1,534 matches
-
luni s-au scurs astfel, apoi domnul Toma a dat primul semn că s-a scrântit. Un semn mare. Era defilarea de 23 August, la tribună se aflau tovarășii Gârmoci și Fanache, înconjurați de toate mărimile orășelului, prin fața lor se perindau detașamentele de pionieri, oameni ai muncii, soldați, alaiuri disciplinate care fluturau steaguri, flori, scandau lozinci și intonau cântece revoluționare cu un entuziasm bine controlat. Ei bine, tot aranjamentul ăsta grozav, de care tovarășii Gârmoci și Fanache erau mândri nevoie mare
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
mutra lui imperturbabilă, toate absolut ridicole, nelalocul lor... Simt nevoia să mă iau de el, caut pricină de ceartă. Îl urmăresc cum stă așezat pe un nor, cu cărticica pecetluită alături, și diverse persoane, unele sosite de la mari depărtări, se perindă prin fața lui, mânate de același gând: să atingă, să deschidă, să citească această cărticică fermecată. Când le vine rândul, fiecare se apropie și își încearcă puterile cu cartea îngerului. Toți se străduiesc din răsputeri, dar cât de puțini dintre ei
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
portul, bacul, punctul de trecere a frontierei: era mișcare, era freamăt, ieșeau biștari, dintr-una, din alta, nu conta, erau și fetițe bune la produs, nu stăteai pe sec, explicația?, pe-acolo se rânduiau nonstop tirurile cu mărfuri care se perindau încoace, încolo, prin Balcani, Grecia, Turcia, Orient, era meserie, ce mai, te loveai de lovele, aveai cu ce să-ți potolești burta... Traiul ăsta dulce a ținut vreo două-trei săptămâni sau o lună, cei trei nu știau prea bine, ei
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
se întâmpla așa ceva. * Astăzi am vizitat la Câmpulung un muzeu intitulat, prea modest, "colecție", în care, un vrednic țăran, dl. Grămadă, a adunat toate minunile pe care le-au cusut sau le-au tăiat în lemn generațiile care s-au perindat pe aici. Am găsit acolo mai mult decât o colecție sau un muzeu, am găsit un suflet pentru care trecutul este viu, Ștefan cel Mare și Dragoș Vodă sunt pe aproape de parcă vin la masă la el de sărbători și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
purta un neglige albastru. Marriott răsuflă ușurat, dar primele ei cuvinte îl alarmară. - Întinde-te lângă mine o clipă - spuse ea. Marriott își scoase pantofii ca un automat și se întinse pe partea cealaltă a patului. Prin minte i se perindau frânturi de gânduri din care se închegă întrebarea: De ce mă aflu aici - în această lume viitoare? Întrebarea era atât de tăioasă încât se înfipse în coridorul ascuns al memoriei. Ceva îl făcea nefericit. O cerceta pe Judith cu coada ochiului
[Corola-publishinghouse/Memoirs/85115_a_85902]
-
impresionantă aflată la câțiva kilometri, dominată de magnificele morminte ale lui Darius și ale celorlalți regi persani. Băștinașii au poreclit acest loc „Orașul Morților“. Toată partea a doua era inspirată de această vale a morții. Zeus-Krogon și celelalte personaje se perindau fantomatic prin acest loc al amintirilor, unde chiar regii morți apăreau ca Într-un vis. Darius și Xerxes se Întâlneau, cel din urmă copleșit de Înfrângerea persanilor. Darius-tatăl Încearcă să-și consoleze fiul rostind Abaya, Abaya!, care În avestă echivalează
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2093_a_3418]
-
Gorj, veniți cu profesoara lor să-l firitisească pe poet și să-i dăruiască niște obiecte de artă populară din locurile al căror fiu era. Se apropia aniversarea de care am amintit și astfel de delegații se vor mai fi perindat pe la el în acele zile. Noi ne-am ridicat să plecăm, dar poetul ne-a făcut semn să rămânem, amintindu-ne că încă nu ne dăduse articolul pentru care veniserăm. După ce a ieșit delegația școlară, Arghezi a luat două file
