9,038 matches
-
-ntregi să păzești animalele la pășune; îți trec prin cap atâtea gânduri, îți faci mii de planuri, încerci să tălmăcești glasul vântului, rumorile câmpiei, zbieratul celorlalte animale. Eu vorbeam cu copacii, cu ierburile, cu norii; mă afundam în cele mai stranii închipuiri. Acasă mama vitregă, ce se numea tot Catarinella ca mama mea bună, mă muștruluia dacă mâncam o bucată de pâine mai mult, iar eu mă uitam fix în ochii ei, fără să scot un cuvânt. Acum mai încurc oleacă
by Dante Maffìa [Corola-publishinghouse/Science/1046_a_2554]
-
fii atent: în ochii multora, eu trec drept un ticălos, sunt, cum să zic?, un infect, ce trebuie evitat. Tommaso asculta în liniște, dar nu își dădea seama despre ce e vorba; omul acela nu-i displăcea; în haosul acelei stranii spovedanii, a acelei grăiri în cascadă, se regăsea ceva intrigant și atractiv laolaltă, mai ales în acea împrejurare. Fusese o zi lungă, iar la gestul săvârșit în Catedrală adăugase fuga de confrați; trebuia să se întoarcă la mânăstire acum, fără
by Dante Maffìa [Corola-publishinghouse/Science/1046_a_2554]
-
rănite, întinse pe jos, se oprise cu privirea pe un zid, ce nu cu mult timp înainte fusese proaspăt dat cu var, striat de pete verzui cu rămășițe de lipici solzos. Tarantule strivite la prima lor sosire? Sau ce altceva? Straniu, în orice caz, părea că nimeni n-ar fi avut habar sau că n-ar fi trebuit să bănuiască ceva despre acea Sectă a regelui. În schimb, atât el cât și ceilalalți tovarăși de călătorie se lămuriseră că și cei
by Dante Maffìa [Corola-publishinghouse/Science/1046_a_2554]
-
orei de ieșire la aer, toți pot să-i vadă stând de vorbă cu înverșunare. În ziua în care sentințele pentru Bruno și Pucci urmează să fie date, Tommaso îi sfătuiește să simuleze nebunia, să facă tot felul de chestii stranii, să se repeadă la paznici și să bată câmpii. În acest fel, Inchiziția nu-i va condamna la arderea pe rug, dat fiind că nebunii nu sunt răspunzători de faptele lor și, dacă sunt condamnați la moarte, păcatele lor cad
by Dante Maffìa [Corola-publishinghouse/Science/1046_a_2554]
-
amintea Tommaso fără să se înșele fiindcă nu contenise nici măcar o clipă să plouă și abia de ajungea o geană de lumină în celulă Carlo începuse să vorbească cum nicicând nu o mai făcuse. La început pomeni de niște întâmplări stranii de la Avellino, omoruri, violuri, magii, după care relată motivul pentru care se afla în temniță: Era în seara de Crăciun și Biserica Mamă era plină de lume rugându-se. Eu mă aflam nu foarte departe de altar și urmăream slujba
by Dante Maffìa [Corola-publishinghouse/Science/1046_a_2554]
-
flăcău cu o desagă pe spate, două femei ce-și smulgeau părul din cap) și înainta precum viiturile unui fluviu, curgând în direcții neașteptate. Îi rugă pe marinarii ce-l însoțeau să-l lase singur. Fu cotropit de o frică stranie, dar imediat după aceea un soi de euforie subtilă îl împinse înainte ca pe un cerșetor. Chiar așa și era, nu? Fusese așa încă de când se dusese cu părintele Costantino la Placanica, cu codrul de brânză în traistă și cu
by Dante Maffìa [Corola-publishinghouse/Science/1046_a_2554]
-
avut-o până acum, dar de care au abuzat. Ei sunt în primul rând universitarii, care nu vor cu nici un preț să se supună autorității Bisericii, care au intrat adesea în conflict cu aceasta și care au sfârșit printr-o stranie declarație de principii, sprijinită pe un distinguo, care ar fi vrut să fie subtil, dar nu a izbutit să fie decât glumeț: Universitatea nu poate accepta autoritatea materială a Bisericii. Nici aici nu insistăm. Ar fi copilăresc. Îmi închipui, de
Biserica şi elitele intelectuale interbelice by Constantin Mihai [Corola-publishinghouse/Science/898_a_2406]
