1,030 matches
-
Îl izbește, deși nu cu forță. Puțoiu purtător de saboți Începe să urle la el: — Klootzak! Tâmpitule! Îl țin și mai strâns. Puțoiu mucos tremură că-i iese alcoolu din sânge și de frică. După puțin timp Îl mân În vizuina unei curve grase și-l las acolo. — Bruce, eu... eu... bolborosește el. Ai grijă de tovarășu meu păpușă, Îi fac eu cu ochiul, și-a pierdut ochelarii, iar ochișorii lui nus prea buni. — O să am mare grijă de el, spune
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2026_a_3351]
-
pierdut ochelarii, iar ochișorii lui nus prea buni. — O să am mare grijă de el, spune ea cu un accent caraibian. — ... eu... eu... eu... se tânguie Bladesey. — O să am grijă În mod special de tine voinice, zice curva, conducându-l În vizuina ei. Apoi mă apuc de preacurvăraia mea de azi, lăsându-l pe puțoiu mucos să sentoarcă singur. Mă duc Înapoi la mica mea studentă. Mă las atât de mult dus de val, Încât uit complet de amicul meu Confratele Bladesey
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2026_a_3351]
-
m-aș uita În oglindă. Dar nu-i deloc Bruce Robertson și niciodată n-o să fie. Crede că sunt singurul lui prieten din poliție. Eu, care l-am răsucit ca pe-o jucărie cu cheie și l-am trimis În vizuina cioroilor. Gândește-te mai bine, amicul meu ignorant. — Nuți fă griji Dougie, Îi spun eu, o să rezolvăm noi aiureala asta. Când mă Întorc, dau iarăși de Toal la telefon. Trăncănește din nou despre faptul că n-am progresat cu cazul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2026_a_3351]
-
sentimentele. Vechea prietenă a frăgarului era priveghetoarea, însoțitoarea lui de-o viață, pe care a consolat-o în momente de neliniște și i-a împărtășit fericirea în clipele de bucurie. Acum, frăgarul rămâne singur, căci animalele își conduc trupul către vizuinile lor, pregătite fiind pentru un somn lung, insectele străpung pământul. Stejarul rămâne în umbră, căci în amurgul toamnei păsările vor brăzda pentru ultima oară cerul cristalin și în curând pretutindeni va domni liniștea. Așadar frăgarul își dezvăluie identitatea: un falnic
Manual de compunere pentru clasele II - VIII by Luminiţa Săndulache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1636_a_2907]
-
îl făcea pe tatăl meu mort „jigodie“ și „nătărău“. Apoi a dispărut, după ce trecuse de colțul magazinului lui Camille, Pălării, ornamente și noutăți, a cărui cortină de lemn sfâșiată atârna precum clapele sparte ale unui pian gigantic. Casa tatei era vizuina unui porc mistreț. Am încercat degeaba să regăsesc ceva din trecut, amintiri și imagini de altădată. Dar nimic nu mai mișca. Murdăria și praful îmbrăcaseră lucrurile într-un veșmânt de încremenire. Totul arăta ca marele sicriu al unui mort improbabil
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
ca și de o colecție heteroclită de jucării, animale împăiate, păpuși, bijuterii fanteziste, reviste ilustrate și pungi de mâncare goale. Se găsea și un picap cu baterii. Era prada ei strâsă în cursul expedițiilor în colonia devastată. Își adusese în vizuină toate acestea pentru a mobila după gustul ei ascunzătoarea. Pentru Ripley era mai mult un cuib decât o cameră. Copilul reușise să supraviețuiască și să se adapteze la distrugerile mediului, spre deosebire de adulți. În timp ce femeia încerca să înțeleagă pe deplin ceea ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
normali - a lui Moș Iacob, a lui Severin... - De asta a Întârziat ridicarea școlii, zice mama. A fost nevoie să-i Învețe taică-tău să-și facă mai Întâi case - abia apoi școală. De urechi i-a scos de prin vizuini - ca pe iepuri... - Nu cumva Își făcuseră prepeleacuri atât de Înalte, de frumoase, de... nemaivăzute - ca să compenseze sub-nivelul? Încerc eu, dar mă opresc, mama se uită pieziș la mine. Acum râde: - Poate, de ce nu? Și, pe măsură ce i-am tras spre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
dusesem la gură primele înghițituri, privind fascinată cum îmbucau oaspeții noștri, se vedea bine că nu mai mâncaseră demult nimic, când ușa din nuiele căptușită cu blană de ren s-a deschis cu violență lăsând să intre în mica noastră vizuină suflul iernii siberiene. Minodora s-a lipit și mai strâns de mine. Trei militari cu puștile îndreptate spre oaspeții noștri au umplut, fără să știu cum și când, mica încăpere, însoțindu-și atitudinea războinică cu țipete și înjurături. Libertatea fugarilor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
