1,629 matches
-
Stăpâne? — Intră. Sakuma Genba se opri la marginea camerei alăturate și Înghenunche. Nobunaga Își făcea vânt. Seara se simțea deja răcoarea toamnei care se apropia, dar, În curtea castelului, cu pâlcurile sale dese de copaci, Încă mai zburau roiuri de țânțari. — Nu e chiar atât de neașteptat, spuse, În cele din urmă, Nobunaga, ca și cum ar fi cîntărit Îndelung cuvintele. Dacă Yamabuchi-ii se revoltă, Înseamnă că rana care se vindeca a Început iarăși să sângereze. Vom aștepta până Își va da drumul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
și, după aceea, Mataemon Începuse să se mai gândească. Pentru moment, era mai bine să lase lucrurile așa cum erau. Se părea că atât Nene cât și mama ei se hotărâseră, dar tatăl nu lua decizia la fel de ușor. Fumul tămâiei contra țânțarilor plutea Îi aer. Din bucătărie, se auzea cineva care pregătea vasele. Pesemne masa de seară Încă nu se servise. „Muncește din greu,“ Își imagină Tokichiro. În lumina slabă din bucătărie, Tokichiro o văzu, În sfârșit, pe fata pe care era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
greu să-și mai dea seama dacă era casa lui sau a altcuiva. Întrebându-se de ce toți erau atât de ocupați, privi prin camera de zi și prin bucătărie, după care, fu nevoit să se retragă Într-un colț, cu țânțarii, privindu-i pe ceilalți cum lucrau. Glasuri ascuțite dădeau ordine și alte glasuri ascuțite răspundeau. — Aranjați toate accesoriile personale ale mirelui deasupra garderobei. — Le-am pus. Sunt acolo și evantaiul și cutia de pilule. Fel de fel de oameni alergau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
până la ceremonia de nuntă, nu apucase să-l mai vadă pe Tokichiro, din noaptea trecută. — Vino aici, o chemă el. Vocile părinților ei Încă se auzeau. În timp ce stătea acolo, Întrebându-se ce să facă, zări, deodată, niște tămâie pentru alungarea țânțarilor, care fusese lăsată aprinsă. O luă și intră, timidă. — Aici dormi? Trebuie să fie o mulțime de țânțari. Tokichiro se culcase pe podea. Își privi picioarele. — A, țânțarii... Cred că ești frânt de oboseală. — Și tu, răspunse el, Înțelegător. Rudele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
chemă el. Vocile părinților ei Încă se auzeau. În timp ce stătea acolo, Întrebându-se ce să facă, zări, deodată, niște tămâie pentru alungarea țânțarilor, care fusese lăsată aprinsă. O luă și intră, timidă. — Aici dormi? Trebuie să fie o mulțime de țânțari. Tokichiro se culcase pe podea. Își privi picioarele. — A, țânțarii... Cred că ești frânt de oboseală. — Și tu, răspunse el, Înțelegător. Rudele au refuzat cu hotărâre, dar pur și simplu nu i-am putut lăsa pe bătrâni să se culce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
acolo, Întrebându-se ce să facă, zări, deodată, niște tămâie pentru alungarea țânțarilor, care fusese lăsată aprinsă. O luă și intră, timidă. — Aici dormi? Trebuie să fie o mulțime de țânțari. Tokichiro se culcase pe podea. Își privi picioarele. — A, țânțarii... Cred că ești frânt de oboseală. — Și tu, răspunse el, Înțelegător. Rudele au refuzat cu hotărâre, dar pur și simplu nu i-am putut lăsa pe bătrâni să se culce În odăile vasalilor, În timp ce noi dormeam Într-o cameră cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
