9,038 matches
-
și nesfârșite de la intrare și faptul că durase o veșnicie până le urcasem. Treptele erau acolo unde le știam, dar arătau altfel În lumina crepusculară a apusului. Încă obișnuită cu zilele scurte și oribile de iarnă, mi s‑a părut straniu că cerul abia acum se Întuneca, deși era deja ora șase și jumătate. În seara aceea treptele arătau cu adevărat regește. Erau mai frumoase decât Treptele Spaniole sau decât cele de la biblioteca Universității Columbia, chiar mai ceva decât cele timorante
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
au Început să se miște cu de la sine putere, stâng‑drept, stâng‑drept și am urcat treptele spre podium fără vreun incident. Dacă nu aș fi fost total șocată, aș fi observat cum aplauzele entuziaste au făcut loc unei tăceri stranii, În timpul căreia toată lumea se străduia să Își dea seama cine eram eu. Dar n‑am observat nimic din toate astea. O putere divină m‑a ajutat să zâmbesc, să iau placheta din mâinile președintelui cu Înfățișare severă și să o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
aceea. — Emily, ăă, Ahn‑dre‑ah, de cât timp lucrezi pentru mine? Întrebarea a picat din senin, așa că mintea mea nu a reușit să lucreze Îndeajuns de rapid ca să Înțeleagă motivul care se ascundea În spatele ei. Mi s‑a părut straniu să fiu obiectul vreunei Întrebări de‑ale ei, alta decât una care să se refere explicit la motivul pentru care eram o tâmpită așa de nenorocită fiindcă nu făcusem aport, nu găsisem sau nu trimisesem ceva prin fax suficient de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
puteam aștepta până a doua zi - nu aș fi putut să Îndur o lungă conersație despre „stadiul relației noastre“ la ora trei dimineața, mai ales după o seară atât de minunată. Ultimul mesaj era de la mama și suna și el straniu și ambiguu. — Bună, scumpo, mama la telefon. E cam ora opt ora noastră, nu știu prea bine cât e la tine. Uite ce e, nu e nimic urgent - totul e‑n regulă - dar ar fi nemaipomenit dacă m‑ai putea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
și se prefăcea că nu trage cu urechea. — Andy, bună, scumpo. Era tata: Am vrut doar să te țin pe scurt la curent cu situația. — OK. Încercam să rostesc un minim minimus de cuvinte, dar mi se părea incredibil de straniu să vorbesc la telefon În fața Mirandei. — Doctorul tocmai m‑a sunat ca să‑mi spună că Lily dă semne că s‑ar putea să‑și revină curând din comă. Nu că e grozav? M‑am gândit că ai vrea să știi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
meu, campioana mea, salvatoarea mea. Ne Înțelesesem de minune de la prima Întâlnire și totul decursese nemaipomenit Între noi de atunci Încoace. Imediat ce am intrat În biroul ei spațios, dar aglomerat și am văzut că era - văleu! - grasă, am avut senzația stranie că aveam să ne Înțelegem de minune. Mi‑a spus să mă așez și să Îi citesc fiecare cuvânt din tot ce scrisesem săptămâna trecută: povestioare pișichere despre prezentări de modă, câteva chestii dure despre ce Înseamnă să fii asistenta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
universitate către conventul din Matei Basarab, după ce am dat Colțul Bărăției, am avut o pierdere inexplicabilă de mine Însumi; n-am reușit să intru pe strada noastră, deși m-a obsedat impresia, de mai multe ori, că observ figura aceea stranie lăbărțându-se fantomatic la fereastră, chiar dacă nu i se vedeau brațele fleșcăite aplecate ca de obicei cu disperare În afară, spre misterele străzii și ale lumii. Poate că nebuna se odihnește și nu mă mai pândește din dosul perdelei să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
nu am achiziționat-o citind À la recherche du temps perdu: o aveam din copilărie când nu auzisem Încă de Proust) mă face să trăiesc Într-o continuă reverie amoroasă. Nu revăd decât acele imagini trăite legate de un fior straniu, când dintr-odată corpul ți se Încarcă de un potențial magnetic anormal, dându-ți acea senzație uscată de leșin; ți se Împăienjenesc ochii, ți se Înmoaie genunchii, oasele ți se scutură scurtcircuitate, iar În gură Îți vine brusc un lichid
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
