7,832 matches
-
(în ) este un film american de comedie din 1987, regizat de Woody Allen după propriul scenariu. Filmul rememorează viața unei familii americane în timpul Epocii de Aur a Radioului, utilizând atât muzica, cât și amintirile pentru a relata povestea. Naratorul (Woody Allen) povestește cum i-a influențat radioul copilăria, în zilele de dinainte de apariția televiziunii. Allen însuși relatează povești din tinerețea sa, deși el nu este văzut de public. Tânărul Allen este reprezentat pe ecran de către Seth Green în rolul
Zilele radioului () [Corola-website/Science/325610_a_326939]
-
rolul lui "Joe". În orașul New York City al tinereții sale de la sfârșitul anilor 1930 pe un acoperiș cu vedere către Times Square în noaptea de Anul Nou a anului 1944, această poveste a vârstei de aur a radioului amestecă experiențele naratorului cu amintirile sale și cu anecdote, inserând amintirile sale despre legendele urbane referitoare la vedetele de la radio și schimbând în permanență subiectele și secvențele. Chiar dacă familia evreo-americană a naratorului trăiește modest în Queens, în cartierul Rockaway Beach al New York-ului
Zilele radioului () [Corola-website/Science/325610_a_326939]
-
1944, această poveste a vârstei de aur a radioului amestecă experiențele naratorului cu amintirile sale și cu anecdote, inserând amintirile sale despre legendele urbane referitoare la vedetele de la radio și schimbând în permanență subiectele și secvențele. Chiar dacă familia evreo-americană a naratorului trăiește modest în Queens, în cartierul Rockaway Beach al New York-ului, fiecare membru găsește în emisiunile de radio, la un moment dat în timpul filmului, o evadare din realitate prin intermediul bârfelor legate de celebrități, legende sportive ale zilei, spectacole, jocuri și
Zilele radioului () [Corola-website/Science/325610_a_326939]
-
fiecare membru găsește în emisiunile de radio, la un moment dat în timpul filmului, o evadare din realitate prin intermediul bârfelor legate de celebrități, legende sportive ale zilei, spectacole, jocuri și cântece, majoritatea poveștilor având loc în strălucirea și farmecul Manhattan-ului. Pentru narator, serialele de aventuri de la radio (unul dintre ele inspirat de "Umbra") îl inspiră, el visând să-și cumpere un inel secret, ca și o atractivă profesoară suplinitoare, starurile de cinema (care pot să fie sau nu la fel de cinstite așa cum apar
Zilele radioului () [Corola-website/Science/325610_a_326939]
-
starurile de cinema (care pot să fie sau nu la fel de cinstite așa cum apar) și Al Doilea Război Mondial. Între timp, sunt relatate mai multe povești paralele: despre o vedetă aspirantă a radioului pe nume Sally White (Mia Farrow), despre mătușa naratorului Bea (Dianne Wiest) și căutarea (în cea mai mare parte inutilă) de către ea a dragostei. Pe la mijlocul filmului se prezintă la radio povestea tragică a unei fetițe pe nume Polly Phelps, care a căzut într-o fântână din apropiere de Stroudsburg
Zilele radioului () [Corola-website/Science/325610_a_326939]
-
Lumii (prin observarea lumilor mici ce o compun), sunt de fapt o succesiune de revelații. Catalogul ar fi un traseu inițiatic cu triplă bătaie: o inițiere a unui eu fictiv ce evoluează din copilărie spre adolescență, o inițiere a unui narator textual ce ia act de conștiința de sine ca instanță narativă superioară și o inițiere poetică de formare a romanului din propria materie. Încă din prima pagină are loc revelația conștientizării sinelui. Apoi urmează și altele cum ar fi cea
Matei Iliescu (roman) () [Corola-website/Science/302347_a_303676]
-
