3,155 matches
-
stihuri ale poetului se nutresc din resursele imprevizibile ale materiei, vălurite de o suflare fantastă: "muzica feței se descompunea lăsînd în urmă/ venele lustruite ca lungi liane/ care se agață înfricoșate de zidurile oarbe./ toamna își făcea numărul intra prin/ cîrciumi cu arlechinul bețiv la braț.// șahiști metafizici dădeau mat unor iluzii/ după fiecare catastrofă fericirea e mult/ mai concretă în subsolurile credinței/ numai dumnezeu încape în picioare./ foșnetul trupului trece în cuvinte dă alarma" (Exilul și frica). Sau: " Toamna de
Poeți ai "Școlii nemțene" by Gheorghe Grigurcu () [Corola-journal/Journalistic/17052_a_18377]
-
cu versul tău vrăjit, dragul meu Teodor, începe cu multe veacuri înainte... La aceste vorbe Teodor se ridică și el brusc, salută reverențios și ne părăsește luându-și cu el taina și cerga... Rămânând singuri, Liza mă duce la o cârciumă din apropiere, mă ia de ambele mâini, mă plantează în grădina micuță și pe când așteptam cafeaua, scoate ca din pușcă: - Povestește. Povestește repede tot ce știi, iar mie nu mi-ai spus. - Ce nu ți-am spus? - Nu mi-ai
Celelalt trup - Milorad PavicMantra by Mariana Ștefănescu () [Corola-journal/Journalistic/8898_a_10223]
-
Takamura. - Dar ești un erou, omule! zise reporterul. - Ei, erou, zise Takamura înroșindu-se la față. Aiurea, sunt un om ca toți... Obesrvând că rămăsese singur, decise să nu mai termine propoziția. Mulțimea plecase la treburile ei și reporterul la cârciumă, să scrie articolul. Care articol apăru într-adevăr în ediția din ziua următoare și fu citit de multă lume, dat fiind că pe prima pagina a ziarului era o poză cu o tânără interpretă de muzică ușoară surprinsă făcând sex
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1965_a_3290]
-
cunosc, firma lui Aidan l-a transferat cu lucrul „în oraș“. (Toată lumea spune „în oraș“ când se referă la New York, ceea ce pare cam greu de înțeles dat fiind că Boston nu e tocmai un cătun cu trei case și o cârciumă.) A fost un șoc pentru toată lumea, dar Aidan și Janie își repetau unul celuilalt că faci doar o oră cu avionul până la New York, că aveau să se vadă în fiecare weekend și, între timp, Aidan avea să caute o altă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
el. Erau urmați de un Neil implorator, care continua să-și ceară scuze și care i-a aruncat lui Hugo o privire furioasă înainte să iasă el însuși din birou, probabil ca să se ducă să-și înece necazul într-o cârciumă. La douăsprezece și jumătate, Hugo s-a uitat la ceas. Neil nu se întorsese încă, ceea ce era bine. Hugo trebuia să facă urgent o vizită la Sainsbury înainte să se ducă să-l ia pe Theo de la Chicklets. În dulap
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
niște voci anormal de pițigăiate și de vesele. Unele dintre versuri erau de-a dreptul ciudate atunci când le ascultai cu atenție - așa cum făcea Hugo în fiecare seară. De exemplu, „Nevăstuica face poc“ era, în esență, un imn închinat târârii către cârciumă: „În sus și-n jos pe șosea/Vulturul intră și iese/Asta-i calea banilor/Nevăstuica face poc“. Și Hugo intrase și ieșise de multe ori de la Vulturul. Mai ales în timpul exploziei imobiliare din zona Clerkenwell. Iar banii chiar că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
chestiona pe paramedic în legătură cu slujba acestuia. Ce considerăm noi că e o mare pierdere de timp? Păi, cea mai mare irosire a resurselor se petrece atunci când culegem bețivi de pe drum, spunea paramedicul. Nici n-ați crede! Oamenii ăștia ies din cârciumă, cad pe jos și ne sună pe noi. Hugo continua să zacă învăluit în coșmarul lui. Toate gândurile lui conștiente erau concentrate pe silueta micuță și tăcută care se odihnea pe pieptul lui, îndemnându-l pe Theo să se lupte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
fotogenici care aparțineau surorii soției bucătarului și era ocupată să le facă poze cu un aparat Nikon foarte scump, În timp ce Wyatt se strâmba la ei ca să-i facă să râdă. Bennie hașura umbrele pe desenul pe care-l făcuse după cârciuma chinezească unde mâncaseră, o clădire dărăpănată amplasată la intersecția unor drumuri care nu păreau să ducă nicăieri. Domnul Fred, șoferul autocarului, traversase drumul ca să fumeze o țigară de foi1. Ar fi stat mai aproape de autocar, dar Vera, care voia să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
