85,350 matches
-
cele din urmă înlăturarea completă a negrului și crearea unor ființe paradisiace întrupând perfecțiunea umană. Când am ajuns aici, am și desființat proza, cultivând genul liric al dithyrambului. Scopul fundamental al pasajului despre literatură din Raportul tovarășului Malencov este călăuzirea scriitorului pe drumul realismului socialist. Omul este perfectibil, nu perfect. Fără acest plan înclinat de la minus la plus, literatura cade în somnolență (...). Fără conflict nu pot exista nici drame, nici comedii și teoria falsă că în lumea socialistă nu pot fi
[Corola-publishinghouse/Science/2301_a_3626]
-
nevoie de satiră, adică în general de o ținută mai virilă față de viață, mai combativă, trebuie să zugrăvim pe răi sau pe șovăielnici și să evităm serafismul. Cuvintele tovarășului Malencov sună și mai semnificativ și pentru noi: «În operele lor, scriitorii și artiștii noștri trebuie să biciuiască viciile, lipsurile, fenomenele nesănătoase (...). În beletristica, dramaturgia, ca și în cinematografia noastră sovietică, continuă să lipsească încă un asemenea gen artistic. Ar fi greșit să se creadă că realitatea noastră sovietică nu oferă material
[Corola-publishinghouse/Science/2301_a_3626]
-
Scedrini sovietici». Nu trebuie să limităm aceste pătrunzătoare observări numai la genul simplificat ce se chemă «satiră». Ele sunt valabile la literatura de cunoaștere în general. Având în vedere și necesitatea conflictului, ca o rezultantă a contradicțiilor din viața socială, scriitorul trebuie în mod obligatoriu să sublinieze caracterele pozitive prin caracterele negative și încă și mai mult, chiar când e vorba de un caracter pozitiv, respectând complexitatea și pluridimensionalitatea vieți, să contureze pe cei doi oameni într-un om: pe cel
[Corola-publishinghouse/Science/2301_a_3626]
-
ele înșile viața fictivă a eroului. Tabloul caracterologic al unui om îl poate face și un psiholog cu mijloace abstracte, cum am procedat mai sus. Propriu artistului este de a crea un tip (...). Într-un cuvânt, având înainte tabloul caracterologic, scriitorul și-a exercitat la crearea tipului libertatea artistică, fiindcă, nu-i vorbă, era un mare artist. De aceea Cațavencu trăiește și ne dă o mână de ajutor politic și azi spre a face ridiculi pe cei de specia sa. Valoarea
[Corola-publishinghouse/Science/2301_a_3626]
-
esența forței sociale respective (...). Exagerarea conștientă, reliefarea figurii nu exclude tipicul ci îl scoate în evidență și îl subliniază într-un mod mai deplin. Tipicul reprezintă principala sferă de manifestare a spiritului de partid în arta realistă». Cum poate un scriitor să ajungă a creea tipuri evitând fadoarea și paloarea? Observând natura, în primul rând. Natura nu se relevă într-un specimen ca o descripție amănunțită a speței, ci adesea printr-o anomalie pilduitoare (...). Care sunt sarcinile criticilor noștri sau mai
[Corola-publishinghouse/Science/2301_a_3626]
-
însuflețite de o adevărată dorință de construcție. Am făcut intenționat o discriminare între critică și critici. Fără îndoială că e bine ca unii să se consacre exclusiv studiului științific și judecării operelor literare. Cu asta nu am rezolvat nimic atâta vreme cât scriitorii înșiși nu participă la dezbatere, nu reflectează critic. Nu de mult un ziar a deschis o anchetă cu privire la critică la care s-au dat răspunsurile cele mai nesocialiste din lume, reeditându-se vechi clișee despre antagonismul dintre critică și creație
[Corola-publishinghouse/Science/2301_a_3626]
-
