9,734 matches
-
în discuție, din moment ce atât păgânii cât și creștinii resimțeau moștenirile seculare care apăsau asupra mentalității lor. Din acest motiv, în loc de a considera preliminară absența unei participări la război și la serviciul militar, Biserica țintea direct la rădăcina situației urmărind schimbarea mentalității care, în dinamica sa, ar fi ajutat conștiințele creștinilor să înfrunte problema etică pozitiv și individual. Greșeala lui Tertulian a fost aceea de a nu ști să aștepte lenta maturizare a conștiințelor creștinilor epocii și lumii sale, chiar dacă așteptarea unui
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
pace este arătată în Adversus nationes, III, 26. Aici se constată inconsistența acelui sedator militaris insaniae, simbolizat de Marte, dușmanul omenirii, pentru că în realitate el nu urmărește pacea. Arnobius vrea să demonstreze că războiul este o categorie situată departe de mentalitatea pacifică a creștinilor din moment ce învățăturile lui Cristos au schimbat scara valorilor antice, astfel încât violența a fost sancționată: adepții noii religii preferau mai degrabă să fie uciși decât să ucidă, pentru a nu-și păta mâinile sau conștiința. Fost retor la
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
vreunui bine divin, nici omenesc, din moment ce animalele îi sunt superioare omului în aceasta. Lumea greco-romană este gata să divinizeze un om nu pentru vreo virtute inerentă sufletului, ci pentru o calitate ce ține de trup: tăria fizică (fortitudo), preamărită de mentalitatea curentă, în măsura în care ar fi dăunătoare umanității; cu cât mai mult un om ucide, cu atât mai mult este considerat glorios. Lactanțiu devine o portavoce pentru Ciprian în ironizarea diversității dintre morala publică și cea privată, fapt ce aduce în discuție
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
domnește legea celui mai puternic. Conceptul de dreptate este legat de cel al nonviolenței și al păcii: nimeni nu poate ajuta patria printr-o violență potențială ori prin ură și nici prin prepotență și crimă colectivă. Principiul de patrie, specific mentalității curente timpului lui Lactanțiu, era contrar ideii de fraternitate umană, deoarece judecata de evaluare a virtuții era determinată de exterminarea altor popoare și de îmbogățire în detrimentul orașelor cucerite. Cel mai grav lucru a fost falsificarea substanțială a culturii și îndepărtarea
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
Criticând o idee de-a lui Cicero care ne spune că în contextul unei atitudini nonviolente a creștinului, nu există loc pentru o legitimă apărare; căutând să-și salvgardeze propria viață ar trebui neapărat să o subestimeze pe a celuilalt. Mentalitatea păgână, deși iluminată de intuiții stoice despre concepția umanității, e foarte departe de valorile creștine ale dreptății și blândeții care îi conduce pe oameni firesc la Dumnezeul de la care și-au luat originea. În Divinarum Institutionum, VI, 18, 29, dă
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
aprofundată. Textul ne spune că interdicția serviciului militar este dată nu atât de motivațiile idolatrice, cât mai curând de refuzul explicit al violenței; preocuparea sa antiidolatrică era depășită treptat de momentul istoric ce impunea confruntarea etică directă dintre creștinism și mentalitatea păgână, în timp ce procesul de creștinare a imperiului se afla în plină desfășurare. Etica creștină o depășea pe cea prevăzută de legile umane, iar cel drept (creștinul), potrivit autorului nu poate desfășura serviciul militar din moment ce singura sa oștire este dreptatea. Această
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
ales celor care au trăit sub o anumită disciplină, pentru că normele sale se potrivesc foarte bine creștinilor prezenți în armată sau în tot cazul acelor creștini care cunoșteau regulile unei bune desfășurări a vieții colective. Intenția Apostolului, de a forma mentalitatea acestei comunități creștine în sensul voit de Evanghelie, se reflectă chiar din conținutul intens al epistolei adresate romanilor. Din Scrisoarea către Romani înțelegem că destinatarii epistolei pauline posedau calități morale și virtuți religioase admirabile, precum bunătatea, blândețea, caritatea, generozitatea, evlavia
