3,752 matches
-
nu e vorba propriu-zis de o „societate” în accepția diferențiată și dinamică a istoriei. Thibaudet a făcut din tema generațiilor un criteriu în studiul istoriei literare: punctul său de vedere s-a dovedit lămuritor. Cu atât mai mult, o istorie marxistă a culturii nu poate să nu țină seama de acest fenomen, ci, cu atât mai mult, trebuie să-i detecteze științific coordonatele determinante. Aceasta nu înseamnă că mentalitatea unei generații e totalmente unitară și totalmente opusă celei anterioare. Notele dominante
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
să nu placă; admit ca Albert Camus să irite, să displacă, să fie eventual contestat de pe anumite poziții; nu admit să fie disprețuit. Și mai e ceva ce-mi pare greu de admis. Un alt prieten care se declară critic marxist, și în buna lui conștiință este (în intenție cel puțin), scria recent - în numele „libertății gustului” - că Albert Camus este repudiabil din cauza relei sale credințe față de marxism. Camus nu; este marxist, sigur. Dar tot atât de sigur este că el s-a apropiat
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
greu de admis. Un alt prieten care se declară critic marxist, și în buna lui conștiință este (în intenție cel puțin), scria recent - în numele „libertății gustului” - că Albert Camus este repudiabil din cauza relei sale credințe față de marxism. Camus nu; este marxist, sigur. Dar tot atât de sigur este că el s-a apropiat mult de marxism și într-un spirit incontestabil de stânga. Procesele pe care le-a făcut el nu sunt de natură doctrinară și nici politică. Sunt niște confruntări în care
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
mult de marxism și într-un spirit incontestabil de stânga. Procesele pe care le-a făcut el nu sunt de natură doctrinară și nici politică. Sunt niște confruntări în care e implicată conștiința omului contemporan. Dar cred că un critic marxist nu-și poate întemeia judecățile despre opera unui scriitor pe atitudinile acestuia, într-un moment sau altul, față de marxism, ci face un examen marxist al operei acestuia. Forța marxismului e de a putea integra dialectic orice valoare autentică, oricare i-
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
politică. Sunt niște confruntări în care e implicată conștiința omului contemporan. Dar cred că un critic marxist nu-și poate întemeia judecățile despre opera unui scriitor pe atitudinile acestuia, într-un moment sau altul, față de marxism, ci face un examen marxist al operei acestuia. Forța marxismului e de a putea integra dialectic orice valoare autentică, oricare i-ar fi poziția aparentă și chiar, eventual, declarată. Așa putem admira și opera lui Ezra Pound, așa l-a prețuit Marx pe Balzac. Dar
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
poziția aparentă și chiar, eventual, declarată. Așa putem admira și opera lui Ezra Pound, așa l-a prețuit Marx pe Balzac. Dar prietenul la care mă refer nu-l absolvă pe Balzac nici astăzi pentru convingerile politice-momentan-declarate. El e mai marxist decât Marx. — V-aș ruga să facem un pas înainte în onomastica românească și universală și, ori de câte ori vorbiți despre cineva, să-l și numiți. Cine e prietenul? — Paul Georgescu. — Și celălalt prieten? — Care era celălalt? — Cel cu vocabularul structuralist... — Pe
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
se vor mai întâlni. Vorba e: descurajările noastre firești să rămână doar momentane! Hegel spunea că istoria nu e terenul fericirii. Nu, desigur, dar e al speranței. Aici trebuie să punem, așa cum trebuie, problema optimismului. Unii cred că a fi marxist înseamnă a fi negreșit optimist. Marxismul are o viziune optimistă ca finalitate, ca încredere în forța rațiunii, nicidecum el nu poate admite o teză ca aceea de care râdea Voltaire în Candide, „totul este cât se poate de bine, în
