9,482 matches
-
ăsta îl muți în altă familie, în alt mediu uman, deci, adică în altă ambianță, în alt stil, se pot întîmpla două lucruri: ori distruge el noul stil de viață, ori stilul îl distruge pe el... Adaptarea spontană e aproape imposibilă... Așa că degeaba se tot laudă unii că s-au schimbat... că s-au adaptat din mers... Chiar dacă vor să se schimbe, nu pot... Nu pot pentru că, pur și simplu, sînt victima propriei lor deveniri... Cam asta e... Octav: (e mai
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
dacă n-am putea considera avangardele de la Începutul secolului drept o Încercare violentă de revenire la o societate de șamani și pacienți, aflați Într-o dialectică nesfîrșită, drept un război de gherilă purtat În vederea revoluției care să restaureze o societate - imposibilă - unde gradul libertății indivizilor să nu fie atins decît de cel al conștiinței acesteia - un stat spiritual hegelian a sinelui universal, “care din alienarea sa se reîntoarce În sine Însuși, Sinele universal, conștiința care asimilează conceptul”, o societate de genii
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
apoi citiți dosarul de presă (atît de complezent!) al autorilor, urmăriți-le preocupările teoretice și prezența În dezbateri sau scrieri referitoare la literatură și extrageți În cele din urmă doi, cinci, zece scriitori sau un curent pe cale de canonizare: misiune imposibilă). Nu-i mai puțin adevărat că, la 42 de la moartea lui Rimbaud, În 1933, un doctor În litere Îl prezintă pe “blestematul” poet ca “talent vigoureux qui excelle à trouver des images violentes et étranges, d’un goût parfois douteux
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
valorile culturale ale occidentalului post-creștin nu sînt altceva decît semnele unui joc asemănător cu cel practicat de oulipieni, că nu există, altfel spus, substanță culturală În afara substanței vitale. Ceea ce Înseamnă că o convertire a ultimei În prima fără rest este imposibilă, astfel că literatura autentică este aceea circumspectă la „natural”, „firesc”, „autentic”. Ceea ce, În viața noastră cotidiană, credem noi că credem - printre care În practica lecturii - este de fapt naturalizarea unui joc a cărui dimensiune ludică a fost uitată. Mai mult
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
care reușesc s-o păcălească pe micuța Elena - italianca -, Amélie (presupunem, căci micuța protagonistă nu are nume) nu se poate abține să nu-și mărturisească iubirea idolului și să nu piardă astfel tot ce câștigase În luni: orgoliu Înfânt - iubire imposibilă. Autoarea recidivează În Attentat (1997), conchizând Însă antifrastic qu’il n’y a pas d’amour impossible. Aici e vorba de o rescriere, mult mai puțin pretențioasă decât cea a lui Michel Tournier după Daniel Defoe, a hugolienei Cathédrale de
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
Camus, Beckett subvertește mereu povestea, dar, față de succesorii săi din Noul roman, nu intenționează să creeze un cititor nou - printr-o revoluție poetică - ci să parvină la conștiința cititorului ca atare. Literatura lui Beckett este de o Înspăimîntătoare și aproape imposibilă luciditate, pentru a preîntîmpina orice fel de eventuală „demascare”, pentru a demostra că singurul mod de a menține literatura În viață, la adăpost de forța de asimilare a societății de consum, este de a o Împiedica să se manifeste ca
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
iubită. Nici faptul că, mai tîrziu, reușește să cîștige momentan corpul - poate și sufletul? - iubitei prietenului său, de care era platonic și pierdut Îndrăgostit, nu-i schimbă viața. Renunță la prada prea ușoară și se relansează cu elan În relații imposibile, Își reîmbracă costumul de perdant, ca un Lafcadio caricaturizat, à rebours, pentru care umilința maximă nu Înseamnă cea mai mică Înfrîngere În raportul cu societatea, ci cea mai mică victorie. Dacă Lafcadio omoară gratuit un om, eroul lui Oster Își
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
În ambele aceste ultime romane - Să faci dragoste și Să fugi! - este vorba despre iubire. Nimic din aceste iubiri nu este Însă Împlinit: iubirea, Într-un caz ca și În celălalt, este o figură a vidului: o iubire nu atît imposibilă cît neatinsă, o așteptare. Umorul autoironic din La Télévision (Televiziunea, 1997) este Înlocuit În mod hotărît cu un cinism microscopic, acela al refuzurilor abia perceptibile cu ochiul liber, dar atît de decisive În viețile personajelor: mîna Întinsă de chinezoiaca Li
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
e scrupule ai unui partid politic ticălos, apare domnișoara Chambon, Învățătoarea de care zidarul nostru se Îndrăgostește dar relația lor este imposibil de Împlinit și, În decursul sacru al unui an școlar, domnișoara pleacă pe alte meleaguri. Ambiguitățile unei relații imposibile Între un el narator-autor În penultimul roman, Corespondenta (2000), sau prieten decedat al naratorului În Unguroaica (2002) și o ea misterioasă, aterizată În provincie prin te miri ce silnicie a soartei, constituie miezul romanelor de dragoste ale lui Eric Holder
