8,716 matches
-
de romani prin apelativul Aquae. Este vorba mai întîi de importantele băi de la Ad Mediam (Herculane) patronate de Hercule Salutifer, cu ape termale. Sunt apoi, în plină câmpie olteană, identificate pe teritoriul satului Cioroiu (Ciuroi - izvor puternic), cele numite în antichitate Aquae Daciae Inferioris. Aveau o fortificație, un templu, terme și o villa rustica - o fermă agricolă. Iar în harta lui Ptolemeu, deasupra izvoarelor Jiului (Rabon), este marcat Hydata id est Aquae. Este vorba despre băile de la Călan, cu apă termală
Hidronimie by Marcu Botzan [Corola-publishinghouse/Science/295566_a_296895]
-
secolul al XIV-lea (Codex latinus Parisinus), București, 1979. 34 Localnicii îi spun și astăzi Jiului - Ji. 35 Iliescu O., Cu privire la o hartă a sud-estului Europei datând din preajma bătăliei de la Nicopole, Stud. mater. ist. medie, IX, 1978 (104-105). 36 În antichitatea romană Ad Malum; se observă că mal este un cuvânt de substrat traco-dacic și sensul ar fi "Pe Malul Dunării". 37 Urechia V. A., Chartografia română, An. Acad. Rom., 1880. 38 Bogdan I., Documente și regeste, București, 1902. 39 Popescu-Spineni
Hidronimie by Marcu Botzan [Corola-publishinghouse/Science/295566_a_296895]
-
Sappho, Pindar, Anacreon, Arhiloh, Alcman, Theognis din Megara, Alceu, Simonide din Ceos, Calpurnius Siculus ș.a.). O exegeză interesantă, în care erudiția ce o definește pe P. se supune principiului accesibilității ideilor și demonstrării lor agreabile, este Jocurile cu satyri în Antichitatea greco-romană (1998). Studiul urmărește evoluția de la primele rudimente pantomimice de esență mitico-religioasă până la apariția, în secolul al V-lea î.Hr., a dramei satirice cu text literar, al cărei părinte, Pratinas din Phlius, era contemporan cu Eschil. Cu timpul, drama satirică
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288807_a_290136]
-
lumina influențelor grecești. Prelegeri de topologie comparată, București, 1976; Scriitori greci și latini, pref. N.I. Barbu, coordonare în colaborare cu N. I. Barbu, București, 1978; O istorie a Greciei antice, București, 1988; Istoria epocii elenistice, București, 1996; Jocurile cu satyri în Antichitatea greco-romană, Iași, 1998. Ediții: Filosofia greacă până la Platon, I, 1-2 - II, 1-2, introd. Ion Banu, îngr. și coordonare în colaborare cu Ion Banu, indici Cristian Popescu, București, 1979-1984. Traduceri: Aristofan, Broaștele, îngr. și pref. trad., București, 1974; Herodot, Istorii, I-
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288807_a_290136]
-
legate de folosirea apei pentru irigarea terenurilor (4.000 ani B.P., before present). În acest caz egiptenii au făcut o serie de însemnări cu privire la regimul Nilului deoarece calitatea recoltelor era determinată de mărimea și momentul producerii inundațiilor acestui fluviu. În Antichitate s-au făcut observații hidrometrice și în bazinele fluviilor asiatice AmuDaria, Zeravșan (aflunet dr. Amu Daria; izvorăște din Tadjikistan), Tigru și Eufrat etc.; în acest caz observațiile sunt legate de sistemele de irigare. Apar și primele ipoteze despre originea și
APA-SURSA VIEŢII by HRISCU GINA LILI [Corola-publishinghouse/Science/267_a_501]
-
reprezentat tot timpul o importanță vitală. Primele fântâni pentru apă potabilă au fost săpate în Egipt și China antică. Cu toate că izvoarele erau considerate ca ceva sacru, geneza acestora, și implicit a apelor subterane, a incitat cele mai luminate minți ale Antichității și Evului Mediu. Aristotel susținea teoria condensării apelor subterane care producea cea mai mare parte din apa ce se scurge prin izvoare. Majoritatea filozofilor antici considerau că apa de mare este condusă prin canale subterane în munți, unde este purificată
APA-SURSA VIEŢII by HRISCU GINA LILI [Corola-publishinghouse/Science/267_a_501]