participă la dezbatere, nu reflectează critic. Nu de mult un ziar a deschis o anchetă cu privire la critică la care s-au dat răspunsurile cele mai nesocialiste din lume, reeditându-se vechi clișee despre antagonismul dintre critică și creație. Nu puțini scriitori cred că e treaba exclusivă a criticilor să analizeze operele literare, chemarea artiștilor fiind de a crea în pură inspirație. Această concepție este o tenace eroare. Nu e acum momentul de a vorbi despre esența criticii, ceea ce trebuie afirmat cu
[Corola-publishinghouse/Science/2301_a_3626]
-
așa cum planul arhitectului constituie primul act prin care ia ființă un monument (...). Critica nu-i posibilă decât fiind cu putință autocritica, prin care admitem sincer că judecățile date de alții despre noi sunt adevărate. Câtă vreme critica criticului asupra unui scriitor nu se preface în autocritică liber consimțită în măsura în care a fost înțeleasă din partea scriitorului, între critică și creație este o prăpastie și una nu poate ajuta pe cealaltă. În treacăt fie zis, toate cărțile care apar trebuiesc recenzate fără excepție în
[Corola-publishinghouse/Science/2301_a_3626]
-
nu-i posibilă decât fiind cu putință autocritica, prin care admitem sincer că judecățile date de alții despre noi sunt adevărate. Câtă vreme critica criticului asupra unui scriitor nu se preface în autocritică liber consimțită în măsura în care a fost înțeleasă din partea scriitorului, între critică și creație este o prăpastie și una nu poate ajuta pe cealaltă. În treacăt fie zis, toate cărțile care apar trebuiesc recenzate fără excepție în cronici literare stabile, într-un spirit serios, adică în așa fel încât să
[Corola-publishinghouse/Science/2301_a_3626]
-
om de o recunoscută pricepere (...)”. Opiniile lui G. Călinescu au stârnit un protest în revista Utünk de la Cluj, prin articolul Doi oameni într-un om de Szabedi Laszlo despre care s-a făcut vorbire, cum ne amintim, și la plenara scriitorilor, comentată în capitolul precedent; interpretările din Utünk sunt amendate de Ion Mihăileanu 19, în contextul dezbaterii „problemei tipicului”: „Din definiția clară și completă a tipicului dată de tovarășul Malencov rezultă că pentru a putea exprima în modul cel mai plin
[Corola-publishinghouse/Science/2301_a_3626]
-
esența forței sociale respective, este necesară cunoașterea legilor obiective de dezvoltare a societății (...). Paliditatea unor figuri literare provine din înțelegerea statistică a tipicului, în nesesizarea a ceea ce este esențial în viață (...). Manifestarea spiritului de partid cere în primul rând ca scriitorul să nu se ferească a zugrăvi procesul luptei dintre vechi și nou (...). Spiritul de partid al scriitorului se manifestă în atitudinea pe care o ia față de ceea ce e nou în viață (...). Spiritul de partid se manifestă în același timp prin
[Corola-publishinghouse/Science/2301_a_3626]
-
provine din înțelegerea statistică a tipicului, în nesesizarea a ceea ce este esențial în viață (...). Manifestarea spiritului de partid cere în primul rând ca scriitorul să nu se ferească a zugrăvi procesul luptei dintre vechi și nou (...). Spiritul de partid al scriitorului se manifestă în atitudinea pe care o ia față de ceea ce e nou în viață (...). Spiritul de partid se manifestă în același timp prin justa înfățișare a primejdiei pe care o reprezintă vechiul, scriitorul educând masele în spiritul vigilenței revoluționare. Înțelegerea
[Corola-publishinghouse/Science/2301_a_3626]
-
vechi și nou (...). Spiritul de partid al scriitorului se manifestă în atitudinea pe care o ia față de ceea ce e nou în viață (...). Spiritul de partid se manifestă în același timp prin justa înfățișare a primejdiei pe care o reprezintă vechiul, scriitorul educând masele în spiritul vigilenței revoluționare. Înțelegerea problemei tipicului în lumina Raportului (...), are o importanță vitală. De aceea discutarea acestei probleme, în coloanele ziarelor și ale revistelor va ajuta pe scriitori și oamenii noștri de artă să-și însușească teoria
