1,187 matches
-
îi turti nasul. Din ochi îi izvorâră lacrimi. Sunt atât de mândră de tine, băiatu’ mamei. — Mă simt extenuat. Atmosfera din biroul acela este supraâncordată. — Am știut c-o s-ajungi bine. Mulțumesc pentru încredere. — Cât o să te plătească Levy Pants, drăguțule? — Șaizeci de dolari americani pe săptămână. — Vai, asta-i tot? Poate c-ar fi fost bine să mai cați și-n altă parte. — Sunt posibilități excelente de avansare, au planuri admirabile pentru un tânăr ambițios. E posibil ca salariul să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
o cratiță. Este cumva și vreo fată drăguță care lucreaz-acolo? Ignatius se gândi la domnișoara Trixie și spuse. — Da, este una. — Nemăritată? — Așa pare să fie. Doamna Reilly îi făcu cu ochiul și îi aruncă pardesiul deasupra dulapului. — Uite ce, drăguțule, am pus tocana la încălzit. Deschide-ți o conservă de mazăre și găsești pâine-n frigider. Am luat ș-o prăjitură de la German, dar nu țin minte unde am pus-o. Uită-te și tu prin bucătărie. Acu’ trebe să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
să jucăm popice alaltăseară? — Marți? — Nu. Era miercuri, cred. În noaptea cân’ l-au arestat pe Angelo și n-a putut veni. — Ce-ngrozitor! Poliția s-aresteze chiar pe unu’ de-al lor. — Așa-i. Săracu’ Angelo! I-așa de drăguț. Multe a mai pățit și el cu poliția aia. Santa tuși răgușit în telefon. Oricum, a fost în seara cân’ ai venit tu să mă iei cu mașina și ne-am dus singure la popicărie. Azi dimineaț-am fost la piață
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
doamna Reilly. O-nvăț să joace popice.“ Asta-i tot, Irene. Ș-a dus mâna la pălărie ș-a plecat din piață. — Mă-ntreb cine poate fi, spuse doamna Reilly, cu mult interes. Zău că-i nostim! Cum arăta, fetițo? — Drăguț. Bătrâior. L-am mai văzut p-aici prin cartier și mai ’nainte, mergând cu niște copii la biserică. Cred că-s nepoții lui. Nu-i ciudat? Cine-ar putea să-ntrebe de mine? — Nu știu, fetițo, da’ ia seama. Cineva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
Hei! Vorbești ca mama Lee. Păcat că nu v-ați întâlnit voi doi. I-ar place de tine. Ar zice: „Hei, băiete, ești taman un negru prost ca pe vremuri, cum am cătat eu toată viața.“ Ar zice: „Hei, ce drăguț ești, ce-ai zice să-mi freci podelele și să-mi spoiești pereții? Ești așa de treabă, ce zici să-mi cureți closetu’ și să-mi lustruiești pantofii?“ Și tu ai zice: „Da, doamna, da, doamna. S’t cuminte.“ Și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
vine unui om drept să trăiască într-o societate nedreaptă. Este adevăratul fundament al gândirii medievale. Îi va fi, fără îndoială, de ajutor agentului tău de stradă în momentele de criză, spusese binevoitor Ignatius. — Crezi? întrebă doamna Reilly. Asta-i drăguț din partea ta, Ignatius. Sărmanul Angelo va fi bucuros s-o primească. Timp de cel puțin o zi, darul făcut agentului Mancuso adusese o pace vremelnică în viața celor doi din Constantinopole Street. După ce termină primul crenvurșt, Ignatius prepară și consumă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
vina ta că te-ai ales cu-un derbedeu. Santa gemu. Ceea ce-ți trebe ție-n casa aia, fetițo, i-un bărbat, ca să-l pună pe băiatu’ ăla pe roate. Am să ți-l găsesc eu pe bătrânelu’ ăla drăguț care m-a-ntrebat de tine. — Nu-mi trebe nici un bătrânel drăguț. Tot ce doresc e un fiu drăguț. — Nu-ți bate capu’. Las’ pe Santa! Aranjez eu. Omu’ de la piața de pește zice că nu știe cum îl cheamă pe bătrân
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
Santa. O rudă opărită era o figură ștearsă în galeria plină de dramatism a Irenei. Adăugă apoi cu voce veselă și răgușită: Fac o mică petrecere cu tine, cu Angelo și cu nevasta lui, dac-o veni. O, asta-i drăguț din partea ta, da’ nu prea-mi arde de petreceri zilele astea. Nu strică să te mai scuturi de gânduri, fetițo. Dacă aflu ceva despre bătrânu’ ăla, îl invit și pe el. Ați putea dansa. — Bine. Dacă-l vezi, scumpo, spune
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
Pun pariu că nime’ nu-l invită. — Zi, a vrut să vină? — Cum să nu vra! Ba m-a-ntrebat dacă să-și pună costumu’ bun de haine. — Și ce i-ai spus, dragă? — I-am spus: „Îmbracă-te cum vrei, domnule!“ — Drăguț din partea ta. Doamna Reilly privi în jos la rochia ei verde de tafta. Ignatius m-a-ntrebat de ce mi-am pus rochia asta de tafta verde, ca să mă duc la o novenă. Acu’ stă la el în cameră și scrie niște aiureli