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
necesitatea înțeleasă poate fi considerată un „amor fati”, dar este acel caz de „fatum” pe care ți-l faci, adică trebuie să discerni dintre virtualități pe cea mai pozitivă, pe cea mai fecundă, pe cea mai conformă rațiunii. — Sunteți un marxist? - Cred că da. Marxismul, care este, cum se știe, o doctrină radicală și revoluționară, are totodată o forță integratoare și conservativă (nu conservatoare) prin care e solidar cu toate valorile trecutului. In esență, nu cred că există valori negative. Tot
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
marxismului, ci exact contrariul marxismului. Marxismul îmi permite să fiu și platonician și aristotelician și kantian: vezi G. Lukaks. Oricare altă opțiune dintre acestea însă ar fi una exclusivă. Dar, cum spunea Hegel, filozofia este însăși istoria ei. La stadiul marxist, integrarea este completă dacă suntem capabili să gândim în continuare în spirit marxist. Dacă un clasic spune într-un loc, că oricât de nelimitat ar fi progresul, există achiziții definitive ce nu mai au devenire (spre exemplu, carabina cu repetiție
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
aristotelician și kantian: vezi G. Lukaks. Oricare altă opțiune dintre acestea însă ar fi una exclusivă. Dar, cum spunea Hegel, filozofia este însăși istoria ei. La stadiul marxist, integrarea este completă dacă suntem capabili să gândim în continuare în spirit marxist. Dacă un clasic spune într-un loc, că oricât de nelimitat ar fi progresul, există achiziții definitive ce nu mai au devenire (spre exemplu, carabina cu repetiție), azi, el și-ar revizui, fără îndoială, această aserție. Putem imagina un marxist
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
marxist. Dacă un clasic spune într-un loc, că oricât de nelimitat ar fi progresul, există achiziții definitive ce nu mai au devenire (spre exemplu, carabina cu repetiție), azi, el și-ar revizui, fără îndoială, această aserție. Putem imagina un marxist ortodox care ar nega progresele (din nefericire destul de mari, s-o recunoaștem) ale armamentului, numai din fidelitate față de litera și nu de spiritul doctrinei unui clasic? — Putem. Rezultă din cele spuse că mă socotesc un marxist. - Care sunt valorile pe
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
aserție. Putem imagina un marxist ortodox care ar nega progresele (din nefericire destul de mari, s-o recunoaștem) ale armamentului, numai din fidelitate față de litera și nu de spiritul doctrinei unui clasic? — Putem. Rezultă din cele spuse că mă socotesc un marxist. - Care sunt valorile pe care simțiți că aveți a le apăra în timpul vieții dvs.? — La întrebarea asta aș fi răspuns, când eram mai tânăr, că sunt valorile culturii și prin asta înțelegeam, atunci, arta, filozofia, literatura. — V-am căutat, dar
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
adeseori alinierea cadrelor acțiunii colective la cadre generale, sisteme de credințe și interpretare acceptate de un număr mare de oameni. Pentru a obține susținerea sau acceptarea din partea cât mai multor persoane, mișcările de protest își ajustează discursul în consecință: gherilele marxiste din America Latină își orientează adeseori retorica după cea a Bisericii Catolice, iar protestatarii anticomuniști din piața Tiananmen, în vara anului 1989, au insistat pe motivația patriotică a luptei lor (Zuo și Benford, 1995). „Noile m.s.” au beneficiat de interpretări speciale
[Corola-publishinghouse/Science/1956_a_3281]
-