-
prin intermediul cărora omul poate să se autodefinească în raport cu propriul eu și cu lumea. „Ispitele” au ca punct de reper interioritatea, chintesența sufletească a poetului („tâlhar de visuri blonde-n azururi veșnic bete”), în timp ce „aforismele” îl definesc ca pe un personaj straniu, „sclavul fanteziei și demiurgul slovei”. Studiile Sfidarea paradoxului (1998) și Universul paradoxurilor (1999) sunt o introducere în paradoxism, în ceea ce V. consideră a fi „singura mare șansă a scriitorului”: „diversitatea și frecvența cu care paradoxul se face prezent în viața
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290458_a_291787]
-
de pildă, așa-numita teorie a conduitei „rebel-sfidătoare” (queer theory, Leeder, 2004), în viziunea căreia oamenii, bărbații, dar cu deosebire femeile, ar trebui, mai mult decât o fac prin postmodernism, să arate ostentativ, cu prețul de a fi etichetați ca stranii, în toată gama de comportament, că se opun categoric stereotipiilor și prejudecăților de gen social, atât de profund prezente (transparent sau ascuns) în viața socială și familială curentă. După cum se poate vedea ușor și din poziția de mai sus, multe
[Corola-publishinghouse/Science/2359_a_3684]
-
misiunea sa este să copieze continuu, cu mâna stângă. Minciuna oferită astfel este remediul absurd al lipsei unui adevăr personal, individual. Celelalte proze, deși bine scrise, nu se ridică la valoarea acestei nuvele. În general, sunt narațiuni fantastice, alegorice sau stranii, pigmentate de umor și ironie și construite pe tehnica sugestiei și a detaliului aparent neutru, cu finaluri deschise și posibilități multiple de interpretare, inclusiv politică. Panic Syndrome! dezvoltă aceeași linie a fantasticului, epurată de temele întunecate ale spațiului concentraționar. Spațiul
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288906_a_290235]
-
reprimarea dușmanului sau, dimpotrivă, prin hidoșenia morală proprie „exploatatorilor”, ci prin felurite ciudățenii. Nimeni nu nega autenticitatea picturii de mediu, dar - se spunea - clasa muncitoare nu are nevoie de orice autenticitate. Adevărul este că de la început prozatorul narează întâmplări neobișnuite, stranii, multe comice până la absurd, fapte comise de inși într-o ureche, dezvăluie comportamente „buimace”, născociri ale unor minți ce funcționează anapoda, iar tot ce se petrece, în orice istorisire, e îmbibat de poezia Bărăganului, a bălților dunărene, a Deltei. O
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288387_a_289716]
-
în semnificația misterioasă a viselor și interpretarea logică a acestora care avea un mare succes în special în Egipt. Cărți corespunzătoare instruiau un public compus din cititori creduli despre semnificația și importanța celor văzute în vis, iar explicațiile cele mai stranii găseau dintr-aceia care să le dea crezare. Încrederea în înțelepciunea oracolelor din vremurile antice a supraviețuit până în perioada elenistă, când s-a putut constata o coborâre de la un nivel originar mult mai elevat spre forme populare de târg. Dacă
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
Dar la ce bun să continui? Discursul a avut un public virtual inexistent, așa că la ce bun să discut un solilocviu ascultat de trei persoane?"127. Și totuși, Edwin Black remarcă, alături de Edmund Wilson, faptul că discursul lui Chapman e "straniu și impresionant"128. Profesorul ne dezvăluie, în cuvinte la fel de impresionante, că da, într-adevăr, discursul ne "mișcă", într-o măsură suficient de semnificativă încât să realizăm că efectele sale imediate constituie un criteriu neadecvat de receptare a mesajului său, să
