9,905 matches
-
au slăbit. Au nevoie de mult dulce să-l simtă. De la început, de cînd s-a întors în România, m-a sîcîit ideea, fir-ar să fie, c-o să mă vadă așa: cenușie de la sculatul în zori și de la robota cotidiană, cu mîinile asprite și unghiile îngroșate de la spălatul podelei și geamurilor, în librăria mea. Eram și mai înfoiată din cauza tricourilor multe. Puneți pe voi o haină în plus", ne recomanda Ceaușescu; "Viermilor!", ar fi adăugat consoarta, Elena cea fidelă. Erau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1471_a_2769]
-
boabă de sînge: M-am zgîriat cu Mișu. N-apuc să-l cert, că la colțul dinspre strada "Fulger", colț mirosind veșnic a urină, a apărut Milucă și n-am altă ieșire decît să intru repede-n casă. Trece aproape cotidian spre Antoaneta-vache-qui-rit, acum cu părul mov ca vaca Milka. E de necrezut cît s-a putut schimba Gefielte fish ăsta de Milucă. S-o fi umflat așa de la plăcintele cercetătoarei unu? Subnutritul cu pantaloni boțiți, de belfer și ciorapi cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1471_a_2769]
-
război, în timpul cărora m-am aflat sub drapel. Toată ziua de astăzi s-a derulat sub semnul luminii solare, dar și a luminii blânde și răcoroase a albului abundent din preajmă, aducându-mi un plus de mulțumire privind existența mea cotidiană. Până la orele serii doar un telefon de la Serghei Coloșenco mi-a întărit convingerea că nu sunt singur pe lume... Ca fapt divers, iarna din părțile Bârladului e ceva aparte dacă o raportez la iarna veritabilă ce s-a înstăpânit în
Călător... prin vâltoarea vremii : (călătoria continuă) , Vol. 4. : Din aproape, în tot mai aproape by Alexandru Mânăstireanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/563_a_1317]
-
lesne e să se îmbolnăvească. În casă stau confortabil ca într-un incubator și mă mai iau cu cititul și printre picături și cu scrisul... Dar trebuie să ies măcar până la C.E.C. să-mi completez nevoia de bani, pentru traiul cotidian. Apelez la un taxi, al cărui număr îl știu și prin somn, iar dispecerul drăguț devine foarte operativ. Abia cobor scările sprijinit în baston și de după colțul străzii și apare taxiul solicitat, cu un șofer comunicativ și deprins să zâmbească
Călător... prin vâltoarea vremii : (călătoria continuă) , Vol. 4. : Din aproape, în tot mai aproape by Alexandru Mânăstireanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/563_a_1317]
-
mi-a trimis am descoperit o serie de traume pe care le-a avut de mic copil și până la maturitatea actuală, pusă să locuiască pe meleaguri aspre din punct de vedere climatic și cu alte legi de desfășurare a vieții cotidiene, ca rezultat al depărtării imense de locurile de origine, a asprimii unei clime deosebite și a unei însingurări lingvistice. După recenta vizită făcută fiicei mele la Paris, într-un anumit moment mi-a scris cele ce urmează: 20 decembrie 2010
Călător... prin vâltoarea vremii : (călătoria continuă) , Vol. 4. : Din aproape, în tot mai aproape by Alexandru Mânăstireanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/563_a_1317]
-
avut parte în ziua a doua de Paști în 1944 - de la care au trecut 67 de ani încheiați. Ferice de cei ce au venit după această dată că nu au avut situații de război, că, chiar dacă au greutăți în viața cotidiană, au măcar siguranța zilei de mâine. Sâmbătă, 30 aprilie, în cadrul Societății literare „Academia Bârlădeană” - aproape centenară - a avut loc lansarea cărții „Bat clopotele”, autoare d-na Maria-Vera Willinger, din Berlin, o carte incitantă atât prin valoarea ei literară, cât și
Călător... prin vâltoarea vremii : (călătoria continuă) , Vol. 4. : Din aproape, în tot mai aproape by Alexandru Mânăstireanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/563_a_1317]
-
amintirea durerii. De atunci a rămas cu mine. Spală. Gătește. Citește ceea ce scriu. Spune multe prostii, se crede cultă. Nu e. Lipește bilețele pe ușa frigiderului, poți să mergi să le citești, pe mine mă enervează. Dar e plăcerea ei cotidiană, așa că nu mă bag. Se uită la televizor, nu poate trăi fără știri. Îi place să-și vopsească unghiile cu ojă neagră. Crede că are cele mai frumoase glezne din lume. Sunt frumoase, e adevărat, dar nu cele mai frumoase
Roman care se scria singur by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91657_a_93186]
-
câte o amantă. Amintirea gleznelor Luciei îi dădu târcoale câteva secunde și se vizualiză deasupra ei, între pulpele cărnoase, gâfâind și uitând de toate. De ploaie, de secție, de cazuri rezolvate fără tragere de inimă, de toată sarabanda de întâmplări cotidiene care nu îi provoca nicio satisfacție. Înfipse chiștocul în scrumieră și simți o mână pe umăr. - Hai să-ți spun cum se poate muri prostește! Vru să dea cu tifla impertinentului care îi deranja momentele de meditație, însă renunță. - Mai
