1,897 matches
-
pe înțelegerea între oameni. Mă rog, și o chestie de sexualitate sublimată cumva, pentru că una arăta trăsnet. Cel puțin când a venit, odată, cu o fustă scurtă pe sub care, din chiloții destul de strâmtuți, îi țâșnea o mustață zbârlită ca la motan, trebuie să recunosc, mi-a fost destul de greu să mă concentrez. Creativitate. Mă rog. Pentru că trebuia să poarte un nume, a fost poreclită așa. Candidatul trebuie să povestească ceva, plecând de la o situație înscenată și destul de absurdă. Ca de pildă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
avea nu mai puțin de... 57! 43 adulte și 14 "pisoi"! Ținea o evidență a lor, botezându-le cu nume care conțineau consoana "S", fiind convins că "S" le atrage pe pisici. De aici nume ca Boise, Missouri, Spendy. Un motan, Ambrosy a trăit 16 ani, supraviețuindu-i stăpânului 8 ani, iar Boise e "personaj" în "Insule în derivă". Era atent cu "conflictele" dintre pisici, intervenind, uneori chiar și radical, cu arma, când unii "pensionari" ai "turnului" depășeau normele de conviețuire
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1571_a_2869]
-
Hemin-gway a luat decizia de a "supraveghea și ataca submarinele germane ce patrulau prin zonă". Planul calificat drept "strict secret" de atașatul naval american de la Havana, colonelul Hayne E.Boden, a fost botezat de Hemingway "Friendless", în onoarea unuia din motanii săi. Drept "camuflaj" a obținut aprobarea pentru efectuarea de cercetări științifice pentru Muzeul de Istorie Naturală. Nava de "cercetări marine" avea să fie dotată de proprietar cu 5 mitraliere Thompson, grenade de mană, explozivi, pistoale, emițător radio, binocluri, hărți nautice
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1571_a_2869]
-
resturile unui uriaș mamut, un schelet uriaș, îngălbenit de ani, osos. Puține semne de viață sunt pe aceste câmpuri periferice. Nici măcar șobolani nu se mai văd; după ce au mâncat tot ce se putea, au părăsit locurile. Nici câini vagabonzi, nici motani, noaptea, nici bufnițe. A crescut vreo doi ani la rând o tufă de bostani galbeni, dar au dispărut și ei. Odată, nu se știe din ce pricini, pe câmpia aceea s-a întins un foc mare, poate din uscăciunea secetei
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
-l mai cu seamă de frig, ținându-l, în lunile calde, într-o marchiză (era o casă frumoasă, gospodărească) și, din octombrie până la sfârșitul lui martie, în camera de oaspeți, aproape de fereastră, dar și de sobă. Domnișoara avea și un motan pe care îl iubea, împărțindu-și sentimentele, în măsură egală, între eucalipt și motanul care creștea văzând cu ochii. Era un motan uriaș. La domnișoara noastră veneau cam în fiecare după amiază Marița și Didița Popovici (și ele nemăritate) și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
era o casă frumoasă, gospodărească) și, din octombrie până la sfârșitul lui martie, în camera de oaspeți, aproape de fereastră, dar și de sobă. Domnișoara avea și un motan pe care îl iubea, împărțindu-și sentimentele, în măsură egală, între eucalipt și motanul care creștea văzând cu ochii. Era un motan uriaș. La domnișoara noastră veneau cam în fiecare după amiază Marița și Didița Popovici (și ele nemăritate) și Madam Stavrat, văduva răposatului negustor. Nu avea nici una copii cum doamne iartă-mă să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
până la sfârșitul lui martie, în camera de oaspeți, aproape de fereastră, dar și de sobă. Domnișoara avea și un motan pe care îl iubea, împărțindu-și sentimentele, în măsură egală, între eucalipt și motanul care creștea văzând cu ochii. Era un motan uriaș. La domnișoara noastră veneau cam în fiecare după amiază Marița și Didița Popovici (și ele nemăritate) și Madam Stavrat, văduva răposatului negustor. Nu avea nici una copii cum doamne iartă-mă să fi avut copii surorile Popovici, că erau fete
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
nemăritate) și Madam Stavrat, văduva răposatului negustor. Nu avea nici una copii cum doamne iartă-mă să fi avut copii surorile Popovici, că erau fete mari? Iar doamna Stavrat era o femeie serioasă dar iubeau la nebunie și eucaliptul și pe motanul Ivan care le răsplătea acest sentiment printr-o dezvoltare fizică extraordinară. Unii zic acum, după mulți ani (ceea ce este de necrezut), că motanul era pe jumătate leu. Să zicem semi-leu, cum au fost atâtea personaje mitologice, și tot era ceva
