2,571 matches
-
morale, experimentale, individuelle et sociale. Haines et réactions de culpabilitè, PUF, Paris, 1945. 9Ă Szasz T., The myth of mental illness, Harper Collins Publ., New York, 2003. 10Ă Enăchescu C., Fenomenologia Nebuniei, Paideia, București, 2005. 11Ă Enăchescu C., Da și Nu. Dialectica comprehensivă a vieții sufletești, Paideia, București, 2006. 12Ă Enăchescu C., Experiența vieții interioare și cunoașterea de sine. De la Socrate la Freud, Paideia, București, 2006. 13Ă Morin Ed., L’homme et la mort, Ed. du Seuil, Paris, 1970. 14Ă Rădulescu-Motru C.
[Corola-publishinghouse/Science/2265_a_3590]
-
adevărat fiind și faptul că atitudinile defavorabile față de organizație nu împiedică în mod necesar participarea activă la viața organizației. Tocmai existența acestei relative independențe a atitudinilor față de comportamentele participative și invers, a comportamentelor față de atitudinile participative demonstrează specificul lor și dialectica relațiilor dintre ele. Marcel Bolle de Bal milita cu mulți ani în urmă pentru cercetarea completă a participării, fapt care dispune de o mare relevanță metodologică. Oricum, pornindu-se de la această dimensiune a participării, se conturează posibilitatea măsurării ei pe
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
pulsiunilor, aspirațiilor, tensiunilor latente, a cognițiilor și chiar a comportamentelor antagoniste ale personalității umane. Pentru Freud (1920), conflictele dintre pulsiunile inconștiente ale individului, dintre libidoul lui și instanțele personalității conduc la evoluția personalității înseși. La Lewin (1935) există o întreagă dialectică a relațiilor dintre câmpurile de viață ale indivizilor care, aflate în interacțiune și mai ales nevoite să depășescă anumite bariere sau obstacole, generează întâlniri actuale între forțe și valențe. Câmpul de viață al individului se structurează în zone mai mult
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
asigura realizarea scopurilor, se cramponează de utilizarea unuia și aceluiași obiect. Conflictul deplasat - presupune centrarea părților pe unele aspecte nereale, greșite, altfel spus, pe alte aspecte decât cele care au generat conflictul. Acest tip de conflict conține în el o dialectică subtilă între ceea ce se numește conflictul manifest (trăit, experimentat de părți) și conflictul subiacent, subteran (care nu este direct exprimat). De obicei, conflictul manifest este expresia simbolică a conflictului subiacent; existența conflictului subiacent determină părțile să se raporteze agresiv una
[Corola-publishinghouse/Science/2267_a_3592]
-
aceea care furnizează aceste adevăruri. Deducția conservă și explicitează cunoștințele, iar inducția alimentează gândirea cu cunoștințe. Premisa majoră a unui silogism este o concluzie inductivă, iar premisele inducției sunt concluzii deductive” 45. Între inducție și deducție există deci o unitate dialectica, ele sunt, pe de o parte, contradictorii și inseparabile, pe de altă parte sunt într-un proces continuu de întrepătrundere în cursul căruia inducția este primordială iar deducția este secundă. Principalele etape ale procesului de cunoaștere teoretică și de transformare
Logica între gândire și limbaj by Elena Manea () [Corola-publishinghouse/Science/1693_a_3069]
-
vicii, războaie etc. O teorie economică ce nu trebuie ignorată, produsă în a doua jumătate a secolului al XIX-lea este cea a lui Karl Marx. Deși puternic influențat de Ricardo, concepția lui Marx este opusă școlii clasice. Ea preia dialectica și fenomenologia istorică de la Hegel, le răstoarnă și obține materialismul dialectic și istoric, potrivit căruia istoria omenirii este istoria modurilor de producție (sclavagist, feudalist, capitalist și socialist), caracterizate fiecare de o anumită dezvoltare a forțelor de producție, dar mai ales
[Corola-publishinghouse/Science/1513_a_2811]
-