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
din sărite un anume masochism cu explozie Întîrziată, celebrarea contemplării În detrimentul intervenției, chiar și amănunte precum Îmbrîncirea În Întuneric a profilului generos al femeii-soție și reciclarea cu mai puțin reflex lucid a unor șabloane literare notorii de pe diverse paliere iubirea imposibilă, misterul aparentului vid provincial, abisalitatea ființelor dezechilibrate, finețea și pudibonderia scripturală pe scurt, o cultură a frumosului de rit vechi. Acum, se știe totuși că unii poeți francezi de top și foarte intrepizi În urmă cu douăzeci de ani sînt
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
a servi diferitelor cauze. Cauză politică, cauză „ontologică”, cauză progresistă nu În ultimul rînd, atunci cînd, preluînd din mers pozitivismul militant al socialismului științific, a permis constituirea unei false „științe” a literaturii („teoria literară”). Așadar, adecvarea literaturii la estetică este imposibilă, chiar dacă numai principiile estetice, pe care creatorii le urmează, ar trebui să decidă valoarea textelor și locul lor În canon. Contradicția esențială vine aici dintre universalitatea esteticii și particularitatea limbilor În care estetica este aplicată În operă. În fond, dacă
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
nu încremenește aici într-o postură imuabilă: fiecare vede și este, la rândul lui, văzut. Redistribuirea rolurilor interzice dihotomiile definitive sau evaluarea morală durabilă: nimeni nu e mai vinovat decât alții și fiecare e vinovat, rând pe rând! Reciprocitate absolută, imposibilă în afara acestui conglomerat uman, în sânul căruia toată lumea se supraveghează. Strehler a avut intuiția a ceea ce supravegherea de proximitate poate genera ca implicare afectivă și reconciliere ce nu trebuie niciodată exclusă, căci, spre deosebire de supravegherea „dură”, cea „moale”, „blândă” nu se
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
a actului teatral. Rațiunea lui de a fi, spunea el, înceta în seara premierei, iar de revenit nu accepta să mai revină decât, uneori, pentru a saluta publicul. La polul opus, Patrice Chéreau îmi mărturisea odată că i-ar fi imposibil să facă teatru dacă ar ști că „n-ar mai avea cum să intervină pentru a opri deteriorarea iremediabilă a unui spectacol”. Chéreau respinge scepticismul strehlerian și își supraveghează, punctual, punerile în scenă, pentru a stăvili sau a corecta „tendințele
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
o parte, fragilitatea interioarelor și, pe de altă parte, pentru a exploata atracția perversă a supravegherii. Să ne mărginim la un singur exemplu: Livada de vișini pusă în scenă de Stéphane Braunschweig în 1992. Pornind de la convingerea că intimitatea este imposibilă și că supravegherea nu încetează nici o clipă în lumea piesei lui Cehov, el imaginează o casă japoneză cu pereți glisanți de hârtie: nimeni nu e aici la adăpost, totul se află, totul se știe. Și fiecare personaj supraveghează, uneori chiar
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
tautologie generalizate, pentru Vattimo "realitatea [...] e mai degrabă rezultatul încrucișării, al "contaminării" (în sensul latin) a multiplelor imagini, interpretări, reconstruiri pe care, în concurență între ele, sau oricum, fără nici o coordonare "centrală", le distribuie mijloacele de comunicare" ceea ce ar face imposibilă ideea unei realități unice și ar elibera "dialectele". Fără îndoială, presupozițiile filosofice ale celor doi îi așază în opoziție, chiar dacă scrutează aceeași societate mediatică. Totuși, într-un punct ei se întîlnesc: acolo unde Sfez ne spune explicit că nu comunicarea
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
o face deja, ceea ce echivalează cu paradoxul "Fiți spontan". Dacă se cere cuiva să adapteze un anume tip de comportament, judecat pînă atunci ca spontan, el nu mai poate fi spontan, pentru că faptul de a i se cere face spontaneitatea imposibilă"65. Dintr-o dată, injoncțiunea paradoxală impune pacientului o modificare a comportamentului. Pacientul este atunci constrîns să iasă din jocul său, să înceapă să-l stăpînească. 2. De la teorie la experiență A) Locul teoriei Știința tradițională nu dovedește niciodată nimic, căci
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
înregistrează atât în poezia unora, cât și în a celorlalți. Regăsim în poezia lui A. Păunescu sensibilități, teme și forme prezente la Beniuc și M. R. Paraschivescu. Astfel prezentate lucrurile, considerăm că încercarea de a deduce specificitatea generației 60-75 este imposibilă sau în orice caz insuficientă, prin adoptarea conceptului de generație numai într-unul din sensurile sale. Există un transfer de elemente de la o generație la alta, sub forma unor relații obscure, transfer care stabilește o serie de continuități. Pe de