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
fete mari? Iar doamna Stavrat era o femeie serioasă dar iubeau la nebunie și eucaliptul și pe motanul Ivan care le răsplătea acest sentiment printr-o dezvoltare fizică extraordinară. Unii zic acum, după mulți ani (ceea ce este de necrezut), că motanul era pe jumătate leu. Să zicem semi-leu, cum au fost atâtea personaje mitologice, și tot era ceva... O doamnă foarte bătrână, care poate fi întâlnită în fiecare seară, pe un scăunel în fața localului recent înființat, cu firma "BAR. LA MOTANUL
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
motanul era pe jumătate leu. Să zicem semi-leu, cum au fost atâtea personaje mitologice, și tot era ceva... O doamnă foarte bătrână, care poate fi întâlnită în fiecare seară, pe un scăunel în fața localului recent înființat, cu firma "BAR. LA MOTANUL LEGENDAR", își aduce aminte foarte bine de Ivan și jură că, dacă nu era un semi-leu, era totuși ceva mai complicat decât o pisică: "o fi fost doar panteră sau tigru". Oricum, neavând alte informații, rețineam esențialul, și anume grandoarea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
nu era un semi-leu, era totuși ceva mai complicat decât o pisică: "o fi fost doar panteră sau tigru". Oricum, neavând alte informații, rețineam esențialul, și anume grandoarea animalului. * Să nu uităm totuși că numele străzii evocă eucaliptul, și nu motanul. Să nu pierdem firul poveștii. Acesta, eucaliptul, este personajul titular. Altfel s-ar fi chemat Strada Ivan. Dar prin partea locului nu se întâlnise până atunci nici un eucalipt (motani au mai fost, chiar dacă nu atât de uriași). Arborele de eucalipt
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
Să nu uităm totuși că numele străzii evocă eucaliptul, și nu motanul. Să nu pierdem firul poveștii. Acesta, eucaliptul, este personajul titular. Altfel s-ar fi chemat Strada Ivan. Dar prin partea locului nu se întâlnise până atunci nici un eucalipt (motani au mai fost, chiar dacă nu atât de uriași). Arborele de eucalipt putem spune că era extraordinar. Era atât de frumos încât vecinii trăgeau cu ochii la el cu mare respect și nu s-ar fi mirat dacă l-ar fi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
familiei. Ca și Ivan, eucaliptul făcea parte din familie. "Fetele" îl respectau, îl iubeau; nici să se poarte urât în fața lui, nici să se dezbrace nu ar fi îndrăznit domnișoarele, că era copilul lor. Îl iubeau, este drept, și pe motanul Ivan, și seara, mai glumeau: "deschide ușa că vine Vaniușa". Totuși poate că acest eucalipt nu ar fi devenit atât de important încât să fie nume de stradă dacă nu s-ar fi întâmplat o dramă care a cutremurat întregul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
Dar nu se atinge nimeni de ele. Lângă portiță, pe care o deschide, numai noaptea, câte o fată care se furișează pentru nevoi tainice (câte o sarcină nenorocită, câte o vrajă de legat sau dezlegat dragostea), doarme tot timpul un motan negru. S-a petrecut odată o întâmplare cu acest motan, i s-a întâmplat lui Dumitru... Dumitru care bate crâșmele toate nopțile de când l-au dat afară de la Poștă că, fiind factor, a băut niște pensii. S-a îmbătat Dumitru
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
care o deschide, numai noaptea, câte o fată care se furișează pentru nevoi tainice (câte o sarcină nenorocită, câte o vrajă de legat sau dezlegat dragostea), doarme tot timpul un motan negru. S-a petrecut odată o întâmplare cu acest motan, i s-a întâmplat lui Dumitru... Dumitru care bate crâșmele toate nopțile de când l-au dat afară de la Poștă că, fiind factor, a băut niște pensii. S-a îmbătat Dumitru de nu mai știa cât de interzisă este Strada Magiei
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
interzisă este Strada Magiei, s-a așezat pe banca de lângă portiță și, amețit cum era, a adormit. Deodată, cam când începea să-i treacă beția, cineva l-a bătut pe umăr și i-a spus "dă-mi o țigară". Era motanul care se făcuse un domn elegant, îmbrăcat, spune Dumitru, "ca un ambasador, cu palton negru și fular de mătase albă". Tot povestind prin localuri de noapte întâmplarea aceasta de necrezut, lui Dumitru toată lumea îi spune de atunci "ambasadorul", că a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