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
profundă dintre semnul lumii și cel mântuitor ne conduce spre opoziția dintre lupta pentru lume și cea pentru Dumnezeu, concepție care ajunge la Apostolul Paul (cf. 2Tim 2, 3-4) și se referă la armata lui Cristos, care a căpătat în mentalitatea creștină o largă răspândire și evoluții ulterioare. Tentativele proconsulului s-au dovedit neputincioase, neizbutind să-l convingă să renunțe la atitudinea sa. Nu a avut vreo influență încurajatoare nici măcar aflarea veștii că unii creștini prestau serviciul militar chiar și în
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
arată încrederea de care se bucura prin susținerea din partea Bisericii locale, dependentă de învățătura lui Ciprian. Nu putem vorbi despre vreun fanatism în convingerile religioase ale recrutului care ne arată că știe să distingă îndatoririle religioase de cele civile. Schimbarea mentalității înfăptuite în el prin primirea însemnării creștine (botezul) îl face să considere serviciul militar ca pe un malefacere, un a face rău aproapelui. În optica creștină a vremii militare saeculum desemna o obligație civilă falsă. Etic vorbind, chestiunea a fost
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
ori din preajma acestora. Exercitarea decentă a riturilor creștine necesita și un spațiu corespunzător. Este posibil ca în aceste condiții bazilicile să fi primit o destinație religioasă. Rugăciunea duminicală a sfintei liturghii și predica adresată soldaților viza cu precădere formarea unei mentalități creștine. Sprijinul imperial adus Bisericii în aceste condiții, pentru creștinarea soldaților (obligația universală de participare la liturghia duminicală și ascultarea omiliei - catehezei), a dus la formarea progresivă a unei armate creștine și la reducerea numărului inițial destul de îngrijorător al membrilor
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
Biserica era aliată sau supusă statului, în funcție de împrejurările politice. În acest nou climat, obiecțiile din secolele anterioare față de serviciul militar, care au mai reprezentat unele cazuri izolate specifice unei interne și personale exigențe de coerență, începeau treptat să dispară: noile mentalități le-au substituit pe cele vechi. Organismul militar, care trebuia să înfrunte presiunile barbare, era slăbit și nesigur în timp ce sarcinile ideale, care au prezidat secolele expansiunii Romei, și-au pierdut din valoarea lor vitală. Simultan, lumina Evangheliei și puterea crucii
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
i-ar fi vizat îndeosebi pe ofițerii creștini, realitate contestată de prigoana care a vizat diferite categorii militare. Expresia de martirii militari, în bună parte orientali, dependentă de marea persecuție din anul 303, începe să capete o importanță covârșitoare pentru mentalitatea populară creștină și cea militară. Armata occidentală a lui Constantin, dependentă de înrolările din această parte a Imperiului, la început era păgână și ca atare fost declarată și de izvoare. Pentru secolul III și începutul secolului IV nu putem vorbi
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
prostituție și incest, la "infectarea cu ideile "evreiești", cum ar fi democrația"366. Însă, observă Kenneth Burke, argumentul "medical", potrivit căruia "evreul reprezintă țapul ispășitor"367, funcționează dintr-o altă perspectivă: Hitler este conștient, argumentează criticul, de "dualitatea" care scindează mentalitatea clasei mijlocii germane: "membrii săi manifestă, simultan, un cult pentru bani, în timp ce își detestă propriul cult"368. Atunci când capitalismul "merge bine", observă Burke, conflictul respectiv nu atrage atenția; în schimb, în caz contrar, el devine evident. Aici apare necesitatea "medicamentului
Criticismul retoric în ştiinţele comunicării. Atelier pentru un vis by Georgiana Oana Gabor [Corola-publishinghouse/Science/934_a_2442]
