2,496 matches
-
fagoturi și refrene repetitive cu flaute ascuțite. La miezul nopții, Marlena Încetă Într-un final drumurile la toaletă. Dar atunci, cu un etaj mai jos, Își Începu numărul un grup de birmanezi petrecăreți. Beau și strigau, bătând din picioare și ciocnind sticle. Fumul de țigări de foi și mirosul de alcool ieftin ajungeau până În camerele de deasupra. Marlena bătu În podea și strigă: — Gura! Puțin mai târziu, Harry Îi vorbi prin peretele subțire ca hârtia: —Marlena, draga mea, Încearcă să te
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
rugându-se de fiica ei să se Întoarcă În bungalow-ul lor și s-o aștepte. O oră mai târziu, Harry bău ultima gură din sticla de șampanie pe care o achiziționase la prețul exorbitant practicat de Heinrich; o luase ca să ciocnească cu Marlena pentru Începutul poveștii lor de amor. Puse jos sticla și se apucă să scotocească În geamantan după litrul de tărie duty-free cumpărat În avion. Iată-l, Johnnie Walker Black, bunul lui prieten scoțian Într-o noapte de singurătate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
schimbat cursul deasupra frunzișului pădurii tropicale și a Început să plouă cu bunătate și miracole, ca după o secetă Îndelungată. Ca toate finalurile fericite. Înainte de a pleca fiecare pe drumul lui, prietenii mei, chiar și aceia ale căror personalități se ciocniseră, au decis că acum sunt la fel de apropiați ca Într-o familie și și-au promis să se Întâlnească o dată pe lună pentru „a sărbători viața“, pe lângă reuniunea anuală de Ziua Recunoștinței. Urmau să aducă fiecare mâncăruri gătite după rețete din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
din nou și din nou. Apropiere și retragere, spaimă și Încântare, un ritm care se repeta, fără să se oprească. Mașinile de curse se aruncau spre ea În viteza dragostei, pe punctul de a părăsi pista și de a se ciocni de ea. Dar Întotdeauna rămâneau pe pistă, la fel și ea, la adăpost de dezastru, etapă după etapă. De fiecare dată, când vechea spaimă creștea și amenința să o consume, Își amintea că deja trecuse prin lucrurile pentru care se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
autobuz care apuca să răvășească mațele pasagerilor în cele două ore cât dura călătoria anevoioasă pe o șosea nepavată și prost întreținută. La căderea nopții, liniștea în oraș era așa de intensă, încât până și susurul apelor sărăcăcioase, ce se ciocneau în drum spre gura revărsării lor în Crișul Negru de bolovanii presărați pe vatra pârâului care străbătea orașul, se auzea veșnic limpede, ca un refren de cântec melancolic repetându-se la infinit cale de sute de metri; ca și mugetul
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]
-
Nu pot să te înscriu, căci tu nu ești autorizat să continui studiile la facultatea noastră". O frază scurtă ca o lamă șlefuită de brici, lipsită de orice urmă de sentiment și de minima expresie de eventuală compătimire s-a ciocnit de capul meu ca o lovitură strivitoare de ciocan, voalându-mi privirea invadată spontan de umezeală. Și totuși nu mi-am pierdut prezența de spirit nici nu mă gândisem să comentez comunicarea secretarei care, oricum, nu avea un cuvânt de
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]
-
mai mult decât istorioara aceasta plină de poezie sau decât atâtea legende la fel construite? Căci tot ce e suflet se formează așa, cam așa, din lucruri de aceste, invizibile, nebănuite, minunate, care se întâlnesc și se amestecă sau se ciocnesc și se sfâșie între ele; toate sufletele, fie că e vorba de oameni izolați fie că e vorba de colectivități umane, orașe, regiuni, popoare. Dar sufletul Orașului meu... Din ce-i făcut? Din ce anume elemente esențiale? Care e misterul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1539_a_2837]
-
mult în colțul gurii: trăiam haotic, mulțumit, la întâmplare, ca și cum aș fi avut tot timpul din lume să pun lucrurile la punct. N-aveam. Îmi consumam ultimele optsprezece secunde din viață, ca operatorul de pe Air Kazah 1907, înainte să se ciocnească la 4500 de metri de Boeing-ul saudit, deasupra aeroportului din New Delhi: conștient de catastrofă, incapabil s-o evit. Muream cu încetinitorul. Între mecanica picturilor lui Varo și mecanica dezastrelor aeronautice se țesea o legătură subtilă, dar durabilă. O studiasem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
