1,140 matches
-
apoi să transpun pe hârtie liniile pe care le reținusem. Poate descopeream astfel opiul capabil să liniștească un suflet chinuit? M-am refugiat în imobila viață a liniilor și formelor. Această temă îi convenea de minune caracterului meu de pictor macabru - desen după cadavru. Eram într-adevăr un portretist de cadavre. Dar ochii, ochii Săi închiși, aveam nevoie să-i văd acum din nou? Nu se întipărise oare, suficient de profund, imaginea lor în spiritul, în creierul meu? Nu știu. Până
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1882_a_3207]
-
arătat cu mâna în direcția casei. Dar fără să-mi dea răgazul să vorbesc, reluă: -Nu-i nevoie, îți cunosc casa. Fii gata, ha! Se ridică. Eu m-am întors, am intrat în cameră și cu mare greutate am târât cufărul macabru până la prag. Mă aștepta un car mortuar vechi și rablagit, cu două mârțoage negre și slăbănoage. Bătrânul era cocoțat pe capră, cu un bici lung în mână. Nici nu se uită la mine. Penibil de greu, am urcat cufărul în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1882_a_3207]
-
pruncilor, o lucrare slabă a lui Brueghel din cauza culorilor prea țipătoare care îți lăsau impresia că infamia se petrece într-un parc de distracții, și un cap al lui Ioan Botezătorul nesemnat, așezat orizontal pe o tipsie într-o compoziție macabră. Așa ar trebui procedat, mai ales acum cînd tot lagărul comunist s-a prăbușit. Nu vom avea decît de cîștigat de pe urma faptului de a face pe proștii, asta dacă nu cumva chiar sîntem în realitate. Izolarea a fost și va
Dansul focului sau 21: roman despre o revoluþie care n-a avut loc by Adrian Petrescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1317_a_2722]
-
nimic care să avertizeze un necunoscător de ceea ce se afla după cele două uși din sticlă, cu excepția mirosului și a unei plăcuțe pe care scria simplu: „Morga. Intrarea interzisă“. Am crăpat ușa și m-am uitat Înăuntru. În mijlocul unei Încăperi macabre și jilave se afla o masă de operație care avea o porțiune concavă. Pe părțile laterale ale unei scurgeri placate cu ceramică pătată se aflau, față În față, două plăci de marmură, așezate Într-un unghi care să permită scurgerea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2260_a_3585]
-
cârpește o palmă”. Halucinantă concretețe: „Când tocmai am Împlinit treizeci de ani/ aveam În spate o zestre frumușică de morți/ și Între patru pereți mă Împiedicam zilnic/ de un geamantan cu prieteni plecați”. Iluziile au acea specifică diafanitate otrăvită a macabrului inevitabil: „Apoi Îți scoteai singură câte un ochi și Îl puneai alături./ Pentru zilele În care poate-poate cărăbuși,/ dihanii azurii și litanii vor țâșni din creierul tău/ și se vor pierde spre asfințit printre alte vise noroioase și departe de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
inexistența” oficială a delincvenței, decretată de autorități, și zguduitoarele cazuri reale menționate la p. 138. În această subterană a vieții proliferând Între degradare stătută și energie malefică, procesul plagiatului Barbu, asaltul „celor 13” condeieri visând o Uniune a Scriitorilor Comuniști, macabra farsă a funeraliilor lui Baranga, Întâlnirile Conducătorului cu „scriitorii țării” (admirabil prezise În lamentabilul vechi cântecel al lui Alecu Văcărescu: „Ah, stăpânul meu, iată că mi se ia și călimara, fie-ți milă de mine!”), aliajul de comunism și neofascism
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
muzicale și, printre ele, soliștii cu machiajul pe față, corul, instrumentiștii și publicul. Atâția câți au avut loc. După un timp, eu n-am mai rezistat, eram prea îngrijorată de soarta voastră, așa că am ieșit și m-am dus. Era macabru. Ca un mormânt și noi toți înăuntru. Am trecut și pe la bunica și bunicul. Erau la vecini și păreau mai vioi ca mine. Dar povestea cea mai nostimă s-a petrecut chiar la noi acasă. Am ajuns acolo, am văzut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]
-
suferit la Pitești torturi îngrozitoare: tortură neîntreruptă, blasfemie, umilință, prăbușire sufletească, iertare acesta este drumul pe care au fost împinși 600 dintre cei mai buni studenți români în închisoarea Pitești între 1949 și 1951. Unică prin complexitatea și caracterul ei macabru, acțiunea îmbină cele mai diverse și violente forme de tortură fizică cu violentarea psihică și obligarea victimelor de a se transforma în agresori. 60 de ani mai târziu, victimele vorbesc despre ,,reeducarea” de la Pitești, care a făcut din deținuți călăi
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