da mijloacele de a se stăpâni” (Rădulescu-Motru, 1904, pp. 76-77). Strategia dezvoltării sociale legitime a unei societăți întârziate este identificată de autor în individualizarea raporturilor sociale (valorificarea vocațiilor individuale) cu ajutorul „personalităților de faptă sau de caracter”. Modelul neoiobăgiei - o expresie marxistă a teoriei formelor fără fond. Cel mai de seamă sociolog marxist din țara noastră de la finele veacului trecut și începutul secolului nostru, C. Dobrogeanu-Gherea (1855-1920) s-a legitimat în cultura vremii prin afilierea la tradiția prestigioasă maioresciană a formelor fără
[Corola-publishinghouse/Science/1956_a_3281]
-
dezvoltării sociale legitime a unei societăți întârziate este identificată de autor în individualizarea raporturilor sociale (valorificarea vocațiilor individuale) cu ajutorul „personalităților de faptă sau de caracter”. Modelul neoiobăgiei - o expresie marxistă a teoriei formelor fără fond. Cel mai de seamă sociolog marxist din țara noastră de la finele veacului trecut și începutul secolului nostru, C. Dobrogeanu-Gherea (1855-1920) s-a legitimat în cultura vremii prin afilierea la tradiția prestigioasă maioresciană a formelor fără fond. Combinând premise teoretice din gândirea critică maioresciană și teoria materialist-istorică
[Corola-publishinghouse/Science/1956_a_3281]
-
nostru agrar”, care „conservă fondul esențial al vechii iobăgii, dar cu un amestec necesar și fatal de elemente capitaliste”, o iobăgie nouă (Dobrogeanu-Gherea, 1910, p. 370). Ceea ce conferă o notă distinctă acestui model față de schema maioresciană este ideea, de origine marxistă, a caracterului legic, obiectiv al împrumutului de instituții și capital străin, în virtutea legii orbitării societăților întârziate în sfera de influență a celor dezvoltate. La Dobrogeanu-Gherea starea societății românești nu mai este concepută în termeni psihosociali, ca o excepție nefericită produsă
[Corola-publishinghouse/Science/1956_a_3281]
-
privind interdependența între suprapopulația agricolă relativă, densitatea rurală, nivelul de trai al gospodăriilor țărănești și structura socială a țării, care infirma, nu de puține ori, presupozițiile teoretice ale sociologiei sale. Sociologia poporanistă a constituit „prima critică radicală a evoluționismului sociologic marxist” și cea dintâi afirmare a „rolului evoluționar al clasei mijlocii” (Bădescu, Dungaciu și Baltasiu, 1996, p. 82). Evaluând recent contribuția teoretică a sociologilor poporaniști și țărăniști, I. Bădescu apreciază efortul lor de a regândi legea standard a evoluției capitaliste și
[Corola-publishinghouse/Science/1956_a_3281]
-
manageriale asupra firmelor și, în ultimă instanță, reconfigurarea rolului statului în economie. Deși foarte important, studiul acestor procese ignoră, totuși, un fapt esențial: schimbarea de sistem înseamnă transformarea unei formațiuni istorice socialiste într-una capitalistă. Teoriile reflexive, inspirate de analize marxiste și weberiene de economie politică clasică, sugerează că, dincolo de schimbările instituționale care fac subiectul analizelor instituționaliste, este necesară și o analiză propriu-zis sistemică a schimbării. Deși această interpretare rămâne în curs de elaborare, există, în momentul de față, o sumă
[Corola-publishinghouse/Science/1956_a_3281]
-
mai mult decât utilă. Suntem, În mod evident, o comunitate cu un imaginar alterat, iar această deformare a mentalului nostru a fost intenționată. Scopul malformării noastre, niciodată ascuns, a fost crearea „omului nou” - monstruozitate finală a abjectului „umanism” de factură marxistă, care este prin excelență inuman. Un astfel de proces s-a derulat În majoritatea țărilor comuniste, pentru că premisa de bază a leninismului o constituie tocmai modificarea gândirii oamenilor, schimbarea de paradigmă ideologică - fie și prin distrugerea biologică. De altfel, termenul
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
