2,391 matches
-
din rândul slugilor În rândul ajutoarelor personale era o favoare excepțională. Tokichiro ajunsese departe Într-un timp scurt, muncind din greu și dedicându-se În totalitate, Îndeplinirii datoriilor. Totuși, stăpânul său nu-l văzu. Nici nu-l privi, nici nu mormăi o silabă măcar. Luă polonicul fără o vorbă, Îl goli dintr-o sorbitură și i-l Înapoie. — Cheamă-l pe Goroza, ordonă el. Goroza Își priponea calul de o salcie, la marginea terenului. Răspunse imediat la apel, spunând: — Tocmai mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
putea nici măcar să presupună cât de mult combustibil se putea obține de pe un singur munte. Și trebuia să admită că aspectele cele mai subtile ale cumpărării de cărbuni și lemne Îl depășeau. Asemenea celorlalți funcționari dinaintea lui, parcurse conștiincios studiul, mormăind: — Hm, hm. Chiar așa? Înțeleg, Înțeleg. Potrivit tradiției, ziua se sfârși cu invitarea funcționarului de către furnizori la un banchet, În casa unui bogătaș local. Mare parte din timp trecu schimbând amabilități. — Vă mulțumim că ați făcut atâta drum. — Nu avem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
În casa cea goală, cea de lângă pâlcul de paulownia. Arătați-i-o și, când aveți un moment liber, faceți curățenie. Condus de servitori, Tokichiro porni să-și vadă locuința oficială. Era mai mare decât Își imaginase. Oprindu-se În fața porții, mormăi: — Ei, asta da casă bună. Când se interesă, află că fostul chiriaș se numea Komori Shikibu. Trecuse câtva timp, iar casa era destul de deteriorată, dar lui i se părea un adevărat conac. Pâlcul de paulownia din spate e un semn
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
duce la Palat, stăpâne? — Da, răspunse Ieyasu, preocupat. — Cred că proclamarea marșului spre capitală de către Seniorul Yoshimoto e iminentă. Heishichi auzise importantele consilii de război care se referiseră la acest subiect de mai multe ori. Studie chipul lui Ieyasu. Acesta mormăi un răspuns, părând neinteresat. Evaluările clanului Imagawa despre puterea provinciei Owari și a lui Nobunaga erau foarte diferite de ceea ce raportase Jinshichi. Yoshimoto plănuia să conducă spre capitală o armată imensă, formată din forțele provinciilor Suruga, Totomi și Mikawa, și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Împotriva sa. Acesta era ultimul consiliu de război. Sessai, Ieyasu și suita părăsiră palatul. În drum spre casă, era Întuneric beznă; nici o lumină nu ardea În Sumpu. Nu mai putem face nimic decât să ne rugăm cerului să avem noroc, mormăi Sessai; cu vârsta, până și o minte luminată devine din nou nechibzuită. Ce frig este, se plânse el, deși nu era o noapte cu adevărat friguroasă. Gândindu-se ulterior la acest lucru, oamenii Își dădură seama că, de la acea vreme
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Priviți! Toți morții de pe-aici sunt samurai de-ai clanului Imagawa, arătă Tokichiro ici și colo. După cum căzuseră pe drum leșurile dușmanilor, putea să observe calea pe care o luase armata Învinsă. Oamenii lui, Însă, nu făceau decât să mormăie cu stupoare, fiind prea obosiți ca să mai bucure de triumf. Erau doar câțiva și se rătăciseră. Dintr-o dată, pe câmpul de luptă se lăsase o tăcere desăvârșită, ceea ce putea Însemna că armata lui Nobunaga fusese nimicită complet. Teama că ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Kinoshita Tokichiro, la ordinele Seniorului Nobunaga. — Așa, va să zică? Ești sol? — Să intrăm În casă. Scuză-mă. Cu aceste cuvinte, Tokichiro Își scoase sandalele, urcă treptele verandei unde stătea așezat Koroku și se așeză, ocupând locul de onoare din cameră. — Hm! mormăi Koroku rămânând nemișcat pe loc; nu-l invitase În casă, și, totuși, Tokichiro intrase fără șovăire și se așezase. Koroku se Întoarse spre el: Maimuță? Deși răspunsese Înainte la acest nume, de astă dată, Tokichiro refuză. Îl fixa pe Koroku