din capul locului, privirea noastră nu se va opri decât aproape numai la lucrurile sau aspectele dispărute. Drumul de la gară până în centru nu oferă nimic deosebit; el e făcut dintr-o uliță mărginașă, cu case mici, cu curți mari, cu cârciume scunde, cu depozite de lemne și cherestegii. Loc viran acolo unde se înalță azi clădirea vămii; curți și grădini acolo unde se ridică multe dintre actualele clădiri. Singură în așezarea aceasta așa de orientală, casa Negruzzi (unde până acum câțiva
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1539_a_2837]
-
Iașului: Case la vie, pe dealul Manta-Roșie. (Foto-Regal) Pag. 185. "Le dîner Flaubert", reprodus după desenul lui Myrbach, din volumul "Trente ans de Paris". De la stânga la dreapta, cele patru figuri reprezintă pe: Daudet, Flaubert, Zola și Turghenef. Pag. 187. Cârciuma "La Trei Sarmale", vechi popas, pe drumul Socolei, înspre Repedea. (Foto-Regal) În pinacoteca Academiei de pictură există o pânză a pictorului ieșean Bardasarie, înfățișând, într-o atmosferă animată și plină de pitoresc, aspectul vechi al acestui local cu faimă. Pag
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1539_a_2837]
-
petreceri pentru a cuceri fetele (nu-mi amintesc ca trucul să fi dat vreodată rezultatul scontat). Ne întâlneam seara în stația lui 31 de la Lupoaică și luam birturile la rând, supărați pe viață și pe sistem. Făceam Turul Franței la cârciumi: începeam cu „Doina“, cu scările de la budă în pantă, pe care te prăbușeai ca un avion în picaj. Ne mutam apoi pe Dorobanți, la „Varșovia“ (unde te întâmpinau cele mai soioase fețe de masă) și „Primăvara“ (nu găseai niciodată bere
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
pe bulevarde la toate orele. Eu aveam cursuri la facultate, Maria program până la patru, dar cui îi păsa? Bântuiam amândoi prin oraș, liberi, gata să aruncăm prejudecățile în aer și-o cremă de legume în stomac. Oamenii se-adăposteau în cârciumi și restaurante, ignorându-se unii pe alții, ca niște infractori responsabili și respectuoși. Nimeni nu-și întreba vecinul ce caută acolo, se auzea doar zgomotul pofticios al tacâmurilor, țăcănind printre farfurii și mirosuri. Mi-am verificat ceasul, dar parcă și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
primit repartiția, cineva ți-ar fi spus: „Să trăiți dom’ profesor!“, și nu „Băi boule, asta-i meserie? Păi un zidar sau o casieră de la «Distrigaz» câștigă de două ori mai mult ca tine!“ Despre cum se terminau zilele, în cârciumă, la lumina lumănărilor, nu-și mai amintește nimeni. Picoteam pe mese, înfofoliți în paltoane sau canadiene, cu căciulile rusești pe cap, legate cu șnur sub bărbie. Beam bere gheață, ne ieșeau aburii din gură, parcă fumai când vorbeai. Sticlele se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
aici. Cât te-ai bălăcit tu prin cadă, eu am lucrat pe laptop. La noi, la «Hanul cu Tei», dacă ești cuminte și-ai rezultate bune, pleci cu calculatorul acasă.“ „Întotdeauna m-am gândit că «Hanul cu Tei» e-o cârciumă, nu o galerie de artă...“ „Nu fi mitocan!“ „La noi la facultate, n-ai cu ce să pleci: sunt vreo patru calculatoare cu totul, unul la decanat, două la secretare, unul la noi la catedră. Monitoarele arată ca un geamantan
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
șodoul“ (un amestec de miere și gălbenuș de ou, peste care se turna lapte fierbinte; făcea bine la tuse) sau sifonul (nu lichidul acidulat, ci sticla cilindrică sau octogonală ce-l conținea; la Moroieni, era folosită-n bătăile colective de la cârciumă). Mai dispăruseră din dulap căciula „cu bună-dimineța“ (n-am știut niciodată de unde îi vine numele; Ceaușescu avea una, la fel Brejnev și Iliescu) și basca universală (plată, cu moț sau bumb; toată lumea purta, de la pionieri la uvrieri, parcă le crescuse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
aici, cineva se distrase pe-ascuns. Ca să nimerești la Registrul Auto Român, trebuia să te strecori pe sub podul din Voluntari, pe-un drum de pământ demn de Fred și Barney; mulți credeau c-au greșit strada și întorceau. Vara, lângă cârciuma de sub pod, cădeai în șanțul făcut de TIR-uri. Apa băltea tot anul acolo, și-n mod sigur nu era de la robinet. Sătenii se-amuzau, făceau pariuri la un rachiu, care trece și care rămâne împotmolit. După pod, ieșeai din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
fi șters printr-un procedeu tipografic, fără să lase vreo urmă: E S C U „Escu? Adică de la ce: Popescu? Georgescu? Vasilescu?“ Nici la ISBN, pe coperta IV, nu apărea nimic, iar pe cotor găseai aceeași prescurtare. „E și-o cârciumă cu numele ăsta...“, a observat Mihnea. „În București, nu aici.“ „Tot nu se leagă...“, i-am tăiat-o. „Cine-i individul?“ Încercam să mă liniștesc; zadarnic. „Ar trebui să-l știm. După unii, e-un simplu necunoscut. După alții, ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
