2,172 matches
-
de reparație. 3. Remușcarea Remușcarea este forma cea mai profundă a trăirii interioare a vinovăției de către persoană. În cazul remușcării, se suprapune amintirea actului negativ pe actul propriu-zis. Amintirea concentrează În ea durerea, suferința și doliul. F. Nietzsche spune că remușcarea este o „iluzie interioară”. Ea apare ca un spectru terifiant, care domină În totalitate persoana, Închizând-o În limitele propriei sale vinovății. Persoana se va identifica cu vinovăția comisă, pierzându-și semnificația umană. În această situație, sentimentul sufletesc și moral
[Corola-publishinghouse/Science/2265_a_3590]
-
o „iluzie interioară”. Ea apare ca un spectru terifiant, care domină În totalitate persoana, Închizând-o În limitele propriei sale vinovății. Persoana se va identifica cu vinovăția comisă, pierzându-și semnificația umană. În această situație, sentimentul sufletesc și moral al remușcării va duce la dezvoltarea unei depresii grave, dureroase și penibile, care invadează sufletul individului. Spre deosebire de căință, remușcarea are un caracter profund afectiv, care poate duce la o dezorganizare importantă a vieții sufletești a individului. Limitele extreme la care pot ajunge
[Corola-publishinghouse/Science/2265_a_3590]
-
limitele propriei sale vinovății. Persoana se va identifica cu vinovăția comisă, pierzându-și semnificația umană. În această situație, sentimentul sufletesc și moral al remușcării va duce la dezvoltarea unei depresii grave, dureroase și penibile, care invadează sufletul individului. Spre deosebire de căință, remușcarea are un caracter profund afectiv, care poate duce la o dezorganizare importantă a vieții sufletești a individului. Limitele extreme la care pot ajunge remușcările sunt reprezentate prin disperare. Disperarea Închide persoana, Îi răpește libertatea interioară și autonomia. Individul nu-și
[Corola-publishinghouse/Science/2265_a_3590]
-
va duce la dezvoltarea unei depresii grave, dureroase și penibile, care invadează sufletul individului. Spre deosebire de căință, remușcarea are un caracter profund afectiv, care poate duce la o dezorganizare importantă a vieții sufletești a individului. Limitele extreme la care pot ajunge remușcările sunt reprezentate prin disperare. Disperarea Închide persoana, Îi răpește libertatea interioară și autonomia. Individul nu-și mai aparține. El se va Întoarce și va rămâne fixat, În trecut. Din acest moment, totul pentru el s-a sfârșit. Disperarea va dizolva
[Corola-publishinghouse/Science/2265_a_3590]
-
gest simbolic. Pe de o parte, persoana, autoculpabilizându-se, plătește prin propria sa moarte; pe de altă parte, suicidul este gestul simbolic prin care persoana vinovată se desprinde de vinovăția sa, trecând Într-un alt registru al existenței. Regretul, căința și remușcarea, deși sunt forme speciale de Întoarcere În trecut ale persoanei, raportate la actele sale negative, au ca intenție interioară, ultimă, nevoia de reparație. Astfel, ele sunt forme prin care spiritul, Întorcându-se către sine și recunoscându-se vinovat, dorește să
[Corola-publishinghouse/Science/2265_a_3590]
-
ilustrează o anumită trăsătură de caracter imoral. Persoana imorală dă de fiecare dată impresia, din cauza frământării sale interioare, că este posedată de propriile sale pulsiuni care nu pot fi cu nimic controlate. Aceste persoane nu pot avea scrupule și nici remușcări Întrucât conștiința lor este o conștiință perversă. Pervertirea morală reunește doi factori: unul de tip constituțional psihologic și altul de ordin moral dobândit prin educația incompletă sau lipsa de educație, influența mediilor și a modelelor negative. Caracterul pervers, imoral, reprezintă