de modificare putând fi semnalate în cadrul perioadelor modernă și contemporană. Materia cărții este ordonată deci în funcție de cronologia evenimentelor. Prinsă în dinamica multilaterală a procesului istoric, creația adună referiri explicative din toate straturile existențiale. Dacă perimetrele de ansamblu sunt hotărâte de dialectica temporală, în interiorul fiecărei epoci expunerea se centrează pe alte criterii metodologice. Specificitatea intrinsecă, bogăția literaturii, proporționalitatea funcțională și dispunerea elementelor constitutive, de fiecare dată altele, au împins spre planurile principale ale comentariului când domenii și probleme majore (Renașterea, barocul, iluminismul
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285621_a_286950]
-
propriei existențe. Natură analitică, pasionat de logică și înlănțuiri cauzale, I. sare cu febrilitate de la un eveniment la altul, de la o epocă la alta (chiar și scrisorile personajului său au o cronologie aleatorie), urmărind cu obstinație esența fenomenelor, ideea în dialectica devenirii sale. De unde o anumită excrescență a aspectului teoretic al observației care, insuficient topit în pasta narativă, dă impresia de eseu filosofic, de digresiune abstractă, în dauna cerințelor interioare ale narațiunii. Finalul romanului consemnează și el un eșec: eșec al
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287655_a_288984]
-
vizionar - este exponentul revoluției permanente, „glasul conflictului dialectic”. Ideea de radicalitate - crede eseistul - pornită din revolta spiritului împotriva conformismului, „precedă actul și programul revoluționar și îl fundamentează psihologic”, însă ea trebuie, pentru a-și împlini premisele, să fie fundamentată pe dialectica materialistă marxistă. Drama pe care Al. Ivasiuc o insuflă personajelor sale vine din aceea că sincronizarea dorită a faptelor cu ideile se dovedește, la nivelul individului, iluzorie sau efemeră. Încercarea de a realiza unitatea superioară a ființei este, în ultimă
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287655_a_288984]
-
însoțirea, adică convorbirea cu gândul, fie spre încuviințare, fie spre lăsare, meditarea asupra lui. Aceasta are laudă mică când e plăcută lui Dumnezeu; la fel și mustrare, când e rea. Suntem sfătuiți să nu dialogăm cu diavolul. Ne bate la dialectică. E mai tare ca noi și-i deosebit de viclean. După aceea urmează lupta în care mintea biruie sau e biruită și e pricină de cunună sau osândă când ajunge la faptă. Dacă medităm asupra ei și începem să ne îndulcim
Ispitele şi păcatele în învăţătura Părinţilor filocalici by Liviu Petcu () [Corola-publishinghouse/Science/148_a_263]
-
critică diplomatică“, prin care se definește strict cercetarea manuscriselor (ter menul latinesc diploma denumește manuscrisul, per ga mentul). Scopul comparării, al colaționării, este stabilirea unui text.Pe lîngă disciplinele oarecum previ zibile din punctul de vedere al omului modern - gramatică, dialectică și reto rică -, filologul era menit să studieze muzica, aritmetica, geometria și astrologia. Născută din punerea alături a manu scriselor, filologia a alăturat cunoștințe din domenii felurite, Îmbrățișîndu-le erudit cît mai apropiat de original. Această parte a criticii o numesc
Papirus, pergament, hartie by Ioana Costa () [Corola-publishinghouse/Science/1348_a_2731]
-
elaborează noi construcții de gîndire și, prin intermediul Învățămîn tului, Își transmit discipolilor Învățătura. Prototipul lor este Abelard, filozoful care În primele decenii ale secolului al XII-lea a făcut să vorbească despre el Întregul Paris, prin Îndrăzneala cu care aplica dialectica la discursul teologic, precum și prin parcursul dramatic al relațiilor cu tînăra sa elevă, Eloisa. 1. Capitolul de față are ca bază articolele din revista Me dioevo. Un passato da riscoprire, an I, nr. 10 (1997), scrise de Carla Frova și
Papirus, pergament, hartie by Ioana Costa () [Corola-publishinghouse/Science/1348_a_2731]
-
