2,172 matches
-
Eșecul fixează cu atenție condițiile reușitei, așa cum o face patologicul cu normalul. De fapt, cei cîțiva ani de întîrziere în programa noastră de studiu nu au prea mare importanță. Ne ferim mai degrabă de riscul sosirii înainte de vreme. Ne vom consola cu gîndul că mediologia este o disciplină care se învigorează odată cu trecerea timpului. Este știința socială a viitorului, pentru că secolul XXI va fi secolul medierilor tehno-culturale, în care luna va conta din ce în ce mai puțin și degetul care o arată din ce în ce mai mult
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1031_a_2539]
-
vocabularul fundamental, cine e și de unde vine, din ce zonă istorică a țării. Veterinarul Croitoru. Adică om de bază la el acolo, în fief. Câți porci n-a castrat el la Fălticeni și câte scroafe în chinurile facerii n-a consolat și nu le-a ajutat să fete fără dureri?! Avea o fată în clasa a XII-a și voia să-i găsească pe cineva să facă pregătire. Din când în când, pregăteam și io. La creativitate. Îi învățam pe oameni
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
mai putut fugi după mine. După ce am scăpat de el, la un fel de bufet am luat covrigei Liliput și un suc. În glumă, l-am apostrofat pe vânzător că aveau câini răi pe acolo, la care el m-a consolat că dacă nu m-a pișcat, e bine. În această a doua parte a drumului treceam prin sate frumoase, cu (lucru care mă interesa) cofetării și magazine. De acolo a început "să țipe” bicicleta la vale. La Bran n-am
Periplu pe bicicletă by Mihai Ştirbu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1781_a_92271]
-
toate, ei da, nimeni nu e supraom, acum se puteau duce liniștiți acasă cu note mici, dacă și Veniamin a încasat un unu. În pauză chiar m-au servit cu mere și cu biscuiți Eugenia, voiau nu atât să mă consoleze, cât să-și manifeste recunoștința fiindcă, în sfârșit, nu-i mai complexam, mă dovedeam și eu un ins imperfect, ca ei, ceea ce era mișto, le venea apa la moară. A treia boacănă a fost că, târziu (era deja începutul lui
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
își scoate căciula de pe cap, se închină și rostește Dumnezeu să-l ierte, apoi pornește motorul și face cale întoarsă spre orășelul nostru Serenite, bine măcar că nu mai e nevoie să conduc până în capitala regiunii pe vremea asta păcătoasă, se consolează el în sinea lui. Mă înalț încet, încet și de sus zăresc totul ca-n palmă, zăresc câmpul alb, imaculat, și zăresc mașina salvării ca o pată de lapte căzută pe o foaie de hârtie, zăresc totul și-mi este
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
simte obligat să te deplângă, el auzind că în Iași, unde trăiești tu (nefericit ca ieșean și client nefericit al lui), primarul a dispus ca taxiurile să aibă toate o singură culoare, să aibă aparate de contabilizat. "Nebun, domnule", te consolează taximetristul bucureștean. Tu, ieșeanule, să taci, să fii prudent, să nu îndrăznești să-i spui că taxiurile la Iași funcționează bine pentru că nu se știe ce ți se poate întâmpla. Varianta a doua. Dacă ești provincial, să te urci în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
situată la nivelul superior. Cel mai la îndemână este exemplul Maicii Domnului, al "mamei" în genere. * Mă voi despărți, pentru câteva luni, de omonimul meu minor; peste câteva zile ne despărțim și de sora lui, Irina. Se presimte toamna. Mă consolez cu ideea că distanțele capătă un înțeles mai restrâns în era aviației cu reacție. În urmă cu o sută de ani, distanțele erau de fapt incomparabil mai mari; uneori, de neînfrânt într-o viață de om. Dragostea se măsoară în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
ferm spulberată de bunica mea grecoaică Eftalia, care, cu făcălețul În mână, s-a pus de-a curmezișul În holul de intrare, barându-ne drumul. Sechestrați la domiciliu (ce noroc că nu de milițieni, ci de vajnica bunică), ne-am consolat să ascultăm la radio pe undele ultrascurte știrile bruiate ale tragediei maghiare În curs de desfășurare. Bunica Eftalia Bunica Eftalia era Îngerul meu păzitor. Cum școala „Clemența“ era chiar vizavi de blocul nostru, ea ieșea pe balcon ori de câte ori suna clopoțelul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2093_a_3418]
-