timpul în care ele se desfășoară este cu totul altul decât al nostru și gesturile care se petrec acolo, nediferind mult de ale noastre zilnice, împrumută de la acest timp specific, care este al eternității cu totul alte semnificații.(s.a.) Ceea ce naratorul descoperă este că în spatele substanței generată și generatoare de text se află metafizica tare a Ideilor, unde se găsesc sensurile fundamentale (idee obsesivă la Radu Petrescu). Însuși textul pe care l-a creat (Didactica nova) se integrează acestei lumi a
Matei Iliescu (roman) () [Corola-website/Science/302347_a_303676]
-
operei ce trăiește după bătăile ritmului propriu, intrinsec. „Toate încercările de a continua Didactica nova pentru a pune în ea lucruri uitate când am scris-o în 1952, au fost imposibile, ca și când cartea le-ar fi respins". Cititorul participă împreună cu naratorul la descoperirea acestor noi spații textuale, lăsându-se conduși de necesitățile de compoziție. A doua proză este altceva. Sinuciderea din Grădina Botanică este construită pe principiul mișcării, si nu al reprezentării imagistice statice. Ritmul compozițional se alcătuiește din salturi, vizibile
Matei Iliescu (roman) () [Corola-website/Science/302347_a_303676]
-
cu altfel de călători, nu reali, ci alegorici, niște măști fantastice, de carnaval, autoportrete secrete, zâmbetul jenat al sincerității mele cu mine" 8. În partea a doua, asistăm la o rupere de ritm, unde vocea nu mai este a personajului narator, ci a personajului-editor, care destructurează poetica întregului text. Se iese din text si se intra în rama lui. Ritm nu mai există, timpul e mort, se anunță sinuciderea din Grădina Botanică, a naratorului. Cititorului i se dă impresia unei lumi
Matei Iliescu (roman) () [Corola-website/Science/302347_a_303676]
-
unde vocea nu mai este a personajului narator, ci a personajului-editor, care destructurează poetica întregului text. Se iese din text si se intra în rama lui. Ritm nu mai există, timpul e mort, se anunță sinuciderea din Grădina Botanică, a naratorului. Cititorului i se dă impresia unei lumi create artificial, a unei existențe pur textuale. Vocea editorului se revoltă împotriva receptării în cheie realistă: „protestez împotriva oricărei încercări de a lua în serios afirmațiile autorului"9. Ultima parte, Alte scrieri, alcătuită
Matei Iliescu (roman) () [Corola-website/Science/302347_a_303676]
-
sa, referiri la lucrări ...universale. Nu întâmplator se află Jurnalul prezent în volumul de Proze. Ca operă literară jurnalul capătă valori multiple. Este un alt fel de a face literatură. Aici nu mai există o unitate de ansamblu, iar relația narator, autor, personaj stă sub semnul echivalenței. Eul empiric se metamorfozează într-un eu livresc, estet, iar o dată cu el și realitatea empirică se transformă într-una de hârtie, ea fiind supusă viziunii livresc-subiective a autorului. Cea mai lirică formă de epic
Matei Iliescu (roman) () [Corola-website/Science/302347_a_303676]
-
metafizică decât fizica. Ceilalți sunt asemeni lui Stanică Rațiu (Leon Marcu), sau moș Costache (Octav Dinescu) orbi la transcendent, robiți banului. Așadar, există două categorii de personaje: cele pământene și cele, mai curând, celeste. Interesant este jocul de perspective, unde naratorul propune viziuni și reprezentări existențiale în funcție de personajul asupra căruia se insistă. Este problematizată tema vieții, a morții, a timpului, dar nu numai pe un plan, ci pe mai multe deodată: în planul real, dar și în cel textual. Radu Petrescu
Matei Iliescu (roman) () [Corola-website/Science/302347_a_303676]
-