Criticismul retoric în ştiinţele comunicării. Atelier pentru un vis by Georgiana Oana Gabor [Corola-publishinghouse/Science/934_a_2442]
-
de scară, de mărime dintre om și obiecte devine pentru privitor o imagine simbolică de neșters, ea stabilind relația eroilor în societate. Această structură scenografică este evocatoare pentru orice grafician care își pune problema semnificației formelor în imagine. Un sentiment straniu, neliniștitor, îl trăiești și atunci când privești un film în care un om călătorește în corpul uman, în care venele, arterele și celulele devin gigantice față de omulețul insignifiant, rătăcitor. Contrastul este o modalitate expresivă pentru a stabili proporția dimensiunii elementelor care
Arta compoziþiei by Ion Truicã () [Corola-publishinghouse/Science/594_a_1265]
-
elementelor care intră în acțiune. Ierarhizarea mărimii personajelor ne ajută să înțelegem relațiile care se stabilesc în imagine. Contrastul formelor vitalizează și dinamizează imaginea. Mișcată, linia dă un plus de expresivitate compoziției temei alese și o impune prin caracterul ei straniu, neobișnuit. XI. Orientarea formelor în compoziție 1. Casetarea imaginii Reușita unei compoziții se leagă de felul în care așezăm, organizăm și ordonăm formele în vederea transmiterii unui mesaj. Analizând semnificația fiecărei zone principale în care amplasăm centrul de interes al imaginii
Arta compoziþiei by Ion Truicã () [Corola-publishinghouse/Science/594_a_1265]
-
tragismul imaginii, dă compoziției o notă neliniștitoare. Sistemul convențional de luminare a imaginii (cu lumină de la o singură sursă) a primit o lovitură de la Giorgio de Chirico care, în picturile sale metafizice, utilizează două, trei surse de lumină, accentuând factura stranie a lucrurilor. Suprarealismul a împins mai departe problemele umbrei tratate ca un element aleatoriu, ea urmărind mai mult gândul creatorului și nu o raportare strictă la realitate. Demne de luat în seamă sunt lucrările cu umbra întreruptă, de diverse crăpături
Arta compoziþiei by Ion Truicã () [Corola-publishinghouse/Science/594_a_1265]
-
devine ea însăși un element dramatic, funcțional, în acțiune. Felul în care luminăm un portret, un chip uman de jos, de sus, de la stânga sau de la dreapta ajută la accentuarea caracterului cu ajutorul umbrei. Expresionismul cinematografic a utilizat umbre oblice uriașe, stranii, care accentuează dramatismul. În desen, umbra este folosită în mod frecvent la Corneliu Baba pentru a sublinia caracterul personajelor. În gravurile lui H. Daumier întâlnim exemple strălucite de integrare a umbrei în compoziție. Pentru fiecare grafician, umbra face parte din
Arta compoziþiei by Ion Truicã () [Corola-publishinghouse/Science/594_a_1265]
-
atingerea sublimului: 1. competent, când pictorul capătă îndemânare și poate reda înfățișarea exterioară a naturii; 2. neobișnuit, caracterizat prin gustul individual spre virtuozitate. Artistul pictează contururi largi care nu concordă cu adevărul motivului reprezentat; lucrurile pe care le face sunt stranii, aparte, lipsite de veridicitate; 3. minunat, divin e pictorul care pătrunde cu gândirea natura tuturor lucrurilor din cer și de pe pământ, și, astfel, lucrurile curg din penelul său în funcție de adevărul motivului reprezentat; 4. dezinvoltura o ating pictorii care pot sugera
Arta compoziþiei by Ion Truicã () [Corola-publishinghouse/Science/594_a_1265]
-
schițe de inspirație realistă și fantastică, nu străine de anume subtilități psihologice. Ca și în următoarea culegere, Insula (1971), textele sunt învăluite de „stări muzicale”, proprii liricii simboliste, în asociere cu ipostaze onirice sau notații fanteziste, care creează impresia de straniu, de insolit. Situat cronologic între aceste două cărți, romanul Domnișoara cu miozotis (1970) e construit cu alte mijloace, clasic realiste, și cu o detașare auctorială ironică. În cuprinsul lui, e restaurată, la modul așa-zicând „arheologic”, viața craioveană de la sfârșitul