ordinele lui Hideyoshi, ostașii obosiți și Înfometați se repeziră spre mlaștină, alergând la vale cu putere stranie. Era o manevră negândită, care nu se putea numi nici strategie, nici măcar abandon de sine, căci călugării-războinici, ascunși În adâncurile pădurii, erau asemenea țânțarilor. Și totuși, goneau Înainte, drept printre rândurile dușmane. Ceea ce, de fapt, rupse rândurile inamice, reușind să făcea praf ambuscada pregătită cu atâta grijă. În timp ce alergau, ordinea se prefăcu În haos și toți oamenii se buluciră spre miazăzi, urmând cursurile râurilor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
regele demonilor“. Toamna Înainta cu fiecare zi. În zori, roua de pe iarba din jurul castelului era abundentă și rece. — Stăpâne, s-a Întâmplat ceva Îngrozitor. Glasul lui Fujikage Mikawa era neobișnuit de tulburat. În noaptea aceea, Nagamasa dormise lângă plasa de țânțari care-i apăra soția și copiii, dar nu-și scosese armura. Ce este, Mikawa? Ieși repede din dormitor, cu respirația grea. Un atac În zori! Acesta fu primul lui gând. Dar dezastrul pe care-l raporta Mikawa era și mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
arme de foc se luară la Întrecere, răcnind ordinul: — Foc! — Foc! Pământul se cutremură sub salva de detunături. Muntele se despică, iar norii se zdrențuiră. Fumul pulberii Învălui palisada, iar caii și oamenii armatei din Kai Începură să cadă ca țânțarii, În mormane de cadavre. — Nu vă retrageți! strigau comandanții lor. Înainte! Atacând cu Înverșunare palisada, soldații porniră să sară peste leșurile tovarășilor, dar nu puteau evita ploaia de gloanțe. Zbierând sfâșietor, mureau și ei, peste ceilalți. În cele din urmă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
sa pentru sclavul negru. Ceea ce ne aduce la alt subiect: când Părintele Gnecchi intrase În prima audiență la Nobunaga, Îi adusese daruri din străinătate. Lista cuprindea zece puști, opt telescoape și lupe, cincizeci de piei de tigru, o plasă de țânțari și o sută de bucăți de lemn de aloe. Mai erau și piese rare ca un cronograf, un glob pământesc, textile și porțelanuri. Nobunaga Înșirase toate aceste obiecte la expoziție și le admira ca un copil. Cel mai mult Îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
râdă, ca și cum l-ar fi distrat. De ce plecase Kanbei În primele linii pe ploaia aceea? Ca de obicei, Hideyoshi era impresionat de spiritul neobosit al lui Kanbei. Toranosuke se retrase În camera alăturată și puse lemne pe foc. Odată cu ploaia, țânțarii apăruseră și, În seara aceea, erau deosebit de supărători. Focul Încălzea și mai mult atmosfera deja Înecăcioasă, dar cel puțin afuma și țânțarii. Ce fum e aici, comentă Kanbei, tușind. Șonticăi pe lângă paji și intră, neanunțat, În camera lui Hideyoshi. Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
spiritul neobosit al lui Kanbei. Toranosuke se retrase În camera alăturată și puse lemne pe foc. Odată cu ploaia, țânțarii apăruseră și, În seara aceea, erau deosebit de supărători. Focul Încălzea și mai mult atmosfera deja Înecăcioasă, dar cel puțin afuma și țânțarii. Ce fum e aici, comentă Kanbei, tușind. Șonticăi pe lângă paji și intră, neanunțat, În camera lui Hideyoshi. Nu peste mult, cei doi conversau bucuroși. Glasurile lor aproape păreau să se ia la Întrecere. Cred că va fi greu, spuse Hideyoshi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
nu ne mai putem trata trupurile ca În tinerețe. Ei, ar trebui să dormi un timp. Totul e pregătit. Mitsuharu nu forță subiectul, nici nu Încercă să se opună voinței vărului său. Mitsuhide se ridică și intră sub plasa de țânțari, În timp ce lumina dimineții continua să joace peste firele acesteia. Când Mitsuharu ieși din camera lui Mitsuhide, Amano Genemon, Fujita Dengo și Yomoda Masataka Îl așteptau. Cei trei se Înclinară. — Scuzați-mă, stăpâne, spuse Dengo. Ne pare foarte rău că vă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