Ghidului (Peter Jones în primele două seriale radiofonice și în primele versiuni de televiziune, urmat de William Franklyn în a treia, a patra și a cincea serie la radio, și de Stephen Fry în versiunea cinematografică), a fost și vocea naratorului. Prima serie radiofonică de șase episoade (denumite „Fits” după titlurile secțiunilor din poezia lui Lewis Carroll „The Hunting of the Snark”) a fost difuzată în 1978 la BBC Radio 4. În ciuda lansării discrete a serialului (primul episod a fost difuzat
Ghidul autostopistului galactic () [Corola-website/Science/320933_a_322262]
-
trecerea timpului. Mulți ani mai târziu, ei au restabilit legătura și au devenit prieteni. Borges i-a dedicat Estelei Canto povestirea "El Aleph". Se presupune că ea ar fi fost sursa de inspirație pentru personajul Beatriz Viterbo, iubirea neîmpărtășită a naratorului. Borges i-a oferit în dar manuscrisul original în semn de recunoștință a ajutorului oferit la dactilografierea scrierii. Canto a vândut acest manuscris la casa de licitații Sotheby's pentru treizeci de mii de dolari, iar scrierea olografă a fost
Estela Canto () [Corola-website/Science/336492_a_337821]
-
Povestirea a fost publicată în revista Strand Magazine din mai 1893, cu ilustrații de Sidney Paget, apoi în volumul ""Memoriile lui Sherlock Holmes"" (în ) editat în 1894 de George Newnes Ltd din Anglia. Spre deosebire de majoritatea povestirilor cu Sherlock Holmes, principalul narator nu este Doctorul Watson, ci însuși Sherlock Holmes. Cu introducerea realizată de Watson, povestirea este de fapt un exemplu clasic de "povestire în povestire". Este unul dintre primele cazuri investigate de Holmes și îi formează capacitatea de rezolvare a problemelor
Ritualul Musgrave () [Corola-website/Science/323391_a_324720]
-
Fantasy pentru "Cel mai bun roman" în 2002 pentru "The Other Wind". Pe 26 decembrie 1996, BBC a lansat o dramatizare radiofonică de două ore a cărții "Un vrăjitor din Terramare". Adaptarea i-a avut pe Judi Dench în rolul naratorului și pe Michael Maloney în rolul lui Ged, folosind o gamă largă de actori cu accente regionale și sociale diferite, pentru a ilustra originea personajelor din Terramare (de exemplu, Estarriol și alte personaje din Capătul Estic au fost interpretați de
Terramare () [Corola-website/Science/321633_a_322962]
-
căsătorit în 1888, iar Lordul Saltire avea vârsta de 10 ani. Acest lucru s-ar potrivi mai bine anului 1901. Este de reținut, totuși, că, în "Aventura soldatului alb ca varul" (care are loc în ianuarie 1903) Holmes, care este naratorul, spune că investigarea misterului a fost întârziată deoarece la acel moment el a "încheiat cazul pe care prietenul meu Watson l-a descris ca fiind cel al Școlii de la Abație, în care ducele de Greyminster a fost implicat într-o
Școala de stareți () [Corola-website/Science/324380_a_325709]
-
de „corvoada” unui statut activ, creator: „Nu e capabilă să creeze frumusețea, dar o întrupează”[8]</a>.<i></i> Ajungem astfel la concluzia că frumusețea și hipersexualizarea servesc drept mijloc de reîntărire a pasivității feminine. Bărbatul este creatorul, agentul activ, naratorul și purtătorul privirii și al dorinței, iar femeia este muză, bibeloul, suportul și receptorul privirii masculine (male gaze, vezi Lăură Mulvey). Sub modelul anihilării simbolice, femeia accepta limitarea prin mult-cântatul ei spirit de sacrificiu, oferindu-i-se în schimb iluzia
Patriarhatul, mașina de vise. Metamorfoză și hipersexualizare () [Corola-website/Science/295778_a_297107]
-
eveniment ce a avut loc în orașul ei natal în 1936, pe când ea avea 10 ani. Romanul este cunoscut pentru tonul cald și pentru umor, deși tratează o problematică gravă, cu subiecte cum ar fi violul și inegalitatea rasială. Tatăl naratorului, Atticus Finch, servește drept model de ținută morală pentru mulți cititori și ca model de integritate pentru juriști. Un critic explică impactul romanului, scriind: „În secolul al douăzecelea, "To Kill a Mockingbird" este poate cea mai citită carte despre rasă
