1,471 matches
-
espresia! zise Francesco inspirat. Ochii lui se entuziasmară și penelul său schiță în fugă acele trasături de-o dureroasă amărăciune în fața întunecatului său geniu infernal. - Ce nenorocit trebuie să fi fost când reamintirea îi schimbă fața - gândi Cezara și o duioșie dulce și liniștită îi împlu sufletul... Ea nu mai era aceeași. Din tremurătoare deveni lină - acuma-l iubea. În acea frumoasă statuă de marmură albă, în acel Adonis încremenit ea presupunea un suflet... Îi venea să plângă acum... buzele ei
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
Cezara, îi plăcea să asculte de ea ca un copil de soră - sa mai mare și, drept vorbind, ea abuza într-un mod neiertat de această putere ce-o avea asupra lui. El simțea în prezența ei un fel de duioșie în inimă, un fel de fior fără de înțeles al cărui suvenire îl urmărea zile întregi. Nu se poate zice că era amor, căci, deși-i plăcea prezența ei, totuși îi plăcea și mai mult ca, departe de ea, să cugete
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
simțirea lui pentru Cezara, îi plăcea să asculte de ea ca un copil de soră - sa mai mare și, drept vorbind, ea abuza într-un mod neiertat de această putere ce o avea asupra lui. El simțea un fel de duioșie dulce în inima lui, în prezența ei, un fel de fior fără de înțeles al cărui suvenire îl urmărea zile întregi. Nu se poate zice că era amor, căci, deși-i plăcea prezența ei, totuși îi plăcea și mai mult ca
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
părete e Adam și Eva... Am cercat a prinde în aceste forme inocența primitivă... Nici unul din ei nu știe încă ce însemnează iubirea... ei se iubesc fără s-o știe... formele sunt virgine și necoapte... în expresia feței am pus duioșie și nu pasiune, este un idil liniștit și candid între doi oameni ce n-au conștiința frumuseței nici a goliciunei lor. Cu totul altfel e "Venus și Adonis". Venus e numai amor. Ea-și pleacă capul ei îmbătat de pasiune
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
zâmbire rece îi descleștă buzele. - Da, da! asta-i expresia! zise Francesco. Ochii lui se entuziasmară și penelul schiță în fugă acele trăsături de-o dureroasă amărăciune în fața întunecatului geniu. - Cum reamintirea îi schimbă astfel fața, gândi Cezara, și o duioșie liniștită îi împlu sufletul... Ea nu mai era aceeași. Din tremurătoare deveni lină - acuma-l iubea. În acea frumoasă statuă de marmură albă, în acel Adonis încremenit ea presupunea un suflet... Îi venea să plângă acum... buzele ei se descleștară
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
lui pentru Cezara, îi plăcea să asculte de ea ca un copil de sora sa mai mare, și ea abuza într-un mod neiertat de această putere ce-o avea asupra lui. El simțea în prezența ei un fel de duioșie în inimă, un fel de fior fără de înțeles al cărui suvenire îl urmărea zile întregi. Nu se poate zice că era amor - căci, deși-i plăcea prezența ei, totuși îi plăcea și mai mult ca, departe de ea, să cugete
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
Francesco inspirat. Ochii lui se entuziasmară și penelul său schiță în fugă acele trăsături de-o dureroasă amărăciune în fața întunecatului său geniu infernal. - Ca nenorocit trebuie să fi fost când [Cum] reamintirea îi schimbă astfel fața, gândi Cezara, și o duioșie dulce și liniștita îi împlu sufletul.. Ea nu mai era aceeași. Din tremurătoare deveni lină - acuma-l iubea. În acea frumoasă statuă de marmură albă, în acel Adonis încremenit ea presupunea un suflet... Îi venea să plângă acum... buzele ei
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
Cezara, îl plăcea să asculte de ea ca un copil de soră - sa mai mare și, drept vorbind, ea abuza într-un mod neiertat de această putere ce-o avea asupra lui. El simțea în prezența ei un fel de duioșie în inimă, un fel de fior fără de înțeles al cărui suvenire îl urmărea zile întregi. Nu se poate zice că era amor - căci, deși-i plăcea prezența ei, totuși îi plăcea și mai mult ca, departe de ea, să cugete
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
o simtă. Mai întîi gândea să citească molitve și să cheme urgia dumnezeiască asupra satului. Dar i-a venit în minte de devreme că Domnul ar prefera să-și caute de treabă decât să-l asculte pe părintele. Despre neeficacitatea duioșiilor sale religioase era convins. Apoi chiar să se fi pus părintele Ermolachie pe aceea ca să citească blestemele sf. Vasile, oare- ar fi putut[? ] El nu știa s-o citească. Versurile părintelui Ermolachie: LA UN PARPAGAI Pasăre cu mândre glăsuri Nu