-
autodezvoltare continuă. La care se poate adăuga și îndeplinirea dorinței de libertate, înscrisă în natura umană, căci este un sens al ei tot mai actual, în contextul democratizării vieții sociale complexe calea spre libertate. Desigur că trebuie atunci schimbată și mentalitatea după care se poate realiza obținerea libertății doar prin educația formală, instituționalizată, printr-o metodologie clasică, ci mai ales prin acțiunea pedagogică corelată a tuturor influențelor cu valențe educative, nonformale și informale. De unde nevoia de schimbare și în conceperea formării
by ELENA JOIŢA [Corola-publishinghouse/Science/1005_a_2513]
-
metodologia adaptării ei la noile așteptări, contexte. Schimbarea este datorată acumulărilor științifice, teoretice și practice, apare ca o soluție mai eficientă, care poate fi generalizată, cu recunoașterea comunității, producând o revelație aici, dar nu la început, când sunt de învins mentalități, practici. ► Este o radicală cale de căutare a unui nou echilibru într-o problemă critică teoretic și practic și generează o nouă viziune asupra realității respective, un nou model de abordare și interpretare, aplicare. Desigur că apare și problema implicațiilor
by ELENA JOIŢA [Corola-publishinghouse/Science/1005_a_2513]
-
da sens achizițiilor în anumite contexte, a găsi achizițiile cele mai eficace pentru a le fixa mai bine, a pune accent pe esențial, a sprijini achiziții ulterioare, deși sunt dificultăți în abordarea prin competențe a educației școlare (rezistența la schimbare, mentalități, prejudecăți, modalități vechi de formare, dominarea aspectelor instituționale, modul frontal dominant de organizare a activității din clasă). Abordarea formării pentru, prin competențe determină o mai bună orientare a educatului către profilul, școala unde să nu aibă eșec și tocmai că
by ELENA JOIŢA [Corola-publishinghouse/Science/1005_a_2513]
-
în toate fazele conceperii și aplicării, • să argumenteze bazele lui academice și practice, • să analizeze aspectele modului de cunoaștere în practica realizării sale, • să aprecieze competiția între diferite domenii prevăzute, • să studieze critic diferitele acțiuni și procese curriculare, • să cerceteze mentalitățile variate în contextul aplicării lui, • ca și dificultățile, argumentele, criteriile luării diferitelor decizii practice, politice în temă. Diversitatea aspectelor cercetării teoretice și practice ale curriculumului reflectă perspectivele de abordare, realitatea complexității cunoașterii și a rezolvării sale în practica educațională, încât
by ELENA JOIŢA [Corola-publishinghouse/Science/1005_a_2513]
-
a produselor învățării în realitatea integrării). • Chiar curriculumul să fie o prezentare metaforică a realității (ca aspect dramatic de prezentare) sub forma de dezbateri, discursuri procese, acțiuni, relații sau scenarii. • Includerea și a analizelor culturale (privind diferite științe, limbaje, conduite, mentalități, instrumente, arte, valori, atitudini, cunoștințe, reguli, relații, domenii de afirmare, relații universal-național, sisteme morale, sisteme de aspirații, sisteme de comunicare, tehnologii ș.a.). În interesul demonstrației noastre, este necesar să facem apel la una dintre contribuțiile actuale care au militat pentru
by ELENA JOIŢA [Corola-publishinghouse/Science/1005_a_2513]
-
dificultăților specifice inițierii în domeniul pedagogic a studenților de alte specialități, cu atât mai mult este cerută această manieră de lucru pentru: schimbarea stilului de învățare tradiționalist anterior, corectarea sau combaterea sau modificarea de reprezentări și sensuri confuze, deformări, prejudecăți, mentalități, atitudini, motivații inițiale extrinseci, venite din experiențe nonformale și informale anterioare în domeniu. Concomitent cu verificarea propriilor ipoteze ale experimentului, s-a putut confirma și o ipoteză a lui Ph. Perrenoud (2001), privind formarea pentru reflecție și acțiune științifică pedagogică
by ELENA JOIŢA [Corola-publishinghouse/Science/1005_a_2513]
