1,020 matches
-
vedea de fapt. Răspunsul lui nici n-a fost răspuns: — Trebuie să pictez! — Dar nu cumva îți iei niște riscuri îngrozitoare? Atunci și-a întors privirea către mine. Ochii lui aveau în ei ceva ciudat, așa că m-am simțit tare stânjenit. — Câți ani ai? Douăzeci și trei? Întrebarea mi s-a părut deplasată. Era firesc să-mi asum anumite riscuri dacă aș fi vrut neapărat să fac ceva asemănător. Dar el era un om a cărui tinerețe trecuse, un om de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
cu nerăbdare sensul răspunsurilor lui. El s-a purtat cu calm, puțin amuzat, dar indiferența lui era absolut evidentă. — Am impresia că ai făcut o cucerire, am râs. — Nu sunt deloc măgulit. În locul lui aș fi fost încă și mai stânjenit și, desigur, mai puțin calm. Femeia avea ochii zâmbitori și o gură încântătoare. Era tânără. Mă întrebam ce-o fi găsind atât de atrăgător la Strickland. Nu făcea nici o taină din dorințele ei și eu eram pus să traduc. — Vrea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
dacă citesc, așa că am stat la fereastră fumându-mi pipa până când a fost el dispus să vorbească: — Ai fost foarte bun cu mine, a zis el într-un târziu. Toată lumea a fost foarte bună. — Fii serios, i-am zis, puțin stânjenit. — La spital mi-au spus că am voie să aștept. Mi-au dat un scaun și am stat în fața ușii. Când și-a pierdut de tot cunoștința mi-au spus că pot să intru. Gura și bărbia îi era arse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
acțiunile cu un interes deopotrivă detașat și absorbit. Dar nimeni nu se gândea cu mai multă hotărâre decât Strickland la un singur țel, pe care-l urmărea neabătut. N-am văzut în viața mea pe cineva mai puțin intimidat ori stânjenit. În schimb, e mare păcat că nu pot descrie etapele chinuitoare prin care a trecut până a dobândit măiestrie în arta lui. Căci dacă l-aș putea arăta nedoborât de eșecuri și ținând în șah disperarea - printr-un mare efort
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
Vai, ce frumoasă e? De unde a răsărit aici? ― Închipuiește-ți, soțul ți-a dăruit-o cu prilejul aniversării tale. S-a posomorit brusc: ― Ah, uitasem de ziua asta... ― Vezi, eu n-am uitat... Răspunsul meu era zdrobitor, fără replică. A tăcut, stânjenită, fiartă, și discuția luă numaidecât alt curs fără să-mi adreseze un cuvânt de mulțumire. (Nici nu era nevoie.) ― Ești bun să mă lași singură? Aș vrea să mă odihnesc măcar o oră... M-a obosit drumul... ― Da... De ce nu
Invitație la vals by Mihail Drumeș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295579_a_296908]
-
procedeu, care astfel avea să mă copleșească mai sigur. Dar contase prea puțin pe nevoi și pe sînge: întîi doar câteva vagi tresăriri, apoi respirația tot mai apăsată și mai inegală, și la urmă zbuciumul complect. Ne-am regăsit abătuți, stânjeniți unul față de altul. Am spus ca să încep într-un fel: - S-a făcut frig în odaie! M-am dus să mai pun lemne pe foc, apoi am reîncălzit apa de ceai și am reumplut paharul cu un capăt de pesmete
O moarte care nu dovedește nimic. Ioana by Anton Holban [Corola-publishinghouse/Imaginative/295595_a_296924]
-
Atunci am aflat numai că lucrurile ar fi posibile. Hotărârea de-finitivă am luat-o mai târziu. - Cînd? După o lună? - Cam o lună... - A avut răbdarea să aștepte el atîta? Și în timpul acesta cefăceați? Discutați tot literatură? - Da... Dar mai stânjeniți.- Și la urmă? - La urmă m-a întrebat dacă vreau să mă dau lui. - Te voia gratuit! Nici măcar nu ți-a propus să te ia de nevastă! O femeie nu se dă gratuit decât în două cazuri: când iubește sau
O moarte care nu dovedește nimic. Ioana by Anton Holban [Corola-publishinghouse/Imaginative/295595_a_296924]
-
însuși ca să picteze pentru inamicul fostului său stăpân. Chiar atunci, unul dintre vasalii lui Mitsuharu intră și îngenunche în spatele lor, iar cei doi se întrerupseră din conversație. Mitsuharu se întoarse, întrebându-l pe noul sosit ce se întâmplase. Samuraiul părea stânjenit. Ținea în mână o scrisoare și ceva ce părea a fi o petiție scrisă pe hârtie groasă. În timp ce vorbea, se vedea limpede că era îngrijorat din cauza posibilei reacții a lui Mitsuharu: — La poarta castelului a venit încă un mesager din partea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