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
ca să-i ia cincizeci de cenți din pungă, împlinește optzeci. Doamna Reilly își termină băutura. Santa, te superi dacă-mi mai torn un pahar? — Irene, ai să cazi lată la pământ, fato. N-am chef să-i prezint bătrânului ăluia drăguț o bețivancă. — Îmi torn doar puțin, dragă. Am nervi astă-seară. Doamna Reilly își turnă în pahar o cantitate bună de whisky și se așeză pe sofa, strivind una din pungile cu cartofi crocanți. — O, Cerule, ce-am mai făcut acum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
Cineva ar trebui să-i trag-o mamă de bătaie lu’ Ignatius, mai spuse Santa. Acuma gata. Să fim toți prieteni. — E-n regulă, se supuse domnul Robichaux. Luă mâna alb-albăstruie a lui Angelo și-o scutură fără vlagă. Ce drăguț! se bucură doamna Reilly. Vino și așează-te aici pe sofa, Claude, și Santa poate da drumu’ la patefon. În timp ce Santa punea o placă, Angelo, trăgându-și nasul cu un aer puțin zăpăcit, se așeză pe scaunul de bucătărie în fața
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
și ție, Claude? — Cine să-mi placă? întrebă domnul Robichaux. — Micuța Debra Reynolds, îi răspunse doamna Reilly. — Mă tem că nu știu cine e. Nu prea mă duc des la cinema. — E o scumpete, spuse Santa. Foarte micuță! Ai văzut filmul ăla drăguț unde-l joacă pe Timmy, Irene? — Nu-i filmu’ ăla-n care a orbit? Nu, fetițo. Cred că te gândești la alt film. — A! Știu acu’ la ce mă gândeam, scumpo. Mă gândeam la June Wyman. Și ea-i drăguță
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
știu când. Santa râgâi sonor. — Cred c-am pus prea mult usturoi în vinetele umplute, da’ am mâna spartă când e vorba de usturoi. Chiar și nepoții mei îmi spun: „Hei, mam’mare, iar ai pus prea mult usturoi.“ — Ce drăguț, spuse doamna Reilly, gândindu-se la nepoții cei mâncăcioși. Mie mi-au plăcut vinetele, spuse domnul Robichaux. — Nu-s fericită decât atunci când spăl podelele și gătesc, mărturisi Santa oaspeților ei. Îmi place să fac o oală mare cu perișoare sau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
cu gaz. — De unde ai toți banii ăștia, Claude? se interesă Santa. — Primesc o pensie frumușică de la căile ferate. Doar am lucrat pentru ei patru’ș’cinci de ani! Mi-au dat o medalie de aur când m-am pensionat. — Ce drăguț din partea lor! spuse doamna Reilly. O duci bine, nu, Claude? — În plus, continuă domnul Robichaux, am și câteva prop’ietăți închiriate pe lângă casa mea. To’deauna am investit o parte din salariu în prop’ietăți. E o investiție bună. Sigur
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
hârtie, capsate la un loc, cu emblema poliției din Lothian și Borders vizibilă clar pe pagina de gardă. — Dacă nu suntem atenți, o să ia cei de la Edinburgh cazul. Și noi o să arătăm ca niște ajutoare de băgători În seamă. — Ce drăguț, spuse Logan. Ce zice profilul? — Aceleași porcării ca-ntotdeauna. Insch răsfoi hârtiile. — Bla, bla, bla, „indicatorii de la locul crimei“, bla, bla, „patologia victimei“, bla, bla. Se opri cu un zâmbet sarcastic pe față. — Uite-aici: „cel mai probabil, atacatorul este
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1999_a_3324]
-
cameră de anchetă Încinsă ca un cuptor cu un polițist cu aspect neprietenos, și, așa cum intuise Insch, fierbea În suc propriu. — Domnule Anderson, spuse Insch fără nici o urmă de căldură când se așezară În cele din urmă pentru interviu. Ce drăguț din partea dumneavoastră să ne faceți loc În programul dumneavoastră cel foarte, foarte plin! Cameron arăta Îngrozit și epuizat, de parcă plânsese toată noaptea. — Înțeleg, zise Insch, servindu-se cu șerbet de fructe, c-ați scos o altă interpretare, de-a dreptul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1999_a_3324]
-
care Îi rămăsese dator sergentul McRae. Mult mai bun decât Încă o cană de ceai. Bombănind mai departe pentru sine, se prăbuși pe canapea. Titlurile genericului de la Emmerdale licăreau pe ecranul televizorului, oprite fiind În mijlocul zborului peste niște câmpuri. Ce drăguț din partea lor să nu-nceapă Înainte să termine ea de făcut pipi. — Hai, Rennie! Îl chemă ea din sufragerie. Ce naiba durează atât? Pliculeț de ceai, apă, lapte. Nu-i greu. Se așeză la loc pe canapea și se uită chiorâș
