9,299 matches
-
comune, ci explică și cum cooperează atunci când acest lucru se întâmplă. Potrivit neoliberalilor, statele construiesc instituții internaționale, sau regimuri, pentru a depăși aceste obstacole legate de cooperare. Definite ca "seturi de principii, norme, reguli și proceduri de luare a deciziilor, explicite sau implicite, în jurul cărora converg așteptările actorilor, într-o anumită arie a relațiilor internaționale", se spune că regimurile internaționale măresc costurile defectării, micșorează costurile de tranzacție și cresc transparența, facilitând astfel cooperarea în condiții de anarhie (Keohane 1984 : 57, 85-109
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
maniera cea mai eficace posibil. Ca și neorealiștii, neoliberalii tratează interesele statului ca fiind exogene interacțiunii interstatale, și nu văd nicio nevoie să creeze o teorie legată de formarea intereselor. De fapt, explicarea originilor intereselor statelor este exclusă în mod explicit din domeniul teoriei neoliberale. În final, neoliberalii trec dincolo de imagistica în întregime sistemică a neorealismului și acceptă existența unei societăți interna-ționale, dar concepția lor despre acea societate rămâne strategică. Desigur că statele se asociază în construcția cooperativă și menținerea unor
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
a multor fenomene sociale și cu subiectivitatea inerentă a oricărei observații. Și, normativ, ei au condamnat noțiunea de teoretizare neutră în raport cu valorile, argumentând că întreaga cunoaștere este legată de interese și că teoriile ar trebui să își propună în mod explicit să expună și să demonteze structurile de dominare și opresiune (Hoffman 1987; George și Campbell 1990). Sub umbrela acestei vaste critici, teoreticienii critici moderni și postmoderni au rămas uniți împotriva teoriilor raționaliste dominante. Totuși, așa cum raționaliștii erau divizați intern, așa
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
evoluțiilor intelectuale din sociologie mai ales instituționalismului sociologic (vezi Finnemore 1996) Richard Price și Chris Reus-Smit au argumentat că acesta trebuie văzut mai degrabă ca o extensie a teoriei internaționale critice, întrucât mulți dintre pionierii săi au încercat în mod explicit să folosească perspectivele acestei teorii pentru a explica diverse aspecte ale politicii mondiale. Totuși, constructivismul diferă de primul val al teoriei critice prin accentul pus pe analiza empirică. Unii constructiviști au continuat să lucreze la nivelul metateoretic (Onuf 1989; Wendt
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
care îl pun pe diferențele culturale între diferite societăți de state. În sfârșit, accentul lor inițial pe metodele interpretative de analiză amintește de preferința lui Hedley Bull pentru o abordare mai clasică, "caracterizată mai presus de toate de o fundamentare explicită pe exercitarea judecății", mai degrabă decât pe standardele neopozitiviste de "verificare și dovadă" (1969, 1995:20-38). Aceste similitudini, ca și rădăcinile constructivismului în teoria critică internațională, păreau să constituie o provocare pentru înțelegerea convențională a domeniului. O "diviziune atlantică" a
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
identităților de gen, percepute ca fiind atât de amenințătoare pentru viziunea lor culturală islamică și/sau panarabă (Tickner 2002). Când fundamentaliștii islamici iau în râs moravurile depravate ale occidentalilor, se referă aproape în exclusivitate la normele de gen. Refuzul lor explicit în ceea ce privește relațiile de gen occidentale, în special egalitatea dintre sexe și drepturile individuale ale femeilor, afectează relațiile dintre statele occidentale și cele non-occidentale, mărind posibilitatea conflictelor dintre ele (True 2004). Genul, prin urmare, nu este numai un instrument analitic util
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
Internaționale ca parte a unei agende normative pentru schimbare globală. Toate teoriile feministe sunt normative, în sensul că ne determină să punem la îndoială anumite sensuri și interpretări din teoria Relațiilor Internaționale" (Sylvester 2002: 248). Feminiștii sunt în mod conștient expliciți cu privire la poziția de pe care teoretizează, modul cum intră în câmpul Relațiilor Internaționale și modul cum abordează cercetarea. Contextul social și politic, precum și subiectivitatea, sunt privite drept parte a explicației teoretice. Feminismul empiric și analiza de gen sunt contribuții importante, dar
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
de efectele pe care le au asupra altor comunități. Rezolvarea acestei probleme este o chestiune de cultură politică, și nu de structură politică. O a doua obiecție este că, întrucât pledoaria ecologiștilor în favoarea descentralizării implică în mod clar o respingere explicită a sistemului contemporan de state suverane, este subminată pretenția acestora de a avea o relevanță globală. Criticii argumentează că micile comunități descentralizate vor avea prea puține șanse să dezvolte mecanisme eficiente de rezolvare a problemelor ecologice globale. Cel mai clar
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
