9,526 matches
-
colaborat cu diferite reviste și ziare: Cronica, Convorbiri literare, Gazeta literară, revista Teatrul și Dacia literară. "Cel ce m-a învățat să trăiesc cu un picior în Rai și cu celălalt în Iad" Despre adulter s-au scris mii de comedii, niciodată un poem dramatic ca " Mașina de vînt" de Constantin Popa. Scenele dintre poet și iubita lui (El 1 și Ea 1) surprind prin stilul minimalist (replici scurte și sacadate), abia contaminat de o calofilie fals poetică. Ele sunt plasate
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
desigur, dar, odată invocată, tinde să prindă contururi: "calul verde" chiar se află în colțul camerei în care Ilie a spus că se află, iar Mina, soția lui, știe să-l însoțească în această aventură a imaginarului. Piesa, dramă și comedie în același timp este bine susținută de acest personaj din categoria rataților superiori care este Ilie. El îți trăiește viața cu suferințele ei mai intens decît ceilalți, deși pare resemnat între dosarele unde a fost retrogradat prin intrigi și delațiuni
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
piesa "Regulamentul de bloc" o propune și mijloacele artistice viabile prin care ea se realizează, confirmînd încă o dată în C. Popa un autor viu și interesant. Paul Everac Transcrierea opiniilor Cenaclului de dramaturgie a Uniunii Scriitorilor DAN NASTA, actor-regizor: O comedie tragică vizînd condiția umană; o piesă a agresiunii dezumanizantă a socialului asupra individului; o piesă biconcentrică social-moral și politică... dar politicul trebuie estompat... ION ZAMFIRESCU, scriitor: Piesa este un semnal de alarmă asupra vieții la bloc în care nu mai
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
o piesă deosebită. HORIA DELEANU, scriitor-teatrolog:...prea lungă scena cu pokerul, sau dialogul Val-Alex (de la început), și ultimul tablou, în care sînt prea multe explicații; bună lovitura cu manechinele... (!?); foarte buni vecinii, Bunica și Alex; tangoul ar trebui înlocuit; o comedie frumoasă și gravă; contrapunctări foarte bune; piesa există cu adevărat; e necesară o "pieptănătură". LIANA MĂRGINEANU, actriță:...există stilul Constantin Popa..., "Calul verde"... etc.; o piesă amplă, cu mult adevăr... AUREL STORIN, scriitor: Prima parte foarte bine scrisă, cu cîteav
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
vede grija pentru rostire și apăsarea pe cute ce pot scăpa atenției la lectură și în maniera de joc a celorlalți trei interpreți. Surpriza ne-o aduce Doina Deleanu, care ne obișnuise cu diafane apariții în ingenue de dramă ori comedie. De astă dată, rolul sună mai mult decît convingerea ce ne-o lăsase la lectură. Doina Deleanu este mai plină de farmec, mai sensibilă și mai credibilă decît soția-agronom, mărginită și autoritară, la o primă vedere a textului. Fiece replică
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
spectacolul tău. Octav: Este? Este că-foc de talentat? Mona: Of, Doamne...! Scheciuri, Octav, iubitule, scheciuri! Scheciuri de încercare...! Octav: Exact! Actor de încercare...! Numai că, fir-ar să fie, nu știu dacă încerc să trăiesc sau să mor! Aici e comedia! Mona: Ba eu cred că aici e tragedia...! Octav: Iubito, mă tem că n-am stofă nici pentru tragedie, nici pentru comedie! Mona:...Poate că e chiar adevărat ce spui... numai că prea aduci totul la rampă, Octav... Îți plac
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
încercare...! Numai că, fir-ar să fie, nu știu dacă încerc să trăiesc sau să mor! Aici e comedia! Mona: Ba eu cred că aici e tragedia...! Octav: Iubito, mă tem că n-am stofă nici pentru tragedie, nici pentru comedie! Mona:...Poate că e chiar adevărat ce spui... numai că prea aduci totul la rampă, Octav... Îți plac aplauzele... Octav: Iar tu ești un spectator prea exigent... prea morocănos... (după o pauză) Cînd am ieșit în stradă... ca să scap de
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
bis" îndeplinește toate criteriile unei piese care ar trebui să dăinuiască și să-și câștige dreptul la existență distinctă în peisajul dramaturgiei românești. E o piesă-martor, o piesă aproape istorică, însă, în același timp, o piesă în care condiția umană, comedia și tragedia umană dețin prim planul într-un mod copleșitor. E, altfel spus, o piesă care ne privește pe toți... Călin Ciobotari Părerea autorului Boala comunismului Sechele Cînd am început să scriu aceste cîteva aprecieri despre "Salonul nr.6-bis", nu
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
elevului său, În Ficțiune și Dicțiune (1991), două tipuri de “autoficțiune”, În funcție de proporția dintre autobiografic și ficțiune. Am avea astfel autoficțiunile “adevărate, al căror conținut narativ este, dacă pot spune așa, autentic ficțional”, În rîndul lor putînd fi inclusă Divina Comedie sau Don Quijote (accentul cade pe ficțional) și “falsele autoficțiuni”, “care nu sînt ficțiuni decît pentru vamă: altfel spus, autobiografii rușionoase.” Reputatul naratolog se vădește astfel un purist incorijibil care păcătuiește În primul rînd printr-o idee imuabilă despre literatură, aceea