[Corola-publishinghouse/Science/2301_a_3626]
-
justa înfățișare a primejdiei pe care o reprezintă vechiul, scriitorul educând masele în spiritul vigilenței revoluționare. Înțelegerea problemei tipicului în lumina Raportului (...), are o importanță vitală. De aceea discutarea acestei probleme, în coloanele ziarelor și ale revistelor va ajuta pe scriitori și oamenii noștri de artă să-și însușească teoria marxist-leninistă cu privire la artă. În acest sens articolul semnat de academicianul G. Călinescu Unele probleme ale criticii literare în lumina Raportului tovarășului G.M. Malencov la Congresul al XIX-lea al P.C.U.S. apărut
[Corola-publishinghouse/Science/2301_a_3626]
-
de academicianul G. Călinescu Unele probleme ale criticii literare în lumina Raportului tovarășului G.M. Malencov la Congresul al XIX-lea al P.C.U.S. apărut în nr.7 (332) e un început la o dezbatere amplă a concluziilor pe care le trag scriitorii și oamenii de artă, în lumina lucrărilor Congresului al XIX-lea al P.C.U.S (...). În legătură cu articolul din Contemporanul a apărut în revista Utünk un articol polemic semnat de Szabedi Laszlo. În articolul din Contemporanul acad. G. Călinescu arătase că
[Corola-publishinghouse/Science/2301_a_3626]
-
ar putea înțelege că acad. G. Călinescu admite eternitatea caracterelor omenești, despărțirea lor în caractere pozitive și negative, existența unui tablou, a unei scheme caracterologice, independente de condițiile istorice (...). Personajele marilor capodopere ale literaturii universale sunt viabile și astăzi pentru că scriitorii au știut să întruchipeze trăsăturile tipice ale caracterelor, determinate de o anumită societate, de o anumită clasă sau categorie socială (...). Transformările sociale produc simple mutații, ele revoluționează pur și simplu conștiința oamenilor. Chiar în epoca construirii socialismului și comunismului, caracterele
[Corola-publishinghouse/Science/2301_a_3626]
-
pace și progres care este acad. G. Călinescu să aducă un aport și mai mare la creația noastră literară”. Intervine în discuție G. Călinescu, făcând și o analiză concretă a manifestării tipicului în poezia lui Eugen Frunză, secretar al Uniunii Scriitorilor. Articolul este însoțit de următoarea notă a redacției: „Cu privire la cauzele care determină durabilitatea operelor de artă clasice socotim că, după însăși propunerea autorului, problema urmează a fi mai departe analizată. Este necesar de a preciza că, așa cum ne arată marxism-leninismul
[Corola-publishinghouse/Science/2301_a_3626]
-
constituie o problemă serioasă și anume aceea a eternului artei. Tov. Mihăileanu zice: caracterele nu sunt eterne. Și eu spun la fel. Dar tot d-sa scrie mai jos: «personajele marilor capodopere ale literaturii universale sunt valabile și astăzi pentru că scriitorii au știut să întruchipeze trăsăturile tipice ale caracterelor determinate de o anumită clasă» (...). Mult mai substanțială, atât teoretic cât și aplicativ, este intervenția lui Ovid S. Crohmălniceanu 21: «O înțelegere justă a problemelor tipicului nu e posibilă fără lămurirea rolului
[Corola-publishinghouse/Science/2301_a_3626]
-
ei înseamnă a deforma lucrurile, a le înlocui pur și simplu cu reprezentările lor viitoare. O asemenea interpretare este deosebit de primejdioasă pentru că deschide larg calea «corectării» (...). Roadele nefericite ale unor asemenea concepții se pot cunoaște în felul cum unii dintre scriitorii noștri înțeleg să redea perspectivă viitorului (...). Tipic în acest sens e epilogul romanului Temelia de Eusebiu Camilar; trâmbiți răsună în văzduh, vântul poartă muzici de hore și la răsărit, și la apus, se înalță steaguri «mai sus decât pomii și