Roman care se scria singur by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91657_a_93186]
-
care uneori le numim chiar vise frumoase, în funcție de propria dispoziție? Totul ține de voință... Rahat. Voința nu are nicio legătură cu asta. Voința este o noțiune abstract, dacă vrei să știi. Bla, bla, bla. Autosugestie, delimitare, abandonarea energiilor negative, încărcarea cotidiană cu energii positive. Rahat. Atunci nu înțeleg de unde ar proveni o astfel de satisfacție. Am trăit într-o iluzie, așa cum un vierme trăiește temporar într-un măr gustos. Sapă, se simte confortabil, mănâncă, poate stă pe spate și se gândește
Roman care se scria singur by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91657_a_93186]
-
pentru că este povestea ei, să nu mă suspectezi cumva că inventez ceva, eu nu am de gând să adaug nici măcar o conjuncție, ți-o redau așa cum am cumpărat-o! Pare a fi o copie la indigo ca multe alte întâmplări cotidiene. Vira a ținut însă să precizeze faptul că ceea ce-mi spune este strict autentic. A pornit prin a-mi aminti că soțul tău are o secretară, o puștoaică față de noi, e încă la seral. Nu faptul în sine că
La marginea nopții by Constantin Clisu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1690_a_3122]
-
în această tranziție fără sfârșit! Am avut un trecut efervescent o zbatere continuă pentru pâinea cea de toate zilele, și exponenți de seamă ce învățau poporul român cum să o câștige cinstit. Presa acelor zile se constituia într-un manual cotidian de morală. Sub lespedea grea a istoriei și în fondul de publicații al marilor biblioteci naționale zac inestimabile comori de gândire românească, pietre de fundație ale gândirii de astăzi, ce de acolo își trage seva. I N.O. le-a
Constantin Huşanu by Reflecţii la reflecţii. Pe portativul anilor () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91645_a_93042]
-
groase, reproducând fontul de pe copertă, atârnau pe pereții holurilor. Uși groase, opace de sticlă apărau aceste titluri. Sunt, toate, nume pe care orice american de rând le recunoaște, dar rareori și le poate imagina În vâltoarea și agitația activității lor cotidiene sub același foarte Înalt acoperiș. Deși nu ocupasem niciodată un loc de muncă mai impresionant decât cel de la un chioșc de Înghețată, auzisem destule povești de la amici de-ai mei proaspăt angajați ca să știu că viața În câmpul muncii la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
extenuate și fericite și am petrecut restul serii urmărind când filmul Când Harry a Întâlnit-o pe Sally pe TNT, când Saturday Night Live. Totul a fost atât de relaxant, atât de departe de nefericirea care devenise pentru mine rutină cotidiană, Încât am uitat cu totul de misiunea Harry Potter până a sunat telefonul - duminică. Doamne sfinte, era Ea! Apoi Însă am auzit-o pe Lily vorbind rusește la telefon, probabil cu un coleg de cursuri. Mulțumescu-ți ție, mulțumescu-ți ție, Doamne
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
doilea set complet În fiecare dimineață, pentru a reduce riscul ca ea să petreacă fie și o singură secundă În birou fără ziarele ei preferate. La fel, revistele săptămânale. Nimănui nu părea să-i pese că noi decontam nouă ziare cotidiene și șapte reviste săptămânale pentru cineva care nu citea decât rubrica de scandaluri și paginile de modă. Am azvârlit toate catrafusele pe covor, sub biroul meu. Venise momentul primei comenzi telefonice. Am format numărul pe care Îl memorasem de mult
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
lung e discursul meu de la dineul de azi, m‑a anunțat ea. Răsfoia ediția din acea zi a revistei Women’s Wear Daily pe care cineva de la birou - probabil Allison, care, după atâția ani În slujba ei, Îi cunoștea obiceiurile cotidiene - i‑o trimisese prin fax, În vreme ce doi bărbați superbi Îi făceau unul coafura, celălalt machiajul. Un platou cu brânzeturi trona pe măsuța antică de lângă ea. Discurs? Ce discurs? Singura activitate planificată pentru azi, În afara prezentărilor de modă, era un soi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2134_a_3459]
-
că nu o mai Înțelegi.“). Dar ce poate „mărturisi”, prin comiterea acestui act irepetabil, un individ primitiv, incapabil să urmărească cel mai simplu silogism? Aflu Întâmplător că cutare locuitor de pe strada Văilor s-a spânzurat; era un om comun, Îndeplinea cotidian toate acele gesturi ce țin de ritmul mecanic al existenței, era mulțumit că trăiește, niciodată nu l-a auzit nimeni plângându-se de ceva. Ce-a avut, domnule, de și-a luat viața, că doar nu și-o fi pus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