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
mult cu construcția castelului. Se pare că, În timp ce voi stați uitându-vă nepăsători de pe țărmul ăsta, dușmanul a putut Înălța un al doilea rând de diguri, a Împrejmuit o fundație și a terminat cam jumătate din zidurile de piatră. Fuwa mormăi, nemulțumit. — Nu cumva tâmplarii aranjează deja cheresteaua pentru citadelă, În munții de dincolo de Sunomata? Și nu e cu putință să fi terminat de pe-acum aproape totul de la podul mobil la lemnăria interioară, ca să nu mai pomenesc ziduri și de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Ei, ia să auzim dacă are ceva vești. Cheamă-l aici. Aș vrea să ascult și eu ce are de spus. Tenzo Îngenunche În fața lui Hideyoshi și Nobunaga și le povesti conversația pe care o spionase la Templul Eirin. Nobunaga mormăi. În spatele lui Îl pândea o amenințare serioasă. La fel ca În cazul atacului de anul trecut asupra Muntelui Hiei, pericolul nu scăzuse câtuși de puțin. Dimpotrivă, atât poziția lui față de Takeda, cât și condițiile din zona Nagashima, se Înrăutățiseră. Dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
așa? Probabil te-ai plictisit să-ți faci de cap cu prostituatele din capitală, ai luat-o pe Drumul Omi până la casa vreunui bogătaș din Nagahama, ai chemat-o, În taină, pe Oyu și, după Întâlnire, ai venit aici. Hideyoshi mormăi un răspuns. — Probabil că tu ești cel surprins, spuse Nobunaga. — Sunt surprins, stăpâne. Le vedeți pe toate. Acest munte e destul de Înalt ca să supraveghez cel puțin zece provincii. Dar există cineva care-ți cunoaște comportarea chiar mai amănunțit decât mine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
erau tulburătoare. — Kiso e Încăpățânat. — Terenul este deluros și au mijloace bune de apărare, așa că, va fi nevoie de mai multe zile pentru ca avangarda noastră să se apropie. De fiecare dată când auzea asemenea lucruri, Katsuyori Își mușca buzele și mormăia: Dacă m-aș duce eu Însumi acolo... Era ceva obișnuit pentru el să devină furios și exasperat, când o situație de război se arăta nefavorabilă. Luna trecu și sosi a patra zi din Luna a Doua. La Katsuyori ajungeau știri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
pentru a conduce. — Câți oameni avem În total? Își Întrebă Mitsuhide generalii. Punând la socoteală trupele din Azuchi, Sakamoto, Shoryuji, Horagamine și Yodo, forțele lui Mitsuhide numărau cam șaisprezece mii de oameni. — Dacă mi s-ar alătura Hosokawa și Tsutsui, mormăia Mitsuhide, atunci nimeni n-ar mai putea să mă alunge din capitală. Chiar și după ce hotărâse această strategie, era tulburat de marea diferență numerică dintre trupe. Creierul lui Mitsuhide funcționa prin calcule, iar acum nu mai exista nici măcar o licărire
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
