1,140 matches
-
E peste jumătate de secol de atunci. Și se pare că pățania de atunci l-a îndârjit pe Atanasie mai mult decât l-a speriat. Tu ești cu capu-n nori și nu știi mare lucru dar eu, care nu contenesc să completez hârțoagele mele, treabă pentru care am nevoie de informații, știu multe. Și-apoi, vremurile s-au schimbat. Controlul nu mai este făcut de NKVD-ul sovieto-bolșevic de altă dată, ci de persoane fine, sensibile la cadouri. Și mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
mică perdea neagră, și-apoi lumina aceea care o orbise... Lumina puternică a zilei de iarnă de azi îi amintește de fulguranta sclipire albastră din mica dugheană a fotografului din târg. După vreo săptămână cineva adusese de la oraș fotografiile. Nu contenise să privească acea imagine, să se mire că cea care o privește este cu adevărat ea și să folosească fotografia, cu discreție, ca semn de carte. Mama o căutase cu insistență ca s-o aranjeze în albumul familiei, dar degeaba
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
ani în urmă, pe când frații Frunză erau în pantaloni scurți, mama lor cânta la pian în camera spoită în alb, Ovidiu Frunză se devota Sumanelor Negre, iar Atanasie era un fecior chipeș și neînfricat. Ciprian, gândul îmi revine și nu contenește să dea târcoale spuselor tale de adineauri, că Atanasie a rămas fără vorbire de când a fost snopit în bătăi de ruși. Se pare că atunci nu a putut să scoată din Rusia o femeie și o fetiță de care se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
a întâmplat povestea asta, în 1950, nu aveam decât nouă ani și tata nu putea spune nimic dintr-o asemenea istorie unui copil. Peste ani l-am iscodit de câteva ori mai ales când îl întâlneam pe Atanasie. N-am contenit să îl întreb : Cine erau femeia și fetița pe care nu le-a putut aduce Atanasie ?" Dar tatei, care era foarte discret, nu i-au scăpat decât odată câteva vorbe: "Sărmanele ființe ! Sărmanul Simion !" Dar, iată-l pe Andrei că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
lângă ruină că s-au înfruptat. Aș vrea să încercăm să intrăm în singura încăpere care mai are plafon, fosta bibliotecă în care a dormit Simion cât timp plutonul lui a fost încartiruit aici. Deși de atunci vandalismul nu a contenit să distrugă. Acum, de când cu "revoluția portocalie", se spune că vor să recupereze ce se mai poate recupera ca să facă aici magazii pentru mărfuri. Dar chiar și pentru asta trebuie bani. Trec peste un podeț improvizat care scârțâie sub pași
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
credibile încât halucinațiile îmbracă din ce în ce mai mult veșmântul realului. Să fie doar simple coincidențe sau să fie o adevărată întoarcere într-un trecut, care chiar dacă nu îmi aparține, mă privește într-o măsură mai mare decât tot ce am trăit ? Nu contenesc să mă culpabilizez pentru creditul pe care i-l acord Teodorei și nu numai atât. Nu, nu este vorba numai de credit, ci de ceva mult mai profund. Pe undeva, parcă ea ar lua azi și locul mamei mele spre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
câine. Mă durea totul : șalele, ochii, un șold și mai ales umărul de care mă strânsese militarul. Am încercat de câteva ori să mă ridic în picioare și nu am reușit. Minodora era în genunchi, aplecată asupra mea și nu contenea să-mi spună cuvinte drăgăstoase care m-au ajutat să mă liniștesc și să ațipesc. M-am trezit din nou pe când eram târâtă pe o scară abruptă din piatră care părea să sfâșie carnea de pe mine. Apoi am fost trântită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
fie însoțite de gesturi deșănțate. A început să mă ciupească de sâni și de fese și să râdă cu un râs grosolan, mai înspăimântător decât mârâitul câinelui din beznă. În vremea ce o mână mă pipăia cu brutalitate, cealaltă nu contenea să ducă la gură o ceașcă mare din care duhnea a vodcă. Revolta și neputința mă paralizau. Grija de Minodora, pe care nu o vedeam nicăieri, îmi îngheța vorbele care clocoteau în gâtlej și îmi opreau scuipatul care se cerea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
apucat să îl citesc, pentru că deîndată a trebuit să ne cățărăm pe scara înaltă a unui vagon a cărei ușă s-a închis greoi și s-a zăvorât în urma noastră. Așa a început "voiajul" nostru spre Siberia spre care nu conteneau să fie deportați românii și nu numai ei. Eu eram vinovată de tentativa de trecere ilegală a graniței, deci pedeapsa era mai meritată decât de unii dintre tovarășii noștri de suferințe care nici măcar nu știau "de ce". Teodora împăturește și pune
