1,299 matches
-
modificări ale interiorului, contribuind la alienarea individului. Un decor ostil, orwellian, de era atomică - asa arata capitala României în plină iarnă: vântul care șuiera prin scheletele "ctitoriilor" de tot felul, maidanele acoperite cu rămășițele bisericilor prăbușite "în nori de praf roșiatic, sub izbitura de berbece obscen a buldozerelor", "străzile murdare, trotuarele înstelate de scuipați uscați, vitrinele goale sau pline de marfuri prăfuite, blocurile sure cu pereții prematur scorojiți, ca și cum din ceruri ar fi curs tot timpul asupra lor zoaie și laturi
Orasul fără puncte cardinale by Dan Croitoru () [Corola-journal/Journalistic/17534_a_18859]
-
numeroase alte dureri toracice date de alte afecțiuni, mai simple sau mai complicate, dar, de cele mai multe ori, ele sunt însoțite și de alte simptome și semne importante, care nu rămân nebăgate în seama: febra uneori cu frison, tuse cu expectorație roșiatică, dureri abdominale. Ca frecvență însă, cele mai multe dureri în piept sunt cele nevralgice, deci nepericuloase, urmate de cele cardiace, din angina de piept sau din infarct. Ce este de făcut atunci când un bolnav sau un om, considerat sănătos, resimte o durere
Probleme cardiace. Cum se resimt durerile în piept by Bratu Iulian () [Corola-journal/Journalistic/65400_a_66725]
-
oval al feței, de la frunte pînă la ceafă, iar chipul, surprins într-o frontalitate foarte puțin mișcată, este disputat în egală măsură de lumină și de umbră. Jumătatea stîngă a portretului este învăluită de o umbră caldă, colorată în tonalități roșietice, iar partea dreaptă este supusă unui ecleraj al cărui efect este o paloare ușor translucidă. Asupra acestei simbioze dintre lumină și umbră, asupra permanenței și a inseparabilității lor în pictura lui Baba, inclusiv în ceea ce privește distribuția lor mai mult sau mai
Doi portretiști by Pavel Șușară () [Corola-journal/Journalistic/12708_a_14033]
-
de paie de orez model Los Paraguayos în turneul din vara lui 1963 la Urlați, altuia îi atârnă de gât un craniu vorbitor care-i permite răsfățuri de ventriloc, altuia i se ițește permanent de sub cămașă un smoc de păr roșiatic. Parodia de atitudine e clară. Prin mimarea codurilor fidelității față de cuvântul sacru, ăia devin credibili, iar limbajul - autonom. (Într-un singur caz această autonomie duce la eșec, în capitolul intitulat Candelăreasa. Prea sedusă de libertățile sintactice periferice și de sonurile
Arta programării textuale by Cosmin Ciotloș () [Corola-journal/Journalistic/7122_a_8447]
-
recentă, Puterea morților asupra celor vii, ,culegerea" apărută la Polirom din poeziile Gabrielei Melinescu. Primul mănunchi, spicuit din Ceremonie de iarnă (1965), separă un ungher în care, deodată cu hîrjoana de cotoșmani (moi și rotunzi, pe cît îi arată desenele roșietice, de ,însoțire"), găsește loc și conversația să lăstărească: ,Sau ai plecat demult și ai lăsat/ o piatră, asemeni trupului de grea/ și-aștept la capăt de pămînt/ să înfrunzească verzi silabele pe ea." Despre una, despre alta, de viață, simplu
Șal cu ciucuri by Simona Vasilache () [Corola-journal/Journalistic/11495_a_12820]
-
eu, eu, eu, eu singură, pe plaja pustie, în lumea pustie, în universul golit de ființe, lucruri și întâmplări, curățat, eliberat de toate formele, de toate zgomotele astea obositoare, ah, de toată nebunia asta prelungă? Mda, numai întunericul ăsta blând, roșiatic, de sub pleoape, nimicul ăsta bun, odihnitor, în care sunt numai eu. Eu. Eu. Eu. Și deodată totul fu eu. Prosopul fu eu. Nisipul fu eu. Aerul cald și tremurător fu eu, Eu. Spuma îndepărtată a mării fu eu, eu, Eu