cui? Întrebă În continuare Katsuie. — Păi, Domniei Voastre, desigur. Hanshichiro Își acoperi fața cu evantaiul, râzând. Pleoapele și gura adversarului său tremurau necontrolat, așa că nu-și putea stăpâni zâmbetul. — Mie? A sosit să-mi ureze bun venit mie? continuă să mormăie Katsuie În sinea lui. — Mai Întâi, aruncați o privire scrisorii, stăpâne, Îi ceru Hanshichiro. Katsuie era atât de stupefiat, Încât uitase complet de scrisoarea din mâna lui. Dădea din cap la nesfârșit, fără nici un motiv anume. În timp ce ochii săi urmăreau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Nagahama, Însă, după ce vasalii săi superiori Îl Însoțiră pe Hidekatsu până la poarta castelului, fu iarăși zguduit, când află că Hideyoshi era plecat de câtva timp. Se dusese la Kyoto, unde avea treburi de stat importante. Iarăși m-a păcălit Hideyoshi! mormăi Katsuie, enervându-se, din nou, și se grăbi să pornească mai departe, pe drumul spre casă. * * * Era sfârșitul Lunii a Șaptea. Respectând promisiunea pe care o făcuse, Hideyoshi Îi cedă castelul și pământurile din Nagahama lui Katsuie, care le dădu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
cel pe care tatăl său Îl declarase un om cu totul aparte? Chiar era Hideyoshi unul dintre cei doi generali cu adevărat mari ai generației lui? Când se retraseră În apartamentele lor, Tadaoki Își exprimă Îndoielile. — Cred că nu Înțelegi, mormăi drept răspuns Fujitaka. Ești Încă lipsit de experiență. Observând expresia nemulțumită a lui Tadaoki, Înțelese la ce se gândea fiul său și spuse: — Cu cât te apropii mai mult de un munte Înalt, cu atât Îi poți percepe mai puțin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
a spus din nou să vă transmit să vă Întoarceți imediat. — A spus să mă retrag imediat? Cuvintele lui au fost Întocmai așa: să vă retrageți repede și să vă uniți forțele cu aliații noștri din spate. Ce voință slabă! mormăi Genba, cu un surâs subțire, disprețuitor. Bine, bine. În acel moment, intrară câteva iscoade cu rapoartele lor. Cei trei mii de oameni ai lui Niwa Își uniseră forțele cu batalionul lui Kuwayama și, Împreună, Întăreau apărarea la Shizugatake. Acest lucru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
a rămâne pe Muntele Oiwa și nu părea dispus să se răzgândească sub nici o formă. Ochii lui Katsuie scăpărau de furie. — Nătărăul! răcni el, aproape ca și cum ar fi scuipat sânge; apoi, cu un geamăt greu care-i zgudui Întreaga ființă, mormăi: Genba se poartă scandalos. Și, privind În jur, spre locul În care războinicii așteptau În camera alăturată, țipă cu glas ascuțit: — Yaso! Yaso! — Îl căutați pe Toshida Yaso? Întrebă Menju Shosuke. — Firește! zbieră Katsuie, descărcându-și furia pe Shosuke. Cheamă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
nord-vest, izolând fortăreața inamică. Tot cerul era plin de stele. Munții, Însă, acoperiți cu copaci și tufișuri, erau negri precum cerneala, iar cărarea care șerpuia printre ei nu era decât o potecă Îngustă a tăietorilor de lemne. Unul dintre străjeri mormăi. — Ce este? Întrebă altul. — Veniți aici s-aruncați o privire, strigă un alt om, de la o oarecare distanță. Se auzi foșnetul trecerii prin desișuri, apoi siluetele santinelelor apărură pe margine. Pare să se vadă un soi de văpaie pe cer
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
orez și insistă ca masa de seară să-i fie adusă imediat. Hideyoshi nu uita niciodată să mănânce. Chiar și În timp ce mânca, Însă, mesagerii continuară să circule Între Gakuden și Inuyama. Apoi, sosi ultimul mesager, cu un raport de la Shonyu. Mormăind În sinea lui, Hideyoshi bău alene supa de pe fundul castronului. În seara aceea, focuri de muschete se auziră, de departe, din spatele taberei principale. Împușcăturile răsunaseră, ici și colo, din primele linii, Încă de la ivirea zorilor și continuară până a doua