slujitori și nici paji. Mitsuhide era singur, Îmbrăcat Într-o kimono de vară din voal alb, cu sabia lungă lângă el și brațul pe rezemătoarea de-alături. Lumina lămpii era deosebit de palidă, fiind filtrată prin plasa verde de borangic pentru țânțari, care atârna În jurul lui Mitsuhide. Când dormea, plasa Îl Înconjura din toate cele patru laturi, dar acum, faldul din față era susținut pe un băț de bambus. — Intră, Mitsuharu, Îl chemă Mitsuhide. — Despre ce e vorba? Întrebă vărul său, după ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
plasa verde, nici de reflexele luminii, ci reflecta o emoție din adâncul sufletului. Mitsuharu știa, aproape intuitiv, că Mitsuhide pregătise un plan de rezervă, pentru a-l folosi, dacă i se Împotrivea. În colțul unui alcov mare, dincolo de plasa pentru țânțari, se afla o nișă secretă, ascunsă În perete, unde putea aștepta un om Înarmat. Scamele aurii de pe suprafața ușii camuflate sclipeau amenințător, parcă licărind cu setea de sânge a unui asasin nevăzut. La dreapta lui Mitsuharu era o ușă glisantă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Pajii auziră sunetul apei curgând și alergară În direcția bucătăriei. Preoții templului Încă nu-și părăsiseră camerele, așa că ferestrele și uriașa poartă principală erau Închise. În bucătăria spațioasă, cu pământ bătătorit pe jos, și pe platforma de lemn Înălțată, zumzetul țânțarilor și Întunericul nopții mai dăinuiau, dar se simțea deja arșița dimineții de vară. Nobunaga detesta acel moment al zilei. Când pajii Își dădură seama că plecase din apartamentul său de culcare și veniră În fugă, seniorul terminase deja cu spălatul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
lui Hideyoshi; și un defect al propriului său caracter - era nehotărât. Să intre În ofensivă sau În defensivă? Până la Înaintarea spre Onbozuka nu se decisese. Bătălia Începuse aproape accidental. Ambele armate Își petrecuseră dimineața printre trestii și stuf, Înțepate de țânțari și tăuni. În tot acel timp, se priviseră față În față, așteptând ordinele generalilor. La un moment dat, Însă, un cal splendid Înșăuat se repezise, dintr-o dată, din tabăra lui Hideyoshi, spre malul râului Enmyoji, poate pentru a-și astâmpăra
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
aceeași zi, dar, din cauza rezervelor lui Katsuie, seara trecuse și slujba comemorativă se amânase pentru ziua următoare. Ștergându-și sudoarea de pe trupuri și schimbându-se cu ținuta de doliu, generalii așteptau ora stabilită pentru slujba memorială, În capela castelului. Bâzâitul țânțarilor se auzea dens pe sub streșini și o lună nouă, subțire stătea suspendată, pe cer. În tăcere, generalii traversară spre citadela secundară. Pe ușile glisante ale capelei erau pictați lotuși roșii și albi. Unul câte unul, oamenii intrară și se așezară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