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
putut că vrem să cumpărăm câteva obiecte indispensabile vieții. Deîndată ce au înțeles cuvântul "cumpăra" s-au înviorat și au început să schimbe tonul și să ceară : "Denghi ? Davai denghi !" Cât a fost Ulitia de precaută ! Îmi amintesc și nu contenesc să admir înțelepciunea ei. Nu observasem că pusese trei bancnote de câte zece ruble într-un buzunar profund al șorțului ce îl purta și doar două rămăseseră în punga de piele atârnată la gât, sub cămașă. Când nerăbdarea și insistențele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
pentru "remediile", îngrijirile sau sfaturile pe care le dădeam, dar ei erau încredințați că, pentru ca să dea roade, încercarea de tămăduire trebuie răsplătită. Din păcate nu erau numai reușite, oamenii continuau să sufere și să moară, căci moartea și suferința nu contenesc să bântuie, orice ar face omul ca să le îndepărteze. Am mai avut de înfruntat și ostilități fiindcă, chiar și în satele îndepărtate de civilizație răspândite în imensitatea siberiană, chiar și acolo există câțiva medici și mai ales multe doftoroaice și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
când o mașina militară a claxonat cu impetuozitate la poarta pe care denumirea spitalului "ЖЭщИHА БOЛЪНИЏА" se scorojise într-atât încât abia se mai putea descifra. Doi ofițeri, din care pe unul l-am recunoscut ca find cel care nu contenea să spună "Harașo" la Brodoc, iar al doilea, complet necunoscut, mai tânăr, au intrat în camera lui Gerhard care slujea și de birou. După vreo jumătate de oră l-au chemat pe Vasili căruia ofițerul cel tânăr, care părea un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
îi spun. Ea m-a sărutat, mi-a spus să o aștept, a intrat în sala de pansamente și mi-a adus un pachet de vată. Sunt deci femeie ! Sunete de zurgălăi o trezesc pe Dora din gândurile care nu contenesc să fie în preajma adolescentei care descoperă că a devenit femeie cam în aceeași perioadă în care ea însăși făcea aceeași emoționantă descoperire, cu toate că era cu doi ani mai vârstnică decât Minodora. Teodora se întoarce târziu, dar mulțumită, de la căpătâiul bărbatului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
în cuvinte cauza neliniștii mele. Știu că vine de acolo, de la relația delicată părinte-copil, pe care am trăit-o o dată ca fiică și o dată ca mamă, cum ai trăit-o și tu. Neliniștea asta care nu are un nume nu contenește să mă tortureze și până acum nu am putut să o formulez nici măcar pentru mine însămi. Dar în noaptea asta, diferită de toate pe care le-am trăit până acum, ascultată de tine și incitată de reproșul abia ascuns al
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
de ascensiune și Îl fixă la 2 m/s. Era gata de urcare. — Ai de gând să dai bir cu fugiții? Sesiză nuanța de dispreț din vocea lui Beth. Este exact ceea ce am să fac, Beth. Tocmai tu, care nu conteneai să ne spui cât este de important să rămânem uniți, aici jos? — Regret, Beth. Înseamnă că-ți e tare frică, Norman. — Ba nu mi-e frică deloc. Și, Într-adevăr, se simțea puternic și Încrezător, reglând butoanele și pregătindu-și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2313_a_3638]
-
Șocat de propriile sale gânduri, de vehemența lor. „Trebuie să mă Întorc“, Își spuse. „Dar dacă mă-ntorc, voi muri.“ Cu fiecare clipă Însă, o altă latură a personalității sale devenea tot mai puternică. Norman fusese cel care nu mai contenea să le spună că trebuie să rămână uniți, să coopereze. Putea oare acum să-i părăsească? Nu putea. Era Împotriva tuturor ideilor În care credea, Împotriva a tot ce era important și omenesc. Trebuia să se Întoarcă. „Mi-e frică
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2313_a_3638]
-
unui somn adânc. Lampa sfârâia încet, deasupra. Mortul zăcea pe lăvicerul înflorit al patului; în odaie se lăsase o liniște grea și o taină necunoscută întindea un văl de jale peste mort și peste cei vii. Alăturea, în crâșmă, vuietele conteniseră; rar dacă tresărea câte-un glas domol, ca de departe. Popa făcu semn primarelui, cu capul, spre ușă. Ieșiră amândoi, în vârful picioarelor. În crâșmă, Petrache sta după tejghea, tot spăriat, cu părul vâlvoi. Popa și primarele se așezară pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
