1,303 matches
-
să mă plîng de ceva, la partea unde vorbește despre beduinii invitați să viziteze Franța. Erau din rasa celor care, însoțindu-mă odată în Senegal, au plîns văzînd copacii... Iar imaginea lor în fața cascadei din Savoia iar mă face să lăcrimez de fiecare dată cînd o recitesc: Ceea ce izbucnea astfel, din măruntaiele muntelui, era viața, era însuși sîngele oamenilor. Debitul unei singure secunde ar fi reînviat caravane întregi... Dumnezeu se manifesta aici... Dumnezeu Își deschidea ecluzele și Își manifesta puterea... Voiau
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1495_a_2793]
-
de genul: „Dorul meu e numai dor”. Cunoașteți probabil melodia. Să ne continuăm Închipuirea, imaginându-ne la o masă un individ stingher, retras Într-un colț, anatemizat de cei mai mulți dintre noi (bețivul satului), tânguind indefinit cuvinte numai de el știute, lăcrimând spontan la o chemare nedeslușită nici măcar de el. Nimeni nu-l vede, nimeni nu-l aude. Cu siguranță că nici el nu recunoaște starea ce l-a cuprins. Acesta-i dorul lui, aceasta-i „porția” la care are acces din
[Corola-publishinghouse/Administrative/1951_a_3276]
-
fost concentrate, comprimate, deformate de o presiune teribilă. „Produsul unei minți degenerate” s-a pronunțat solemn un agent de la Narcotice după ce a văzut unul dintre tablourile lui Nick. Nick era mereu pe jumătate bolnav: ochii lui mari, căprui și plîngăreți lăcrimau ușor și nasul lui subțire Îi tot curgea. Dormea pe canapele În apartamentele prietenilor, trăind din Îngăduința incertă a unor indivizi nevrotici, instabili, stupid de bănuitori, care Îl dădeau afară brusc, fără motiv sau preaviz. Totodată, pentru oamenii ăștia făcea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2031_a_3356]
-
acest scop diferite dificultăți legate de răpirea acesteia. Episodul răpirii se leagă de necesitatea scoaterii fetei din spațiul de alteritate căruia Îi aparține, element ilustrat de fuga lui Gruia. Acasă Însă, cununia este oprită În chip miraculos: Biserica tremura, Icoanele lăcrima, Maica Mărie zicea: - Preotule, blăstămate, Nu cununa sor’ cu frate, dovedindu-se că fata este sora lui Gruia. Și În acest caz, unul dintre sensurile primare ale baladei relevă rădăcinile ei ancestrale, prin tema interdicției incestului. Dar, Încă o dată, alegerea
[Corola-publishinghouse/Science/2263_a_3588]
-
Spectacolul artistic memorabil, moment poetic. Orele de suflet (într-o locație din sat). Semnarea actului memorativ. Petrecere cu vorbe, suflet, muzică. Acum,s-au întâlnit „consăteni” după 50 de ani și mai mult, s-au recunoscut cu sufletul și au lăcrimat sincer. Pentru mulți a fost ultima întâlnire cu duhul locului. Veșnicia, chiar s-a născut la sat ? MESAJE Tăticule, Domnilor participanți, Chemările vieții m-au stabilit în MontrealCanada, după ce am muncit și în Vaslui câțiva ani la C.F.S. sau pentru
Giurgiuoana : sat, biserică, oameni by Dumitru V. Marin () [Corola-publishinghouse/Science/1193_a_1929]
-
ai poliției secrete care rămăseseră în ipostaza de spectatori și care, în anumite cazuri, au făcut fotografii sau chiar au filmat). Populația de pe margine reacționa diferit, dar solidar cu manifestanții: unii se alăturau pur și simplu coloanei, alții aplaudau, alții lăcrimau de bucurie și speranță, alții prevedeau deja viitoarea reprimare, drept care aveau privirile încărcate de teamă. La sediul Comitetului Județean al PCR, închis și perceput ca o fortăreață, mulțimea (devenită mai mult decât reprezentativă - se ajunsese la câteva mii de protestatari