vrăji, cu descântece, cum știe babornița care și-a ucis trei bărbați "personali", unul . după altul... Și, când să ridic arma... vrajă, domnule, vrajă: a început să se strângă osul pe mine, și mușchiul, am intrat în mine... prefăcut în motan. Când să țip, am slobozit un mieunat jalnic. Am sărit afară, lăsând și baba vie, și safirul, care nici nu era al meu"... Nu știu ce neîncredere a citit în ochii mei, de a simțit nevoia să repete totul, cu un ton
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
sărit afară, lăsând și baba vie, și safirul, care nici nu era al meu"... Nu știu ce neîncredere a citit în ochii mei, de a simțit nevoia să repete totul, cu un ton patetic, să mă convingă... "Am rămas în stare de motan maidanez trei nopți și patru zile, până când m-a învățat un alt motan (dar acela era un motan natural) să mă pun pe băut votcă pentru a sparge blestemul"... Deși îl ascultam atent, omul m-a cuprins, respectuos, de umeri
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
meu"... Nu știu ce neîncredere a citit în ochii mei, de a simțit nevoia să repete totul, cu un ton patetic, să mă convingă... "Am rămas în stare de motan maidanez trei nopți și patru zile, până când m-a învățat un alt motan (dar acela era un motan natural) să mă pun pe băut votcă pentru a sparge blestemul"... Deși îl ascultam atent, omul m-a cuprins, respectuos, de umeri: "Dacă nu am doza necesară, iar îmi scade "volumul", iar devin o jivină
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
în ochii mei, de a simțit nevoia să repete totul, cu un ton patetic, să mă convingă... "Am rămas în stare de motan maidanez trei nopți și patru zile, până când m-a învățat un alt motan (dar acela era un motan natural) să mă pun pe băut votcă pentru a sparge blestemul"... Deși îl ascultam atent, omul m-a cuprins, respectuos, de umeri: "Dacă nu am doza necesară, iar îmi scade "volumul", iar devin o jivină blestemată, un motan... Dacă ați
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
era un motan natural) să mă pun pe băut votcă pentru a sparge blestemul"... Deși îl ascultam atent, omul m-a cuprins, respectuos, de umeri: "Dacă nu am doza necesară, iar îmi scade "volumul", iar devin o jivină blestemată, un motan... Dacă ați ști... lucruri extraordinare, mari secrete de stat... dar știți... secrete de stat major, am aflat când, în stare de motan, mă strecor pe sub masă la Protocol, barul nostru central... Uite, iar mă încearcă senzația de comprimare osoasă, parcă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
respectuos, de umeri: "Dacă nu am doza necesară, iar îmi scade "volumul", iar devin o jivină blestemată, un motan... Dacă ați ști... lucruri extraordinare, mari secrete de stat... dar știți... secrete de stat major, am aflat când, în stare de motan, mă strecor pe sub masă la Protocol, barul nostru central... Uite, iar mă încearcă senzația de comprimare osoasă, parcă nu mai sunt om, devin iarăși o jivină blestemată... Domnule, cu toată rușinea, ca intelectual distins, mă înțelegeți, am urgentă nevoie de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
leu". Am traversat cu dânsul orașul cât era încă noapte... Mă durea capul și aș fi avut nevoie de un antinevralgic, dar asistenta de la unica farmacie lipsea ("se ține cu un doctor, noaptea pleacă amândoi la Ploiești", mi-a raportat motanul salvat), așa că am apelat la serviciul de gardă al spitalului. Acolo însă era un chef mare, mare de tot, se auzeau chiote și romanțe, și nimeni nu era dispus să se uite la un vizitator întârziat. Îmi era somn, singurul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
ocupată de un bătrân gras, scărpinându-se insistent pe sub paltonul care îi ținea de plapomă. Am mai încercat câte o soluție, dar nu am avut noroc. * Se făcu dimineață, mi-am primit mașina, care pornea în sfârșit, și, condus de motanul umanizat, dându-i destul pentru a rămâne încă o zi în stare antropologică, am ambalat. Dar a trebuit să iau doi lăutari, chiori de nesomn, care mergeau la Ploiești. Așa am aflat și altele: "cine cu cine, că baba e
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
om până acum, la ora zece. Sâmbăta, lumea este mai mult în casă și copiii încă dorm. Se vedea pe zăpadă doar caligrafia unor labe de păsări, abia schițate. Nimeni și liniște, aproape nefirească această liniște. A trecut și un motan mare, negru, nu știu cu ce treabă. S-a uitat la mine cu ochii lui verzi, mă întreba "ce caut acolo" sau îmi cerea ceva. Nu mă înțeleg cu aceste adorabile feline domestice, îmi scapă ce anume îmi spun. Strada
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]