vă puneți hainele alea la locul lor, aveți șifoniere. Să nu mai văd nimic acolo, la cuierul din hol! Plecă imediat din hol, așa era strategic de fapt. Era penibil să-i vadă pe cei doi bărbați, ieșind tiptil din vizuinile lor și executându-se de sarcina trasată, în timp ce-și zâmbeau complice unul altuia, sau pășeau pe vârfuri ca niște infractori, își alegeau hainele ce le aparțineau, grăbiți să dispară, fiecare în camera lui, să închidă ușa, la adăpost
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
câteva mișcări cu coatele, de parcă aș fi bătut din aripi. Încet, am simțit că scrotul mi se desface ca un sul și penisul mi se umflă cu tresăriri mici, dar perceptibile, care până la urmă au reușit să-l elibereze din vizuina de piele umedă și păroasă În care se odihnea - Înainte să cadă Într-o parte stângaci. După un răstimp descurajant Însă, În timp ce gândurile Îmi zburdau și mișcarea din coate am mai Încetinit-o, s-a ridicat din nou, recăpătându-și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
complicată. — Plictiseala, a remarcat Caricaturistul Alcoolic după ce a trântit la loc pe masă cafeaua latte. Plictiseala e lucrul la care se rezumă viețile noastre. Zi după zi ne bălăcim În plictiseală. De ce? Pentru că nu suntem În stare să abandonăm această vizuină de iepure de teama unei ciocniri traumatice cu propria noastră cultură. Politicienii din Vest presupun că există o prăpastie culturală Între Civilizația Estică și cea Vestică. Dac-ar fi atât de simplu! Adevărata prăpastie culturală e cea dintre turci și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
a oferit să-i fie de ajutor și astfel a deprins tehnica ridicării "la mână" a vaselor de lut (roata nu figura în "inventarul" neolitic), tehnica încrustării cu simboluri geometrice și tehnica arderii obiectelor ceramice în cuptoare săpate, ca niște vizuini, în pământ. Încet-încet, an după an, Ionel Cococi a deprins atât de bine meșteșugul olăritului arhaic încât a devenit un ceramist celebru, care a expus la Paris, Bruxelles, Strasbourg, Milano, Torino... V.P.: Din "Ziarul de duminică" citez cuvintele tale: "V-
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1572_a_2870]
-
aragonesismelor În unele broșuri de J. Cejador y Frauca, Într-un exemplar de lux transportat la domiciliul ei particular de Mesageriile Gran Splendid. Îmi sparg creierii Întrebându-mă necontenit ce aberație, ce bancrută morală a Îndreptat pașii lui Ricardo spre vizuina ei, pe care mă mândresc că o ignor, căci este prețul notoriu și public al cine știe căror concesii. Pedeapsa stă chiar În păcat: după un devastator scandal cu anglo-saxona, Ricardo a nimerit În stradă Înspăimântat și umilit, crănțănind fără
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]
-
fesier. În ceea ce-l privește pe vânzătorul de bilete, servitorul, el a mirosit ce urma și, ca să nu stârnească viesparul, s-a retras Înainte de vreme, salvând Într-o valijoară de fibră banii Încasați. Drumul mi-era clar: să caut o vizuină, un cuib, un refugiu greu de localizat, unde să stau la umbră pe când practicienii de buzunar de la spitalul Durand aveau să externeze rănitul. La stăruințele unui bucătar negru, m-am instalat la Noul Imparțial, un hotel aflat la un cvartal
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]
-
mai rău. — Anu ăsta, 1927, am călcat pă broască, mi-a esplicat. D-o parte, creșterea iepurilor albinoși, dă la un prăpădit dă anunț dreptunghiular ca ale lu Longobardi, m-a lăsat cu quinta ciuruită ca strecurătoarea, plină ochi dă vizuini, peluze și alte alea, și n-am căzut pă luat vro grăunță nici la pronosport, nici la ipodrom. Pă bune, situația a luat-o razna pă căi care mi-e frică dă iele. În zare pândea vaci slabe. În mahala
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]
-
ba uneori chiar te amenințau ca să le dai bani? Ce-i drept, tatăl ei i-ar întinde o mână și lui Barbă-albastră, dacă omul ar fi la ananghie. Dar era prea puțin probabil să-l fi luat cu ei în vizuina lor sau în autobuzul etajat cu care călătoreau prin țară. Făcu în grabă cale întoarsă luând-o pe alt drum, dar nu era nici urmă de el. Poate că între timp ajunsese singur acasă și se agitaseră degeaba. La câteva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