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
iar când trebuia să părăsească bărbatul în care se îndrăgostea, devenea gelos pe el, uneori se întorcea și aștepta să-l vadă murind, dar niciodată nu reușea să ducă răzbunarea până la capăt - un sentiment de milă, mai puternic decât răzbunarea, duioșia față de femeia pe care o iubea, în sfârșit, speranța că va putea s-o recucerească mai târziu, îl opreau să ucidă -, așa că pleca resemnat și aproape niciodată nu se mai întorcea la acea femeie, care rămânea parcă în mod implacabil
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2299_a_3624]
-
cuvântul față de el. Pentru Zogru era de neconceput să promită și să nu-și țină promisiunea. S-a gândit adeseori la el, iar când auzea legende despre Omul Negru care stăpânește apele și cere cap de om se gândea cu duioșie la ultima lor întâlnire. Și nu era singurul care își aducea aminte. A doua zi, după ce Zogru dispăruse în faldurile de nămol, pe Gligore îl ridicaseră oamenii Agiei. Zoe însăși poruncise ca omul să fie torturat, căci credea că după ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2299_a_3624]
-
vedea salamandre pe drum, le culegea și le depunea În locuri diferite. Îi atrăgeam atenția: - S‑ar putea să nu dorească să fie acolo unde le pui tu. Era urât din partea mea că o tachinam În legătură cu impulsurile ei de milă. Duioșia e un sentiment inconfortabil pentru cei din jur. Duioșii Îi lasă pe cei mai puțin simțitori să le spună: „E legea vieții. Trebuie să mâncăm. Și crustaceele nu sunt la rândul lor canibale?” Dar toate astea constituie o evaziune. Îți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2144_a_3469]
-
În locuri diferite. Îi atrăgeam atenția: - S‑ar putea să nu dorească să fie acolo unde le pui tu. Era urât din partea mea că o tachinam În legătură cu impulsurile ei de milă. Duioșia e un sentiment inconfortabil pentru cei din jur. Duioșii Îi lasă pe cei mai puțin simțitori să le spună: „E legea vieții. Trebuie să mâncăm. Și crustaceele nu sunt la rândul lor canibale?” Dar toate astea constituie o evaziune. Îți stropești „interpretarea” cu știința scoasă din manualele școlare. Oare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2144_a_3469]
-
la un ospăț, la care nu mănâncă, ci e mâncat de viermi - răsplata pentru o viață de ospețe. Nu‑ți poți aplica eficient măsurătoarea ta umană. Până să‑i poți stăvili, morții te asaltează. Ce‑ar fi spus Ravelstein despre duioșia lui Rosamund? „Delicatețe feciorelnică.” Dând, poate, a Înțelege: „E o ființă sentimentală și trebuie lăsată În voia ei. Chestiunile astea trebuie gândite bine de fiecare adult. Cât despre salamandrele roșii, cred că le‑ar sta mai bine Într‑un sos
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2144_a_3469]
-
definitiv pe Vlad din toate funcțiile posibile, de craca celui mai solid stejar aflat în acea circumscripție electorală. De fiecare dată când ajunge cu cititul la pasajul acesta, Băsănău devine visător, cu ochii mângâie copacii din grădina Cotroceniului, gândind cu duioșie și speranță, cam cum ar rezolva și el problema aidoma lui Mircea cel Bătrân, cu Ponta și Antonescu. Dar chestiile cu Mircea cel Bătrân, Vlad, Rovine, nu rămâne pentru Băsănău, decât ca o simplă lectură, o simplă fantezie politică, fiindcă
Parasca by Mititelu Ioan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91853_a_92383]
-
mișcările și gesturile în fața oglinzii. Dansa, în timp ce radioul dat la maxim o făcea pe Sanda să se ascundă în spatele ușilor închise, învârtindu-se, analizându-și ținuta, privirea și zâmbetul. O dată ce stăpânea toate astea, mișcările trupului căpătau inflexiuni proprii, pornite din duioșia sufletului și cochetăria cu care, orice reprezentantă a sexului frumos, era născută. Nu se mira de reacția pe care o stârnea, pentru că tot ceea ce făcea era pornit din inimă. De câte ori mama o lua la serviciu, colegii o plimbau dintr-un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