de Înfăptuit. Gândește-te, Însă, că dacă renunți nu vei mai putea da nimic nou, ba chiar vei strica tot ce-ai clădit până acum, tu nu găsești puterea de a crea decât În mijlocul unei intense frământări În liniștea vieții cotidiene, niciodată. Pe tine nu te leagă nimic, de nimeni. Ai iubit un om, nu ți-a fost pe măsură, dar ți-a dat poezia, rezultat al zbuciumului tău sufletesc. Acum, nu datorezi nimănui nimic. Nu te leagă nici un fir de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
cu fata În brațe, dar e vegheat de ochiul meu, intră victorios În camera ce-i atrage intens după această hârjoană anticipativă. (dimineața) Tot mai mult simt o nejustificată greutate În a-mi Îndeplini unele dintre Îndatoririle curente ale vieții cotidiene. Mă acaparează de la un timp o enormă oboseală; este o senzație acută, ce urcă Încet În corpul meu, tras În jos fără nici o dorință de a se ridica la verticală și a umbla. În fiecare dimineață, simt că aș vrea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
a echivala existența. Sensibilitatea ei anticipa parcă pe cineva care trebuia să se nască (trebuia să-l nască ea!) și astfel se justifica și propria-i existență. Altfel, se simțea străină Între ceilalți; nu avea acele mici bucurii, meschinele acte cotidiene o făceau nervoasă (s-a și Îmbolnăvit de glandă din cauza asta) și-și apăra cu tărie de dragoneasă (era din zodia dragonului) puritatea ei restrictivă. Nu am văzut-o niciodată fericită În spațiile exterioare ale vieții; nu se bucura de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
bolnavă ea Însăși, n-a făcut niciodată caz de aceasta; am simțit duritatea unui egoism exacerbat În sacrificiul ei total pentru noi, o formă de manifestare prin absență și sacrificiu a unei personalități puternice, ascunse În aceste acte de renunțare cotidiană. Dar renunțarea ei era numai aparentă, căci ceea ce nu realiza ea În planul social sau artistic, spera să realizăm noi la maximum posibil și, de aceea, ne pregătea continuu, fără să-și cruțe sănătatea; toate energiile ei se canalizau spre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
deloc“. Altul reia: „Nu mai mișcă de loc!“. Al treilea: „E mai bine că a murit pe loc, ce să mai sufere, săracul!“. Stăteau cu toții puțin dezamăgiți și nu se Îndurau să lase locul liber, Îndreptându-se fiecare spre treburile cotidiene, spre acele gesturi mecanice ale unei existențe stereotipe; se oprise clipa În loc pentru un semen al lor și asta Îi fascina, Îi provoca, Îi Înspăimânta, Îi ținea treji, Îi avertiza că totul este posibil, poate chiar mâine; nu știi ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
ce vine. Cere neapărat să-i dau niște scrisori care mi-a trăsnit mie prin cap să i le scriu, dar acum nu mai am chef să i le dau. Nu-s scrisori de dragoste, ci amintiri din copilărie, impresii cotidiene, diverse păreri despre artă, viață. Vreau să-i dau și din desenele făcute În ultimul timp să le vadă. Ce să fac? M-am gândit mult la el, e o obsesie și-l iubesc așa adânc; tainic figura lui mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
ea este un alter-ego al meu și poate și ea descoperă același lucru, căci altfel nu m-ar fi văzut, nu mi-ar fi arătat prin nimic că mă vede, ne-am fi uitat doar la cărți, cu aceeași indiferență cotidiană. „E ea, nu e nici o Îndoială, este femeia ce o visez noapte de noapte cu febrilă așteptare, iat-o, a venit, a apărut În orizontul meu de așteptare. Ce aștepți, idiotule, ia-o, culege-o!“ Mă uit la mutra celui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
mea și corpul. Sufletul nu-l voi da nimănui. E un suflet mare, pe care nimeni nu l-ar Înțelege și l-ar profana, dacă l-ar cunoaște. Mai bine singură toată viața, decât adaptarea sufletului meu la meschinăria dragostei cotidiene, Înguste! Nu sunt tristă. Iubesc dragostea altora, dar eu nu pot iubi ca ei. Ia, mai bine culcă-te! E mai sănătos! 17 mai 1963 (vineri) Pruneș. Acum un an și ceva, când l-am văzut pentru prima oară, mi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
imponderabil și asist la metamorfozele timpului fără a fi implicat; este aceasta starea ce mă cuprinde de câte ori trec de Colțul Bărăției, afundându-mă În coclaurii din jurul Hanului lui Manuc; cum mă retrag din această zonă, devin normal, mă reintegrez ritmului cotidian. (azi) E În A. o putere În plus, o tensiune a trăirii, menținută mereu la indicatorul maxim, o lăcomie de a mușca din fruct, și asta se Înregistrează imediat; ea este notată imediat pentru această forță vitală ce transpare prin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]