1,473 matches
-
foarte aproape una de cealaltă: case de fermă În stil Wilhelmine, solide și frumoase. Am oprit la intrare, acolo unde Ilse Rudel Își parcase BMW-ul În noaptea În care o văzusem prima dată, și m-am dat jos, lăsând portiera deschisă pentru cazul În care cei doi dobermani și-ar fi făcut apariția. Câinii nu prea se dau În vânt după detectivii particulari, iar această antipatie este cât se poate de reciprocă. Am bătut la ușă. Am auzit ecoul În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2260_a_3585]
-
cu arc și care poate fi retras cu un mâner sferic din interior sau cu o cheie prin exterior și m-am gândit că erau mari șanse ca femeia de la curățenie să iasă pe acolo. Cu gândul aiurea, am verificat portierele celor două mașini parcate și am descoperit că Mercedesul nu era Încuiat. M-am așezat pe scaunul șoferului și am bâjbâit după butonul pentru faruri. Cele două lămpi uriașe au tăiat Întunericul ca reflectoarele de la un miting al Partidului la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2260_a_3585]
-
Am sărit de la locul meu. Dacă era Manstein, trebuia s-o șterg foarte repede. Pe jos se revărsa o pată mare de lumină și Își făcu apariția femeia de serviciu. — Ține ușa, am strigat. Am oprit farurile și am trântit portiera, spunându-i femeii: — Am uitat ceva sus. M-am speriat că o să trebuiască să merg tocmai până la intrarea din față. Femeia rămase pe loc fără să spună nimic, ținând ușa deschisă În timp ce mă apropiam. Când am ajuns lângă ea, se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2260_a_3585]
-
patru labe. Am lovit bara de la ușă și m-am năpustit afară pe alee. Erau câteva mașini, toate parcate Într-un șir ordonat, dar nu era greu să identifici mașina gri a lui Dieter Roșcovanul, un Bugatti Royale. Am descuiat portiera și am deschis torpedoul. Înăuntru erau mai multe hârtiuțe răsucite cu pudră albă și un revolver mare cu țeavă lungă, În stare să facă o gaură cât o fereastră Într-o ușă din mahon groasă de opt centimetri. Nu aveam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2260_a_3585]
-
am privit dincolo de corpul meu Întins pe jos. Am văzut o pereche de pantofi, Încadrați de cele două roți din spate ale mașinii. Picioarele bărbatului l-au dus În dreapta mea, În spatele Bugatti-ului, și dându-mi seama că se Îndrepta spre portiera pe jumătate deschisă, m-am tras În direcție opusă, spre stânga mea, și am ieșit de sub Mercedes. Stând aplecat, sub nivelul geamurilor de la mașină, am mers spre spatele acesteia și am tras cu ochiul pe lângă portbagajul imens. O siluetă Îmbrăcată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2260_a_3585]
-
În semn că nu și apoi am coborât și m-am tras Înapoi, În timp ce șoferul a pornit mai departe. Am mers spre mașină, care era parcată la vreo treizeci de metri de mai jos de casa lui Haupthändler. Am Încercat portiera. Nu era Încuiată, așa că m-am urcat În mașină și am așteptat o vreme, În speranța că poate se va Întoarce. Am pus agenda de birou de la Marlene Sahm În torpedou și apoi am pipăit pe sub scaun după arma pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2260_a_3585]
-
cules sau cel rămas pe câmp În culoare metalică, aur ars, dens. Cer albastru perfect. Soare static, stătut, extatic. Vorbea tot timpul. Bârfe și povești. Ne opream la fiecare oră să urineze. Prea greu să iasă din mașină, deschidea, anevoie, portiera, cobora piciorul drept, descheia, abia-abia, pantalonii dimensionați anume pentru balonul burții sale. Fiecare gest era dificil, enorm: deschiderea portierei, punerea piciorului jos, descheierea pantalonului. Inevitabil, pata de urină trecea dincolo de zona gingașă. Privea, resemnat, pozna, ofta: „gata, data viitoare Îl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
Vorbea tot timpul. Bârfe și povești. Ne opream la fiecare oră să urineze. Prea greu să iasă din mașină, deschidea, anevoie, portiera, cobora piciorul drept, descheia, abia-abia, pantalonii dimensionați anume pentru balonul burții sale. Fiecare gest era dificil, enorm: deschiderea portierei, punerea piciorului jos, descheierea pantalonului. Inevitabil, pata de urină trecea dincolo de zona gingașă. Privea, resemnat, pozna, ofta: „gata, data viitoare Îl las acasă”. Nu ar fi renunțat totuși la aceste chinuitoare excursii, nici mort. Pe șosea, urmărea excitat noile vehicule
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