că ne va face probleme, că e o neserioasă. De aceea a lăsat-o și bărbatul. Luana se înnegri. Simți că o îneacă lacrimile dar nu voi să le dea satisfacția s-o vadă plângând. Unchiul Dali își mângâie cu duioșie nevasta, uitând, probabil, multiplele dezamăgiri pe care i le adusese în timpul lungilor ani de căsnicie. Privi spre fată și spuse, din vârful buzelor învățate să poruncească la adăpostul înaltului scaun, moale și lipicios pe care i-l dăruise soarta: Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
care te-a primit ca pe un fiu. E-adevărat, Stiliano? Mi-am desfăcut brațele și-am spus: - Voi face cum dorești tu. Îngăduie-mi o întrebare totuși, mamă de războinici. Cel puțin în Hristos crezi? M-a mângâiat cu duioșie pe un obraz cu mâna sa bătrână, a surâs, s-a aplecat spre fața mea și mi-a șoptit: - Desigur. Cred în cel care a zis „n-am venit să aduc pacea, ci sabia“. Și vreau ca sabia să fie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
petrecerilor și mai ales atunci când puteam să fiu alături de Gaila. Îmi accepta cu tact confidențele, mă consola cu blândețea și afecțiunea ei; o singură privire din partea ei avea puterea să mă însenineze. Eram ca doi frați, care se iubesc cu duioșie, în ciuda faptului că vedeam în ea și femeia, lucru care adesea mă tulbura. Desele noastre întâlniri au stârnit bârfe pe care Rotari le-a curmat printr-un acces de mânie în toiul unei întruniri a consiliului, făcându-i pe cei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
doarmă, nu s-o fi odihnit prea bine astă-noapte, Tu ce faci acum, Daniel? Dacă n-ai să-mi dai nimic de făcut rămân aici, până se trezește, Nu, acum n-am nimic pentru tine, și-l privește cu multă duioșie pe Theo, Adoarme așa oriunde, dintr-o dată cade în somn, ca și când n-ar mai fi dormit de foarte mulți ani, vorbește mama de acest ciudat obicei al lui Theo, I se întâmpla și la școală câteodată, la ora de citire
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2310_a_3635]
-
ori spre el, umplându-mi plămânii cu fum înnecăcios, în cele din urmă se pornește, nu voi ieși să mai caut lemne, ți-e frică! Da, mi-e frică! Mă reașez pe patul tare de lemn și văd cu infinită duioșie cum flăcările joacă vesele pe tavanul de piatră și mi-amintesc limpede cum în diminețile reci de iarnă din copilărie, când zăpada urca până la ferestre, se trezea tata mai repede să facă focul și mă trezeau bubuiturile flăcărilor în soba
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2310_a_3635]
-
brațul rupt al unei flori galbene, să nu-l fac pe fratele Rafael să mă aștepte cu masa, e bătrân acum și fratele Rafael, nu se mai mișcă cu aceeași ușurință ca altădată și gândul meu se îndreaptă acum cu duioșie spre ochii lui rotunzi și apropiați, iluminați pe dinlăuntru de inima lui mare, de câte ori, mic copil, nu alergam în brațele lui, gata oricând să mă primească și să mă alinte și pe când încă nu știam că oamenii se împart în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2310_a_3635]
-
reumatismul făcut la mâini de clătitul în apa rece, de binecuvântarea pe care apa caldă o aduce oaselor sale bătrâne roase de răceală și cu fața lui roșie rotundă se întoarce spre mine din când în când, privindu-mă cu duioșie, Te-ai făcut bărbat în toată firea, Doamne, să nu te deochi, ce frumos ești, eu roșind, la cuvintele lui laudative, măgulit, De te-ar vedea părintele Ioan! apoi se-ntoarce iarăși la spălatul vaselor, mâine fac niște plăcinte cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2310_a_3635]
-
mașina până la el; acasă, în oraș, Nu, părinte! n-am nimic, Ești slăbit, Daniel, și cu soarele ăsta puternic ți s-a făcut rău, Da, încuviințez eu cu vinovăție, Peste umărul părintelui acum o văd pe preoteasă privindu-mă cu duioșie, lângă ea o fată cu părul, E și preoteasa aici, îi face părintele loc s-o văd și pe ea, Și Diana! Diana?! Ți-o mai amintești? Fata părintelui cu părul tot cârlionți negri, cea care m-a sărutat în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2310_a_3635]
-
a dus în poiană să picteze, Vinerea mare, citesc din caietul lui Theo în odaia din care au dispărut palmierii și Răpirea din serai, citesc fiindcă nu mi-e somn și fiindcă, Vinerea mare, sosesc acasă, mama îmbrățișându-mă cu duioșie, cu tata am dat mâna, nu m-a iertat încă, dar e momentul, crede mama, să uităm, duminică sunt Paștele și toată lumea trebuie să se ducă cu inima curată la Înviere, Așa e! M-am dus duminică noaptea la slujbă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2310_a_3635]