Imagini puternice by Cosmin Ciotloș () [Corola-journal/Journalistic/5633_a_6958]
-
-l împiedica s-o privească în față, sau, și mai curând, ambelor cauze laolaltă. Mai putu observa, la acea a doua întâlnire, și că părul ei lung și întins, pe care-l crezuse atât de negru, avea de fapt reflexe roșietice. Mai târziu îi întregi treptat portretul: avea buzele pline și gura mare, poate foarte mare, cu niște cute în jos pe la colțuri, ce dădeau senzația de amărăciune și dispreț. „Să-mi explice mie cum e Alejandra, își zise Bruno, cum
ERNESTO SÁBATO Despre eroi și morminte by Tudora Șandru-Mehedinți () [Corola-journal/Journalistic/3657_a_4982]
-
atunci când ajungi, după amar de ani de absență, în casa unde ai copilărit și, vrând să deschizi pe întuneric o ușă, dai de un perete. Sigur că fața ei era aproape aceeași ca a Georginei: același păr negru cu reflexe roșietice, ochii cenușii bătând în verde, aceeași gură mare, pomeți asiatici, același ten mat și palid. Dar acel „aproape“ era cumplit, cu atât mai mult cu cât era mai insinuant și imperceptibil, căci astfel amăgirea era mai profundă și mai dureroasă
ERNESTO SÁBATO Despre eroi și morminte by Tudora Șandru-Mehedinți () [Corola-journal/Journalistic/3657_a_4982]
-
care își trage sufletul după o muncă istovitoare. Apoi îndrăzni să se apropie și, de la doar cîțiva metri distanță, observă că blana maimuței era foarte lucioasă și că, în mișcarea frunzelor de deasupra ei, la umbră avea niște nuanțe ușor roșietice, iar la lumină aurii. Se uita dintr-o parte în alta, respirînd sacadat, iar pîntecele i se umfla neverosimil, ca un balon, la fiecare răsuflare. Țintise destul de jos și o nimerise în burtă. Matelotul Houston își simți și el burta
Denis Johnson - Arborele de fum by Mircea Pricăjan () [Corola-journal/Journalistic/6412_a_7737]
-
i-ar fi stat în față, pe masă), dimineți chiar, a rămas lumina - și umbrele de atunci - și acum îți tot spui că ți le aduci aminte - și minți. de fapt, ai uitat - silvia e doar o alunecare de aurării roșiatice, și apoi o înserare, întunecimea noptatecă (și dacă te joci răsturnând clepsidra asta - pe care chiar uiți uneori s-o mai privești, și atunci timpul nici nu mai este adevărat - de parcă ar fi vreodată real) și, ca oricând, te joci
Poeme de Mircea Ivănescu și Teodor Dună by Monica Patriche () [Corola-journal/Imaginative/12303_a_13628]
-
de unde, mormăie reproșuri paterne ținînd capul aplecat pe un umăr. Cristina se apără zîmbind ("nu pățesc nimic și sandalele sînt de plastic"), și se simte brusc foarte tînără și invulnerabilă. Plouă din ce în ce mai tare. Între trotuare, strada e un torent galben roșiatic murdar, pe care cu puțină imaginație îl poți presupune adînc de cîți metri vrei (și ce dacă un cărucior de scînduri, aplecat pe o parte, în mijlocul străzii, arată clar că apa nu-i depășește roțile strîmbe!). Cristina se plimbă printr-
În așteptarea Ursulei by Dora Scarlat () [Corola-journal/Imaginative/15273_a_16598]
-
doarmă în teugă, după lunga veghe de dimineață. - Ce dorești, Hermia? a întrebat căpitanul Brown, întredeschizând ușa cabinei și aplecându-se în față. Chipul îi era nemișcat, lipsit de expresie. Un fir de lumină îi aprindea barba într-o nuanță roșiatică. - Aș vrea să vă spun o vorbă despre Billy Hamilton, domnule... dacă-mi permiteți. Căpitanul i-a deschis larg ușa și l-a ascultat pe Herman, care s-a lansat într-o explicație de genul „Jackson îl tortura pe tânărul
Jay Parini Rătăcirile lui Herman Melville by Luana Schidu () [Corola-journal/Journalistic/3102_a_4427]