de așteptat să se întâmple curând, zâmbi Nobunaga, încântat de umorul bătrânului. Soshitsu putea spune ceea ce credea într-un mod de care generalii lui Nagoya nu erau în stare. Din când în când, pe parcursul conversației, Nobutada și Nagato se simțeau stânjeniți, întrebându-se dacă se cuvenea, într-adevăr, ca acei negustori să vorbească atât de franc. În același timp, se întrebau de ce îi învrednicea Nobunaga cu favorurile lui pe oamenii aceia de rând. Era foarte improbabil ca Nobunaga să-i tolereze
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
așteptat întrebarea, n-ar fi făcut decât să-i stârnească lui Hideyoshi bănuielile (Afurisitul ăsta de Sakichi a aflat) și, fără îndoială, l-ar fi făcut să se simtă prost mai târziu. Dovada era aceea că, în clipa când întrebase, stânjenit, despre Chacha, expresia impunătoare a lui Hideyoshi se risipise și chipul, aparent autoritar, i se înroșise. Arăta peste măsură de jenat. Sakichi îi observă imediat stinghereala și nu-și putu stăpâni un zâmbet în colțul gurii. După căderea Castelului Kitanosho
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
profitat de acea ocazie. Hideyoshi nu-și cruța laudele față de izbânzile lui Shonyu, dar nu spuse nimic despre marea înfrângere a ginerelui acestuia după victoria de la Inuyama. Însă chiar dacă Hideyoshi nu aducea vorba, lui Shonyu îi era rușine. Părea profund stânjenit de faptul că victoria din Inuyama nu putea atenua înfrângerea și pierderea suferite de Nagayoshi. Scrisoarea lui Hideyoshi, pe care i-o adusese Bito Jinemon, îl prevenise îndeosebi să nu se lase atras de nici o provocare de-a lui Ieyasu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
Coroana Română. Nelu Manolache nu învățase nici acum cuvintele. Pornea să cânte cu însuflețire începutul: Trăiască Regele în pace și onor, după care avântul i se tăia brusc și continua să miște doar din buze, complet anapoda, evitând orice privire, stânjenit. În abecedar, la pagina 41, Zamfir sărea peste un foc aprins pe culmea unei măguri. Poala cămășii țărănești i se aprindea, spre disperarea tovarășului său de joacă, Dinu, care striga după ajutor. Sătenii veneau în fugă, ivindu-se de după clinul
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
unul din neîndurătorii portari ai lui Dumnezeu, „să vă schimbați“. Cu buze și ochi strânși înfrunta zeflemeaua mulțimii în trecere prin după-amiaza zilei, tinerii, străinii apatici te hainele lor lungi. „Nu e cazul“, spunea el, „să vă simțiți așa de stânjeniți.“ Oricum, abia dacă îl puteai auzi din cauza tobei și a apei de ploaie din aer. O, te înșeli, amice. Cerul e atât de stânjenit. Copacii din scuaruri își țin capul în pământ și copertinele de pe stradă acoperă cu grijă fațadele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
atât de stânjenit. Copacii din scuaruri își țin capul în pământ și copertinele de pe stradă acoperă cu grijă fațadele ude și roșii ale magazinelor. Ziarul de seară din cutia lui e stânjenit Ceasul de deasupra ușii de unde vorbește bătrânul e stânjenit. Până și toba e așa de stânjenită. * — Pentru numele lui Dumnezeu, cum ai reușit să ajungi în halul ăsta? — Ai dreptate, cățea ce ești, asta e! — Asta e ce? — Fir-ar al dracului să fie, că niciodată nu ești aici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
țin capul în pământ și copertinele de pe stradă acoperă cu grijă fațadele ude și roșii ale magazinelor. Ziarul de seară din cutia lui e stânjenit Ceasul de deasupra ușii de unde vorbește bătrânul e stânjenit. Până și toba e așa de stânjenită. * — Pentru numele lui Dumnezeu, cum ai reușit să ajungi în halul ăsta? — Ai dreptate, cățea ce ești, asta e! — Asta e ce? — Fir-ar al dracului să fie, că niciodată nu ești aici când dau telefon din State! — O fată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
în căutarea vreunui amic în smoching. Femeile păreau destul de aranjate, dar masculii erau mai toți îmbrăcați ca la birou. Ar fi trebuit să mă îmbrăcat ceva mai simplu. Hotărât lucru. Nu era nici o mirare că Martina se simțea așa de stânjenită. Și dintr-o dată mi-a trecut prin minte că pe scenă aș fi sărit mai puțin în ochi decât o făceam aici, în sală. Din fericire, probabil că văzusem filmul sau versiunea pentru televiziune a lui Otello, deoarece, în ciuda absenței
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1876_a_3201]
-
neveste, Nenea Văduvoiu s-a ridicat în picioare și a început a bate din palme, și a saluta, pe toată lumea,în stânga și-n dreapta. Uimirea a fost aproape generală. Cei care aflaseră de șiretlic râdeau de mama focului; ceilalți,încercau, stânjeniți, să înțeleagă ce se petrece, de fapt, cu înmormântarea aceasta. Cel mai mult au avut de furcă operatorii de televiziune. Căci ei, pe bună dreptate, au luat, totul, foarte în serios, și și-au făcut meseria, la os. În încheiere