Amintiri și portrete literare - ed. a 3-a by Gabriel Dimisianu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1345_a_2700]
-
Sfântul Francisc a făcut asta, deci trebuie s-o fac și eu”. După ce stăruia un timp în aceste cugetări, îi reveneau în minte gândurile lumești pomenite mai sus; zăbovea și asupra lor timp îndelungat. Aceste gânduri atât de diferite se perindară prin mintea lui pentru multă vreme. Rămânea îndelung asupra acelora care-i veneau mai întâi, fie că era vorba de faptele lumești de vitejie pe care dorea să le împlinească, fie de cele care se trezeau în închipuirea sa ca să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2024_a_3349]
-
briza răcoroasă provenită de la purificatorul Danubiu, ne-am desfășurat cortulexpoziție pe faleză, în calea iubitorilor de natură. Cortul nostru, o veritabilă oază de liniște interioară, a devenit centrul lumii timp de câteva ore, mai multe zile la rând. S-au perindat prin el mulți: părinți și bunici însoțiți de copii sau... invers, adolescenți zgomotoși, unii îmbrăcați, alții mai mult dezbrăcați, cu tot felul de tatuaje desenate pe gât, pe brațe sau altundeva, cercei în urechi, sprâncene sau buric, adulți interesați sau
Nevăzutele cărări by FLORIN MEȘCA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91862_a_93220]
-
aproape nimic cu sahaja yoghinul ce ne conducea spre destinație din două motive imediate: engleza mea se articulează la limita unei... bălți, iar întrebările sau comentariile pe care le-aș fi vrut formulate sar fi referit la imaginile ce se perindau prin fața ochilor noștri și care ne lăsau muți de uimire. Uimirea celui care credea că le-a văzut pe toate și nimic nu-l mai poate surprinde... De ce? Simplu: și pe stânga, și pe dreapta - sărăcie, multă sărăcie, sărăcia în
Nevăzutele cărări by FLORIN MEȘCA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91862_a_93220]
-
ugol), cuvânt ce apare în cronicile bizantine modificat în „onglos”. E vorba de „colțul” alcătuit de Nistru, Marea Neagră (linia țărmului acesteia formând pe hartă un perete aproape vertical) și Dunăre (cu prelungirea brațului Chilia). Un „colț” foarte frecventat, pe aici perindându-se în timp zeci și zeci de popoare și seminții, migratoare desigur, privind lucrurile dintr-o perspectivă milenară, dar și stătătoare, pe intervale de timp doar relativ mici, unele nu tocmai puțină vreme, altele chiar secular stătătoare. Un „colț” care
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
e clar că rușii au avut mână liberă. Nu știu în ce măsură s-au și folosit de ea. Nu știu cât adevăr este în toată povestea care acreditează prezența în preajma răsturnării lui Ceaușescu a mii de turiști sovietici deghi‑ zați, ce s-au perindat în zilele alea prin România. Eu nu cred asta. Ceea ce știu cu certitudine e că, înainte ca Ceaușeștii să fie executați, a venit în redacția de la Televiziune, unde mă întorsesem deja - eram un soi de șef ales de colegii care
TranziȚia: primii 25 de ani / Alina Mungiu‑Pippidi în dialog cu Vartan Arachelian by MUNGIU‑PIPPIDI, ALINA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/862_a_1581]
-
Subiectele, pe cât de inedite pe atât de captivante, se derulează în povestiri pline de nerv și de culoare, susținute de un limbaj cu sevă arhaică. O vastă galerie de doamne și domnițe, urmărite de la primii voievozi până la Unirea Principatelor, se perindă pe fundalul unei istorii zbuciumate. Memorabile rămân, de pildă, figura Chiajnei sau a Elisabetei Movilă ori sfârșitul cumplit al domniței Ruxanda, frumoasa fiică a lui Vasile Lupu. Povești de dragoste, răpiri și răscumpărări, execuții spectaculoase (ca aceea a familiei Brâncoveanu