-
avea nici un fel de îndoială. Un om care izbutise să-și alunge spaima de moarte nu putea da greș. Soarele străpungea din ce în ce mai puternic bezna, aruncând raze în spirală. Marte părea că se retrage, devenind apoi doar un punct, un punct roșiatic într-o mare a nopții - greu de identificat printre miriadele de stele cu străluciri de briliant. Treptat-treptat, Pământul apăru ca o imagine luminoasă, din ce în ce mai mare, apoi ca ceva monstruos, incredibil, încețoșat, care umplea jumătate de cer. Începură să se deslușească
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85067_a_85854]
-
se deșerte casa, ca nu cumva tot ce este în ea să se facă necurat. După aceea, să intre preotul și să cerceteze casa. 37. Preotul să cerceteze rana. Dacă vede că pe zidurile casei sunt niște gropișoare verzui sau roșietice, părînd mai adînci decît zidul, 38. să iasă din casă, și, cînd va ajunge la ușă, să pună să încuie casa șapte zile. 39. În ziua a șaptea, preotul să se întoarcă în ea. Și dacă va vedea că rana
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85110_a_85897]
-
Aceste culori nu pot fi schimbate printr-un efort de voință sau prin imaginație. E ca și cum o relație prestabilită leagă un anumit ton muzical de o anumită tentă cromatică. De exemplu, sol minor e învăluit în ocru sau în galben roșiatic, re minor e de culoarea cremenei sau a grafitului, iar fa minor e cenușiu, sol major e galben viu, iar simfonia a doua a lui Brahms, în re major, este albastră... Asta nu înseamnă că doi sinestezici văd o melodie
Estropiații melomani by Sorin Lavric () [Corola-journal/Journalistic/6965_a_8290]
-
conopida, ciupercile. Ea le mânuia și le oferea cu cea mai mare grijă, ca o farmacistă medicamentele, însă mânca și ea din ele, cu voluptate, nu afecta în nici un fel disprețul de materie. Căpătase din cauza aceasta pe față puțină scamă roșiatică, și Hergot îi prescrisese un G. Călinescu depurativ, niște prafuri, pe care Erminia le și lua pe vârful unei lingurițe înaintea mesei. O altă specialitate a celibatarei era dantela. Erminia n-ar fi pus un pahar cu apă fără a
Bietul Ioanide by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295568_a_296897]
-
Doctorul se prefăcu a-l pipăi sub coaste, apoi deodată, brusc, trase cămașa în sus și prinse cu mâna lui vânjoasă brațul lui Tudorel spre a împiedica pe bolnav să se miște. Spatele lui Tudorel era zebrat de niște dungi roșiatice, ca și când ar fi fost vopsit. Doctorul trase și chiloții în jos de pe fese, fără nici o jenă, revelând continuarea și mai clară a bizarului desen. Tudorel începu să geamă când doctorul îl palpă cu degetele și rămase așa, fără a încerca
Bietul Ioanide by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295568_a_296897]
-
decît scînteierea ferestrelor și acoperișurilor, apoi scînteile plutiră pieziș ca fulgii de zăpadă într-un azur argintat, unde zburară în cercuri asemeni pescărușilor deasupra vapoarelor, apoi își schimbară culoarea, devenind niște scame negre rotindu-se ca niște avioane în lumina roșiatică de deasupra unui oraș bombardat. Așa că Lanark își lipi o palmă peste ochi, se răsuci și se întoarse dezmeticit în încăpere. Trupul vecinului său, înfășurat în cuverturi, trecu pe lîngă el pe o targă cu rotile împinsă de un asistent
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]
-