lângă echipa lui Moiceanu. Cu timpul, isprăvile administrative deveneau povești duioase, topite pe fundul cănilor și-al memoriei. Nimeni nu se-oprea din povestit, vecinii se încurajau și râdeau afectuos, ca o mare familie sinceră, pe cale de dispariție. Colectivul mai ciocnea un păhărel, luminile rămâneau aprinse multă vreme în sufrageria lui tanti Aldea. Ne simțeam bine, complici, încărcați de-optimism. Dacă te nimereai ultimul, tanti Aldea își sufleca mânecile capotului și se-apuca să-ți spună despre vecini, conspirativ: „Suntem toți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
primul buton. „Citește-aici...“, i-am întins 6210-le lui Mihnea. Copiasem într-un fișier toate cele cinci scrisori. În timp ce Mihnea derula mesajele, m-am proptit cu ochii în televizor. Atârna sus, pe-o tavă de metal, ca o navetă ciocnită de tavan. Pe colțul din stânga al ecranului clipea o siglă dolofană, rotindu-se în relief, sub care cineva scrisese: „Gândește liber!“ Îndemnul părea corect, generos, doar dacă stăteai câteva clipe, îți dădeai seama de enormitate. Regizorul ne încuraja (sau poate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
de noi acolo, ci de-alte creaturi, imposibil de închipuit. La 200 de nanometri, pe granița dintre viață și radiațiile terminale ale nervului optic, sub fluxul microscopului electronic, fojgăiau alte ființe, organizate într-o societate secretă și eficientă: nanobacteriile. Se ciocneau cu miile de milioane, tenace, vii, indestructibile. Treceau prin epoci ca particolele de praf, agățate de haine, frunți sau bronhiile plămânilor. Nimeni nu scăpa de ele. Îl morsecaseră pe Ludovic al XIV-lea și îi întinseseră gropi și creneluri pe-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
fi cei doi bătrâni (nu corespundeau vârstei); de câine, nu mai vorbesc, deși ajunseseră departe cu clonarea și cine știe ce-ți țopăia pe stradă sau în curte. Nu putea fi nici cei doi puști, decât dacă iubea să-și ciocnească piercing-urile, în timp ce făceau schimb de fluide. Nici Mircea Eliade II nu corespundea cu portretul inginerului Grosescu: ochii aveau altă culoare, iar maică-sa îmi spusese în repetate rânduri că nu fumează. Mai rămâneau doar ospătarii și tipul de la ultima masă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
greu, În mișcarea continuă a gondolelor, una care aproape se oprise În dreptul palatului. Da, erau Luca și Giovanni. Cum scăpaseră, oare, singuri În vâltoarea acestui carnaval? Luca avea nouă ani, iar Giovanni doisprezece. Vâsleau amândoi fericiți, Încercând să nu se ciocnească de alte gondole și să nu se răstoarne În apele reci ale canalului. Aveau lângă ei chiar și măști, pe care nu și le puseseră Încă. - ...sandro, vienni con noi! se auzi vocea mai subțire a lui Luca, iar Alexandru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
oaspetele nostru cel mai drag și iartă-ne dacă am bănuit că ai putea fi o iscoadă. Să Închinăm o ulcică de vin În sănătatea lui Cosmin Oană, fiul lui Mircea! - Jiveli!1 strigară haiducii, ridicându-se În picioare și ciocnind cupele. Mihajlo ocoli focul, veni În dreptul lui Oană și deschise larg singurul braț teafăr. - Moj prijateli!2 spuse, Îmbrățișându-l pe oaspete. Abia atunci adunarea se trezi parcă la viață. Cineva scoase un fluier și Începu o cântare legănată, Întru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
În liniște și bogăție... Și să ne bucurăm de femeile noastre și de copiii noștri. - Așa e! Întăriră mesenii, ridicând cupele. - În sănătatea Măriei Sale și a mirilor pe care Îi nășește astăzi! spuse Oană, ridicându-se. - Sănătate! strigară și ceilalți, ciocnind cupele și dând pe gât vinul rubiniu. - Dar mi se cam pare mie, căpitane Oană, spuse voievodul, ștergându-și mustățile, că nu peste multă vreme om mai avea ceva nuntă, pe meleagurile Albeștilor... Oană nu spuse nimic, dar, din dreapta lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
noului voievod! - Ba! strigă Nechifor, ridicând sabia. Pentru apărarea hotarului, la atac! Moldovenii dădură pinteni cailor, Încercând să spargă Încercuirea transilvană. Dar oștenii lui Aron Închiseră cercul și trimiseră un val de săgeți. Primele rânduri ale plăieșilor căzură Înainte de a ciocni săbiile cu dușmanii. Caii celorlalte rânduri se Împiedicară, răsturnându-se cu călăreți cu tot. Lupta deveni sângeroasă. La porunca lui Nechifor, moldovenii descălecară și Începură lupta corp la corp, dar diferența de forțe se făcu repede simțită. Iarba mătăsoasă a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
urmă, se hotărî că ultimul cuvânt Îl vor avea armele. Nici unul dintre cei prezenți nu avea voie să participe direct la confruntări. Dar echipele de genini și chunini, singure sau alături de trupele de samurai, vor sfârși inevitabil prin a se ciocni. Orice participare a unuia dintre cei douăzeci și unu de jonini (inclusiv Oan-san) aflați la Kanazawa avea să fie pedepsită prin excluderea din cercul inițiaților și expulzarea dincolo de Zid. Japonia, pentru el, va fi un teritoriu Închis. Iar Întoarcerea va Însemna moartea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