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1999_a_3324]
-
tine Îmi place. Și-a dres. — Îmi place de tine În primul, În al doilea și În al treilea rând. Ochii Myrei au devenit visători. Ce poveste grozavă de spus lui Marylyn! Ea, pe canapea, cu băiatul ăsta așa de drăguț... și focul, sentimentul că În toată clădirea aceea mare erau numai ei... Myra a capitulat. Atmosfera era prea seducătoare. — Mie-mi place de tine pe primele douăzeci și cinci de locuri, a mărturisit ea cu o voce sugrumată, iar Froggy Parker e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1937_a_3262]
-
urbane. Poți ajuta foarte mult operațiunea. Să contez pe tine? Simbolul dolarului dansa multiplicat în mintea lui Buzz. — Cine-i procurorul? — Un individ pe nume Ellis Loew. A candidat pentru postul șefului său în ’48 și-a pierdut. Ovreiașul Loew, drăguțul cu o poftă sexuală colosală pentru statul California. — Ellis e un dulce! Și cei doi polițiști? Un detectiv de la LAPD pe nume Smith și un tip de la Procuratură, Considine. Buzz, ești cu noi? Vechea problemă a șanselor: jumate-jumate. Fie Jack
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1955_a_3280]
-
că nu se pune problema să primești niște bani în loc de răspunsuri. — N-am nevoie de bani, am nevoie de informații. Și dacă nu le livrez, îți duci clienții în altă parte? Buzz arătă spre troleu. — Fără curent nu merge. Fii drăguț cu mine, Terry. Zilele astea lucrez pentru municipalitate și s-ar putea să-mi vină poftă să ciripesc despre drogurile pe care le fabrici aici. Lux se scărpină în ceafă cu bisturiul. — Doar în scopuri medicale, aprobate politic. — Doc, vrei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1955_a_3280]
-
de scris profesionistă. Se așeză pe scaunul cel mai îndepărtat de țipetele copiilor. Dudley se puse în fața lui. Eisler închise ușa și spuse: — Mă cheamă Nathan Eisler. Dar se pare că știați deja. Mal se gândi: Nu trebuie să fim drăguți și să scoatem remarci de genul „Mi-a plăcut filmul dumneavoastră Ars cu fierul roșu”. — Atunci știți de suntem aici. Eisler încuie ușa și se așeză pe scaunul rămas liber. — Cățeaua e din nou în călduri, în ciuda zvonurilor că ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1955_a_3280]
-
că un polițist ar considera că procesele noastre verbale autentice sunt niște dovezi de trădare a țării. „Trădarea țării” suna ca o gafă stupidă - o chestie de profunzime venită din partea unei curviștine care își desfăcea picioarele în fața oricui avea ceva drăguț în pantaloni. Mal râse, se controlă și apoi încetă. Claire întrebă: — Poți să-mi spui și mie ce e atât de amuzant? — Nimic. — Mi se pare că îmi vorbești cam de sus. — Hai să schimbăm subiectul. Danny Upshaw avea un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1955_a_3280]
-
tolănit pe divan, picior peste picior. Mal se așeză lângă el. Buzz se prăbuși pe un scaun, nu departe de ei. — Tu și drăguța de Claire vă căsătoriți, ha?! Loftis răspunse: — Da, ne căsătorim. Buzz zâmbi larg și bonom. — Ce drăguț! O să te lase să pompezi băieței pe șestache? Loftis oftă. — Nu am ce să răspund la întrebarea asta. — N-ai pe dracu’! Răspunde! Răspunde chiar acum! Mal interveni: — Domnul Loftis are dreptate, sergent. Întrebarea ta nu e relevantă. Domnule Loftis
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1955_a_3280]
-
din România peste 120 de reviste literare. Ca șef de revistă trebuie să ai un proiect al tău, unic, altfel n-are rost să sacrifici pădurile țării. (Vezi Balada lui Verestoy Attila, apud Gellu Dorian: " Codrule codruțule/ ce mai faci, drăguțule?/ Ia, eu fac ce mai făcuși/ Cherestea și rumeguș!"). Ca redactor-șef de revistă, cherestea și rumeguș faci dacă nu ai un proiect al tău, și încă unul viabil. Scriitorul român ratează deopotrivă în opera propriu-zisă și în revistă sau
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1450_a_2748]
-
înainte, că Radu n-are de unde-i da. Romanul ar fi ecranizat în câteva luni și ar umple săli. Dar, romanul lui Aldulescu a fost citit de câțiva scriitori români care se entuziasmează prostește ca mine și atât! Dacă Dumnezeu, drăguțul, ți-ar zice: Augustine, lasă-te complet de literatură și fă-te om de afaceri, că îți voi da în cont miliarde de bani, cum l-ai convinge să te lase să mai scrii o carte...? Cam care ar fi
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1450_a_2748]