socială, comunitate, familie și trăirile emoționale (Denzin, 1990; Hochschild, 1983, 1989; Thois, 1990Ă. 1.8. Economia politică a emoțiilor. În concepția multor sociologi, modul de productie constituie elementul central pentru înțelegerea vieții sociale, deși se îndoiesc de valabilitatea pretenției ideologiei marxiste de a explica toate fenomenele vieții sociale prin forțele și relațiile de producție. Arlie Russell Hochschild (1983, 1989Ă a utilizat cu succes concepte din economia politică în analiza emoțiilor, mai precis, în studiul muncii emoționale a femeilor. Parafrazândul pe Karl
[Corola-publishinghouse/Science/2246_a_3571]
-
și reformismului, aș plasa și acele opțiuni și variante constructive și non-radicale ale unor ideologii post-materialiste, precum ecologismul și feminismul. Există, desigur, și un spațiu politic radical, cel al "metapovestirilor" din direcția socialismului utopic, socialismului luptei de clasă de sorginte marxistă, conservatorismului antimodern și retrograd, naționalismului xenofob, ca și unul extremist al exceselor reacționare, totalitare și neototalitare, ale căror partide, ideologii și activiști adoptă, de cele mai multe ori, soluții nerealiste, iraționale și imorale. Istoria și practica politică ne arată că trecerile dinspre
by Sergiu Gherghina [Corola-publishinghouse/Science/1101_a_2609]
-
O arhitectură corespunzătoare poate combate neliniștea socială. Arhitectura poate preveni revoluția. În timp ce Le Corbusier considera arhitectura drept o cale de evitare a revoluției, arhitecții Rusiei post revoluționare (Alexei Gan și Moisei Ginzburg) o vedeau în măsură să sprijine idealurile revoluției marxiste. Clădirile nu trebuiau doar să reflecte pasiv schimbarea condițiilor sociale ci trebuiau să fie instrumente active ale schimbării. „Clădirile însele trebuiau să fie revoluționare și să acționeze ca element activ social”. România. Comitetele de planificare - contraexemplu pentru Squatteurs Tentația adamică
Inerţie socială în spaţiul românesc. Deschideri pentru o analiză funcţională a comunităţilor / Social inertia in Romania. Contributions for a functional analysis of the communities by Tudor Pitulac () [Corola-publishinghouse/Science/511_a_1258]
-
au avut prea puțin impact asupra publicului. Faptul că, În mod independent, Gimbutas și Pagels au Îmbrățișat, peste decenii, principalele teorii ale lui Schmitt și Eberz merită să i se acorde chiar ceva mai multă atenție. În 1962 un interpret marxist al catharismului, Gottfried Koch, a susținut că mișcările dualiste aveau În ierarhiile lor locuri rezervate femeilor. Koch a avut impresia - și, Într-adevăr, oricine nu este familiarizat decît superficial cu fenomenul o poate avea - că Între adepții catharismului cele mai
[Corola-publishinghouse/Science/1867_a_3192]
-
cărui „gnosticism” se Încadra inițial În teoria „alienării” (Entfremdung, Entäusserung): Absolutul trebuie să se Înstrăineze de sine pentru a se cunoaște. Filozofia hegeliană a istoriei nu ar fi altceva decît teodiceea gnostică deghizată 40. Hegel Însuși pregătește terenul pentru teoria marxistă a „alienării” muncii. Topitsch urmărește mitul gnostic al căderii, Înstrăinării și orbirii ființelor umane Înșelate de Demiurg În mitul hegelian al alienării Spiritului și apoi În mitul marxist al alienării omenirii prin religie și al salvării ei prin exercițiul „științei
[Corola-publishinghouse/Science/1867_a_3192]
-
altceva decît teodiceea gnostică deghizată 40. Hegel Însuși pregătește terenul pentru teoria marxistă a „alienării” muncii. Topitsch urmărește mitul gnostic al căderii, Înstrăinării și orbirii ființelor umane Înșelate de Demiurg În mitul hegelian al alienării Spiritului și apoi În mitul marxist al alienării omenirii prin religie și al salvării ei prin exercițiul „științei pozitive”41. Topitsch constată de asemenea că, În teoria lui Marx, locul acelor electi gnostici este luat de proletari, care dețin Înțelepciunea secretă a luptei de clasă, precum și
[Corola-publishinghouse/Science/1867_a_3192]