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287164_a_288493]
-
din țară și la orișice dată din calendar, iarăși fiindcă i se plătea. Am văzut ardelence cu pielița curată și catrințe proaspete pe ele, unele tinere, altele „borese“ În toată firea, slujind prin hotelurile cu odăi multe În care se perindau zi și noapte perechi-perechi de Îndrăgostiți ocazionali pentru o desfătare de o clipă; aducându-le ștergarul, apa caldă, netezind așternutul mânjit după plecarea acestora, scoțându-le lăturile, mirosindu-le În acest timp urmele spasmu lui lor pasa ger. Nici o femeie
Caleidoscopul unei jumătăţi de veac în Bucureşti (1900-1950) şi alte pagini memorialistice by Constantin Beldie () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1330_a_2733]
-
nu a fost deloc roz. — La Radio, spune chiar redactorul, nu fac decât să continui clientela din oraș. Aceeași clienți dezbrăcați, nu la fizic, ci la moral. Bolnavi de vanitate, de răutate, suferinzi de lăcomie, cu viții și tare, se perindă în dosul și câteodată se strecoară chiar în fața microfonului. Am o vastă clinică de psihiatrie, devin psihiatru, deliruri de conferențiar și literat, manii de persecuție radiofonică, de invidii, de pizmă și ură, fobii radiofonice, paralizii ale bunului simț, epilepsii de
Academia bârlădeană și Vasile Voiculescu by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Memoirs/783_a_1506]
-
feminin. Deși trăsăturile îi erau parcă modelate cu iscusință de o daltă de artist, expresia feței o trăda că era tristă, iar ochii îi deveneau din ce în ce mai largi, semănând mai mult cu o amenințare. Privea cu interes maxim lucrurile care se perindau înaintea ochilor. Deodată simți în ea o întrebare mută; parcă cineva o întreba: ,, Ei bine, ai de gând să stai mult timp acolo, să te zgâiești afară?”. În clipa următoare, dădu zăvorul la o parte și lăsă geamul de pe culoarul
Ultima zvâcnire by Ica Grasu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91717_a_93177]
-
ce plan avea cu ea. Se lăsă în cele din urmă o tăcere interioară, simțurile încetase să mai lucreze, iar ochii i se inchiseseră de oboseală. În străfundul lor i se arătau diferite imagini clare, iar altele neclare care se perindau ca niște fantasme ale nopții. Apoi, dintr-o dată totul se limpezise. Adormise. Dimineața era mai liniștită și Carlina încerca pe cât putea să fie, cât mai naturală. Cine o putea înțelege? Se afla singură printre străini. Ce a fost până atunci
Ultima zvâcnire by Ica Grasu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91717_a_93177]
-
în acel moment mai exista Dumnezeu. Era trecut de miezul nopții, era aproape de apariția zorilor. Alin își simțea capul greu ca o ciutură plină cu apă, iar gândurile îi umblau ca o umbră efemeră a unui delir. Prin fața lui se perindau imagini chinuitoare, dar fără nicio urmă de tristețe. Simțea că este atras din ce în ce mai mult de locurile necunoscute de dincolo de hotarul țării. Era ca un copil fermecat de o jucărie preferată sau ca un fluture care încearcă să zboare spre o
Ultima zvâcnire by Ica Grasu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91717_a_93177]
-
un gust și-un miros de mâncare gătită, încât stomacul lor se răzvrătea teribil. Nu mâncaseră de multă vreme. Faptul că reușiseră ca mulți alții care trecuseră înaintea lor, îi făcea să fie mândri, iar imaginile sinistre care li se perindaseră până atunci prin față cum că ar fi putut sfârși într-o închisoare sau chiar împușcați fuseseră înlocuite cu alinarea vântului răcoros. Cerul era acoperit de stele, iar luna părea galbenă ca o fecioară care așteaptă cuminte și smerită ivirea