-
de Edfu, În timp ce la Elkab se află zeița Nekhbet, Înfățișată ca o vulturiță albă. Ea este protectoarea Egiptului de Sus, În complementaritate cu zeița-cobră Uto (Uagetxe "Uaget"), care, de la Buto, din Deltă, protejează Egiptul de Jos. Regiunea tebană are În antichitate un zeu indigen, Montu, având cap de șoim, cu două pene Înalte. Este un zeu războinic, reprezentat adesea Înarmat cu un arc. Originar din Teba, el ajunge să fie Înlocuit Într-o epocă ulterioară (la Începutul mileniului al II-lea
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
Alb”, numele oficial al Memphisului (care, În epoca greacă, se numea Leukon Teikhos). În interiorul acestei construcții, care este un transfer simbolic al structurii urbane a capitalei, se află mormântul regal propriu-zis, care constă dintr-un apartament subteran multiplu - și, În antichitate, plin de ofrande - unde se află un tumul care Îl domină și care a suferit modificări În timpul construcției, până când a ajuns să aibă aspectul unei scări imense Îngustate spre vârf: invitație de a urca spre cer sau aluzie la tumulul
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
care devine În scurt timp divinitatea principală a panteonului oficial hitit; Însă, având În vedere că textele despre faptele lui ¾attușili ne-au parvenit În copii târzii, nu toți cercetătorii consideră că acesta este un element hotărâtor pentru a stabili antichitatea cultului zeiței (Neu, 1974, p. 127; cf. și Gurney, 1977, p. 11). Textul lui ¾attușili arată clar cum a Început procesul de Îmbogățire a panteonului din capitala hitită prin Înglobări succesive ale divinităților țărilor cu care hitiții au intrat În
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
1. „Sacra patria - peregrina - universa”tc "1. „Sacra patria - peregrina - universa”" a) Expresia „religie romană” poate fi Înțeleasă În sens teritorial sau În sens personal. Din punct de vedere teritorial se definește ca „religie romană” suma tuturor religiilor care, În antichitate, au fost practicate pe teritoriul cetății Roma: de către latini, sabini și etrusci, ca și de către greci, iudei, egipteni, galileeni, „orientali” de orice proveniență. Aceste religii coexistă pașnic sau În opoziție Între ele În aceleași condiții ale metropolei așezată pe Tibru
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
atare (Sherwin-White, 1939). Mărturii literare, epigrafice și arheologice provenind din teritoriile grecești arată că religia romană era puțin atestată printre grecii de cetățenie romană. Dobândirea cetățeniei romane nu implica o „convertire” la religia romană. Acest fapt arată limpede că, În antichitate, drepturile și Îndatoririle politice erau net distinse de apartenența religioasă și câteodată se puteau menține separate. Sclavii evrei eliberați de romani primeau cetățenia prin Însuși actul eliberării: deveneau romani, dar puteau rămâne iudei. Pavel din Tars s-a născut cetățean
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
sfârșitul secolului al II-lea Tertullian definește ca religio licita poziția unică asumată de religia iudaică În cadrul orânduirii romane (Tertullian, Apologeticum 21, 1; cf. Rajak, 1984). Această expresie ingenioasă, născocită pe moment și care nu pare să fi avut În antichitate nici precedente, nici imitații, s-a consolidat atât de mult Încât a devenit un termen tehnic al cercetătorilor moderni. Referirea la dreptul de asociere poate fi totuși echivocă; În pofida eficacității ei terminologice, expresia este doar un mijloc retoric, pentru că ea
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