[Corola-publishinghouse/Science/1928_a_3253]
-
cele din urmă în memoria transilvană acest mic univers ungar? Au fost patru ani de liberatate și împlinire a speranțelor, din rezervele cărora s-a putut trăi destul: "Au fost vremuri frumoase, cele mai frumoase. (...) De câte ori vine vorba de ele, lăcrimez. Timpul a fost scurt, dar a însemant destul..." spunea doamna F.S. în 1993146. Alții au subliniat efectul de "întărire" a conștiinței de sine: "A fost o lume bună, o lume ale cărei efecte românii le-ar resimți în veci, pentru că
[Corola-publishinghouse/Science/84996_a_85781]
-
întrucât el l-a mințit pe Bâgu în privința familiei sale, încercând să cosmetizeze unele lucruri. Totuși, el era foarte afectat de arestarea care îl ținea departe de soție și copil, ale căror poze le avea ascunse în haină. Țurcanu a lăcrimat atunci când i-a arătat lui Bâgu cele două poze și îi învinovățea pe legionari pentru situația sa. Bâgu susține că s-a pus problema „reeducării” în cameră, iar majoritatea deținuților au fost de acord, dar au cerut să cunoască noua
[Corola-publishinghouse/Science/2118_a_3443]
-
vin eu abia preoțit să le dau lecții de conduită! Asta-i ofensă adusă preoțimii! Să fie dat în judecata Mitropolitului!” în coridorul Prefecturii mă aștepta Hondrea, care coborâse de la galerie de unde a asistat la scenă. Eu plângeam de revoltă. Lăcrima și el de indignare: „Atâta inconștiență e dincolo de orice înțelegere.” A doua zi în Glasul Strămoșesc, Banea a dat loc mâhnirii lui pentru cele întâmplate și mi a publicat întreaga cuvântare pe care n-am putut-o ține la congres
Un dac cult : Gheorghe Petraşcu by Gheorghe Jijie () [Corola-publishinghouse/Memoirs/832_a_1714]
-
am auzit cuvântul. O vom purta atât cât vom trăi pe acest pământ și o vom duce până la pragul unde încetează și durerea și suspinul. Parcă toate câte le-am trăit s-au îndeplinit după legea Scripturii. Pentru aceasta ne lăcrimează sufletele emoționate și ne înfioră taina lucrurilor de dincolo de lume. încercăm să o despicăm și să o înțelegem cu ajutorul lui Dumnezeu. Și aceasta este singura mângâiere după plecarea lui: Veșnicia destinului evanghelic al Căpitanului. București, 6 decembrie 1940 Nicolae Petrașcu
Un dac cult : Gheorghe Petraşcu by Gheorghe Jijie () [Corola-publishinghouse/Memoirs/832_a_1714]
-
Domnului”, construită între anii 1875 și 1879, unde se află adăpostită celebra icoană făcătoare de minuni Adormirea Maicii Domnului, pictată de un anumit Luca din Iclod, în 1681, cea care potrivit mai multor mărturii, surse orale și scrise, ar fi lăcrimat timp de trei săptămâni în luna februarie a anului... dar ce an nu se știe cu exactitate, deoarece există încă numeroase controverse legate de acesta, momentul săvârșirii minunii fiind socotit a se fi petrecut fie în 1670, fie în 1694
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
încă, ne făcea cu ochiul. Noi nu gîndeam că va mînca și moșu' Vasile, credeam că el este deja sătul, deși din mica bilă de aur nu lipsea nici o fărîmă. Mîncam încet și moșul ne privea, ofta și ochii îi lăcrimau. În pragul casei își făcu apariția un om, adică cred că era un om, pentru că încă putea îngăima cîteva cuvinte: O înghițitură..., domnu' Vasile..., pentru cuțitul ăsta... Cu o mînă tremurîndă întinse un cuțit fără mîner, ruginit și vai de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