neliniște în suflet. Simțea ceva aspru - ca un murmur de dușmănie suflat de pe alte tărâmuri. Hai, Sărmanule, la bordeie... vorbi el cătră câne. Cu tohoarca mițoasă în spate și cu cânele după el, Lepădatu trecu prin zbaterea fulgilor. Luminile de la vizuinile omenești abia licăreau. Intră în bordeiul moșnegilor, se așeză pe laiță, lângă foc; cânele i se culcă la picioare. Stătu acolo o vreme pe gânduri. Din cândîn când intra un bordeian, ori un cioban nins, ca să fumeze o lulea, pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
unii în valea Babei, alții într-o potecă ce coboară în tăul porcilor. Pieriseră înveninați șapte, și blănile lor erau întinse pe scânduri și le tot muta Onu Bezarbarză după soare. Urme de urși nu se mai vedeau; intraseră la vizuini. Acuma, la 14 martie, amirosiseră vreme bună și nu mai aveau gust de somn. Va veni vremea pentru domni - scria Culi - să puște pe baciul lor, care are o blană de cinci pași în lung și de trei în lat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
în actul al treilea din Regele Lear, întrebarea inaugurală din Hamlet se va face din nou auzită? O noapte vijelioasă, o noapte când nici măcar jivinele care, aidoma fantomelor, „rătăcesc prin beznă” („wonderers of the dark”) nu îndrăznesc să-și părăsească vizuina. Noaptea unei furtuni căreia omul nu-i poate ține piept, noapte încărcată de forța unei alterități terifiante ce pare să aparțină unui univers de dincolo de uman, într-atât suferința și spaima pogorâte peste lume depășesc puterile oricărei ființe omenești. Lear
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1979_a_3304]
-
să-i asculte poveștile. Ochii lui - vedea bine - i se închideau de somn, dar el continua să-i spună cum trăise acolo, prin păduri, cum trecea noaptea prin apa izvoarelor ca să ajungă la tufele cu mure, cum adormea apoi în vizuină, sub zăpezile iernii, până la revenirea soarelui de primăvară. Un soare tare bun, ca și acela de acum, de afară. Erau povești minunate și foarte clare. Dar cum ajunsese el aici, în odaia ei, nu mai era deloc clar. Se lăsă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
tu vii în fiecare zi. Recunosc asta. — O fac numai din cauză că aș fi bătut măr cu o sticlă de vin coaptă în cuptor, dacă aș îndrăzni să stau acasă. A intra pe ușa casei mele este ca și cum ai intra în vizuina unei leoaice. Mama mea devine din ce în ce mai abuzivă și rea. — Să știi, Reilly, că nu vreau să te dau afară, spuse domnul Clyde pe un ton patern. Auzise trista poveste a vânzătorului Reilly: mama bețivă, daunele care trebuiau plătite, amenințarea sărăciei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
nimicirii. 12. Nu vor mai fi în el fruntași, ca să aleagă un împărat, și toți voievozii lui vor fi nimiciți. 13. În casele lui împărătești vor crește spinii, în cetățuile lui mărăcini și urzici. Acolo va fi locuința șacalilor și vizuina struților. 14. Fiarele din pustie se vor întîlni acolo cu cîinii sălbatici, și țapii păroși se vor chema unii pe alții. Acolo își va avea locuința năluca nopții și își va găsi un loc de odihnă. 15. Acolo își va
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85106_a_85893]
-
șchiopul va sări ca un cerb și limba mutului va cînta de bucurie; căci în pustie vor țîșni ape, și în pustietate pîraie; 7. marea de nisip se va preface în iaz și pămîntul uscat în izvoare de ape. În vizuina care slujea de culcuș șacalilor, vor crește trestii și papură. 8. Acolo se va croi o cale, un drum care se va numi Calea cea sfîntă: nici un om necurat nu va trece pe ea, ci va fi numai pentru cei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85106_a_85893]
-
loc secret vreme de vreo doi ani, punând în balanță argumentele pro și contra. Au ajuns la o singură concluzie: Buzz se va mai ocupa încă patruzeci și opt de ore de răzbunare, după care se va ascunde într-o vizuină pe undeva. Se auzi clopoțelul de la sfârșitul cursului. Buzz era nervos: Mary Margaret Conroy nu va trăncăni niciodată, ci doar va confirma ipoteza prin acțiunile ei: tot ce făcea el acum era să alimenteze ura lui Mal față de Dudley. Cursul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1955_a_3280]
-
din cauza lui Audrey. Înjghebase un altar cu lucrurile rămase de la ea: pozele de reclamă de pe vremea când era stripperiță și toaletele pe care le purtase în ’38, când era mare vedetă în Burbank. Le adunase pe toate în dormitorul din vizuina lui și petrecea ore întregi uitându-se la ele. Uneori putea fi auzit plângând ca un copil. Iar Turner Meeks, beneficiarul iubirii adevărate nutrite de Va Va Voom Girl, era tot mai gras și se îndopa cu rață moo shu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1955_a_3280]