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
Nina și Kostia: aici, nici o precauție nu mai e posibilă, ușa „nu are încuietoare” și trebuie blocată cu un fotoliu. Pragul nu mai este un scut, el nu mai protejează. Răsturnarea ludicătc "Răsturnarea ludică" În vestitele lor concursuri, grecii alternau comedia cu tragedia pentru a evita domnia autoritară a unui unic registru dramatic și pentru a asigura invariabila lor succesiune. Viața înseamnă trecerea de la o tonalitate la alta, viața este un carusel care interzice posibilitatea imobilizării într-o singură relație. Alternanța
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
surprinde faptele lui Leporello. Simulare sau substituire - iată două procedee legate de schimbările identitare la care se apelează în cazul operațiilor de supraveghere, ludică sau nu. Ele se înscriu în aceeași sferă ca și practicile travestirii, atât de frecvente în comediile lui Shakespeare, Goldoni sau Marivaux. Și unele, și altele sunt puse în slujba unei supravegheri ce urmărește recoltarea de informații în scopuri personale și se realizează, de fiecare dată, grație modificării identității și confuziei ce decurge de aici. Deghizări și
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
și deznoadă legături între oameni. În teatru, tocmai această „corupere” a bipolarității supraveghetor/supravegheat constituie o materie pe care scriitorii o explorează cu predilecție: claritatea inițială se convertește treptat în ambiguitate și revine, în cele din urmă, mai ales în comedii, grație unui deznodământ fericit. La Shakespeare, cât și la Marivaux, decizia de a supraveghea pe cineva produce o doză de necunoscut, căci travestirea pusă în slujba obținerii de informații justifică recurgerea la camuflarea identității și la șiretlicuri menite să disimuleze
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
o doză de necunoscut, căci travestirea pusă în slujba obținerii de informații justifică recurgerea la camuflarea identității și la șiretlicuri menite să disimuleze sexul, pentru a se putea infiltra teritorii și a se apropia de personaje altminteri intangibile. În fiecare comedie a lui Shakespeare, travestirea se explică, în primul rând, printr-o misiune de spionaj, care nu este altceva decât o ipostază a supravegherii. Spectatorul asistă, mai întâi, la luarea deciziei: pentru a putea ajunge în anturajul unui personaj inaccesibil, aflat
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
imaginea unui politician versat, controlând din umbră uneltirile colaboratorilor săi cu un scop strict pragmatic. Dar chiar și aici, supravegherea îl marchează într-un anume fel pe cel ce o practică. Dacă deghizarea nu produce aceleași perturbări precum travestirile din comedii, ea îi înlesnește totuși Ducelui accesul la o serie de informații pe care urmează apoi să le „prelucreze”, cum se spune în limbajul serviciilor de spionaj. Ducele a putut să îl testeze pe Angelo, dar și să remarce virtuțile Isabellei
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
imprevizibile, căci scopul ei este acela de a confirma bănuieli sau de a surprinde inițiative „ilicite”. Acestei supravegheri meticulos pregătite și temeinic motivate, căreia tragedia și drama îi furnizează dovezile cele mai flagrante, îi corespunde o alta, diferită, pe care comedia de bulevard o cultivă într-o asemenea măsură, încât aproape că a erijat-o în marca identității sale. Se confirmă astfel, încă o dată, acea particularitate a teatrului - veritabilă filosofie! - de a putea transforma orice în ceva opus, de a opera
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
ce se va ascunde în spatele ușilor unui dulap ori în vreo cămăruță de serviciu, de unde va vedea și va auzi totul. El devine astfel, fără să vrea, un supraveghetor căruia nimic nu-i scapă. Un spion. Un spion „din întâmplare”. Comedia bulevardieră îi acordă spectatorului statutul pe care acesta îl are de obicei în contextul supravegherii teatrale: suprainformat, el urmărește cursul evenimentelor înarmat cu un capital de informații furnizat de accidentele neprevăzute ale piesei. Comicul provine, înainte de toate, din ceea ce s-
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
martora involuntară a acestor ipocrite dialoguri conjugale. „Suprainformația” spectatorului generează, neîndoielnic, comicul scenei, căci acestuia îi e dat să vadă un adevărat balet de scuze, de prefăcătorii, de drăgălășenii mincinoase menite să ascundă un adevăr pe care îl cunoaște. În comedie, ceea ce ține, de obicei, de un dispozitiv de supraveghere elaborat cu grijă, se încropește la repezeală și fără nici un scop explicit. Supravegherea funcționează aici pe baza unui „triunghi” aparent incomplet, dar care, în realitate - publicul știe asta -, are toate cele
