2,907 matches
-
numai că Hugo n-o știa. Dar - ochii i-au fugit la borcanele cu mâncare pentru copii - oare în partea asta nu existau niște posibilități clare? Nu. N-ar fi putut. Pe de altă parte... Hugo a examinat unul dintre borcane. Paste cu gust de roșii organice și mozzarella. Ei, asta era ceva mai potrivit, nu? Dacă ar fi combinat piureul respectiv cu niște penne, Alice nu putea să-și dea seama ce mânca. Bărbatul a mai scotocit în căutarea a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
liniștitor. Theo s-a oprit instantaneu din plâns. Alice s-a decis să se facă utilă până la întoarcerea lui Hugo. A adunat mormanul de farfurii de pe covor și le-a dus în bucătărie, unde, pe masa de lângă aragaz, a văzut borcanul gol de mâncare pentru copii și cratița pătată cu roșu. Femeia s-a holbat nevenindu-i să creadă. Oare era posibil ca Hugo să fi amestecat... Tocmai atunci, undeva, deasupra ei, a explodat o serie de lătrături care-ți spărgeau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
a uitat la câine. Urechile îi atârnau în părți, iar pe față avea o expresie comică de tristețe. Arăta de parcă el fusese cel cotonogit. Apoi, Alice s-a uitat la Hugo. Și-a adus aminte de cratița revelatoare și de borcanul gol din bucătărie. Alice a simțit cum încep să i se ridice colțurile gurii. Din ce în ce mai tare. După care a început să chicotească și să se cutremure. Mai întâi, Hugo a privit-o surprins, apoi a început și el să râdă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
taxi pe meniul de la Taj Mahal. —Eu dau telefon, cât tu te ocupi de Theo și de, ăăă, câine, i-a propus Alice venind în spatele lui. Panicat, Hugo s-a năpustit către masa de lângă aragaz ca să ascundă dovada reprezentată de borcanul cu mâncare pentru copii. Alice i-a pus o mână pe braț. Stai liniștit. L-am văzut deja. Nu contează. Umilit, Hugo i-a întins meniul în tăcere și s-a repezit pe scări în sus, ca să-și liniștească fiul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
lucru pe care pot să-l fac acum e să încetez să mă mai prefac. Să accept ideea că nu sunt un supertată și că nici nu am șanse să devin vreodată. Am înțeles. Mâna lui Alice a prins un borcan de gem de pe masa din spatele ei. Borcanul era plin cu pământ din grădină și funcționa pe post de prespapier. În timp ce vorbea, cu voce tremurătoare, Alice l-a ridicat ușor de pe masă. — Deci eu și Rosa am fost un soi de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
acum e să încetez să mă mai prefac. Să accept ideea că nu sunt un supertată și că nici nu am șanse să devin vreodată. Am înțeles. Mâna lui Alice a prins un borcan de gem de pe masa din spatele ei. Borcanul era plin cu pământ din grădină și funcționa pe post de prespapier. În timp ce vorbea, cu voce tremurătoare, Alice l-a ridicat ușor de pe masă. — Deci eu și Rosa am fost un soi de experiment? —Exact. Pe la spate, Alice a ridicat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
era plin cu pământ din grădină și funcționa pe post de prespapier. În timp ce vorbea, cu voce tremurătoare, Alice l-a ridicat ușor de pe masă. — Deci eu și Rosa am fost un soi de experiment? —Exact. Pe la spate, Alice a ridicat borcanul, pregătindu-se să i-l arunce în frunte. —Un experiment! a mârâit ea. — Hei! Nu fi supărată! E o chestie bună. Tarquin m-a ajutat să înțeleg că, dacă ești genul ăsta de bărbat, atunci cel mai bine e să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
pentru aruncare. —Alice, a implorat-o Jake cu blândețe, ceea ce vreau să spun este că nu cred că mai are vreun rost să încercăm să facem căsnicia să meargă. Ție și Rosei v-ar fi mult mai bine fără mine. Borcanul de gem s-a izbit de podea și s-a făcut țăndări. Pământul s-a împrăștiat peste tot. — Vrei să spui...? Jake a tresărit șocat la auzul zgomotului produs de borcan și s-a uitat surprins la murdăria de pe podea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
Rosei v-ar fi mult mai bine fără mine. Borcanul de gem s-a izbit de podea și s-a făcut țăndări. Pământul s-a împrăștiat peste tot. — Vrei să spui...? Jake a tresărit șocat la auzul zgomotului produs de borcan și s-a uitat surprins la murdăria de pe podea. —Ăăăă... da. Poți să dai divorț pe motiv de adulter. Sau de comportament inacceptabil. Sau poți să invoci ambele motive. Sau orice alt motiv vrei tu. Eu n-o să neg nimic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