[Corola-publishinghouse/Science/2265_a_3590]
-
punct de vedere, ca niște conflicte ale conștiinței morale care au violat natura persoanei, pervertind-o prin alteralitate; ieșirea din constrângerile conștiinței morale, ca act de eliberare, catharsis, moral, cu efect reparator pentru individ, se va face prin căință și remușcare. Din cele de mai sus, se pot desprinde următoarele concluzii: dincolo de imaginea de sine, și exclusiv psihologică, există și o valoare de sine, și exclusiv morală, care o dublează pe prima și care este actualizată de către conștiința morală a persoanei
[Corola-publishinghouse/Science/2265_a_3590]
-
sindicatului ziariștilor. Anton și Constantin C. Bacalbașa sunt frații săi. B. a debutat ca dramaturg cu piesa De focu birului (1895), jucată sub titlul Mort fără lumânare. Cârciumarul Gheorghe îl ucide, cu complicitatea Joiței, soția sa, pe cămătarul chir Dumitru. Remușcările sunt puternice și Gheorghe va recunoaște crima. Atmosfera și situațiile dramatice sunt asemănătoare cu acelea din Năpasta, drama lui I. L. Caragiale. Piesa a avut o frumoasă carieră scenică. Drama De la oaste (1904), jucată mai întâi la Iași în decembrie 1903
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285520_a_286849]
-
Oarecum asemănător tematic, cel puțin în ceea ce privește temeiul modificării comportamentului și a psihologiei protagonistului, este romanul Zilele și nopțile unui student întârziat. Mihnea Băiatu, student în faza boemei impenitente, trăindu-și viața cu o frenezie lipsită de orice, fie și virtuală, remușcare, o întâlnește pe superba Arina Velovan, și ea studentă și ea la filosofie, ființă aparte, serioasă, superioară tânărului cuceritor aproape profesionalizat. Lui Mihnea i se pare că se află în fața idealului său erotic. Dar se înșală crezând că Arina agreează
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288116_a_289445]
-
gospodăriei păstorului, afundânduse în pădurea nesfârșită atrasă de mirajul feeric al acestui tărâm. Cu cât se afunda mai mult în pădure, era atrasă mai mult și mai mult. Când s-a întunecat a vrut să se întoarcă acasă, cuprinsă de remușcări, dar cale de întors numai era, s-a rătăcit și numai cunoștea drumul de înapoiere. Cum mai licărea puțină lumină, hotărî să înopteze în scorbura unui stejar gigant, căptușită cu mușchi verde moale și pufos. La început a fost speriată
Infern in paradis by Gabriel Cristian () [Corola-publishinghouse/Science/1178_a_2136]
-
mine în dormitorul meu. Mă trezii din coșmarul odios într-un lac de sudoare. Toată ziua trăind măcinat de nostalgii și un periculos și distrugător sentiment al vinovăției. Emoții și sentimente de care va fi marcată prezenta viață-frică, lașitate și remușcări. În noapte mesagerul mă luă pe sus. -Ultimul raid. Vom naviga spre Franța, unde s-a născut ca bărbat în ultima viață anterioară, și a trăit actuala ta soție. Nu termină de vorbit că am și ajuns la Marsilia-bijuteria Mediteranei
Infern in paradis by Gabriel Cristian () [Corola-publishinghouse/Science/1178_a_2136]
-
încarcerate sufletele. Macrobius, când evocă Peșterile lui Pluton 43, descrie cele patru fluvii care îl străbat, fiecare fiind o expresie a unei forme de pasiune (I, 10, 11), apoi cele patru suplicii celebre ale lui Tityos, Tantalos, Ixion, Sisyphos reprezintă remușcare, cupiditatea, indecizia și ambiția (I, 10, 12-16). Când descrie transformarea sufletului, care trece de la unitate la dualitate, de la sferă la con, redă, de fapt, modalitățile de adaptare ale lui la corp (I, 12 Plot. Enn. IV, 8). Căderea sufletului în
by Marcus Tulius Cicero [Corola-publishinghouse/Science/1099_a_2607]
-