Funcționarii romani consacrați cultului nu erau nici clerici, nici păstori de suflete, nici predicatori, erau doar teologi câteodată; ei nu Îndeplineau nici o misiune kerigmatică și cu atât mai puțin misionară. Nu există martiri romani, iar cei care au murit În antichitatea târzie În vremea persecuției religiei lor din partea creștinilor nu au mai ajuns la slava eroilor 1. e) De altfel numai câteva persoane lasă să se Întrezărească măsura În care viața zilnică, morala, emotivitatea oamenilor era pătrunsă de concepțiile religioase. Despre
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
persoane lasă să se Întrezărească măsura În care viața zilnică, morala, emotivitatea oamenilor era pătrunsă de concepțiile religioase. Despre clasele burgheze și intelectuale se pot spune puține lucruri și cu atât mai puține despre devoțiunea țăranului cinstit, ridicată chiar din antichitate la un model legendar. Licinius Crassus Mucianus Dives număra printre cele cinci lucruri mai Însemnate și mai bune pe care le avusese, mai Întâi bogăția și noblețea lui, apoi abilitatea ca orator și ca jurist și, În sfârșit, faptul că
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
artistice și literare, filozofice și docte care caracterizează istoria religiei romane. Așadar obiectul unei astfel de cercetări Îl constituie: religia artiștilor și a literaților, așa cum o descriu, o trăiesc și o imaginează ei; religia filozofilor, a juriștilor, a pasionaților de antichități, a teologilor romani, așa cum aceștia o gândesc, o reconstruiesc și o organizează În sistem; religia funcționarilor cultuali și a oamenilor politici, așa cum o contemplă cu mintea, o proiectează și o postulează ei, Împreună cu reformele și utopiile lor. Această cercetare științifică
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
de filozofie și literatură, de Înțelepciunea și morala romană, de arta și de critica făcută religiei este cu putință să evaluăm cu precizie religia romană pe planul civilizației și al culturii și să o confruntăm adecvat cu iudaismul și creștinismul antichității, dar mai ales cu tradițiile lor etice și profetice (cf. subcapitolul 1.2d). La Roma, realitatea care se numește „religie” nu este monopolizată de o castă sacerdotală Închisă ori de un rege divinizat. La Roma, colegiile sacerdotale centrale se limitează
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
prin metafizică, prin interiorizare sau printr-o morală riguroasă. Dar filozofia era o ocupație personală și privată; filozofii nu se aflau În serviciul vreunui templu sau al vreunui sacerdoțiu. În sfera privată rămân și lucrările pe care Învățații, iubitorii de antichități, cercetătorii limbilor, călătorii și geografii le-au realizat despre vechile obiecte de cult, numele uitate ale zeilor, edificiile de cult și istoriile lor, chiar dacă acestea erau Însuflețite, ca În cazul lui Varro, de idei reformatoare ce ținteau să restaureze o
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
texte sunt mituri livrești ce se corelează cu religia practicată numai prin medieri multiple. După ce Împărații creștini au interzis cultul roman, În special a sacrificiului sângeros, și după ce marele interes pentru teatrul roman a fost demonizat și abolit definitiv În antichitatea târzie, aceste texte au supraviețuit ca un bun cultural, iar mai târziu s-au putut insera Într-un nou context istoric sub numele de „religia păturilor sociale culte” sau „religia paralelă”2. Surprinzător este faptul că, În antichitate - În pofida unor
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
definitiv În antichitatea târzie, aceste texte au supraviețuit ca un bun cultural, iar mai târziu s-au putut insera Într-un nou context istoric sub numele de „religia păturilor sociale culte” sau „religia paralelă”2. Surprinzător este faptul că, În antichitate - În pofida unor Încercări În iudaismul elenist -, nu exista nici un teatru creștin. 2. Teologia filozofilortc "2. Teologia filozofilor" a) Scopul 1. Filozofii nu au reușit niciodată să Întemeieze la Roma o școală permanentă. Nu există filozofi „profesioniști” de origine romană, nici