de cursurile apelor; de la această înălțime vedeau munții ca un șir de dinți sparți. Totul se zărea neobișnuit de limpede, pentru că era sărbătoare, marile furnale nu mai lucrau și aerul se curăța de fum. — Vezi Riddrie? întrebă Thaw. Pata aia roșiatică? Uită-te, acolo-i vechea mea școală primară pe-o parte și Alexandra Park pe cealaltă. Unde ți-e casa? — Garngad e prea jos, nu se zărește de-aici. încerc să văd uzinele McHarg. Ar trebui să fie pe undeva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]
-
pescar stătea la marginea ei cu picioarele afundate pînă la genunchi în apă. Văzu cîmpii divers colorate, cu ferme de-a lungul țărmului, și un golf în care nisipul de sub apa deloc adîncă era galben ca lămîia, brăzdat de petice roșiatice de ierburi de mare. Mai departe, apa era încrețită de talazuri și de valuri care luceau în soare. Trecu deasupra unui triunghi verde-pal în care spuma se aduna încet; era lăsat de siajul unui petrolier lung, care se deplasa înainte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]
-
este Alexander. — Mă voi strădui să-mi amintesc. — Bine. Merseră de-a lungul pîrîiașului pînă într-un loc în care acesta dispărea într-o adîncitură din pămîntul mlăștinos. Lanark îl văzu cum se prăvălește de la picioarele lui pe o stîncă roșiatică, într-un mic lac aflat la capătul unei văi adînci, pline de tufișuri și copaci, în mare parte mesteceni, scoruși și stejari pitici. Un cuplu, parțial acoperit de rădăcinile unui frasin de munte, stătea pe un petic de iarbă lîngă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]
-
cu aripi de cinci ori cât statura mea. Un sfert din București era obturat de penele ei de piatră. Cupolele aveau solzi ca ouăle unei făpturi de pe Lună. Toată flora, fauna și demonologia acestei priveliști fâlfâiau încremenit, negre cu sclipiri roșiatice pe cerul jos, alburiu. În chipul statuii de care mă sprijineam am recunoscut-o pe mama. Când unul dintre ouăle înlănțuite de ghirlande de calcar de pe acoperișul meu a pleznit, cu un zgomot care a sunat sec în liniștea străbătută
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
celei de aici și totuși inaccesibilă. Vocea lui Herman, egală și gravă, era un tunel care ducea direct acolo. Deodată tunelul se lărgea, făcea niște falduri cărnoase și moi, și o lume orbitoare se arăta în fața noastră. Zeci de lune roșietice făceau să ardă apa plină de corăbii a unui golf vast, mărginit de dealuri pe care palate de cristal, pagode de beriliu, campanele de crisolit se cățărau pur și simplu unele peste altele, ciucuri-ciucuri de arhitectură fabuloasă. Ne apropiam cu
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
puțin cincizeci de ani, după părul umed, jumătate cărunt, după ridurile de pe față, după corpolență. N-avea mai mult de un metru înălțime. Purta ochelari negri, avea gura roșie și crâmpoțită, barba îi era cam nerasă pe fața lucioasă și roșiatică. Brațele, lăsate la vedere de cămașa-n carouri cu mânecile suflecate, erau tot roșiatice, micuțe și cu pielea fragedă, doar pe falangele degetelor cu puțin păr. Se ținea de speteaza scaunului din față, iar picioarele îi atârnau în abisul de sub
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
corpolență. N-avea mai mult de un metru înălțime. Purta ochelari negri, avea gura roșie și crâmpoțită, barba îi era cam nerasă pe fața lucioasă și roșiatică. Brațele, lăsate la vedere de cămașa-n carouri cu mânecile suflecate, erau tot roșiatice, micuțe și cu pielea fragedă, doar pe falangele degetelor cu puțin păr. Se ținea de speteaza scaunului din față, iar picioarele îi atârnau în abisul de sub scaun. Tulburător era faptul că acest om tremura. Ca un animal înspăimîntat. Nu se
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]