aveam destulă imaginație. Îmi închipuiam doar vocea ei dulce. Apropos: unde e cafeaua mea cea dulce. JENI: O să-i spun fetei de la protocol s-o facă. Și o să chem șoferul. Să vă ducă la cimitir. MINISTRUL: Termină cu chestiile astea macabre. Încă n-am murit. JENI: N-aveți nici o grijă. MlNISTRUL: Ce vrei să spui? JENI: Vreau să spun să nu aveți nici o grijă. Doar n-o să vă lase acolo. Depuneți coroana și reveniți. Trebuie să vă odihniți după aceea. Păreți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1557_a_2855]
-
Ajutor“, strigă femeia alergând înnebunită pe plaja din Miami, „ajutor, se-neacă fi-miu, doctorul!“ Ha-ha-ha - numai că e vorba de fiu-meu, pacientul, doamnă dragă! Și cum se mai îneacă! Doctore, scapă-mă de indivizii ăștia, te rog eu! Macabrul e foarte amuzant pe scenă, dar nu și în viața de toate zilele, a, nu, mersi! Spune-mi, doar, ce am de făcut, și-am să fac! Spune-mi ce să zic, și-am să le-o trântesc de la obraz
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
siguranță, și, făcând un pas Înainte, cu fața spre mașinile care veneau spre mine, am Întins degetul mare. Părinții mei mă atenționaseră Întotdeauna să nu fac autostopul. Uneori Milton Îmi atrăgea atenția la știri din ziare care descriau detaliat sfârșiturile macabre ale celor care făcuseră o asemenea greșeală. Degetul meu mare nu era ridicat prea tare. Jumătate din mine era Împotriva unei astfel de idei. Mașinile treceau În goană. Nu oprea nimeni. Degetul meu șovăielnic Începuse să tremure. Îmi greșisem socotelile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
pentru Botta tentativa de a domina destinul (timpul). Spânzuratul este "cel mai înalt om din lume", așa cum va apărea în proza Aplauze. În codrul cu goruni, Aici ne-om spânzura (Din nefericire) Rimbaud, în Bal des pendus, practică același simbolism macabru al verbului, același clar-obscur orchestrat într-o perspectivă nelimitată: Au gibet noir, manchot aimable, Dansent, dansent les paladins, Les maigres paladins du diable, Les squelettes de Saladins. "IAD înseamnă TIMP" (Un timp), declară Emil Botta fără echivoc. Sentimentul timpului, a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1504_a_2802]
-
numai oamenii. În Un timp mai prielnic, scene care Arabellei îi provoacă râsul, naratorului îi fac greață ("o ceremonie care îmi face greață"): "Doctore, îl rugă ea nerăbdătoare, arată-mi cum face leul din junglă! Atunci vedeai cu stupoare cum macabrul personaj se așternea pe covor, cum începea să mugească, să chiuie apocaliptic, arătându-și colții și scuturând coama. Arabella se topea de râs. Și râdea și el, și se bălăcea într-o tuse penibilă, din care ieșea congestionat ca o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1504_a_2802]
-
penibilă, din care ieșea congestionat ca o sfeclă, gâfâind, ștergându-și sudoarea cu batista lui unsuroasă. Grotesc înseamnă, ca și pentru Baudelaire, ciocnirea idealității cu diabolicul. Doar că, în cazul poetului român, ceea ce s-ar fi vrut sublim eșuează în macabru. "Bufoneria transcendentală" (Fr. Schlegel) este o luare în derâdere a râsului: Eu am râs de el o singură dată. Și atunci în circumstanțe cu totul speciale. Și am râs, drept vorbind, nu atât de el, cât de moartea lui, croită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1504_a_2802]
-
autorul romanului Esoes, ci este o armă îndreptată cu cinism împotriva adversarului. În teatrul "baroc și bălțat" personajele se pot defini prin modul în care râd: Arabella râde frivol, zgomotos și fără sens (râsul ei fiind provocat de un spectacol macabru); doctorul râde grotesc, detracat și la cererea Arabellei; naratorul râde tăcut și o singură dată. Râsul "o singură dată" este un râs al morții, al presimțirii dezastrului, al nonsensului existențial. Râsului tăcut îi corespunde vocea mută: ... de fapt, ne plac
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1504_a_2802]
-
El îi simțea povara morții ei, care se agăța de el ca o ancoră ce amenința să-l tragă spre fundul unui hău întunecat, de teamă și regrete... Sugrumat de rămășițele scheletice ale vieții lui de altădată ce aruncau umbre macabre... Erau doar frânturi din trecut, amintiri dureroase care se agățau de el ca niște pânze de paianjen. Speranța, însă, era reală. Strălucea mai tare decât stelele care luminau cerul în acea ultimă noapte tăcută de noiembrie... Acum, în timp ce privea resturile
PRECUM ÎN CER AŞA ŞI PE PĂMÂNT by Gheorghe TESCU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91553_a_92861]
-
mai greu. Se duse în partea cealaltă a șantierului, până la o grămadă de nisip, puse niște nisip într-un sac de plastic și apoi îl turnă pe puț în jos, dar în afară de faptul că adăugă o dimensiune suplimentară de realism macabru la peruca doamnei Wilt, nisipul nu rezolvă absolut nimic. Poate că dacă arunca o cărămidă peste păpușă, aceasta avea să se spargă. Wilt se uită în jur după o cărămidă, dar se mulțumi cu o bucată mare de lut. Ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2233_a_3558]
