea rezolvării favorabile
[Corola-publishinghouse/Science/84966_a_85751]
-
pe habsburgi în numirea Marelui Duce de Toscana ca domn al Țării Românești, în care vedeau un element de progres și stabilitate 229. O tendință care începea să se manifeste chiar din această perioadă era aceea a excluderii de la viitorul tron a unui principe dintr-o monarhie vecină. Aceasta era și esența memoriului redactat la 1807 în Moldova de Ștefan Crișan Karossi, înaintat lui Napoleon, în care se exprima preferința pentru un stat independent și unitar numit fie Dacia, fie Valahia
[Corola-publishinghouse/Science/84966_a_85751]
-
și Sardiniei, în care expunea dorințele românilor. În privința principelui străin, Golescu arăta că românii nu doresc ca acesta să fie turc, german sau rus240. Motivele erau lesne de înțeles. Dacă privim la modul în care evoluează problema prințului străin la tronul Principatelor Române după războiul Crimeii se poate spune că unda de șoc în privința acestei probleme o aducea contele Walewski. Propunerea pe care acesta o formula în cadrul Congresului de Pace de la Paris în 1856, și anume ca Principatele Române să fie
[Corola-publishinghouse/Science/84966_a_85751]
-
din 1838 către lordul Clarendon, își exprima convingerea că unirea sub un prinț străin era o necesitate pentru societatea românească. Aceeași convingere o împărtășea și R.G. Colquehuon, care consemna, la 19 august 1856, numărul mare al pledoariilor pentru aducerea la tronul Principatelor a reprezentantului unei dinastii străine, dar și numele unui candidat intern cu șanse mari de izbândă: Ion Ghica 241. Tot acum o mare parte a elitei politice românești, deși se afla în exil, desfășura o intensă propagandă în favoarea unirii
[Corola-publishinghouse/Science/84966_a_85751]
-
cu Jérome Bonaparte încercând să-l câștige de partea cauzei românești 244. Întrevederea avută în aceeași perioadă cu împăratul Napoleon, în casa secretarului acestuia, îi permitea celui dintâi să capete convingerea că împăratul francez susținea ideea unui prinț străin la tronul Principatelor, dar și faptul că unul din cei care pleda în această direcție pe lângă șeful statului francez era Barbu Știrbei 245. Campania dusă de foștii revoluționari în perioada 1848-1856 aducea câteva rezultate palpabile, mai ales în rândul opiniei publice franceze
[Corola-publishinghouse/Science/84966_a_85751]
-
fiind, cu toții conștientizau greutatea îndeplinirii unuia din dezideratele românilor, dar lucrul acesta nu-l determina, cel puțin pe un om politic de valoarea lui A. Vaillant, să nu remarce categoric contribuția pe care o putea aduce un prinț străin pe tronul Principatelor Române la ruperea legăturilor dintre acestea și Imperiul Otoman. Obiectivul devenea unul greu de realizat chiar și pentru idealiști politici precum cei menționați în condițiile în care Poarta suferise în ultimul timp câteva pierderi importante care puteau sugera faptul
[Corola-publishinghouse/Science/84966_a_85751]
-
italiană avea o valoare politică și sentimentală mult mai mare decât cea românească. Ea putea fi realizată prin compensații oferite Austriei, pentru ca, prin înțelegere pașnică, aceasta să cedeze Italiei provinciile italiene pe care le stăpânea. Inițiative precum cea a acordării tronului Principatelor drept dar de nuntă Ducesei de Parma 252 sau sprijinirea Ducelui de Modena, apropiat al casei de Habsburg, erau respinse pe rând de Turcia și Rusia 253. În aceeași perioadă, problema principelui străin suscita interesul nu doar al cercurilor
[Corola-publishinghouse/Science/84966_a_85751]
-
care o putea aduce existența unei legături cu familiile domnitoare ale Europei la stabilitatea noului stat, dar și compromiterea domniilor pământene, considerate a fi regimuri favorabile anarhiei și corupției 259. Destul de convingător în pledoaria sa pentru un prinț străin pe tronul Principatelor era și C. Hurmuzaki, care sublinia rolul unei soluții de acest tip în eliminarea luptelor dintre diferitele grupări politice, în încercarea lor de a-și desemna un viitor șef de stat, apoi diminuarea jocurilor aspiranților la domnie, dar și