de universală. Se votează. Studentul din anul mai mic părăsește sala din jenă. Sunt sancționat În unanimitate. Mi se promite ridicarea sancțiunii imediat după repartiție. Quod erat demonstrandum! (Înainte de repartiție) În timp ce citesc, pe balconul de vizavi Îmi atrage atenția mișcarea stranie a doi tineri. Îi descriu: ea este Înaltă, cu părul lung desfășurat pe spate, dar de la această distanță nu reușesc să-i văd trăsăturile feței; el este un tip sportiv, Îmbrăcat Într-un costum de culoare Închisă. Au gesturi de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
copilul la piept, Îi spune că tatăl lui trebuie lăsat să se joace, În timp ce el trebuie să mănânce bucata de pâine pe care i-o pune În mână. „Dar nu are nici un gust, nu are nici un gust...“, scâncește micuțul. (Aveam strania senzație că eu jucam, pe rând, personajele acestui vis, schimbându-mă În funcție de importanța rolului asumat, prin simpla punere a unor măști; masca tatălui, masca copilului, masca femeii; pe fiecare mască În parte scria cui anume aparține, era ușor să le
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
mine trenciul ponosit de student sărac, ies din convent pe Matei Basarab spre Călărași; când să dau cotul, se deschide o fereastră chiar În nasul meu, „Afurisitule!“, aud aproape de ureche ca un miorlăit „nu mă lași să dorm!“; niște ochi stranii mă fixează din găurile unei figuri arse de vârstă. (Nebuna din colț mă confiscă din nou de la Întâlnirea cu destinul meu planetar.) (dimineața) Am devenit scriitor de scrisori amoroase când eram În clasa a X-a. Zina, o colegă brună
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
nu mai flecărea interminabil În stilul ei cam plebeu; dintr-odată, devenise mai serioasă, se Îmbrăca mai cu gust, Își schimbase modul de a vorbi; se vedea că-și controla vocabularul și căuta să fie mai firească și mai profundă. Straniu, mi-am zis, iată că scrisorile mele au schimbat-o pe această gâsculiță, au scos-o din starea de feminitate latentă, au trezit-o spre o activare a energiilor nedivulgate, au maturizat-o brusc. Mă miram Însă că era posibil
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
instantaneu cât de Îngrozitor ar fi să nu mai fii. Mă uit la surâsul Giocondei și constat complicitatea imaginii vii cu starea secretă a celui care a creat-o. Ceea ce uimește la Leonardo Da Vinci aste acest strigăt reținut, această stranie preconștiință a existenței, Întrevăzută fulgurant În figurile pictate de el, pe care n-o descoperi la foarte mulți artiști. Tensiunea magică, ce se țese complicitar Între cel ce privește și imaginea Giocondei, vine din impresia firească a vieții reale; simți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
se Întrerupe atunci cu o anecdotă, pentru a ne da prilej să ne odihnim spiritul, ca apoi să continue simfonia de idei, În tonalități din ce În ce mai Înalte. Mă opresc să mai notez ceva; ascult desfășurarea muzicală a ideilor. Inflexiunile vocii sunt stranii, atunci când urcă În zone neatinse de nimeni, acolo unde azurul se materializează; devin coloană, ogivă, vitraliu; apoi acestea se transformă Într-un vaer, pierzându-se treptat și prăbușindu-te În gol prin Întreruperea studiată a melosului retoric. Odată Început discursul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
acestora, deși nu se scrie În cărți, probabil că Încornorații aud un asemenea strigăt sfidător de plăcere și, geloși că acest lucru nu li se Întâmplă și lor, se reped În mare grabă (simțind cu al șaselea simț acel miorlăit straniu) ca să omoare pe preafericiții parteneri, incapabili să se mai apere, Înmuiați de voluptatea plăcerii. Hai, recunoașteți și voi, ipocriților, că vă enervează la culme miorlăiala asta a neamului pisicesc, că sunteți aproape invidioși pe lipsa de prefăcătorie cu care natura
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
femeie tânără, de vreo treizeci de ani, nu aș putea spune dacă era și frumoasă, dar În mod sigur avea o anumită prestanță feminină; mă atrăgea imediat, emana acel magnetism pe care nu-l au toate femeile, ceva rar și straniu, de care nu scapă nici un bărbat intrat Întâmplător În câmpul lor de atracție. Eram În clasa a VII-a, când am observat-o printre participantele la o denie din săptămâna Paștelui, deși era ascunsă În masa anonimă a femeilor ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
palpitul ochilor, pândind cea mai imperceptibilă tresărire sau umbră ce ar fi traversat imponderabilul câmp magnetic. Nu ne interesa deloc corpurile noastre, iată ceea ce era esențial, ne renegam În partea auxiliară, ce nu putea fi transformată În fluidul văzului. Este straniu că experiența noastră se Împlinea Într-o impersonalitate atât de curioasă, că nici nu i-am reținut trăsăturile feței, Încât, dacă aș fi Întâlnit-o a doua zi pe stradă și n-aș fi observat că ochii sunt ai ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