vide supra nota despre Martianus Capella, cap. A.1. Filologia). Miniaturile manuscriselor scolastice reprezintă adesea sistemul cunoașterii prin imaginea unui copac, din al cărui trunchi puternic se despart șapte ramuri, cîte una pentru fiecare artă (id est disciplină): gramatica, retorica, dialectica, arit me tica, geometria, astronomia, muzica. Pentru a fi un Învățat, studiosul trebuia să fie stăpîn pe toate aceste discipline, chiar dacă În realitate, dintre relativ puținii care puteau accede la educația superioară, rari erau cei ce reușeau să-și desăvîrșească
Papirus, pergament, hartie by Ioana Costa () [Corola-publishinghouse/Science/1348_a_2731]
-
proces, fenomen, etc. care, deși identic cu sine, este sintetic în sine. 2.5 La nivel macrocosmic, unitatea contrariilor este absolută, permanentă întrucât există un flux continuu de contrarii ce derivă din cele esențiale și întrucât tensiunea, lupta dintre ele (dialectica) are și ea un caracter absolut și permanent. 2.6 Armonia contrariilor implică trei etape necesare în apariția și dezvoltarea ei: 2.6.1 dinamica contrariilor (dialectica) 2.6.2 alterarea sau schimbarea calitativă 2.6.3 unitatea sau identitatea
by Marcus Tulius Cicero [Corola-publishinghouse/Science/1099_a_2607]
-
de contrarii ce derivă din cele esențiale și întrucât tensiunea, lupta dintre ele (dialectica) are și ea un caracter absolut și permanent. 2.6 Armonia contrariilor implică trei etape necesare în apariția și dezvoltarea ei: 2.6.1 dinamica contrariilor (dialectica) 2.6.2 alterarea sau schimbarea calitativă 2.6.3 unitatea sau identitatea contrariilor Consecința acestei unități este armonia structurală, armonia întregului. 2.7 Se disting două tipuri de armonie a contrariilor: 2.8.1 armonia contrariilor impură este temporară
by Marcus Tulius Cicero [Corola-publishinghouse/Science/1099_a_2607]
-
se aplică, de a ilustra pe de o parte influențele (tradiția filozofică asumată), pe de alta inovațiile (originalitatea) autorului și de a demonstra unitatea concepției filozofice macrobiene. Partea întâi Matematică Capitolul 1 Crearea Sufletului Universal Matematica este știința intermediară între dialectică și inteligibil, multiplicitatea matematică orientată, pe de-o parte, spre unitate prin determinări (raporturile dintre număr și figura geometrică), pe de alta, spre unități ideale, este aptă de a se uni cu sensibilul, cu diversul. Acestea sunt premisele în fundamentarea
by Marcus Tulius Cicero [Corola-publishinghouse/Science/1099_a_2607]
-
Mai mult, a devenit evident că subiectul este structurat pas cu pas de elementele narative care sînt responsabile în primul rînd de reprezentarea intermedierii într-un roman. O interacțiune foarte intimă pare să se desfășoare între conținut și formă. Această dialectică nu este doar un produs al operei în formă finită, ci mai degrabă o trăsătură fundamentală a procesului prin care aceasta este produsă. Teoria narațiunii va trebui să urmărească în continuare această problemă; aici nu vom oferi decît o schemă
by Franz Karl Stanzel [Corola-publishinghouse/Science/1079_a_2587]
-
sinteza asupra corespondenței literare. Pentru S. istoria literară se justifică doar atunci când, în descendență călinesciană, ea poate identifica și acredita o anumită devenire și organicitate, diverse conexiuni în interiorul genurilor, între genuri, între epoci, serii / filiații și categorii etc., surprinse în dialectica infinitezimală a identității și alterității, a sincroniei și diacroniei. A stabili raporturi, diferențe este una din regulile istoricului literar, evidentă în studiile despre Anton Pann, C. A. Rosetti, A. I. Odobescu, B. P. Hasdeu, I. L. Caragiale, Liviu Rebreanu, Gib I. Mihăescu
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289469_a_290798]
-