[Corola-publishinghouse/Science/84966_a_85751]
-
terenul viitoarei uniri. Cu prilejul discuțiilor referitoare la acest document, I.C. Brătianu, după ce realiza în stilul său o incursiune în istoria românilor, arăta că domniile pământene creaseră posibilitatea exercitării numeroaselor influențe străine în Principate. Nici el nu ignora faptul că tronul fusese, de-a lungul timpului, obiectul disputei familiilor boierești influente 261. Acuzat chiar în preajma adunărilor ad-hoc de faptul că se evidenția printr-un comportament politic anarhic 262, I.C. Brătianu prelua acum teme din discursul liderilor politici europeni, declarând că aducerea
[Corola-publishinghouse/Science/84966_a_85751]
-
totul nu era pregătit spre a face unirea, el trebuie să considere că cea mai sacră a sa datorie este a grăbi făptuirea acestei uniri, pentru că ziua cea mai frumoasă a domniei sale va fi aceea când se va coborî de pe tron, după ce va fi pus cea de pe urmă piatră la edificiu"269. În aceste condiții, aserțiunea consulului Austriei la Iași potrivit căruia ar fi existat o înțelegere între Al.I. Cuza și susținătorii săi privind îndeplinirea articolului trei din Dorințele Partidei
[Corola-publishinghouse/Science/84966_a_85751]
-
între Al.I. Cuza și susținătorii săi privind îndeplinirea articolului trei din Dorințele Partidei Naționale pare corectă: "Trebuie să fi făcut o declarație precisă prietenilor săi politici că va lupta neîncetat pentru Unire și eventual va renunța de bunăvoie la tron"270. Alegerea lui Al.I. Cuza ca domn al Principatelor Unite, expresie a politicii faptului împlinit, nu era privită de contemporani doar ca o uniune personală. Conștient de misiunea sa, "domnul unirii" adresa, la 25 ianuarie 1859, o scrisoare Puterilor
[Corola-publishinghouse/Science/84966_a_85751]
-
deschis decizia de a respecta toate hotărârile Adunării elective a Moldovei din 5 ianuarie 1859. Șeful staului român era unul din cei care luptaseră pentru impunerea prevederilor documentului amintit, el considerând și afirmând explicit faptul că eventuala sa retragere de la tron nu însemna că era vorba de vreun sacrificiu, ci doar de ducerea la îndeplinire a unei dorințe exprimate de o națiune întreagă 271. Intenția de a părăsi tronul la momentul potrivit Cuza i-o mărturisea și consulului Belgiei la București
[Corola-publishinghouse/Science/84966_a_85751]
-
amintit, el considerând și afirmând explicit faptul că eventuala sa retragere de la tron nu însemna că era vorba de vreun sacrificiu, ci doar de ducerea la îndeplinire a unei dorințe exprimate de o națiune întreagă 271. Intenția de a părăsi tronul la momentul potrivit Cuza i-o mărturisea și consulului Belgiei la București, Jacques Poumay, în februarie 1859: "Puterile vor înțelege și vor aprecia situația dificilă a țării și în final vor fi de acord cu soluția prințului străin și cu
[Corola-publishinghouse/Science/84966_a_85751]
-
arsenal de critici venite din toate direcțiile și, evident, la o erodare treptată a prestigiului și autorității de care beneficiase în primii ani ai "mandatului" încredințat la 24 ianuarie 1859278. Nepunând la îndoială sinceritatea intențiilor lui Cuza de a părăsi tronul, există totuși o serie de manifestări care sugerează preocuparea regimului de a se menține mai departe la putere. O dovadă în acest sens o reprezintă implicarea autorităților centrale în desfășurarea în teritoriu a unor acțiuni prin care se urmărea creșterea
[Corola-publishinghouse/Science/84966_a_85751]
-
deputați cunoscuți prin calitățile lor282. În locul fidelității ce se putea aștepta din partea acestora, mai ales în condițiile lipsei unor lideri cu notorietate ai opoziției, sunt înregistrate acțiuni violente prin care se manifesta dorința de rupere cu trecutul precum smulgerea draperiilor tronului (acestea purtau inițialele fostului domn în litere de aur)283. Întrebarea care apare în acest stadiu al discuției este cum se raporta la evenimentul de la 11 februarie tocmai acela care primise misiunea să pregătească în exterior terenul în vederea detronării, I.C.