cu casa În care locuiesc. Poate pentru că aici trăiesc mai mulți oaspeți din străinătate, deci scrisorile sunt mai multe. Ziua Începe În jurul orei zece. * Micuța mașină galbenă, parcată chiar În fața casei, sub fereastra mea. „Schreib mal wieder”2, scrie pe portieră. Domnul amabil și pedant iese, vioi, dar fără grabă, din mașină. Ar putea fi orice: profesor, inginer, Steuerberater, violoncelist, orice. Scoate teancul de plicuri, Își aranjează geanta pe umăr. Se mai uită o dată În mașină, dacă n-a uitat ceva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
amabil și pedant iese, vioi, dar fără grabă, din mașină. Ar putea fi orice: profesor, inginer, Steuerberater, violoncelist, orice. Scoate teancul de plicuri, Își aranjează geanta pe umăr. Se mai uită o dată În mașină, dacă n-a uitat ceva. Închide portiera. A intrat În curte. Aștept să-l văd ieșind. Cobor, deschid cutia. Urna cu cenușa zilelor care zboară. Punga cu lozuri, de la Diavol sau de la Dumnezeu, de la Poliție sau de la iubită. Condamnarea la viață sau avertismentul morții. Legătura cu ceilalți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
oprită în parcarea goală de la punctul de trecere a frontierei. Poartă uniformele lor de vreme frumoasă și, pe sub cămăși, nădușesc un pic. Zece august, ora nouă dimineața. Au trecut exact două minute și treizeci de secunde de când tata a deschis portiera și a ieșit. Acum exact un minut, a dispărut în căsuța aceea. Precis că n-au avut cum să-l tortureze, într-un singur minut. Într-un minut nu termină nici măcar de făcut pipi băieții noștri. Odată am cronometrat timpul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]
-
de la el n-am să primesc niciodată ghionturi în creștet. Automobilul cu care mergeam era atât de lung și de lat, că ar fi încăput în el și familia Flumian. Învelișul de burete al banchetelor era tăiat în câteva locuri, portiera din față, pe partea opusă șoferului, avea un cucui uriaș și vopseaua cojită. „Mașina e proprietatea dumnealui”, a spus domnul Sanowsky, arătând cu o mișcare din cap către fiul său. „Așa-i la noi. Nici nu împlinesc bine șaisprezece ani
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]
-
fine, mă mai ajut și cu o picătură de whisky.» Așa vorbea el și mă trăsnea cu mirosul de băutură și de sudoare, iar eu ședeam în mașina aceea blestemată, gândindu-mă că nici în ruptul capului n-aș deschide portiera, ca să cobor. Între timp ajungeam la o intersecție din Bronx. Și acolo nu era deloc recomandabil să te dai jos din mașină. În privința asta, eu și cu Toni aveam aceeași părere. Deci nu mă mișcam de la locul meu și țineam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]
-
din păcate o uitaseși acasă, cărți, gumă de mestecat, hârtie igienică. Pe toate le dădea la iveală mama din geantă, în chip miraculos, de parcă am fi fost în Las Vegas. Mai întâi se dezbrăcau fetele și femeile, ascunse în dosul portierelor deschise, iar noi bărbații trebuia să o luăm din loc. Unele își scoteau pantalonii cu mare greutate, însă pantalonii strâmți le făceau mai zvelte. Între timp, tații dădeau fuga pe mal și ocupau cât mai mult loc posibil. Aici pătura
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]
-
s-au hotărât să se ducă, fiindcă dacă ne-am fi întors din drum, asta le-ar fi purtat ghinion pentru viitor. Noaptea era străvezie. Dar probabil, când ai asemenea planuri, întunericul nu e niciodată îndeajuns de des. Au deschis portierele fără zgomot, toți deodată, cu urechea ciulită în noapte. Apoi au coborât ghemuindu-se, ghemuiți au dat mâna cu mine și, într-o clipită, iarba i-a înghițit. Am așteptat două sau trei minute, îmi era teamă să pornesc motorul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]
-
în uniformă, cu șapcă și armă la șold. Se uită după tata, cu brațele duse la spate. Din când în când, se ridică pe vârful picioarelor. Tatei i se citește frica pe față. Cunosc asta din călătoria noastră prin lume. Portiera trântită face trosc. Mama încetează să-și lovească mărunt coapsa cu degetul arătător. Tata nu spune nimic. Respiră adânc și-și freacă palmele de pantaloni, ca să le șteargă de transpirație. Se întoarce spre noi. „L-au arestat”, spune el cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]
-