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
cu mare dificultate, opriră soldații. — Înapoi! — Retragerea sub stindardul comandantului! Hori Kyutaro descălecă și ieși de pe drum, pe vârful unei movile. Din locul unde se opri, putea vedea totul foarte clar. Privi fix În depărtare. — Hm, ce repede a venit, mormăi el. Expresia de pe chipul lui arăta că Își regăsise complet seriozitatea. Întorcându-se spre aghiotanți, Îi invită să arunce o privire. La apus, Într-o regiune mai Înălțată, drept În partea opusă soarelui de dimineață, ceva sclipea pe Muntele Fujigane
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
mele, ți se vor risipi în putrezire și duhoare mădularele, și 75 Pradă vei cădea tuturor demonilor mei ai deznădejdii și speranței". Văzînd pe Enitharmon, al lui Urthona Spectru chipul sau de nor Și-l răsuci, temîndu-se de gelozie, si mormăind tunete aspre Și bezne-n jur zvîrlind, acestfel își rosti grozavnicele chinuri ale inimii: "Tharmas, te știu: cum ne-am schimbat, și frumusețea ni s-a stins! 80 Și totuși te știu încă, deși în asta groaznică ruină cufundat. Tu
by William Blake [Corola-publishinghouse/Science/1122_a_2630]
-
eliberate din temnițe-reptile, sosesc în cîrduri: Furii sălbatice din creierul de tigru și din ochii leului, Și din măgar și bour posomorite groaze vin, din acvila Și corb: multe că frunzele de toamnă, toate soiurile La trîmbița se-adună, si mormăie peste marginile mormîntului și strigă-n 240 Fiorosul vînt în jurul stîncilor și munților ce se înalță plini de gemete. Pe stînci surpate, în aer suspendați prin focuri dinăuntru 316, Multe cortegii-ngrozitoare și multi pe nouri și pe ape, Tati
by William Blake [Corola-publishinghouse/Science/1122_a_2630]
-
se împletește - ca la Matei al Mirelor - cu diatriba vehementă: „Beția pe mulți a sărăcit, pe mulți îi lasă goi, și fir pe capul lor nu crește. Ochii lor îi întoarce și-i roșește. Și tremură capul lor, iar ei mormăie mereu. Le tremură și corpul întreg, le tremură și mâinile. Ei se cred vii, dar femeile lor se cred văduve. De aceea îți zic: niciodată să nu te îmbeți, Doamne prealuminate...” 4) depășesc arareori categoria celor ce se aflau în
[Corola-publishinghouse/Science/2282_a_3607]
-
sau să nu poți participa la conversație. Poți fi considerat confuz sau necooperant. Dacă trebuie adesea să dați mai tare televizorul sau radioul, sau dacă trebuie mereu să le cereți celorlați să repete ce au spus, sau dacă vă treziți mormăind tot mai des, se impune concluzia că vă pierdeți auzul. Cauze Majoritatea cazurilor de pierdere a auzului implică boli grave din copilărie, cum sunt pojarul, meningita, febra tifoidă, scarlatina și inflamarea urechii mijlocii. Expunerea la sunete extrem de puternice, asurzitoare și
[Corola-publishinghouse/Science/2227_a_3552]
-
că de la fiecare gospodărie se adună câte două ulcioare de unt. Grea viață, grea! Așa trecu vremea. Vorba umbla de la unul la altul, în timp ce se ospătau în tihnă și sticla de palincă făcea turul. Doar Dumitru, gornicul, era tăcut, mai mormăia din când în când, dar ochii îi erau pe cingătoarea lui Gavrilă, la mâna lui în cingătoare, la mâna lui pe pistoale. Apoi brusc, pe când bătrânul Maftei mai pusese pe foc o creangă, focul trosni și un buștean aprins se
Bánffy Miklós - Lupi by Georgeta Hajdu () [Corola-journal/Journalistic/6053_a_7378]