[Corola-publishinghouse/Science/84966_a_85751]
-
în acest stadiu al discuției este cum se raporta la evenimentul de la 11 februarie tocmai acela care primise misiunea să pregătească în exterior terenul în vederea detronării, I.C. Brătianu. După ce în cursul lunii decembrie 1865 se afla la Paris, vestea părăsirii tronului de către Alexandru Ioan Cuza îl găsea la Nissa, unde plecase pentru o întâlnire cu fostul domn Barbu Știrbei, consultat adesea în chestiuni politice. Dovadă a imaginii bune pe care o avea în rândurile tinerilor români aflați la studii în capitala
[Corola-publishinghouse/Science/84966_a_85751]
-
18 martie. Deși în telegrama lui Charles Rogier, ministru de externe, din 26 februarie, se invocau motive puțin credibile, cum ar fi o excursie de mult proiectată în Italia, acesta ținea să transmită forurilor politice de la București, pe lângă refuzul acceptării tronului României, și mulțumirile regelui Belgiei însoțite de cele ale lui Filip pentru oferta făcută 293. Sperând poate într-o revenire asupra deciziei luate de guvernul belgian, dar și din dorința de a păstra liniștea în țară, executivul român nu comunica
[Corola-publishinghouse/Science/84966_a_85751]
-
ar fi însemnat decât reluarea unor planuri mai vechi ale lui Napoleon din 1859, 1860, 1864, 1865 de cedare a statului român, în cadrul unor schimburi teritoriale 310, Brătianu nu-și pierdea încrederea în sprijinul împăratului francez. Guvernul de la Viena respinsese tronul propus de Napoleon în 1863 pentru că anexarea Principatelor Unite devenea inoperantă și datorită faptului că însemna adăugarea unui număr mare de români în interiorul statului austriac, dar presupunea și teama față de o reacție a Rusiei. Planul acesta reluat în noiembrie 1864
[Corola-publishinghouse/Science/84966_a_85751]
-
Imperiului Otoman. Intransigența de altădată a otomanilor față de revendicările românilor se manifestau și acum. Nota citită de către Savfet Pașa, din partea guvernului turc, prin care se condiționa participarea la Conferință de înlăturarea definitivă din cadrul deliberărilor a "chestiunii principelui străin", a eredității tronului și chiar a "consultării dorințelor țării", nu reprezenta o surpriză. La sugestia lui Cowly, se hotăra trimiterea unor note identice consulilor de la București prin care se cerea guvernului român menținerea ordinii și abținerea de la orice act contrar deciziilor areopagului european
[Corola-publishinghouse/Science/84966_a_85751]
-
la viitorul României. Contextul internațional caracterizat prin existența unor conflicte în stare latentă, precum cel prusaco-austriac, impunea interesante luări de poziție. Un exemplu în acest sens îl reprezenta Austria. Chiar dacă interesele îi impuneau nu doar neadmiterea unui prinț străin pe tronul Principatelor, dar și în varianta luată în calcul de unele puteri de separare a statului format la 5 si 24 ianuarie 1859, ea adopta în mod deloc surprinzător o poziție rezervată. Cauza era temerea ce domnea la Viena în privința unui
[Corola-publishinghouse/Science/84966_a_85751]