și tine și ascultă manelele 'mnezeii mamii lor de manele! Cînd ora șase vine, se așterne liniștea. Jigodia îmbogățită este doborîtă de răgete, zbierete, băutură, cărne turi și cafele și adoarme. Tu mergi la serviciu, rezolvi probleme, caști și ochii lăcrimează din lipsă de somn. Muncești și-ți faci planuri de viitor. Peste trei luni îmi iau concediul. Mă duc la munte, la... Păi anul trecut te-ai dus la munte și seara se făcea grătar, se răgeau manele, se bea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
în Cuba și în toată America de Sud, și care se chema " Cînd amorul se plătește". O mamă, ruinată de fata ei cea rea, reîncepe viața vînzînd tartine pe plajă... în final ea realizează un mic restaurant numit "Paladar". Eu încep să lăcrimez de emoție și-mi imaginez o muzică indiană care îți rupe inima. Lasă că nici cea latino-americană nu-ți mai lasă lacrimi și pentru următorul episod. Dar Rafael trăiește emoțiile pe care le-am trăit și eu în perioada pubertății
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
pe familia mea. Am spus și de celălalt colet îngropat. Tace și trage cu sete din țigară. Privirea îi este fixată în tavan, oftează și apar chiar lacrimi în ochi. În celălalt colet erau dolari, mulți, foarte mulți. Acum chiar lăcrimează. Eu nu tulbur deloc aceste retrăiri dureroase. Am făcut opt ani de pușcărie, exact opt. Ce să mai spun? Sînt emoționat și, egoist cum sînt, mă gîndesc la o tabletă. Este o tăcere tulburată delicat de charanga "dată la minimum
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
lipsa unui somn igienic, sănătos și îndestulat, pe când în cameră se făcea tot mai simțit un aer stătut și greoi peste care plana fumul dens, înecăcios și grețos al sfârâitului lumânărilor arse. Respiram tot mai greu. Ochii ne usturau și lăcrimau. Dar de ce, Doamne? Pentru ce să suferim atât? Din ce pricină? Vreau să știu! Spune! "Dă-mi pe față călcarea mea de lege și păcatul meu." (Iov,13:23) Timpul nu stătea pe loc. În curgerea sa constantă și ireversibilă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
se părea a fi hotărât contrariul, aceasta mă atingea și mă smulgea din starea de evlavie; în sfârșit, ridicându-mă, m-am așezat și am făcut o alegere asupra acelui lucru și, privind la unele temeiuri spirituale și începând să lăcrimez puțin, socotind că este o ispită, m-am pus în genunchi, oferind faptul de a nu mai privi la alegerile asupra acestui lucru, ci să iau cele două zile, adică până luni, pentru a spune liturghia aducând mulțumire și repetând
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2024_a_3349]
-
fost cu multă dulceață și savoare spirituală. Apoi, dorind să mă scol cu gândul de a amâna masa și căutând să nu fiu deranjat până ce nu voi fi aflat șce doreamț, am simțit din nou căldură și evlavie în a lăcrima, îmbrăcându-mă cu gândul de a posti timp de trei zile pentru a afla ceea ce doream, șșiț am cunoscut că acel gând era de la Dumnezeu și am primit puteri noi și înflăcărare și evlavie spirituală care mă făceau să lăcrimez
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2024_a_3349]
-
lăcrima, îmbrăcându-mă cu gândul de a posti timp de trei zile pentru a afla ceea ce doream, șșiț am cunoscut că acel gând era de la Dumnezeu și am primit puteri noi și înflăcărare și evlavie spirituală care mă făceau să lăcrimez și mai mult. După puțin timp, gândindu-mă cu cine să încep, mi-am amintit că mă puteam încredința tuturor sfinților ca să se roage Stăpânei noastre și Fiului ei pentru ca ei să-mi fie mijlocitori pe lângă Preasfânta Treime; plin de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2024_a_3349]