găleată de apă peste spatele lui Hideyoshi. Acesta, Însă, căscă pe când se cufunda În covată. Apoi, Întinzându-și brațele și picioarele, scoase un mormăit. — Mă relaxez puțin, comentă el, după care bombăni În legătură cu anchilozarea din ultimele două zile. Plasa de țânțari a fost ridicată? — Am și pus-o, stăpâne, răspunseră pajii, care-l așteptau ținându-i kimonoul de culcare. — Bine, bine. Ar trebui să vă culcați devreme și voi, toți. Și spuneți-le la fel și oamenilor care stau de gardă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Ce e? Tu ești, Mosuke? Da, stăpâne. A venit marele preot Arima. Spune că ar dori să vă vorbească Între patru ochi. — Cum, Arima? — I-am spus că vă culcaserăți mai devreme, dar a insistat. Un moment, din plasa de țânțari nu se auzi nici un răspuns. În cele din urmă, Hideyoshi spuse: — Poftește-l. Dar prezintă-i scuzele mele pentru că nu mă scol și spune-i că la castel am fost indispus și am luat niște medicamente. Pașii lui Mosuke coborâră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
discutau ceva În secret, foarte pătrunși. N-am Înțeles despre ce era vorba, dar situația Îl neliniștea și pe Maeda Geni, așa că amândoi, i-am ascultat neobservați. Tăcând dintr-o dată, marele preot aruncă o privire, pe furiș, sub plasa pentru țânțari, ca spre a fi sigur că Hideyoshi Îl asculta. O insectă albastră bâzâia În colțul plasei, iar Hideyoshi stătea culcat, la fel ca Înainte, cu privirea spre tavan. — Continuați. — Nu știm În amănunt ce plănuiesc să facă, dar suntem sigur
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
bine să fac. — Sper că nu veți merge. În nici un caz! — Este o celebrare pentru consacrarea tânărului senior și trebuie să fie de față toată lumea. Vă mulțumesc pentru bunele dumneavoastră intenții, Reverența Voastră. Vă sunt foarte recunoscător. Dincolo de plasa pentru țânțari, Hideyoshi Își lipi palmele În rugăciune, spre marele preot ai cărui pași se retrăgeau. Hideyoshi avea un somn foarte sănătos. A adormi imediat, ori de câte ori vrei, poate părea un lucru facil, dar, de fapt, este foarte dificil. Din nevoie ajunsese la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
Al doilea mesager fusese Hikoemon. Acesta plecase știind, din capul locului, că avea să-i fie dificil. Și, cum era de așteptat, nu reușise să Îl convingă pe Genba. Cum a mers? Îl Întrebă Hideyoshi. Stătea Învăluit În fumul contra țânțarilor, care se Înălța dintr-un arzător de argint. — Nu l-a interesat, replică Hikoemon. M-a implorat doar să-i tai capul. Dacă ăsta a fost singurul lui răspuns, ar fi o lipsă de compasiune din partea noastră să mai insistăm
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
autobiografic, „feciorul mai mic al lui Ioan Ionescu, conțopist la un minister”, care „comitea și el, în secret, poezie”, și al Elizei. Autor precoce al unor încercări literare, editează, la începutul adolescenței, împreună cu câțiva colaboratori de aceeași vârstă, revistele efemere „Țânțarul” și „Idealul tinerimii”. La vârsta de șaisprezece ani se duce să se călugărească la mănăstirea Cernica și, după afirmațiile lui, l-a atras și pe Al. Sahia, pe care-l cunoscuse anterior, la viața monastică. În 1928 debutează în revista
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286684_a_288013]
-
Rabbit Papilloma Virus - CRPV - Papillomavirus sylvilagi) este un membru al familiei Papillomaviridae, genul Kappapapillomavirus). Nu peste mult timp, avea să se producă și o „surpriză“ epidemiologică: virusurile papilomatozei iepurilor se transmit „mecanic“ de la un animal la altul, prin înțepătura unor țânțari (Aedes aegipti, A. triseriatus, Culex pipiens ș.a.) și artropode (Haemophsalis). Era și această constatare un subiect de meditație pentru oncologi, care-și puneau pentru prima oară problema dacă nu cumva un astfel de mod de transmitere nu funcționează și în
Oncogeneza virală by Petre Calistru, Radu Iftimovici, Ileana Constantinescu, Petre-Adrian Muțiu () [Corola-publishinghouse/Science/91991_a_92486]