fiu de partea lor, încadrându-i cel puțin printre elementele anarhice ale ideologiei mele. Limbajul acelor plete, chiar dacă o făcea în mod inefabil, exprima „chestiuni”1 de Stânga. Cel puțin legate de Noua Stângă, născută în interiorul universului burghez (într-o dialectică poate artificial creată de acea Minte ce reglează, dincolo de conștiința Puterilor particulare și istorice, destinul Burgheziei). A venit anul 1968. Pletoșii au fost absorbiți de Mișcarea Studențească; au fluturat steagurile roșii pe baricade. Limbajul lor exprima tot mai multe „chestiuni
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
s-a întemeiat milenara civilizație țărănească -, s-a simțit că orice speranță de Revoluție muncitorească se estompa. Iată de ce s-a invocat atât de mult numele Revoluției. Ba mai mult de atât, de acum erau clare nu numai imposibilitatea unei dialectici, cât și imposibilitatea unei comensurabilități între capitalismul tehnologic și marxismul umanist. De aici și urletul ce a răsunat în întreaga Europă și în care predomina cuvântul Marxism. Nu se voia - pe drept cuvânt - să se accepte inacceptabilul. Tinerii au trăit
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
și înțeleagă pe Dostoievski, Tolstoi, Kierkegaard, Nietzsche și Kafka. Se poate spune că, față de culturile ultrarafinate, "barbarii", ca să rămânem la termenul pe care îl folosește, nu fără ironie, Sábato, au avut un rol important, cultura fiind un proces în continuă dialectica, iar în aces joc de forțe și contraforțe, America Latină are importanță pe care a avut-o întotdeauna, ca expresie a unei culturi noi, primitive, ingenue, unde abundă peisajul inedit, capabilă, deci, să ofere perspective noi. După primul război mondial, în
[Corola-publishinghouse/Science/1473_a_2771]
-
mondial, în novelistica europeană asistăm la un proces de rafinament literar, care culminează cu Contrapunct al lui Huxley, considerat de fanaticii vremii ca fiind cel mai mare român al secolului. Nu era greu să intuiești ce va urma, în virtutea aceleiași dialectici din școlile artistice dintre perfecțiune și neprelucrat, sălbatec. Cu un geniu deconcertant, cu cea mai mare îndemânare artistică ce se poate vedea într-o opera literară, prin vocile unor personaje cinice și sofisticate, cerebrale și decadente, care vorbesc ca niște
[Corola-publishinghouse/Science/1473_a_2771]
-
morminte, Julio Cortázar, cu Șotronul, García Márquez, cu O sută de ani de singurătate, Carlos Fuentes, cu Regiunea cea mai transparentă; pe Sábato îl situam, fără ezitare, în lumina unei schimbări valorice, romancierul înțelegând schimbarea ca parte dintr-o umană dialectica a speranței, singura capabilă de a depăși opoziția dintre "noroi și stele", dintre omul concret și cel abstract, dintre spirit și viața. La Sábato, schimbarea se integrează în eternă dramă umană sau, așa cum spune Claudio Magris, în Sábato se unesc
[Corola-publishinghouse/Science/1473_a_2771]
-
ambițioase, dorința de a atinge autocontrolul total prin "a gandi împotriva ta însuți", reluarea până la obsesie a concepției lui Nietzsche despre puterea de a lupta contra debilitaților, a sănătății contra bolii, desfășurarea unei mușcătoare ironii (mult diferită de sistematică și dialectica ironie și sobrietate prezente la Kierkegaard), preocuparea pentru lupta contra vulgarității și a dezgustului, atitudinea ambivalenta față de vocația poetica, atracția seducătoare, dar căreia îi rezista, pe care o are asupra lor conștiința religioasă, ostilitatea față de istorie și față de mare parte
[Corola-publishinghouse/Science/1473_a_2771]
-
agoniei și înaintării în moarte înseamnă luciditate extremă, înseamnă a privi viață și moartea eliberate de iluzii. Viața că o lungă agonie sau, cum consideră Sábato și Cioran, ca "o călătorie spre mormânt", este de fapt o altă formulare a dialecticii demonice a vietii care naște forme pentru a le distruge într-o succesiune irațională; problemă salvării, a mântuirii nu este valabilă pentru Cioran, în schimb la Sábato, salvarea constă în speranța. Speranța se naște când omul este nefericit, când ne
[Corola-publishinghouse/Science/1473_a_2771]