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287523_a_288852]
-
dificile pe care dl Bergson le-a tratat, precum cea a timpului, cea a memoriei și mai ales cea a dezvoltării vieții, au fost reînnoite de el, iar situația filozofiei, așa cum se prezenta ea În Franța acum cincizeci de ani, straniu modificată. Faptul că Bergson s-ar fi ocupat de timp și de memorie - care filozof n-a făcut-o? - poate cu greu să treacă drept o prezentare, chiar și succintă, a operei sale În ceea ce are ea original. Or, dacă
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
victima unei singure capcane - șantajul pus În practică de Gastinel ca să-și aproprie drepturile -, ci de două, cel de-al doilea nefiind scos la iveală decât În ultimele pagini ale romanului, pe care Îl lămurește retrospectiv. Dacă primul explică atitudinea stranie a lui Dochin, numai cel de-al doilea ne permite să o pricepem până la urmă pe cea a lui Gastinel. În timp ce lucra la manuscrisul Java neagră, Dochin, pe vremea aceea, fără domiciliu stabil, a fost adăpostit de patroana unui hotel
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
a elegiilor din Octombrie, noiembrie, decembrie face locul unei atitudini mai puțin calme, cu accente iritat-revoltate. Se înmulțesc imaginile expresioniste. Tabloul e scăldat într-o lumină rece și dură"125, înregistrându-se "o accentuare a unor latențe dramatice fără precedent, stranie fiind acum și violența percepției poetice și a corespondențelor, lumina orbitoare devenind, astfel, în poezia La celălalt capăt, un semn thanatic și, în general, senzualității difuze de altădată, îi corespunde acum o copleșire dusă până la limita insuportabilului, a simțurilor"126
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
eseistică din cartea mai recent tradusă a lui Pascal Quignard 14 se relevă această condiție a scrisului, care "nu este un mod de a fi natural al limbii naturale. E un limbaj ce s-a înstrăinat de dialog. Un limbaj straniu. Este limbajul devenit limbaj-pentru-a-fi. Demult, în primele imperii neolitice, scrisul l-a smuls pe omul preistoric din lumile onirice și imaginare. Umanitatea pregenerică era îngropată în cavernele ei cu imagini, ca și în visele ei. Dincolo de limba orală, admonestativă, hipnotică
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
proiectarea poemelor în negativ"144. Considerat, pe departe, unul dintre cele mai dramatice volume, Stea de pradă își păstrează "un discurs liric" de o mare simplitate, aproape lipsit de metafore, "înregistrându-se o accentuare a unor latențe dramatice fără precedent, stranie fiind acum violența percepției poetice și a corespondențelor"145. Totodată, acesta este și ultimul volum editat sub regimul socialist, ponderea așa-numitului de către Ovid Densusianu "element intelectual" sporește. Există versuri "de sursă filosofică precisă sau care trimit la idei ale
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
într-un moment de tîrzie, mică și trecătoare revoltă. Mimînd sentimentele, gîndurile, comportamentele, viața îi refuză ca pe un fals, iar moartea îi primește ca pe o cacialma. Și-ți vine să rîzi. Reacția martorului e între nedumerire și un straniu comic. Nici urmă de tragic. Celelalte două personaje ale piesei există mai mult de dragul cenzurii... Mișar fi plăcut, dacă aș fi avut voie, ca Vera și Mihai să fi fost parteneri în această orgie a desființării, să sufere, să înnebunească
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]