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
baza unui „triunghi” aparent incomplet, dar care, în realitate - publicul știe asta -, are toate cele trei laturi: protagoniștii sunt acolo, numai că nu sunt cu toții „de față”. Prin context și, într-o și mai mare măsură, prin consecințele sale „conjugale”, comedia bulevardieră face să devină comică o situație care, altminteri, în planul scriiturii, nu diferă prea mult de aceea în care se află Britannicus și Iunia: femeia vorbește și aici știindu-se ascultată, cu deosebirea că, în exemplul dat, ea caută
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
arta înșelătoriei, astfel încât, atunci când își va putea părăsi, în sfârșit, adăpostul provizoriu, va fi mai neliniștit, mai ros de îndoieli ca la început. Chiar întâmplătoare sau ludică, supravegherea lasă urme, afectează oamenii și influențează, fie și superficial, viitoarea lor purtare. Comedia neagă gravitatea, dar nu-și interzice să-i utilizeze mecanismele și să le folosească, schimbându-le intensitatea și efectele, spre satisfacția unui public „suprainformat” care nu se mai teme de posibilele lor ravagii și care se arată dispus să accepte
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
la lumină, pe furiș; altfel, ele ar risca să clatine siguranța domestică familială, ce se cuvine apărată cu orice chip, și să spulbere toate iluziile pe care aceasta le întreține. Supravegherea este un test ale cărui rezultate sunt refuzate în comedia bulevardieră, pentru ca nu cumva fisura astfel revelată să amenințe perenitatea cuplului! Dar cu ce preț! Recentele montări ale unor piese din acest repertoriu, de la Grüber la Bezace, de la Lassalle la Lavaudant, refuză să mai vadă în dezvăluirile supravegherii aleatorii niște
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
vine să clatine solidul edificiu conjugal și, luat cu asalt, acesta își dezvăluie crăpăturile, fără să se dărâme totuși. Din recunoașterea acestei situații se hrănesc, de pe poziții opuse, drama - care pune în lumină zbuciumul și frământările unui cuplu conflictual - și comedia - care, deși ajunge la aceleași concluzii, dă la iveală mai ales încurcăturile, agitația, aranjamentele partenerilor. În dramă, totul se prăbușește sub greutatea unor mărturisiri eliberate, în sfârșit, de minciuna de până atunci și a unor acte ce trădează refuzul soților
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
la iveală mai ales încurcăturile, agitația, aranjamentele partenerilor. În dramă, totul se prăbușește sub greutatea unor mărturisiri eliberate, în sfârșit, de minciuna de până atunci și a unor acte ce trădează refuzul soților de a se mai iluziona, în vreme ce în comedie este vorba, de fiecare dată, de salvarea aparențelor și, mai cu seamă și cu orice preț, de salvarea cuplului, de respectarea contractelor maritale, de consolidarea iluziilor. Teatrul relevă astfel adânca fisură a lumii burgheze, sfâșiată între pasiunea amoroasă și instituția
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
dulapul” vor acoperi din nou, întotdeauna, cuvintele. Dar cui i se datorează, de fapt, această flagrantă contrazicere a realității? Doar unui discurs bine articulat și convingător? Nu cumva și nevoii de iluzii, de iluzionare? Cu această incertitudine se încheie orice comedie de bulevard unde dispozitivul de supraveghere a funcționat perfect, dar fără efecte imediate: revelațiile au rămas fără urmări. Nimic nu trebuie luat de la capăt, nimic nu trebuie refăcut, reclădit, dimpotrivă, totul trebuie să continue... aici iluziile nu se pierd, ci
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
dulap” nu duc la nici o ruptură; ele tulbură nițel apele, dar nici învoielile nu se strică, nici alianțele nu se desfac. Bois d’Enghien se va căsători până la urmă cu Viviane, iar Boubouroche se va împăca și el cu Adèle. Comedia burgheză recunoaște tocmai acest impuls ce constă în a întreține iluziile, însoțit de negarea vehementă a adevărului informațiilor dobândite. Iată de ce, la capătul unor asemenea experiențe, teribilele secrete conjugale ne apar ca fiind absolut derizorii. „Vorbe, vorbe...”, spunea Hamlet. „Informații
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
Regizori-spioni, pândind indicii care nu înșală, în care pot avea încredere. Supravegherea de parcurs este o supraveghere de control. Matthias Langhoff recunoaște că se duce la spectacole de teamă ca nu cumva „ceea ce el a conceput ca dramă să devină comedie după o lună”. De altfel, mai ales spectacolele comice sunt cele ce se degradează mai ușor, se deteriorează sub influența publicului: actorii se lasă „duși de val” văzând reacțiile spectatorilor și, adesea, șarjează, încercând să satisfacă un public care, cred
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]