să umbli puțin de colo-colo, ca ei să vadă că treaba e serioasă. Și că avem motive. Nu merge altfel. Nu merge altfel.” Tata privește drept înainte. Cu amândouă mâinile strânge volanul. Tata pune frâna și oprește motorul. Se deschid portierele, un soldat cu arma la spinare se postează în fața mașinii, aruncă un muc de țigară pe jos și îl strivește cu vârful piciorului. Poartă bocanci grei de piele, precis că transpiră în ei și face bășici. Ofițerul se apropie și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]
-
la iveală un păr năclăit de sudoare. „Ei, dar ce are băiatul?”, își amintește apoi să întrebe. „Alin, ieși din mașină și salută-l pe domnul.” A sosit momentul să intru în acțiune și eu. Ca într-un film. Deschid portiera și scot picioarele afară. În filmele de publicitate, în Italia, asta o fac niște femei cu picioare superbe și după aceea apare pe ecran marca ciorapilor. Eu știu că la mine trebuie să sară în ochi înainte de toate pantofii, așadar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]
-
tată-su, manta cu chipiu, Încliftat cu centură și cu pistolul la brâu, contur nesigur presărat În semiîntuneric, dispărând din cadrul ușii. „Pa, servus! Și fă o ciorbă de miel... Știi tu!” Bocăne repezit cizmele pe scările de lemn. „Trăiți!”, apoi portiera trântită și duruitul mașinii stingându-se În dimineață. „Urziceleee! Urziceleee!”... Tăcerea. Precupeața s-a Îndepărtat, s-a stins ecoul strigătelor ei, după aceea tramvaie, birje, sforăituri de cai, forfotă de oameni sculați cu noaptea În cap... căci mai multe legume
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
Și Nelson Mandela, dacă ar fi fost taximetrist, ar fi pornit aparatul înainte să înceapă cursa efectiv. Era o certitudine reconfortantă într-o lume a neprevăzutului. —Mulțumesc..., m-am uitat la cartea de vizită, Alfie. A sărit să-mi deschidă portiera. Timp de o secundă, inspirată de filme, am crezut că va refuza banii cu un gest al mâinii. Dar nici măcar într-un film suprarealist latino-american, cu tatu care dansează tango, nu ar fi fost plauzibil. Vă costă 41 de lire
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1939_a_3264]
-
putut ajunge în asemenea hal. Era mai preocupat de tapițeria mașinii și ar fi refuzat să mă ducă dacă Lisa nu i-ar fi oferit de două ori mai mult. Am ajuns la Battersea la zece jumătate. Mark a deschis portiera mașinii și m-a ajutat să cobor. Probabil că se uita pe fereastră, așteptând să sosesc. —Mulțumesc! i-a strigat șoferului, care demarase în trombă înainte să-i mai tușesc o dată pe vopseaua mașinii. Haide, iubita, mi-a spus el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1939_a_3264]
-
nici cea mai vagă idee despre itinerarul meu. I-am făcut-o! I-am tras-o! — ... dar unde în Europa? Europa înseamnă jumătate din tot globul ăsta, începe el să strige în clipa când dau să închid pe din afară portiera taxiului. — Ți-am spus că nu știu. Cum adică, nu știi? Dar trebuie să știi! Cum vrei să ajungi acolo dacă „nu știi“... Îmi pare rău, îmi pare rău. Trupul i se apleacă acum peste maică-mea - exact în clipa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
spus că nu știu. Cum adică, nu știi? Dar trebuie să știi! Cum vrei să ajungi acolo dacă „nu știi“... Îmi pare rău, îmi pare rău. Trupul i se apleacă acum peste maică-mea - exact în clipa când trântesc eu portiera - oi, sper că nu i-am prins degetele! Iisuse, ce ți-e și cu taică-meu ăsta! Pe care-l am de când lumea! Pe care diminețile îl găseam dormind dus pe colacul closetului, cu nădragii de pijama trași până la genunchi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
pe ușă. Nu te repezi să-l tragi de șlong pe Big John până n-a trecut măcar o jumătate de oră, bine? O dată cu aceste cuvinte, dinspre șofer vine un șuierat ca de frâne - iar Maimuța se repede furioasă la portiera din spate. — O să zic, o să fac și-o să port ce-am eu chef! Trăim într-o țară liberă, ’re-ai a’ dracu’ de sulă scorțoasă jidănească! Să fi văzut ce mutră a făcut la coborârea noastră din mașină domnul Manny
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
că ar trebui să ne vedem fiecare de drumul lui, fără resentimente“. Cu toate astea, nu i-am zis nimic! De teamă să nu se sinucidă! Doar încercase, cu numai cinci minute în urmă, să se arunce din mașină pe portiera din spate! Să ne-nchipuim că i-aș fi spus „Uite ce, Maimuțo, am terminat cu tine“ - ce-ar fi putut-o împiedica să traverseze parcul în fugă și să se arunce în East River? Crede-mă, doctore, poate foarte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]