greșită. Este adevărat că argumentele ecologiste se bazează mult pe chestiuni ce țin de scară. Dar ele exprimă clar faptul că o asemenea descentralizare în scopuri ecologice implică organizarea unor instituții politice fundamental diferite. Acest fapt este clarificat de opoziția explicită a multor astfel de autori împotriva instituțiilor și practicilor suveranității; după cum subliniază Helleiner (1996), acesta a fost întotdeauna subînțelesul deliberat al sloganului "gândește global, acționează local". Este, de asemenea, clar că această descentralizare este determinată și de îngrijorarea ecologiștilor în privința
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
opoziție cu o critică ecologistă transcendentală a sistemului de state (reificat), precum cea din argumentele anarhiste ale lui Bookchin. Din această perspectivă se remarcă lucrarea lui Eckersley, The Green State (2004). Cartea precedentă a lui Eckersley (1992) conținea o respingere explicită a ecoanarhismului și dădea o importanță deosebită descentralizării în gândirea ecologistă. Pe baza lecturii pe care o face implicațiilor ecocen-trismului, autoarea elaborează un argument politic etatist în orientarea sa. Deși nu adoptă poziția "eco-autoritarismului" ca Hardin (1974), Heilbroner (1974) sau
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
și chiar ideologic etc. O relație specială poate fi stabilită între diversitatea însăși a epocilor, a etapelor istoriei literare și artistice și diferitele manifestări ale canonului. În perioadele în care dominantă este "tendința spre normativitate (clasicismul și neoclasicismele) canonul este explicit și respectat, dar, în mod oarecum paradoxal, nu joacă un rol distinctiv important. Dimpotrivă, în epocile de individualism și diferențiere, canonul corespunzător, deși puțin vizibil, părând chiar absent, are, în realitate, o importanță crescută: funcția lui legitimatoare este extrem de căutată
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
ale literaturilor naționale (din simplul motiv, să spunem, că există industrie a traducerii, deși acesta e doar un exemplu, căci motivele sunt mai multe și mai complicate)"32. Sau, să nu fie, atunci, canonul nimic altceva, decît rezultatul unei convenții (explicite sau tacite) a cititorilor, convenție care îngăduie în cadrul ei și opiniile separate, nuanțate, individuale?, ne întrebăm și noi, parafrazând cuvintele autorului. Adesea, obișnuim să includem, spontan, în canon, "opere în care ne regăsim și cu care ne delectăm, dar și
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
Beșteliu, Arghezi poet religios, autoarea adoptă o grilă de abordare pliată pe poetica blandiană, punând în discuție propriul univers estetic al autoarei, construit teoretic. Extinsă pe mai multe capitole, intitulate sugestiv: Viața și opera, Ana Blandiana și generația '60, Poetica explicită, Poezia, Proza fantastică, Romanul, Eseistica și publicistica, teza de doctorat cuprinde, în fapt, două părți majore. Prima parte se ocupă cu cercetarea și cu stabilirea coordonatelor biobibliografice ale acesteia, autoarea acordând o atenție deosebită celor patru poezii care i-au
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
Gabriela Glăvan în Teza sa de Doctorat (v. supra). Mircea Martin vorbește despre existența canonului în diverse laturi culturale, enumerând: canonul științific, cel estetic, dublat de cel curricular, asocierea canonului cu genul literar și cu diversele curente ale acestuia, canonul explicit și canonul implicit, canonul literar-artistic și canonul teoretic și critic, caracterul autoritar și elitist al canonului estetic, dimensiunea socio-culturală a canonului, ajungând, în final, la situația canonului azi: descentrare și multiplicare. 10 Mircea Martin, Despre canonul estetic, în "România literară
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
născută prin ricoșeul unei atitudini ferme și violente de contrariere a orizontului de așteptare public nu prin frustrare, ci prin surplus. Exemplu: Michel, din Plateforme, este un Împătimit, à défaut, al peep-show-urilor. Houellebecq scrie o carte care, prin scenele sexuale explicite, poate substitui peep-show-ul. Dacă În primul caz literatura este susținută din afara ei, de critică, premii și/sau cercuri academice, În vreme ce scriitorul scrie dezinteresat, În cel de-al doilea sprijinul vine din interior, Însă prin intermediul unei apostazii: scriitorul se prezintă ca
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
trouve Șa très bien. Ce n'est pas si mal payé, comme métier...” Francezul nu este Însă un continuator al lui Swift, el face lumii o propunere pe cît de procatoare, pe atît de serioasă. Slăbiciunea sa pentru mase este explicită, Împotriva propensiunii majorității scriitorilor spre marginalitate: “Une opinion majoritaire me paraît toujours intéressante, quelle qu'elle soit. Dès que je vois un sondage avec des pourcentages, je saute dessus! C'est presque une maladie, quoi...” În sfîrșit, În același interviu
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