Times, care îl avusese ca prezentator pe Jake. Îmbrăcat în haine de firmă răvășite și frumos de să-ți taie răsuflarea, zâmbetul sclipitor al lui Jake fusese flancat de o cutie goală de fasole într-o mână și de un borcan de gem în cealaltă mână. În timp ce prima serie se difuza, o a doua intrase deja în producție, și asta spre încântarea Rosei, care sărea pe poponeț la fiecare episod, arăta cu mânuța către ecranul televizorului și zicea „Dada“. Acum că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
albă simplă, iar dușul construit cu o treaptă mai jos și despărțit printr-un perete scund. În camera lui Heidi, băiatul cu bagajele deschise ferestrele. Nu aveau plase, iar lângă fereastră se puteau vedea resturi de bețișoare contra insectelor și borcane cu ulei de citronella, toate semne Îngrijorătoare care confirmau faptul că apele stătute de sub aleile-ponton erau cuiburi unde țânțarii se reproduceau În voie. O ușă mai Încolo, Marlena și Esmé erau amândouă numai exclamații de Încântare la vederea lacului, Întrebându
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
de fiecare dată mă invita, prin telegramă, să fiu pe peron când trenul lui se oprea pentru câteva minute în gara Cluj. De fiecare dată, la oprirea trenului în stație, Yosef Shie îmi înmâna un pachet în care, într-un borcan de untură, sora mea înghesuia un ficat întreg, jumările și bucățile de friptură din gâsca sacrificată special pentru această ocazie, însoțite, într-o cutie separată, de prăjituri care îmi reaminteau gustul și miresmele casei părintești. Iar când trenul începea să
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]
-
Mi s-a părut că locomotiva sufla ca un astmatic iar vagoanele scârțâiau ca și cum ar fi suferit de reumatism. Și m-am gândit, cu melancolie, că în compartimentele sale micuțe, odată cu valizele pline de albituri, de cărți, de caiete, de borcane cu dulceață, el a dus cândva imponderabila sarcină a tristețelor, a bucuriilor, a visurilor și a iluziilor mele... Călătoria aceasta a fost totuși una din cele mai frumoase din câte am făcut vreodată. Pân-atunci nu umblasem decât cu trăsura
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1539_a_2837]
-
acasă murdar și vânăt (fusesem băgat în poartă în ultimul meci), cu coatele julite și sângele închegat pe genunchi, pregătit să încasez binemeritata papară. Pândeam diminețile când bunica Aneta pleca la piață și cotrobăiam prin dulapul din bucătărie, în căutarea borcanelor mici și parfumate, legate cu țipla aia tăioasă pe care orice copil al comunismului și-a dorit, măcar o dată, s-o spargă. Acolo, dedesubt, clipoceau formele și culorile după care tânjeam: negru-vișiniul cireșelor amare; mieriul strugurilor albi; rozul unduit dintre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
cele două ore de program alb-negru), le citeam în ziare (sub pozele zâmbitoare, dar întotdeauna severe, ale Tovarășilor). Într-o dimineață, m-am hotărât să trec la fapte. Am pus mâna pe cravașa bunicului Vitalian și-am luat la rând borcanele din bucătărie. Loveam repede, ordonat, cu furie. Dulcețurile zburau în toate părțile (cojile de lămâie se lipeau cel mai bine de pereți) și, odată cu ele, și iluziile mele într-o memorie blândă și intactă. Spre deosebire de tipul ăla cu ceaiul și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
din privirea mea de copil. Ochiul meu drept va rămâne întotdeauna opac, închis, infirm, acoperind cu rigiditatea pleoapei imaginile fragile: pereții curați, obloanele verzi, lampa plutind diminețile sub tavan, perna rotundă, răcoarea dormitorului, holul cu mozaic, lumina călduță a bucătăriei, borcanele cu șerbet roz, castronul de griș cu lapte și cacao, aburii fugind pe geam („Mănâncă, altfel o să ajungi ca ei!“, mă certa maică-mea), boneta bunicii Aneta (să nu cadă vreun fir de păr în mâncare), tablourile din sufragerie (într-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
le inventase un rost și-o funcție și-i amăgise că vor ieși cu-amândouă la pensie. S-ar fi revărsat prin aer mulțimi de zombie, mutanți tăcuți, resemnați, cu ochii gri și pielea de zebră: părinții noștri, colecționând dopuri, borcane și punguțe de bucătărie (alea de la grisine și pufuleți erau mai rezistente), păstrând chibriturile arse în cutia lor (pentru a le aprinde și-altădată), adunând șuruburi și sârme de pe jos (nu se știe când și la ce puteau folosi), rupând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