[Corola-publishinghouse/Science/2301_a_3626]
-
imaginea vieții în Gospodăria agricolă de stat a fost astfel «înfrumusețată» încât dacă n-ar apare și câțiva chiaburi decorativi la sfârșit am putea crede că oamenii despre care poetul vorbește (...). «Scrieți adevărul» i-a îndemnat în repetate rânduri pe scriitori tovarășul Stalin (...). A privi problema exagerării conștiente ca un simplu procedeu, a o rupe de concepția artistului înseamnă a deschide larg porțile formalismului. Dar a o reduce numai la o problemă de atitudine în fața vieții (...) înseamnă de a face de
[Corola-publishinghouse/Science/2301_a_3626]
-
a fost aria dezbaterii tipicului; a fost, desigur, menționată și experiența sovietică, în special a lui Gorki, prin contribuțiile lui S. Damian 23 și N. Moraru 24. A fost și o opinie din inima laboratorului de creație; aparținând, adică, unui scriitor, lui Petru Dumitriu 25: „La disputa în curs la noi, asupra problemelor tipicului în literatură, contribuția scriitorului cu tezaur de observații și constatări adunate de-a lungul experienței sale, poate fi deosebit de folositoare. În orice artă există așa numitele «secrete
[Corola-publishinghouse/Science/2301_a_3626]
-
prin contribuțiile lui S. Damian 23 și N. Moraru 24. A fost și o opinie din inima laboratorului de creație; aparținând, adică, unui scriitor, lui Petru Dumitriu 25: „La disputa în curs la noi, asupra problemelor tipicului în literatură, contribuția scriitorului cu tezaur de observații și constatări adunate de-a lungul experienței sale, poate fi deosebit de folositoare. În orice artă există așa numitele «secrete» ale meseriei (...). Un asemenea «secret» sau mai bine, o problemă care merită să fie analizată în dezbaterile
[Corola-publishinghouse/Science/2301_a_3626]
-
talent, discuția nu are prea mare rost. În măsura însă în care orice talent poate fi educat, perfecționat, influențat, merită să spunem unele lucruri ce pot fi folositoare. Unul din ele ar fi că la noi, în redacții, la Uniunea Scriitorilor, la edituri, unii critici literari și apoi unii scriitori, încurcă adesea cele două laturi indisolubil legate între ele ale tipizării: generalizarea lor și individualizarea. Chiar și autorul acestor rânduri a susținut în cadrul ultimei dezbateri plenare o părere greșită, potrivit căreia
[Corola-publishinghouse/Science/2301_a_3626]
-
însă în care orice talent poate fi educat, perfecționat, influențat, merită să spunem unele lucruri ce pot fi folositoare. Unul din ele ar fi că la noi, în redacții, la Uniunea Scriitorilor, la edituri, unii critici literari și apoi unii scriitori, încurcă adesea cele două laturi indisolubil legate între ele ale tipizării: generalizarea lor și individualizarea. Chiar și autorul acestor rânduri a susținut în cadrul ultimei dezbateri plenare o părere greșită, potrivit căreia cele două aspecte ar fi două momente succesive. În cadrul
[Corola-publishinghouse/Science/2301_a_3626]
-
costum ale unor inși anumiți (...). Se vede din aceste câteva observații importanța extraordinară a individualizării, a contopirii ideii generale cu un om sau cu o situație strict individuală, ce uneori poate fi chiar rară, mai greu întâlnită (...).Am respectat noi, scriitorii literari, acest adevăr? Nu întotdeauna, și nu destul. Există o frică de individualizare sau o stângăcie în a individualiza la creatori, iar la redactori, critici și alți militanți pe tărâmul literaturii, o frică de a accepta o individualizare curajoasă, originală
[Corola-publishinghouse/Science/2301_a_3626]