timpul trecuse peste el cu bâte și pietre, săbii și flinte, dar mai ales camioane și buldozere, pătându-l de jeg și rușine. Locuitorii lui erau vicleni și resemnați, cetățeni ascultători, veșnic căzuți în dizgrație, revoltați doar în vise, la cârciumă sau pe-o pânză de tablou grabnic acoperită c-un cearșaf. Clădirile arătau la fel ca oamenii. Tremurau în somn, suportând fără să crâcnească biciul tătăresc și iataganele otomane, sărutau cu abnegație pintenii habsburgici și tureacii rusești, fără ca buzele să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
jumătate în jumătate de secol, mai crăpa țeasta câte unuia și, odată cu sufletul nefericitului, se ridica la ceruri o binemeritată pace. Bătaia se-oprea, la fel furturile: un armistițiu nesigur, dar durabil, se instala între părți și toată lumea cobora la cârciumă, unde Robanii făceau cinste. Așa s-a scris istoria locului multă vreme, mai exact până a venit pe lume bunicu’ Vitalian. Deja lucrurile se schimbaseră puțin, depindea de unde te uitai la ele: dacă stăteai pe-aproape, bunicu’ Vitalian nu era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
hoți. Povestea pare ușor neclară: unii l-ar fi observat pe Vitalian într-un Fokker, alții în sat, în poarta casei părintești. Niște bărbați urâți și îndesați, cu fulare groase pe față, au năvălit a treia noapte după Crăciun în cârciumă și, după spusele celor aflați acolo (adică ale întregului sat), ar fi zis: „Vă oferim un spectacol de care unii dintre dumneavoastră ați mai auzit: jaful. Nimeni nu mișcă!“ Cuvintele poate n-au sunat chiar așa (deși învățătorul se jură
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
Târgoviște, înghesuiți pe platforma unei camionete Ford. S-au mișcat care încotro, au scotocit curțile și dealurile, au urcat până la Gâlma la cascadă și până la Fundu’ lui Tămâie, și tot n-au găsit nimic. Pe seară, au adunat satul la cârciumă, să ia declarații. Bărbații au zis fiecare ce i s-a părut, s-au numărat între ei și-au văzut că lipsește unul: Mișu Leordeanu, medicul veterinar. Lumea a ieșit repede afară, care cu lămpi, care cu torțe, ca pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
cum s-o facă, tremurând sub pânzele alcoolului. Oamenii i-au scotocit casa (unii, mai curajoși, s-au oprit în pivniță să cerceteze damigenele și probabil mai sunt și astăzi acolo, căutându-l pe infractor), apoi s-au întors la cârciumă. Înăuntru găseai celălalt sfert, în frunte cu doctorul Leordeanu. Sătenii s-au pus iar pe băut, cineva a întrebat de bilet și-atunci bărbații au constatat că lipsește și el. Nenorocirea de hârtie care îi pusese pe toți pe jar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
făcuseră ca strada pe care unii își supraâncărcau creierele, iar alții își eliberau vezica, să debarce în dreptul unui loc agreat de toți. O minte isteață, perversă sau pur și simplu neatentă, combinase numele pașoptist al instituției mele cu pancarta unei cârciumi de cartier. Alături, o librărie minusculă, strivită de cofetăria „Capșa“, purta și ea un titlu asortat cu zona: „Cărturești“. Găseai acolo tot ce vroiai, de la ghidul Bucureștilor la albume de pictură, și de la CD-uri cu Pink Floyd la cutii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
cu Pink Floyd la cutii de ceai din Sumatra, ca într-o prăvălie orientală. Zvonurile spuneau că numele fusese, inițial, „Cărtărești“, dar scriitorul intervenise și ceruse drepturi de-autor sau schimbarea pancartei. Studenții fugeau din librărie și se adăposteau în cârciumă, la o halbă ieftină sau o salată bulgărească. Mi-am scuturat umezeala de pe hanorac, apoi mizeria de pe ghete. Am împins ușile batante și mi-am făcut apariția în salon. Eram așteptat; fără îndoială, nu cu flori. „Edgar’s“ degaja o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
dus Mihnea mâna la tâmplă. „Depozitul de valori. Neprețuite. Trebuie doar să știi să negociezi.“ „Ce să negociezi și cu cine?“, l-am întrebat într-o doară, descheindu-mă la hanorac. Era o căldură moale și afumată, cum numai în cârciumi găsești. Ca de bumbac. „O să afli tu. Ce face ăla?“ Cezar s-a întors vesel, cu trei beri la piept și-un bocanc lipsă. „Beri pe frigul ăsta?!“, s-a enervat Mihnea, „Asta n-ai învățat-o de la mine.“ „Cezărică
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]