în tăcere, urechile îmi țiuiau și-mi umpleau tidva de vuiet. Într-un târziu, mi s-a părut că aud un horcăit greu care venea de departe parcă. L-am ascultat un răstimp cu zvâcniri tari de inimă; apoi a contenit. Totuși, din când în când, slabe rămășiți, ca niște oftări lungi, ajungeau până la mine și mă înfiorau. Orice-ați spune, eu nu cred să fie om pe lume care să nu-și simtă inima bătând grăbit, când se află noaptea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
casele curate și peste livezile verzi. Și deodată o cucoană își aduce aminte că mâncara se răcește - și toți își aduc aminte că n-au cinat încă, și se grăbesc spre case. Poftă bună, bun apetit, praful se potolește, lătrăturile contenesc, sara coboară peste liniștea oamenilor. Crâșma lui Moș Precu, 1904 Cânele a apărut prima dată în Voința națională, nr. 5853 din 21 oct.-3 nov. 1904. În Notele sale publicate în 1954, Profira Sadoveanu mărturisește că târgul de provincie surprins
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
lui Sandu să m-aștepte să-mi adăpostească calul. Acuma ce era de făcut? Până ce se trezește la răcnetele mele, până ce se îmbracă, până ce iese - trece vremea. Vânătorul, iar, văzând ploaia, crede că nu vin și pleacă undeva. Dar dacă contenește până în zori-de-ziuă cernerea stropilor? Atunci să mă reped așa, cu calul, până la baltă. Trebuie să-l găsesc pe Marin. Să vedem. Și pornii cu grabă spre locul unde știam că-i priponită luntrea. Zarea răsăritului, spre Dunăre, era închisă de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
cu zgomot zăvorul. Lumina se stânse. Iar în răsărit, prin îngrămădirile de nouri zdrențuiți, curgeau izvoarele de foc ale zorilor trandafirii, peste apa și peste munții de neguri din baltă. Ploaia tot cădea, dar din ce în ce mai rărită, glasul aspru din lunci contenise - și în liniștea care învăluia singurătatea, prin ceața nelămurită a zorilor, încălecai și pornii ca alungat de ceva spre Sărățeni. IVtc "IV" Dragostea înflăcărată, cea dintâi dragoste, mă ardea! Tremuram ca scuturat de friguri în odaia mea, singur, pe când afară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
vreme. Dar cum mă gândeam la supărarea nevestei pădurarului, îmi veni deodată în minte lămurirea lucrului. Ce căuta pe aici boierul? Iar Voinea de ce se repede așa de des pân’ acasă? Trebuie să fie ceva la mijloc. În amurg, după ce conteni picurarea depărtată a clopotelor în poieni, după ce așteptarăm zadarnic găinuși la poteca Hoțului, ne întorceam, eu și Voinea, cu puștile în spate. Și cum mă necăjea gândul de peste zi, întrebai pe pădurar: —Azi n-ai fost pe la câșlărie, Voineo? Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
coada întinsă, cu botul spre un pâlc de tufe mărunte. Eu mă întorsei, cu Voinea. Auzii, după ce cotii după un pâlc de copaci, strigătul cunoscut. Aici, Hector! Într-un târziu, câteva bubuituri deșteptară singurătățile; liniște se făcu după aceea pretutindeni; contenise și bocănirea securii în pădure. M-a căutat pesemne și pe acasă... zise deodată Voinea, lângă mine. —Cine? boierul? — Da. Văd că m-a găsit și nu mi-a spus nimic. Eu tăcui. Se gândea și Voinea, mă gândeam și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
se îndreaptă babe cu ochi ascuțiți și șireți, cu șaluri grele în spete. Așteaptă pe sătenii din împrejurimi și dezbat crâncen prețurile, din cinci în cinci bani, cu supărări, cu jurăminte, cu ochii bulbucați, cu gurile care nu-și mai contenesc melițatul. Acolo, în sfârșit, în jurul sinagogilor, cresc și pier acele vlăstare ale neamului care niciodată nu ies în ulițile largi: ologii și rătăciții la minte, cu fețele pururea triste, ori pururea neclintite și zâmbitoare. În furnicarea zilnică, în zarva obișnuită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
spaimă, cu ochii învăpăiați, Rifca. Lumea din uliță se împrăștiase încet-încet. Femeile vegheau tulburate la căpătâiul bolnavei. Urletele răgușite, urletele sălbatice care nu mai aveau nimic omenesc umpleau odaia, și zbaterile necontenite ale cărnii arse de focul dinlăuntru nu mai conteneau. Toată noaptea s-a cutremurat Haia, izbită, frământată, mușcată cu cruzime de otravă. Și prin gura arsă ca de fier roș abia pătrundeau răsuflări răgușite, pe când ochii aveau o sclipire fixă de nebunie. A doua zi dimineață Sanis, spăriat în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]