șterge, fără a-i mai preveni pe ultimii luptători. Și apoi, noi știam bine ce puteau însemna închisoarea și torturile în țările acelea aflate în război. Mai ales pentru o femeie. Iulia și Iuri... Reluarea luptelor a șters în noi remușcările. Orașul a fost bombardat, noi am părăsit casa și am petrecut o zi lungă, fără ieșire, într-unul dintre marile hoteluri ale capitalei, părăsit de occidentali, prădat, reamenajat în cursul lunilor de acalmie și abandonat iarăși. Nădăjduiam să mai putem
[Corola-publishinghouse/Science/2348_a_3673]
-
împotriva comandantului. Când fu în stare să se ridice și să iasă pe coridor, află că între timp, în cursul unei ofensive prost începute, divizia lor fusese îngropată de artileria germană. Nu simți nici bucuria de a fi scăpat, nici remușcare. Războiul făcea ca tot ce se putea spune sau gândi despre el să fie adevărat și fals totodată, iar în fiecare minut era prea mult rău amestecat cu prea mult bine pentru a mai putea judeca. Nu puteai decât să
[Corola-publishinghouse/Science/2348_a_3673]
-
după cele povestite de funcționari. Plecă pe front, sperând să ispășească acea copilărească fericire. Însă primele lupte șterseră și amintirea rușinii și necesitatea de a se disculpa. Erau prea mulți morți, prea multe trupuri îngropate în noroiul câmpurilor, prea multe remușcări care se uzurpau unele pe altele: în ziua aceea, un rănit abandonat care întindea către el mâna plină de sânge, a doua zi, ofițerul care, ridicându-se la atac cu o secundă înaintea lui, fusese secerat de o rafală... Îi
[Corola-publishinghouse/Science/2348_a_3673]
-
I-am povestit cum am rămas asediați în restaurantul turnant, din centrul unui oraș aflat sub gloanțe și, mergând înapoi, spre trecut, săptămânile petrecute la Londra, apoi, mai departe încă, dispariția cuplului care trebuia să ne înlocuiască: Iuri și Iulia. Remușcările tale că n-ai știut să-i ocrotești... Cum era Iuri ăsta? mă întrerupse brusc Șah. — Blond, destul de bine făcut, cu un zâmbet plăcut... — Asta știu, am văzut fotografiile. L-ai auzit vorbind în engleză? — Hm... nu, de ce? Șah nu
[Corola-publishinghouse/Science/2348_a_3673]
-
exprimat în cuvinte, pălește și nu spune decât o parte din adevărul ghicit: : „Am fi putut trăi ziua aceea de iarnă!“ Nu, ceea ce tocmai înțelesesem depășea de departe posibilitatea imaginată. Cuvintele au spart clipa întrezărită în cioburi de regrete, de remușcări, de ură. M-am gândit din nou, cu o bucurie răutăcioasă, la intensificarea sentimentului de frică, pe care am să știu cum să-l dozez, atunci când îl voi vizita pe Vinner. Apoi m-am acuzat că vreau să mă disculp
[Corola-publishinghouse/Science/2348_a_3673]
-
-i certa blând pe copii. Mi-am spus atunci numele pe care-l purtam în momentul când ne cunoscuserăm. Am amintit sosirea cuplului lor, Iuri și Iulia, naivitatea lor atât de bine jucată, dispariția lor. Am vorbit despre tine, despre remușcarea că nu ai putut să-i ocrotești, despre încercările tale de a da de urma lor... Mi-am dat seama că în realitate aveam foarte puține lucruri să-i spun. Strigătul de mult pregătit („Ai trădat-o, ticălosule!“), care trebuia
[Corola-publishinghouse/Science/2348_a_3673]
-
care se simt Împliniți nu, doamne-ferește, definitiv, dar, cu siguranță, mereu Încă o dată. Iar cîinele cu coada covrig este simbolul lor patent pentru că el le trăiește spontan și impenitent, fără să simtă nici anticipat, nici post factum vreo căință sau remușcare. Ce poți contrapune acestei bucurii rebele, refractare, Îndărătnice? Ceva care să pară că Îngenunchează orice Încercare de Împotrivire. Ceva care să se impună simțurilor printr-o amplitudine suverană necontestată de nimic. Și nimic nu este mai covîrșitor În această tentativă