vale a morții. Zeus-Krogon și celelalte personaje se perindau fantomatic prin acest loc al amintirilor, unde chiar regii morți apăreau ca Într-un vis. Darius și Xerxes se Întâlneau, cel din urmă copleșit de Înfrângerea persanilor. Darius-tatăl Încearcă să-și consoleze fiul rostind Abaya, Abaya!, care În avestă echivalează cu Tatăl nostru! După timpul necesar ca să ne familiarizăm cu aceste morminte, treptat am constatat că „orașul morții“ devenea chiar prietenos. Prin incantație, ritmuri și mișcări În spațiu, sunete trimise la distanță, am
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2093_a_3418]
-
invită și pe regizor, care Însă e sistematic Învins de sistem. O știu din proprie experiență, căci de câte ori mi s-a Întâmplat și mie să lucrez cu Gruberovele acestei lumi, frustrat de faptul că nu se putea face nimic, mă consolam să stau confortabil În sală, ascultând muzica frumoasă sau, ca să justific că fac regie, să lucrez puțin cu figurația din planul doi, pentru că măcar ei vor să joace teatru. Alternativa pentru directorii de operă ar fi să angajeze cântăreți tineri
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2093_a_3418]
-
școală de teatru? În America erau deja suficiente școli, dar ce mă Îngrijora În exemplul multora dintre ele era faptul că profesorii erau foarte des actori, regizori sau dramaturgi care, pentru că nu au reușit să facă o carieră, s-au „consolat“ să predea. Ce pot preda ei când frustrarea i-a Împins să-și asume acest rol? Din păcate, cei mai mulți Își transmit propriile fantezii nerealizate studenților, modelându-i după calapodul lor și impunându-le să Împlinească ceea ce ei Înșiși nu au
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2093_a_3418]
-
apusurile de soare! 5 martie 1951 Versurile chinezești, fermecătoare și plictisitoare în același timp. și totuși, se înalță din voi un imperativ căruia noi nu-i putem rezista... „Noi“ sunt eu - un obicei vechi de la curtea Spaniei. În astă-seară mă consolam la gândul de a părăsi aceste nefericite și prăfuite Spanii, atât de compromise în aceste timpuri din urmă, și de a mă întrupa într-un rentier literat, un iluminat din timpurile Renașterii sau din secolul al XVIII-lea... Trebuie să
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
de aranjarea camerei tale (cretoane, oglinzi, tablouri etc.). Puterea dragostei se măsoară la dânsul prin reușita creației respective. De aceea, camera ta pro mite să fie o culme de gust și armonie... Aș muri de invidie dacă nu m-aș consola la ideea de a profita la rându-mi de această minune. În ceea ce privește primăvara, m-am înșelat cumplit: în realitate e toamnă târzie. Lucrul acesta nu influențează însă cu nimic cenușiul din sufletul meu, ba dimpotrivă... Când nu ai de ce te
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
lipsesc contururi precise, dar, cu toate acestea, îmi dau seama că nu este plăsmuirea unui moment sau a unei dispoziții trecătoare, ci are rădăcini adânci în mine... Viitorul va arăta. 30 octombrie 1953 Jurnalul înaintează greu. Dar asta mă și consolează: dacă scrii puțin e pentru că trăiești în chip intens! și într-adevăr muncesc bine, muncesc mult și consider faptul de a fi mereu preocupat de munca mea ca o mare performanță care până acum mi-a fost străină. În sfârșit
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
ce nu și-a găsit loc în această formulă strâmtă, oameni și lucruri neglijate, tendințe și instincte refulate, se vor răzbuna împotriva-mi - și cine știe dacă voi avea în sprijinul meu o realizare cât de mică care să mă consoleze în suferința mea de a fi procedat așa cum am procedat? 8 februarie 1954 Orașul asediat de zăpezi... Lucru cert - Kindi mă plictisește! țin la el, știu că este un om foarte bun, îmi face plăcere să-l văd din când
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
dându-mi silința să-I ofer tot ceea ce e mai bun în mine, recunoscând că tot binele este un dar al Său și să-I mulțumesc pentru el. Toate acestea mi le-a spus într-un mod care m-a consolat într-atât, încât nu mi-am putut stăvili lacrimile. Atunci, Părintele mi-a povestit cum și el, timp de doi ani, a fost într-atât de chinuit de această patimă, încât, atunci când s-a îmbarcat din Barcelona pentru Ierusalim, nu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2024_a_3349]
-
le lăsa deoparte, se simțea gol și nemulțumit; dimpotrivă, când se gândea să meargă desculț la Ierusalim, să mănânce numai ierburi și să facă tot felul de pocăințe aspre pe care văzuse că le făcuseră sfinții, nu numai că era consolat în timp ce stăruia asupra lor1, dar și după ce le lăsa deoparte rămânea mulțumit și bucuros. Însă nu-și dădu seama de aceasta și nici nu se opri să cântărească această diferență până în ziua în care i se deschiseră puțin ochii 2