-
însoțit de har călduros și, în parte, luminos și de multă evlavie, cu toate că uneori simțeam, în ceea ce mă privește, înclinația de a ieși din mine, fără ca însoțirea harului să contenească. Apoi, la pregătirea altarului, șam simțitț anumite înclinații de a lăcrima, repetând adesea: „Nu sunt vrednic să invoc numele Preasfintei Treimi”; acest gând și această repetiție mă purta spre o mai mare evlavie lăuntrică: luându-mi veșmintele, cu astfel de gânduri, șam simțitț o mai mare deschidere a sufletului spre lacrimi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2024_a_3349]
-
au venit din nou cu putere lacrimi și sughițuri, începând liturghia însoțit de mult har și evlavie și cu lacrimi liniștite de-a lungul întregii liturghii, chiar și după sfârșitul ei rămânându-mi o mare evlavie și pornirea de a lăcrima, până când m-am dezbrăcat. În timpul liturghiei am avut diferite simțiri, ca o confirmare a celor de mai sus; și ținând Preasfântul Sacrament în mâini, mi-au venit niște cuvinte și o mișcare puternică din interior de a nu-l părăsi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2024_a_3349]
-
mi se oferă: „Doresc să merg înainte”, și cu aceasta să încep mărturisirea, confiteor Deo4, cum spunea Isus în evanghelia zilei, confiteor tibi5 etc. Atunci, și mai departe, începând mărturisirea cu o reînnoită evlavie și nu fără înclinația de a lăcrima, și continuând liturghia cu multă evlavie, căldură și lacrimi și pierzându-mi câteodată graiul, iar în rugăciunile către Tatăl, mi se părea că Isus le înfățișa sau însoțea ceea ce rosteam eu, înaintea Tatălui, cu o simțire sau vedere care nu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2024_a_3349]
-
mijloc cu mult mai multă evlavie, cu toate că în ea, mai ales în prima parte, am simțit o oarecare slăbiciune și indispoziție trupească; o dată îmbrăcat, în odaie și pregătindu-mă, șsimțiri însoțiteț de o reînnoită evlavie și mișcări lăuntrice spre a lăcrima când îmi aminteam de Isus, simțind multă încredere în El și părându-mi-se gata să mijlocească pentru mine; nu mai doream, nici nu mai căutam o confirmare mai mare a celor trecute; rămânând liniștit și în tihnă în acestea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2024_a_3349]
-
pe Isus să mă facă pe potriva voinței Preasfintei Treimi pe calea care I se va părea mai potrivită. Apoi, îmbrăcând veșmintele, creștea această înfățișare a ajutorului și iubirii lui Isus, începând liturghia nu fără multă liniștită și tihnită evlavie și lăcrimând puțin, părându-mi-se că, cu mai puține lacrimi, mă găseam mai îndestulat și mulțumit de a mă lăsa ocârmuit de Maiestatea dumnezeiască, de care ține a da și a retrage harurile cum și când e mai potrivit; și cu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2024_a_3349]
-
mai mult, când mai puțin, și toată ziua, deosebită evlavie. A SĂRBĂTORII 29. Sâmbătă ș1 martieț - La rugăciunea obișnuită, însoțit de multe haruri și evlavie în timpul acesteia, iar la liturghie, multă liniște și evlavie și cu unele înclinații spre a lăcrima, până la prânz având o mare mulțumire sufletească, iar după aceea, ad utranque partem 1. A ZILEI 30. Duminică ș2 martieț - În timpul rugăciunii obișnuite, însoțit șfiindț de multe haruri și evlavie, amestecate cu o anumită limpezime și căldură. Apoi, am ieșit
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2024_a_3349]