-
implicat, a evidențiat ce consecințe practice au putut rezulta în diferite situații prevăzute și rezolvate, a conturat ce puncte de sprijin ar fi necesare, ce dificultăți pot fi eliminate. De asemenea, față de programa existentă, aceasta a determinat modificări asupra unor mentalități și practici anterioare: a redus semnificativ comunicarea informațiilor prin prelegeri, a reconfigurat tematicile date în raport cu categoriile de cunoștințe menționate pentru profesionalizarea profesorului de orice specialitate. Mai mult, a micșorat rezistența studenților în fața înțelegerii și aprecierii rolului pregătirii pedagogice a unui
by ELENA JOIŢA [Corola-publishinghouse/Science/1005_a_2513]
-
la achiziția variatelor valori sau la linii de perspectivă sau la mediul sociocultural interactiv din clasă, grupuri nonformale. Constatăm că autoeducația are în primul rând nevoie de un context conceptual și practic în abordarea sa eficientă, de o schimbare de mentalitate formativă care să faciliteze condiții favorabile pentru afirmarea ei reală. În acest context, își manifestă apoi adecvat rolul și metodele specifice, care la fel dau rezultate dacă sunt utilizate în sistem, fapt pentru care recurgem la o sinteză a lor
by ELENA JOIŢA [Corola-publishinghouse/Science/1005_a_2513]
-
interrelaționarea acestora poate rezulta un model de evaluare funcțională, ca un sistem de date și soluții, pe diferitele sfere de abordare, cu norme de concepere și aplicare. Dar constatăm că modelul rezultat astfel nu concordă însă cu evoluția evaluatorului, cu mentalitatea, cu experiența sa anterioară, cu înțelegerea și aplicarea instrumentelor noi. S-ar contura astfel un dublu conflict în evaluare: între interpretarea paradigmatică generală și aplicarea ei practică în modele de rezolvare (între situațiile reale în care se află evaluatorul și
by ELENA JOIŢA [Corola-publishinghouse/Science/1005_a_2513]
-
management, iar alții ca managerial leadership sau ca management cu deschidere spre leadership. Conducerea empirică de către managerul clasic (administrativ, formal) sau de către managerul-lider real recunoscut se desfășoară pe baza imitației unor modele anterioare, a bunului simț, a experienței proprii, a mentalității "văzând și făcând", a "rezolvării ad-hoc", a aproximării elementelor implicate și a consecințelor. Ea presupune: rezolvarea problemelor fără analize specifice, fără formularea de ipoteze și soluții varoiate, ci în baza experienței concrete, cu eforturi sporite, căi ocolitoare și nesigure, fără
by ELENA JOIŢA [Corola-publishinghouse/Science/1005_a_2513]
-
prescrise în învățare și a responsabilităților rigid formulate și îndeplinite (Harris, 2003). Dar autorul găsește că această soluție întâmpină dificultăți importante în construirea și aplicarea noilor inovații procedurale în clasă, în dezvoltarea profesională a educatorului, pentru că este greu de schimbat mentalități și modalități clasice de lucru în clasă, fiind și recunoscută rezistența manifestată aici. De altfel, există deja abordări diferite ale leadershipului, după accentul pus pe unul sau altul dintre aspectele sale (Gunter, 2001): • abordarea critică (relevă rolul liderilor emancipați împotriva
by ELENA JOIŢA [Corola-publishinghouse/Science/1005_a_2513]
-
urmărirea aplicării, evaluarea rezultatelor), • normative (prin precizarea cerințelor și regulilor de respectat în participare sau implicare pentru a nu deregla, dăuna procesului didactic), • psihologice (prin cunoașterea și antrenarea, stimularea sau corectarea trăsăturilor implicate), • psihosociale (prin identificarea elementelor care motivează implicarea mentalitatea, atitudinea, interesul, creativitatea, responsabilitatea, comunicarea, cooperarea, motivația, trăirea satisfacțiilor/insatisfacțiilor). Managementul participativ este enumerat printre metodele manageriale, dar este considerat mai mult chiar "o stare de spirit" actuală, pentru că implică atât pe educatorul-manager, cât și pe educați, în adoptarea deciziilor
by ELENA JOIŢA [Corola-publishinghouse/Science/1005_a_2513]