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2024_a_3349]
-
1. El nu-șidădea seama ce putea fi, dar i se părea că avea oarecum înfățișarea unui șarpe, cu multe puncte care străluceau ca niște ochi, fără a fi ochi. Acest lucru îl desfăta nespus de mult și vederea lui îl consola. Cu cât îl vedea mai mult, cu atât era mai consolat, iar când acel lucru dispărea, rămânea trist. 20. Până atunci fusese neclintit în aceeași stare sufletească: o neschimbată bucurie, dar fără vreo cunoaștere a lucrurilor lăuntrice duhovnicești. Tot timpul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2024_a_3349]
-
lumină. Dar nu știa să deslușească acestea și nu-și amintea prea bine de cunoașterile spirituale pe care Dumnezeu i le întipărise atunci în suflet 2. Al treilea. Tot la Manresa, unde rămase aproape un an, după ce începu să fie consolat de Dumnezeu și văzând roadele dobândite 3 îngrijindu-se de suflete, renunță la nechibzuințele la care s-a dedat până atunci. Din acel moment începu să-și taie unghiile și părul. Tot în Manresa, într-o zi, pe când asculta sfânta
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2024_a_3349]
-
din casă și să închiriez o odaie pentru a fugi de gălăgie, când să postesc, sau să reiau liturghiile, sau să așez altarul un etaj mai sus și nicăieri nu găseam odihnă, cu dorința de a termina atunci când sufletul e consolat și îndestulat cu totul. Astfel, am privit dacă trebuia să merg mai departe, pentru că, pe de o parte, mi se părea că voiam să caut prea multe semne, iar șacesteaț într-un timp sau în niște liturghii săvârșite pentru propria
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2024_a_3349]
-
înșine evlavia sau celelalte părți ale consolării spirituale. 323. A zecea regulă. Cine se află în consolare să se gândească cum se va afla în dezolarea care va veni după aceea, adunând puteri pentru atunci. 324. A unsprezecea. Cine este consolat să se străduiască să se umilească și să se înjosească atât cât îi stă în putință, gândindu-se cât e de neputincios în dezolare fără acest har sau consolare. Dimpotrivă, să se gândească cel care se află în dezolare că
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2024_a_3349]
-
iubirea Maiestății Sale dumnezeiești. Spun fără cauză, adică fără nici un sentiment premergător sau cunoaștere a ceva prin care ar veni o astfel de consolare datorită vreunui act al priceperii sau al voinței. 331. A treia. Cu o cauză șanumeț poate consola sufletul atât îngerul cel bun, cât și cel rău, dar cu țeluri diferite: îngerul cel bun spre folosul sufletului, ca el să crească și să urce din bine în mai bine; îngerul cel rău, dimpotrivă, să-l atragă mai departe
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2024_a_3349]
-
Richter! Aferim și Doamne păzește! Cam asta a fost "uvertura" la Chile lindo Chile cel frumos! Cum ambasada rămăsese cam demult fără șef de misiune, plecarea mea a fost accelerată, nereușind să iau prea multe lecții de spaniolă, dar fiind consolat de șefii mei că într-o lună-două, la fața locului, o să "fluier" în limba lui Cervantes. Printre ultimele formalități birocratice înaintea plecării era și discutarea subsemnatului în grupa sindicală a Direcției culturale. Directorul Dumitru Trancă a adunat, la un sfârșit
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
de pildă faptul că nimeni nu se „băgase”, deși strada era plină de lume la acea oră, că orice intervenție individuală ar fi fost oricum inutilă și s-ar fi terminat cu siguranță prost pentru autorul ei, nu mă putea consola. Am înțeles chiar atunci, pe loc (pe locul unde se consumase revoltătorul incident), că am ratat un rarisim prilej de a-mi dovedi că sunt - sau mai bine zis că aș putea cândva deveni - un om întreg. Astăzi, și de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
iulie 1989 făcuse o operație (ca să spun astfel) de constatare: se constatase că are cancer, la pancreas, și fusese „închis la loc”. Nu există nici o speranță. În afară de speranța bătrâneții, vârstă la care până și bolile înaintează cu pași mărunți. Mă consolasem cu gândul că va mai dura. Și poate că ar mai fi durat dacă nu intervenea infarctul. Marți seara am aflat că nu se simte bine, iar a doua zi, tot seara - că a murit. Eram pregătiți pentru tot ce
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]