contesă, care devenise albă la față, ca și cum i s-ar fi adus o jignire de neiertat, și se ridicase spunând doar „Vă rog să mă scuzați” și făcându-i fiului său semn să iasă În hol. Gianluca rămăsese cu invitații, ciocnind o cupă de vin, În timp ce Alexandru ieșise. Mama sa făcuse câțiva pași pe coridor și, după ce ușa se Închise, se Întorsese brusc și Îl lovi cu putere peste obraz. Palma răsunase straniu În rumoarea potolită a lungului coridor. - Să nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
urmă, am trimis spre el o sută de Cuceritori. Cei mai buni luptători ai ordinului nostru. Nu s-a mai Întors nici unul. Iscoade care au venit de pe Drumul Mătăsii ne-au adus de curând vești incredibile. Oamenii noștri s-au ciocnit de acest luptător la marginea deșertului Gobi, Într-o vale secată. Nu știau că se află acolo. Îi aștepta. Nimeni n-a văzut nimic, dar după urme a fost un măcel. Au izbucnit flăcări și au detunat parcă tunuri, deși
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Înăuntru? -Amir Baian! răspunse unul din războinicii Bordjighin. Răspunsul păru să-i mulțumească pe cei care veniseră, căci strănepotul lui Gingis han avea demult reputația unui luptător destoinic și a unui conducător luminat. Cu excepția Veneției și a Moldovei, unde se ciocnise de același om, toate misiunile sale fuseseră Încununate de succes. „Amir Baian, repetă În gând Alexandru. De ținut minte acest nume. Poate că omul acela are și un chip”. Pe corabie lucrurile păreau să se Înrăutățească. Ienicerii Înconjurau echipajul de pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
nu-mi doresc să vă știu plecați nici o secundă. Erina se așeză și ea la masă, fără să spună nimic. Alexandru se ridică, luă ulciorul de vin și turnă. Apoi ridică cupa și spuse, simplu: - Pentru noi toți. Cei patru ciocniră, Înțelegând tot ce spusese fiul cel mare al căpitanului, cu doar trei cuvinte. Erau o familie, se bucurau de veștile bune și le trăiau Împreună. Începură să mânânce, când pe drumul care cobora din pădure se auzi tropot de cal
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
mesei, dar venim cu știri proaspete. Și ne trimise măria sa Încoace! - Bongiorno signor capetano! se auzi și vocea lui Gianluca. Oaspeții intrară În bucătărie, salutară și, la Îndemnul căpitanului, se așezară la masă. Alexandru le turnă vin În cupe și ciocniră cu toții În sănătatea familiei Oană. - Spuneai ceva de mesaje, reveni căpitanul. - Da, reluă Pietro, am un răvaș de la comandantul Angelo și o vorbă de la măria sa. - Răvașul! Pietro Îl Întinse, iar căpitanul citi fără mirare și spuse: - Răspunsul Îl va da
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
se poate reaprinde în orice moment, o ciocnire între Austria și Rusia poate avea loc. Ar fi însă o politică bună de-a nemulțumi elementele slave ale monarhiei tocmai în momentul în care fatalitatea ar decide ca Austria să se ciocnească cu un imperiu slav cum e Rusia? Nu presupunem că provinciile s-ar răscula sau numeroasele elemente slave ale monarhiei n-ar oferi un sprijin suficient în momente hotărâtoare. Desigur, nu. Dar cu ce inimă ar contribui provinciile, cu ce
Opere 12 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295590_a_296919]
-
la Belgrad, la Sofia și la București să se mențină și să se dezvolte. Se pare îndealtmintrelea că nimic n-ar fi mai lesne, de vreme ce între principatele Dunării de Jos nu există interese contradictorii și ambițiile lor nu se pot ciocni. Regatul României, daca nu e cel mai vechi dintre ele, a văzut cel puțin mult mai de timpuriu dezvoltîndu-se la el progresul științei și al industriei apusene decât vecinele ei, Serbia și Bulgaria. El cată deci să continue a da
Opere 12 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295590_a_296919]
-
de cuceriri teritoriale și economice pe viitor; ba unele lucrează deja pe față la realizarea aspirațiunilor lor. De aci temeri, bănuieli și neînțelegeri, vagi, ce e drept, dar nu mai puțin neplăcute. Și iarăși Orientul în genere este unde se ciocnesc interesele tuturor. Turcia și Englitera privesc cu ochi răi cuceririle franceze din Africa. Interesele Rusiei și ale Engliterii în Asia stau de aproape față-n față. Mișcările austriace din Bosnia sunt urmărite cu ochi bănuitori de Poartă, secondată de Anglia
Opere 12 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295590_a_296919]