Blândeţea by Constantin Slavic () [Corola-publishinghouse/Imaginative/672_a_1240]
-
cu Tei fusese cumpărată de el, viața la țară i se părea în unele privințe de preferat: să trăiască în tihnă, să-și rânduiască viața după placul inimii, să nu stânjenească pe alții și să nu fie la rându-i stânjenit, să aibă o gospodărie iată cam tot ce-și dorea, după o viață consumată în bună măsură departe de casă, prin orașe îndepărtate, în vremea când slujise cu zel cooperația română... Și, cu toate că în mod formal aștepta în continuare să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1538_a_2836]
-
să fac?... răspunse Stelian, străduindu-se să nu dramatizeze. Așa e, viața asta de soț văduv la bătrânețe nu e ușoară... Am auzit că vrei să vinzi casa de la țară, e adevărat? îl întrebă Ticu. Stelian își drese glasul oarecum stânjenit. Aș vrea eu și nu prea, îi mărturisi el. Și nici vreun cumpărător serios încă nu s-a găsit... Ei, asta se poate rezolva... Dar ce-o să faci după aia?... Vezi, asta e problema!... Nu știu... Rămâne de văzut... Eu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1538_a_2836]
-
Îl vezi? ...Tata-male!... Tata-male!... strigă peltic copilul, uitându-se lung la Stelian, dar când Virgil vru să i-l dea ca să-l țină puțin în brațe, se sperie și se porni să plângă în gura mare. Stelian își drese glasul stânjenit, iar Mariana se supără și, luându--l pe copil din brațele lui Virgil, îl puse să stea pe marginea prispei și îi dădu să bea niște ceai dintr-un biberon. Copilul nu bău însă decât câteva înghițituri și rămase cu biberonul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1538_a_2836]
-
și portocalii, care ardeau sfârâind în sobă, apoi începu să se bocească cu lacrimi amare. Surprinsă de ieșirea soțului ei, Mariana se înroși, rostind câteva cuvinte drept scuză, în timp ce Grigore, la fel de surprins și el, se foi pe scaun și tuși stânjenit. Ia lasă, ginere, că n-o fi foc!... Niște bani vechi acolo, ce atâta vorbă... E-hei, pe timpuri ăștia micii stăteau cu puța-n țărână toată ziua și nu mai aveau nimic, slavă domnului!... zise țăranul împăciuitor și, destupând din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1538_a_2836]
-
mai departe. Ne pare foarte bine!... Dar să știi, drăguță, îl preveni ea, că noi nu prea avem ce zestre să-i dăm fetei, când o să se mărite, fiindcă asta e situația... Mamă, lasă poveștile astea cu zestrea, o întrerupse stânjenită Felicia. Ce dumnezeu!... Hai să vorbim despre altceva... Doamnă, interveni Victor, ca să lămurească lucrurile, eu n-am venit aici ca sa emit pretenții... Eu nu sunt vânător de zestre! Vai, ce bine! se bucură doamna Măgureanu, împreunându-și palmele. Mi s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1538_a_2836]
-
dat seama de semnificația acestui cuvânt. Acum aș râde cu poftă la nătângia ce-am avut-o atunci. După clipe în care tu doar m-ai privit, iar eu procesam informația, am răspuns: Poftim? Aaa, Darius! am spus rumenit, aproape stânjenit. Lucia, Lucia... Numele tău strălucea în mintea mea, mi se imprima peste tot. Ai râs, dar ți-ai dus repede mâna la piept. Fața ta s-a schimbat, de asemenea și a mea. S-a întâmplat ceva? am murmurat, venind
ANTOLOGIE: poezie, proză. Concursul naţional de creaţie literară „Ionel Teodoreanu” Dumeşti – Iaşi ediţia a VII-a by colectiv () [Corola-publishinghouse/Imaginative/245_a_1227]
-
cinci priori, cu siguranță cufundați În somnul tulbure al minților slabe, somn populat cu fantasmele preacurviei și ale lăcomiei. Apoi se opri, reținându-l cu mâna pe Bargello. — Pentru care motiv m-ai căutat pe mine? Celălalt Își drese glasul. Părea stânjenit. — Fiindcă mi s-a spus că știi carte mai mult decât oricine. Ești poet, nu? Ai scris o operă. — Și la ce te-aș putea ajuta eu, un poet? — E ceva nebunesc În moartea asta. Dante hotărî să nu ia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1916_a_3241]
-
multe zile fără să se apuce de nimic, tot umblând Încoace și Încolo prin biserică, cufundat Într-o meditație adâncă. — Ca și când ar fi fost nesigur ce anume să reprezinte? — Da. Sau, mai bine zis... Arhitectul se Întrerupsese cu un aer stânjenit, de parcă s-ar fi căit că Începuse acea discuție. Sau, mai bine zis? — De parcă s-ar fi temut. — De ce? Nu știu. Dar, despre orice ar fi fost vorba, Îl urmărise până aici de la Roma. Dante reflectă asupra acestor cuvinte. — Și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1916_a_3241]