se autodistruge și se reia apoi de la capăt pentru alte câteva milioane de ani. În asemenea momente, când mă apucă spontan această stare, simt cum sunt posedat de o neliniște corporală, mă sufoc, cad treptat Într-o dulce amnezie. Acea stranie senzație că nu trăiesc eu, ci că altcineva străin mă locuiește mi se Înregistrează Însă ca un semnal de alarmă În memorie. Când mă trezesc, uit tot și nu pot recupera nimic din vis. (duminică) Am Învățat să Înot târziu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
senzația, se lega numai de corpul meu; o mângâiere subtilă, Începând de pe ceafă și prelungindu-se difuz pe umeri, pe brațe, pe coapse, urmând apoi să se rotunjească pe pântec până a-mi crea o stare incipientă de senzualitate. Această stranie concupiscență În atingere cu apa am simțit-o și la mare; exista riscul să pierd controlul și să uit să mai ies la suprafață. Când țâșneam aproape sufocat, Înotam până pe plaja de nisip de pe insulă și acolo cădeam leșinat de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
nu mă va readuce În cotidian, recuperându-mă banalului din care mă smulsesem, datorită unui eveniment hazliu, ce putea să mă coste viața. (azi) Tot o activare din absență a fost și trezirea mea către matematici; În primele clase, aveam strania impresie că cifrele abstracte, Înșirate În carte, În acele simetrii goale de orice conținut, reprezintă ceva periculos; de fapt, nu Înțelegeam nimic, problemele mi le rezolva sora mea cu doi ani mai mare; eu le duceam la școală și toată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
va putea ajunge În puterea de muncă. De aceea, nimeni și nimic nu va putea să-mi spulbere acest punct. Niciodată și cu nici un mijloc! 20 octombrie 1964 (marți) Lui Martin: Să mergem, dragul meu, acolo unde mai cântă Încă straniu lăutarul și unde, ridicat prin râs și plânset, stăpân ne e, nebun de dor, paharul... Să mergem, dragul meu, prin lumi nespuse de nici un dor, de nici o amintire, spre-o lume-a noastră... stranie minune ce-o să se cheme veci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
meu, acolo unde mai cântă Încă straniu lăutarul și unde, ridicat prin râs și plânset, stăpân ne e, nebun de dor, paharul... Să mergem, dragul meu, prin lumi nespuse de nici un dor, de nici o amintire, spre-o lume-a noastră... stranie minune ce-o să se cheme veci de veci iubire... 4 noiembrie 1964 (miercuri) Îmi place mult să merg cu autobuzul... Ce cunoscuți Îmi sunteți, oameni care urcați și coborâți aceleași scări, stați pe aceleași locuri, schimbați aceleași priviri... Aveți fețe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
căci femeie ești, adorată, neîntâlnită, tu, repaos, minune de dincolo de lumi... 11 noiembrie 1964 (miercuri) Gară mică, plină de nostalgii provinciale, bun găsit! Iar ți-a lăsat cineva grăbit cișmeaua deschisă și apa curge, curge În noapte, cu un clinchet straniu... Un câine fără stăpân și parcă fără viață Își mișcă de-abia corpul ca o scândură... Gară mică... oare câte doruri au Început aici, pe locurile acestea singuratice? Și, mai ales, câte visuri nu s-au zdrobit odată cu fluieratul de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
urechile de două, de trei ori, de nouă; ocolesc, mă trezesc În același loc, mă doare capul de enervare, de căldură; mă uit mai bine, o iau de la capăt, același rezultat: ce se-ntâmplă? parcă spațiul se dilată, face pliuri stranii În care scap fără a mai ieși, mă uit la ceas; a trecut o oră, Întâlnesc un individ; nu se uită la mine, Îl Întreb „strada polizu, vă rog“, face un gest cu mâna În direcția justă; intru pe o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
nu mai emite impulsuri. Intru În ritmul cotidian și, deodată, simt aerul camerei ce mă apucă, mă strânge, mă sufocă, mă dispersează, pulbere fină pe suprafața obiectelor devenite un burete absorbant al eului, al Vocii. Ies În stradă cu sentimentul straniu că locuiesc În alt corp sau că sunt locuit de altcineva, un alt ins ce mă folosește, mă Întrebuințează vulgar fără să asculte acele semnale, acele S.O.S.-uri lansate intermitent de ființa mea autentică. Acest lucru l-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]