nu datorită unor calități negustorești excepționale. Aceasta Înseamna, desigur, că pe scriitorul francez nu-l interesează tradiția literaturii moderne, autotelică și hiperconștientă de propria sa ființă. Dacă adăugăm la acest refuz oribil În cazul unui scriitor francez, cel puțin un explicit prozelitism, avem dintr-o dată motivul pentru care, anul acesta, de pildă, Houellebecq a pierdut, la scor strîns ce-i drept, premiul Goncourt, deși este singurul romancier francez din ultimele decenii poate chiar primul după Sartre, sau măcar după Robbe-Grillet despre
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
autorizare a expirat (unul din motivele pentru care texte ale scriitorilor români ai generațiilor trecute se văd demolate de percepția estetică tînără). Dar constrîngerile formale, deontologice și nu În ultimul rînd economice ale autobiografiei sînt prea chinuitoare, și-atunci ficționalizarea explicită vine ca o descătușare mult rîvnită În teritoriul imens al literaturii. Are “dreptate” Genette cînd numește autoficțiunea așa cum e practicată ea astăzi “autobiografie rușinoasă”: Într-adevăr, În 2000 nu se mai scrie literatură pentru exact aceleași motive ca În 1977
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
o fenomenologie a eului În autoficțiune. Nu orice scriere la persoana I e o autoficțiune, și asta ține seama nu numai de protocolul nominal, convenție strict formală. Eul autoficțiunii nu are interior, este un sîmbure gol. El este În mod explicit irepresibilitate, expresie incontinentă, energheia ("forță În acțiune"). Eul autoficțional nu are ierarhie sau ordine expresivă, el se exprimă indiferent de conținutul avut la Îndemînă, pentru că Își apropriază orice conținut Îi cade sub mînă și este, Îndeobște, cu atît mai puternic
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
urîțeniei), instabilă, singură, neînțeleasă de bărbații cu care intră În contact, puternică, totuși, datorită unei lucidități În cazuri extreme vizionare. Inventînd un personaj ajuns totuși la senectute, cu toată tinerețea unor irepresibile pulsiuni, autoarea nu-și putea permite o autoficțiune explicită, ca Marie Darrieussecq. Renée nu e vizionară dar, În schimb, are carisma Înțelepciunii. Remarcăm aici efortul de a evita locurile comune ale feminității: frumusețe, putere de seducție, diplomație, Înlocuite cu bizarerie fizică ori psihică, lipsă de comunicare cu sexul opus
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
Într-un rezervor de tragedie, respiră neputința. Răul ubicuu este În același timp evanescent, implacabil. Discursul indirect liber este singurul acces al personajului În afara vocii auctoriale omnisciente, dar el apare structurat la fel ca cel raportat, din segmente scurte, foarte explicite, care nu lasă nici un dincolo care ar putea capta interesul cititorului. Timpul verbal predilect este prezentul, obiectivant, astfel că rareori familiile de personaje sînt dispuse ierarhic, la fel ca și componentele tramei narative, juxtapuse conform succesiunii constante a frazelor. Personajele
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
lui invizibile - de natură inefabilă: cu cît mai ascunse, cu atît mai puternice. „Dumnezeu a ales lucrurile slabe ale lumii, ca să facă de rușine pe cele tari”, proclama apostolul Pavel. Această literatură se vrea a fi o pneumatologie, o hagiografie, explicită sau implicită, a omului: o literatură profund umanistă care dezleagă misterul mereu virgin al unei puteri individuale latente a cărei actualizare depășește mereu așteptările conștiinței de sine a personajului și, dincolo de text, ale cititorului. Pentru că asistăm de mult la denuțarea
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
așa cum mi-l amintesc dintr-o ediție a decedatei emisiuni Bouillon de culture a lui Bernard Pivot), Jean Rouaud este un reprezentant de marcă al romanului poetic francez. Trebuie spus că romanul poetic, cu ascendența mai mult sau mai puțin explicită În monumentala operă proustiană, acolo unde scriitura (sau poiesis-ul) devine mai importantă decât narațiunea (sau diegesis-ul), este genul de elecție al unor scriitori Înzestrați cu o acută conștiință critică și cu disponibilități tehnice remarcabile, care aduc prospețime și vigoare literaturii
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
acest din urmă premiu - Domnișoara Chambon face parte deja din mecanismul industriei literare franceze: el a fost premiat și editat anul trecut În ediție școlară de buzunar, poate pentru că elevii Înțelg fără prea multă bătaie de cap o poveste simplă, explicită, care ar fi putut fi și frumoasă dacă i-ar fi lipsit tezele unui realism socialist cam antipatic mie unuia. Un zidar portughez (ca cel din melodia lui Joe Dassin) și o muncitoare din industria textilă trăiesc În provincie din
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
a comunității sau plăcere proprie celor ce nu agreează lumina zilei, se convertește, când vorbim de „supraveghere nocturnă”, într-o activitate de spionaj. Aici nimic nu mai este gratuit sau ludic, partenerii au identități precise (spion și spionat), iar misiunea, explicită, vizează doar eficacitatea. Supravegherea merge mână în mână cu neîncrederea. La baza ei stă prealabilul, imaginar sau nu, al existenței unui adversar pe care nu trebuie să-l scapi din ochi și pe urmele căruia trebuie să fii mereu ca să
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]