Ultima zvâcnire by Ica Grasu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91717_a_93177]
-
sau - aproape fără excepție - în hrubele subpământene ale Jilavei, toți acești martiri s-au mântuit prin Credință, Iubire și Speranță, cele trei virtuți fundamentale ale Bisericii. Sunt locuri blestemate, anume proiectate să distrugă personalitatea umană, locuri prin care s-au perindat sute de mii de deținuți. Și alții, dar printre ei preoții (în cazul nostru preoții franciscani) au transformat infernul într-un loc al salvării sufletești. Având ca pildă jertfa cristică, au preschimbat locurile de supliciu în Golgote pe care le-
Franciscani în zeghe : autobiografii şi alte texte by Iosif Diac () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100985_a_102277]
-
recunoștință, împărțea rația de hrană cu ei și așa foarte slabă, insuficientă. Nu rare ori se lipsea de toată rația din motive spirituale. La patul lui care era la parter - paturile fiind etajate - într-un colț al celulei, mereu se perindau deținuți pentru discuții pe motive religioase. Cel mai mult îi plăcea să rămână singur, în rugăciuni și meditații. În zece ani nu a primit ajutor de la ai săi... pachet cu hrană, scrisori etc. Nu a avut drept la o scrisoare
Franciscani în zeghe : autobiografii şi alte texte by Iosif Diac () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100985_a_102277]
-
că o vreme a trebuit să mănânce câte puțin, pentru că în anii grei de înfometare i se îngustase gâtul stomacului. Tot în acei ani grei de carceră, părintelui îi slăbise foarte mult și vederea, încât oamenii și obiectele înconjurătoare se perindau pe dinaintea ochilor săi ca niște păsări zburătoare. După mai multă vreme de la ieșirea din pușcărie, Pr. Mihai se refăcuse complet și arăta foarte bine. Și, totuși, discutând uneori cu sf. sa, Pr. Mihai spunea că era mai bine în temniță
Franciscani în zeghe : autobiografii şi alte texte by Iosif Diac () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100985_a_102277]
-
Mântuitorului. Ștefan deschide fereastra, privește în gol, răscolit încă de rugăciune și de amintirea celor ce s-au dus, ce stăruie în el de parcă ar fi fost ieri... Privește în gol și vede în el, ca orbii. Și totul se perindă pe dinaintea ochilor minții sale retrăindu-le. Vorbește încet, adunându-și gândurile: Douăzeci și cinci de ani s-au scurs din noaptea aceea de 16 octombrie... Și ce om, ce domn mare ar fi fost... Mă urmărește icoana lui... Parcă îl văd... A
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1556_a_2854]
-
Ochii în patru, fiule... Și de tine ai grijă, tăicuță, spune el grijuliu. Oțelește-ți brațul, dar mai cu osebire mintea! O minte ascuțită valorează cât o mie de săbii... Ștefan se oprește la fereastră. Respiră adânc, tulburat. I se perindau prin minte frânturi de amintire a fost un coșmar și, Doamne, câte au mai fost... Lumina unui soare obosit, la asfințit, soare de toamnă târzie, inundă paraclisul destrămând, parcă, umbrele trecutului întunecat. Un cârd de rațe sălbatice zboară spre zări
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1556_a_2854]
-
iar funcționarea sistemului constituțional a fost defectuoasă. Carol al II-lea a abuzat de dreptul de dizolvare a Parlamentului, astfel încât, viața politică s-a caracterizat printr-o mare instabilitate. În intervalul anilor 1918 și 1938, la conducerea țării s-au perindat 26 de guverne, iar în cei 20 de ani au fost 10 alegeri parlamentare, deși durata corpurilor legiuitoare era, conform Constituției, de patru ani. Pe de altă parte, nici liderii politici nu au fost preocupați de educația politică, cetățenească a
COMUNITATEA EVREILOR DIN DOROHOI by LIDIA BAROI () [Corola-publishinghouse/Memoirs/659_a_1117]