screm să-mi amintesc.“ „Deci nu te gândeai la mine?“ „Nu în totalitate.“ Încercam să devin evaziv, fără succes. „Ești un măgar, un mic ticălos. Nu, un mare ticălos! Un ticălos nocturn!“ Eram. „Dar o să te-ajut. Mai ții minte borcanele alea de murături, cu garnituri de cauciuc și niște bride groase de fier, care păstrau capacul închis?“ „Da.“ „Tata le dosea în pivniță. Mai aducea și damigene, colecționate de la țară și înghesuite cu zecile în balcon, pe forme, culori și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
păstra mica lui valoare afectivă, ocupa un colț de raft și de istorie personală pe care nimeni n-avea să-l viziteze niciodată, ca un muzeu de-antichități dezafectat. Ieșirea din creier, calculator și-apartament se făcea prin balcon, pe lângă borcanele cu murături și-autobuzul chinezesc de jucărie, lat, ascuțit, cu pasagerii pictați pe geamurile de metal. Pentru cei care încă nu și-au dat seama, mintea lui Paul funcționa ca o lentilă neuronală, un filtru de realitate prin care se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
cu mere și pere în toate părțile. Râdeam ca proștii, fete și băieți, ca oricine. Între timp, noi crescusem, iar el se-oprise pe la 14 ani. O cunoșteam și pe mama lui, o bătrânică adorabilă, cu trandafiri în ghiveci și borcane de dulceață-n geam, fostă activistă la școala generală unde învățasem. Tovarășa Protase (nu suporta să-i zici doamnă) condamna și înfiera dușmanii Partidului cu aceeași generozitate cu care împărțea șerbet și nuci de Crăciun. Uneori, ne chema să-l
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
întrebat, nici nu putea fi vorba. Se deplasau mereu împreună, un fel de cei trei mușchetari, plus încă doi. Iubeau loviturile de efect, găinăriile imposibile, la care nu te gândeai. Mie îmi spărseseră garajul și pivnița; din ultima, șterpeliseră un borcan cu castraveți. Probabil că le plăcea saramura, mai încercaseră și-anul următor. Odată, mă trezisem cu ei și-n casă, nu sunt foarte sigur, coborâseră pe burlan și dispăruseră în noapte până să-i văd. Lipseau doar o pereche de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
și după douăzeci de ani. Începeam să am dubii cu privire la chestia asta. Dimineața, când a sunat telefonul, am tresărit. Nu știu dacă ați observat, dar telefoanele n-au niciodată același timbru. Când sună bunica, să-ți spună că sunt gata borcanele cu șerbet, doar să vii să le iei, nu e la fel ca atunci când te caută de la facultate, să te cheme la o inutilă, dar periodică ședință de catedră. Cu timpul, înveți să le deosebești, nici nu mai trebuie să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
o cegă, de îți duhnea o lună portbagajul; când ajungeai la Constanța și-i tăiai burta, o găseai umplută cu pietre, să atârne la cântar. Sătenii îți mai vindeau icre negre, te puneau să guști, erau nemaipomenite; când desfăceai acasă borcanul, curgeau din el alicele sau bilele din cauciuc de anvelopă. Cam așa arăta țara misterioasă și necunoscută de după București. Am lăsat-o pe Maria să moțăie și-am călcat accelerația. Drumul spre Urziceni cădea drept, puteai să-i dai 140
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
scos la pipi. Seara, mă clătinam la ieșirea din pușcărie, amețit de-alcoolul eșapamentelor. Mă înfundam în aerul lichid care plutea printre poșete, cataloage și cranii parfumate, cu sentimentul că am exact ceea ce merit: lumea meschină și supradezvoltată, ca un borcan osos, a minții mele. Singurul refugiu mă aștepta seara, când, tâmpit de oboseală și de versurile lui Coșbuc, mă trânteam în dormitor, pentru binemeritata uitare. Câteodată, găseam un corp sub cearșaf (domnul inspector nu-i dădea voie fetei să vină
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
minte să se-atingă de vreunul din ei. Alecsandri avea statui și bulevarde prin toată Moldova (scria sub ele, cu litere de-alpaca, „Bardul de la Mircești“), Eminescu nu ajunsese la ruși (deși cineva plecase totuși cu creierul lui într-un borcan), Creangă fusese lăsat să se-odihnească (îi păstraseră stejarul la Borzești sau Humulești; cu bojdeuca fuseseră niște probleme, intrase un camionagiu cu TIR-ul în ea și-o făcuse praf, dar copacul nu pățise nimic). Până în ’89, dacă spuneai că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]