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
27 Î.Hr.) și, cu toate că a fost un academician, ca și Cicero, a fost Îngropat „În stilul pitagoreic”, În frunze de mirt, măslin și plop (Pliniu, Naturalis historia, 35, 160). 2. Antiquitates rerum divinarum Opera teologică fundamentală a lui Varro, Antichități religioase, În șaisprezece cărți, a apărut la jumătatea secolului I Î.Hr.; era dedicată lui C. Iuliusxe "Iulius" Caesar, pe atunci pontifex maximus, de la care Varro putea spera o reformă religioasă. Într-adevăr, În ciuda titlului de antichități, teama și zelul
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
a lui Varro, Antichități religioase, În șaisprezece cărți, a apărut la jumătatea secolului I Î.Hr.; era dedicată lui C. Iuliusxe "Iulius" Caesar, pe atunci pontifex maximus, de la care Varro putea spera o reformă religioasă. Într-adevăr, În ciuda titlului de antichități, teama și zelul reformator Îl Îndeamnă pe acest om cult la muncă: zeii nu trebuie uitați (I fr. 2a), poporul nu trebuie să Îi disprețuiască, ci trebuie să Îi venereze (I fr. 12). Textul acestei Summa theologica a religiei republicane
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
Îndeamnă pe acest om cult la muncă: zeii nu trebuie uitați (I fr. 2a), poporul nu trebuie să Îi disprețuiască, ci trebuie să Îi venereze (I fr. 12). Textul acestei Summa theologica a religiei republicane s-a pierdut la sfârșitul antichității și are nevoie să fie reconstruit pe baza unor citate. Augustin l-a citit Încă În secolul al V-lea și ne oferă și indiciul acestui fapt (I fr. 4): cartea 1 de omnibus fundamente metodologice cărțile 2-4 de hominibus
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
loca religiosa cărțile 8-10 de temporibus feriae, ludi circensis, ludi scaenici cărțile 11-13 de rebus consecrationes, sacra privata, sacra publica cărțile 14-16 de dis di certi, di incerti, di selecti Împreună cu cele douăzeci și cinci de cărți ale lucrării Antiquitates rerum humanarum, Antichitățile lui Varro Îmbrățișează Întreaga civilizație romană. Ele oferă o imagine a lumii, a omului și a istoriei, imagine amplă și abundentă, În același timp raționalistă și speculativă, foarte morală, oarecum melancolică. Teologia sa cuprindea Întreaga „teologie politică” (theologia civilis) a
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
În permanență de istorii particulare și este Însemnată principial de un dinamism Întemeiat pe concepția globală istorico-culturală. Sistemul teologic nu este absolut, ci lasă să transpară o „instituire” a unei civitas istorice a unui anumit popor. Cele șaisprezece cărți ale Antichităților religioase, așa cum subliniază Varro, presupun În mod necesar celelalte douăzeci și cinci de cărți ale Antichităților omenești (RD I fr. 5). Împreună cu civitas a romanilor, religia care Își găsește propria instituire În interiorul ei Îi asumă și istoria. b) În cartea Antiquitates rerum
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]
-
concepția globală istorico-culturală. Sistemul teologic nu este absolut, ci lasă să transpară o „instituire” a unei civitas istorice a unui anumit popor. Cele șaisprezece cărți ale Antichităților religioase, așa cum subliniază Varro, presupun În mod necesar celelalte douăzeci și cinci de cărți ale Antichităților omenești (RD I fr. 5). Împreună cu civitas a romanilor, religia care Își găsește propria instituire În interiorul ei Îi asumă și istoria. b) În cartea Antiquitates rerum divinarum, În care sunt expuse fundamentele metodologice (cartea I), sunt, așadar, prezentate nu numai
[Corola-publishinghouse/Science/2005_a_3330]