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
te retragi în ceasul cumințiii/ Când clopotele cad pe cer/ Să-ți cer luminile ființii"(" Început de iubire"). În concluzie, ceea ce dă coerență volumelor este aspirația spre un ideal, de la material la imaterial, într-o asociație de imagini reale și imposibile, amândouă alimentate de o tensiune lirică, de o vitalitate primară. Ioan Alexandru creează viziuni, nu peisaje. Natura devine personaj sau se extinde cosmic, ca la poeții expresioniști. Poezia lui Ioan Alexandru este o luptă permanentă în perspectiva evoluției, a fertilizării
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
trăit de cineva". "A șasea elegie" este a dilemei. În "Engrame" I. Negoițescu apelează, comentând-o, la poemul "Între două nopți" al lui Tudor Arghezi: "Nichita Stănescu opune temei argheziene estetica sa existențială a golirii și a umplerii, a opțiunii imposibile între neantul plin și realul gol"1. Dacă la Tudor Arghezi opreliști transcendentale fac efortul insuficient, la Nichita Stănescu sentimentul tragicului este generat de așteptare, de neputință, într-un peisaj expresionist: "și plouă mărunt, topind pământul/ sub oasele albe, și
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
între aceste două tendințe constituie una din temele de meditație ale existenței autentice. * Asumarea oricărei valori suportă o perspectivă identitară. Până și cei considerați a fi la periferia societății își au propriile coduri, semn că anarhia, în sens tare, este imposibilă. * Istoria lumii este plină de potriviri accidentale ce au luat numele de mari teorii, născute într-un melanche de adevăr corespondență și adevăr coerență. Ele au produs și produc încă numeroase bucurii indiferent de direcția lor de potrivire (în termenii
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
nu mai permite viziuni globale, conturate de mintea unei singure persoane. Tipul de om pe care-l generează în sânul ei știința este specialistul, caracterizat de o foarte bună cunoaștere a unui domeniu limitat de probleme. În felul acesta devine imposibilă orice autoritate individuală, totul căzând sub control colectiv (adică impersonal); inclusiv puterea. Pe această cale fundamentele științei se mută de la persoane la comunități; odată cu asta iau naștere "castele" specialiștilor, ce tind să-și impună punctele de vedere, constituind moduri oficiale
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
unor false valori. Lumea nu Îi mai oferă valorile autentice și nici omul nu mai are ce să ceară de la ea. În plus, ceilalți oameni fiind asemena lui, orice formă de comunicare, fie formală, fie subiectiv-emoțională, devine falsă sau chiar imposibilă, anulându-se sau sfârșind prin a genera stări de tensiune, suspiciune, conflicte interpersonale. Problematica omului nu mai este frământarea interioară, de factură socratică sau faustică. Este cu totul altceva: o angoasă a disperării. Nici Socrate și nici Faust nu sunt
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
idealuri diferite. Între ei nu există nici un fel de punte care să-i pună de acord. Cei doi gândesc și acționează Întotdeauna divergent, depărtându-se mereu, și rapid, unul de celălalt. Dezacordul duce la tensiuni, la conflicte. Conviețuirea, „a-fi-Împreună”, este imposibilă. Persoanele respective vor sfârși prin a se despărți, a se separa una de cealaltă. Separarea, despărțirea, va lăsa „urme nevrotice” În fiecare dintre ele, dar ea nu duce la stingerea conflictului. Cei doi se vor despărți, dar fiecare va lua
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
o fundătură: „Plouă.../ Nu știu nimic.../ De zile, de ani,/ Fără a găsi/ Cum ar fi altă viață.../ Același tic-tac de tîrziu,/ Cu tăceri ce plîng,/ Din nici un timp. Ca noaptea ploioasă/ Deafară...” 5) Concluzia e simplă: amînarea schimbării face imposibilă uitarea, întreține criza morală, devine un motiv de interminabilă agonie. Vorbe din „Vînt” în poemul „Vînt” sînt și aceste versuri: „Lîngă ușă frunzele s-au strîns,/ De departe vin ecouri vechi de plîns,/ Brumă, toamnă literară,/ Pe drum prăfăria se
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
să-l strige, în bocete, pe defunct: „Trezește-te, Ioane (Gheorghe,Vasile), auzi..., vezi...!” însă, în ciuda simplității, poemul lui Bacovia duce către o idee cutremurătoare: cea a imposibilității de a pătrunde în zona ermetică a morții. Strigătul e inutil, trezirea - imposibilă. Moartea înseamnă necomunicare, tăcere definitivă, absolută. Implacabilă, constatarea e făcută lucid, fără lacrimi, tern: „Stam singur lîngă mort...și era frig...” Versul final sugerează înfrîngerea - deopotrivă, a celui defunct și a celui viu: „Și-i atîrnau aripile de plumb”. A
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]