-
sau se cocoțaseră pe trandafiri, în timp ce altă mulțime, de data aceasta formată din pahare de carton - unele strivite, altele încă pline cu trosneala Pringsheim și cu apă de ploaie - maculau solul. Dar obiectele care îi dădeau locului aerul de mizerie macabră erau burgerii cu carne de vită. Erau împrăștiați pretutindeni pe gazon și zăceau mânjiți de salată de morcovi și varză, așa că Wilt dădu câteva clipe în mintea lui Clem. Câinele se întoarce la voma lui, zise inspectorul Flint, citindu-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2233_a_3558]
-
că dobândise o perspectivă nouă asupra derapajului brusc al lui Wilt spre omucidere. Directorul-adjunct se lupta cu valurile de reporteri specializați pe crime și dornici să afle mai multe despre bărbatul care ajuta poliția în investigațiile asupra unei crime extrem de macabre, demnă de interesul ziarelor de scandal. Directorul începuse să regrete criticile aduse Studiilor Liberale în fața Comitetului pentru Educație. Doamna Chatterway sunase și-l anunțase că găsea remarcele sale ca fiind de prost gust, sugerând că s-ar putea să ceară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2233_a_3558]
-
și afirma „N-o să fii niciodată în stare s-o dovedești. De-acum probabil că n-a mai rămas nici o urmă din ei”. Iar dezinfectantul de toaletă Harpic s-a dovedit încă o dată util, dând o tușă suplimentară de realism macabru cu ajutorul imaginii dovezilor scurse pe miile de țevi de scurgere ale W.C.-urilor, în urma cărora s-a turnat Harpic așa cum torni sare dintr-o salină. Probabil că Evei i-ar plăcea când o să-i povestească totul - lucru care însă nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2233_a_3558]
-
zicea Mirciosu, era cel mai bun prieten al meu. Umblam cu el de colo-colo ascultîndu-l cum povestea despre cai, numai despre cai, galopând în arene așternute cu mătase și încălțați peste potcoave cu pantofi de cașmir înflorat. Luță era cam macabru, de altfel fratele lui mai mare, după ce a terminat liceul, s-a suit pe terasă și s-a aruncat de acolo pe asfalt. Eram în camera mea și făceam solnițe de hârtie când i-am văzut corpul mare căzând cu
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
din tencuielile caselor din jur. Rozaliu-verzuliu, vinețiu, praful acesta se învîrtejea în piață și ți se depunea în dâre fine pe umeri, pe obraji. Casele aveau fațadele concave și erau atât de scălâmbe, de ridicole, încît îți stârneau o bună-dispoziție macabră. Lei de ipsos, cu laba pe o bilă, străjuiau intrarea în vreo tutungerie. Vulturi cu aripile întinse și grifoni cu șira spinării noduroasă copleșeau luminatoarele. Acoperișurile aveau bulbi ovali de tablă, ca bisericile rusești. Coloane antice, unele prăbușite, ciubucării complicate
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
erau neîncrezători, dar și fascinați de ceea ce încă nu era o evidență (ba mai mult, apărea drept o pervertire a gustului artistic, în comparație cu teatrul), Caranfil poate vorbi cu tandrețe și umor (subminat însă crunt de câteva secvențe de-a dreptul macabre) despre pasiunile și nebuniile din lumea filmului, despre delăsările și compromisurile celor mai slabi. Per total, Restul e tăcere e, pe lângă proaspătul Palme d’Or, semnul cel mai bun că cinematografiei românești începe să-i meargă chiar bine. Câteva filme
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2168_a_3493]
-
autentic, întrucât ea domină conștiința eroului și devine o obsesie. „Personajul experimentează moartea doar imaginativ și atunci experiența se transformă în spectacol în care eroul este în același timp regizor, interpret principal și spectator fascinat nu numai de aceasă joacă macabră, ci de reacțiile celorlalți.”<footnote Alexandru Călinescu, Anton Holban. Complexul lucidității, Editura Albatros, București, 1972, p. 66 footnote> Ca profesor, în ultima oră de curs înainte de vacanță, le vorbește elevilor despre moarte și le cere păreri personale, pornind de la Sermon
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
se îneacă, iar eroul are impresia că a „lucrat hipnotic: Deci eu i-am sugerat să moară, chiar dacă logic n-am avut nici o răspundere.” Vestea că Irina a murit îi dezlănțuie imaginația eroului care într-o viziune de un romantism macabru, își închipuie că merge la miezul nopții să o vadă pe iubita moartă: „Ce intrare impresionantă voi face! Ce baladă nemțească! Ce suflu va trece prin cei doi sau trei care veghează! Singur, desfăcându-mă din din noapte, după ce am
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]