Să ucizi o pasăre cântătoare () [Corola-website/Science/322816_a_324145]
-
structura bibliei și a demonstrat că ea, în esență, reprezintă o compilație a diferselor surse efectuată de către autori de origine diversă. De exemplu, expresia „peste Iordan”, care se referă la ținutul transiordanian (aflat la est de la râul Iordan), înseamnă că naratorul este o persoană aflată la vest de Iordan, pe când Moise, conform Pentateuhului, niciodată nu a trecut Iordanul. Concluzia lui Spinoza este că Pentateuhul nu a fost „revelat” dintr-o dată. Analizând comentariile obscure ale teologului Avraham ibn Ezra, Spinoza propune o
Ipoteza documentară () [Corola-website/Science/322636_a_323965]
-
precum și doi militari. Evenimentele se precipită, fiecare începe să se preocupe doar de propria evadare din acel coșmar, în timp ce șefii armatei decid să distrugă tot ce e pe insulă cu ajutorul unor bombe cu napalm. Aparent singurul supraviețuitor al acestui eveniment, naratorul își încredințează jurnalul apelor oceanului și rămâne să moară de foame și de sete pe insula pietrificată, întrebându-se dacă nu cumva copilul pe cale de a se transforma în copac a fost protejat de bombele cu napalm în adăpostul său
Krucifix () [Corola-website/Science/329133_a_330462]
-
important în comedia "Outrageous Fortune". De asemenea, în 1989, joacă un rol de succes și în serialul pentru copii "Bill & Ted's Excellent Adventure" și apoi în "Bill and Ted's Bogus Journey". Între 1991 și 1995, Carlin a fost naratorul variantei din SUA a primelor patru sezoane din serialului animat Locomotiva Thomas și prietenii săi. Tot în 1991, actorul este distribuit și în filmul de succes "Prințul mareelor" ("The Prince of Tides"), în care rolurile principale sunt jucate de Nick
George Carlin () [Corola-website/Science/313249_a_314578]
-
este o povestire fantastică romantică de Prosper Mérimée apărută în 1837 în revistă "Revue des deux Mondes". Povestirea se desfășoară în Ille-sur-Têt, unde gazdă naratorului, domnul de Peyrehorade, dezgroapă o statuie de bronz a lui Venus. Naratorul, un anticar, călătorește spre reședința domnului de Peyrehorade, un alt anticar, care trebuie să-i arate ruinele din zonă. De la ghidul sau află că domnul de Peyrehorade descoperise
Venus din Ille () [Corola-website/Science/329465_a_330794]
-
este o povestire fantastică romantică de Prosper Mérimée apărută în 1837 în revistă "Revue des deux Mondes". Povestirea se desfășoară în Ille-sur-Têt, unde gazdă naratorului, domnul de Peyrehorade, dezgroapă o statuie de bronz a lui Venus. Naratorul, un anticar, călătorește spre reședința domnului de Peyrehorade, un alt anticar, care trebuie să-i arate ruinele din zonă. De la ghidul sau află că domnul de Peyrehorade descoperise o statuie veche a lui Venus care devenise faimoasa în Ille. Ghidul
Venus din Ille () [Corola-website/Science/329465_a_330794]
-
rădăcinile, Jean Coll lovi din întâmplare statuia cu târnăcopul. Cand încercară să redreseze statuia după ce o scoseseră din pământ, aceasta căzu peste Jean, zdrobindu-i piciorul. Frumusețea statuii și circumstanțele misterioase ale descoperirii o făcură un subiect interesant în Ille. Naratorul îl întâlnește pe domnul de Peyrehorade și face cunoștință cu fiul acestuia, Alphonse, care-i face o impresie neplăcută. La cină, naratorul este invitat la nunta lui Alphonse cu domnișoara de Puygarrig, desi nici tatăl, nici fiul nu par foarte
Venus din Ille () [Corola-website/Science/329465_a_330794]