Mulcom Picurând by Corneliu Traian Atanasiu () [Corola-publishinghouse/Science/1259_a_2200]
-
au un ecou dureros de autoreferențial și privesc și condiția sa de artist, nemulțumirea sa, rănile sale. Se construiesc rafturi pentru a continua să se așeze în ordine dosare pentru totdeauna reduse la tăcere, scandaluri și rușini naționale, complicități și remușcări generaționale. Și iată-i atunci pe „fericiți”, mulțumiți că pot „pune etichete” și că se pot considera satisfăcuți de munca lor; ei poartă vina cea mai gravă, aceea de a se fi prefăcut că nu văd sau că insistă să
[Corola-publishinghouse/Science/2224_a_3549]
-
să ofere imaginea cea mai autentică a realității contemporane"8. Sábato a scris cu spaimă, însoțit veșnic de instinctul ce-l avertiza asupra pericolului la care se expune o dată cu publicarea paginilor scrise, de multe ori, "reușind" să le distrugă fără remușcări, prin foc, ca să nu mai rămână nimic din gândurile înspăimântătoare așternute acolo, împins de "o propensie autodestructivă", deoarece constată că "toate paginile erau imperfecte și proaste, pentru ca, atunci când scriu ficțiuni, acționează asupra mea forțe care mă obligă să tac și
[Corola-publishinghouse/Science/1473_a_2771]
-
fond viclean, în stare chiar de crimă pentru a parveni. După ce se căsătorește cu sora administratorului Müller, o seduce pe nevasta moșierului Arțăreanu, cu care plănuiește să se însoare, după ce aceasta își va ucide soțul. Dar, cuprinsă de spaimă și remușcare, femeia se sinucide. În alte schițe și nuvele S.-A. înfățișează sugestiv bălțile Dunării și peisajul arid al Bărăganului, dezastrele naturale din lumea satelor, incendiile devastatoare (La arie), seceta (Ape mari). Aceste descrieri - observă Tudor Vianu - se caracterizează prin „preciziunea
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289464_a_290793]
-
și prin subiect, și prin maniera teatrului în versuri. Protagonistul celei de-a doua piese este un ascet intransigent și un misogin feroce, care clamează împotriva desfrânatei dansatoare Chimena ca Ioan Botezătorul împotriva Herodiadei, dar îi cade victimă. Cuprins de remușcări, indignat, Apollonius blestemă lumea decăzută și, drept urmare, cetățenii Alexandriei încep subit să moară. Îngroziți, cei rămași în viață încearcă și prin implorări, și prin violență să-l determine să ridice afurisenia. Făcătorul de minuni rezistă, însă în cele din urmă
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290489_a_291818]
-
Din punctul meu de vedere există ceva patologic în predominanța acestor frici sociale la români. Este vorba de absența fricii spirituale și a celei religioase. Frica spirituală stă sub semnul înfricoșării de sine, sau a fricii de propriul cuget, de remușcarea ulterioară. "Mă mustră conștiința", așa ar suna expresia concisă a acestei onorabile frici. Ea te împiedică să gândești negativ și să săvârșești voit un anume rău Celuilalt. Frica religioasă este, printre altele, "frica de Dumnezeu". În joc e frica de
by NICU GAVRILUŢĂ [Corola-publishinghouse/Science/990_a_2498]
-
dialog, care este absolut necesar pentru ca omul credincios să devină personalitatea duhovnicească. Păcatul este, de asemenea, cel care face imposibil și un autentic dialog Între oamenii credincioși. Taina Spovedaniei, a mărturisirii păcatelor, a recunoașterii vinovăției, Însoțită de căință și de remușcările de a ne fi aflat neglijenți față de noi Înșine, ne dă posibilitatea ca, prin dezlegarea de ele și prin iertarea lor, să intrăm din nou În acest dialog binefăcător. Prin iertarea obținută, În această Sfântă Taină, de la Bunul Dumnezeu prin
Din suflet de creștin. Ediția a V-a by Edvica Popa () [Corola-publishinghouse/Science/91775_a_92291]