10,419 matches
-
și de azi! Am căutat printre hârtii vechi să găsesc vreunul dintre biletele pe care mi le scrisese de-a lungul anilor. De pildă, extraordinara pagină așternută În graba entuziasmului după lectura Captivilor, În care, Îmi aminteam, vorbea, folosind un citat din carte, despre felul cum urcam, fiecare, „dealul unei noi dimineți”. Nu l-am găsit. Am găsit, Însă, transcris Într-o pagină de jurnal, lungul toast pe care Îl citise În seara În care Îmi sărbătorea, la mare, trecerea În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
Îngăduie vârstele noastre viitoare, mi-aș Îngădui speranța să aflu, cândva, de la Marta, Într-o amiază Însorită, „amiaza tinerelor doamne”, În Central Park din New York, mai mult despre o astfel de autoscopie. New York, februarie 2004 (Familia, nr. 3/2004) Citatetc "Citate" Plecarea din România a dus, firește, la teribile deposedări. Faptul că le prevăzusem nu a diminuat, În timp, efectul traumatic. Printre altele, am părăsit nu doar bibliotecile și librăriile bucureștene, ci și cărțile adunate, cu sârg și drag, În propria
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
când m-am decis, târziu, prea târziu, să nu-mi mai pese de nimic, să mă abandonez hazardului, ucigătorului „adevăr” văduvit de artă sau „pământului”, pur și simplu, cotidianului oarecare, indiferent la și străin de fantasmagoriile literaturii. În sfârșit, ultimul citat, din Kafka, o consemnare datată 27ianuarie 1922: „Ciudată, tainică, poate primejdioasă, mântuitoarea alinare a scrisului. Sari deodată din șirul asasinilor”. Cuvinte de-a dreptul provocatoare. Sperasem, cine știe, că următoarele propozițiuni ale citatului vor „tempera” sensul. Ar fi fost o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
străin de fantasmagoriile literaturii. În sfârșit, ultimul citat, din Kafka, o consemnare datată 27ianuarie 1922: „Ciudată, tainică, poate primejdioasă, mântuitoarea alinare a scrisului. Sari deodată din șirul asasinilor”. Cuvinte de-a dreptul provocatoare. Sperasem, cine știe, că următoarele propozițiuni ale citatului vor „tempera” sensul. Ar fi fost o prostie. „Sari deodată din șirul asasinilor” era o formulare prea puternică, nuanțările literare care urmau, deloc minore, nu puteau decât să potențeze și ele suspiciunea cititorilor de la Serviciul Vamă și Pașapoarte. „Poți să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
faptul că era semnat de un jurnalist care mă atacase cu oarbă violență xenofobă În aceeași revistă se adăugau, bănuiesc, motivelor pentru care strecurasem hârtia printre lucrurile din valiză. Acum, jumătatea de pagină din Flacăra era atașată nu doar de citatele menționate, ci și de o pagină, Îngălbenită deja și ea, din The New York Review of Books, 21 iulie 1988 (adică puțină vreme după ce ajunsesem, În martie același an, În America). Conținea o scrisoare a lui Czesław Miłosz către redacție. Autorul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
alte trei rânduri subliniate restabileau, cumva, o legătură mai directă cu vorbele predecesorilor, Nietzsche, Laxness, Kafka și atâția alții: „Vocea poetului ar trebui să fie mai pură și mai distinctă decât zgomotul (sau muzica confuză) a Istoriei”. Felul În care citatele se conectează la și se revelează prin relatarea intitulată „Vânătoarea de vrăjitoare” din vremea „socialismului real” al României ceaușiste, devenită și aceasta astăzi un citat, mă lasă acum, ca și atunci, pe gânduri. Incidentul de la care a pornit Plicul negru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
mai pură și mai distinctă decât zgomotul (sau muzica confuză) a Istoriei”. Felul În care citatele se conectează la și se revelează prin relatarea intitulată „Vânătoarea de vrăjitoare” din vremea „socialismului real” al României ceaușiste, devenită și aceasta astăzi un citat, mă lasă acum, ca și atunci, pe gânduri. Incidentul de la care a pornit Plicul negru Vânătoarea de vrăjitoare din strada Trapezului Am mai scris În revista noastră că violența nepedepsită la adresa naturii (a animalelor, a plantelor) poate degenera, luându-și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
curând, și efectele neplăcute, deși mai curând minore. Bănulescu a reacționat public rapid la ceea ce i se părea un exces de infatuare paternalistă și secretomanie la Bujor Nedelcovici și nu a Întârziat să reacționeze și În particular, furnizându-mi sardonice citate din Caragiale despre „Fudulul de la Dunăre” și de oriunde. Își reproșa alegerea făcută și, fără s-o spună, mă considera, cumva, complice În eroare. Eram eu, vinovatul?? Încerca, În același timp, să mă și scuze. „M-am sfătuit și cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
ce mi-a spus? E un scriitor bun, zice. Nu asta te-am Întrebat, oricum n-am Încredere În opiniile dumitale literare. Te-am Întrebat dacă e un om de Încredere, atât. Și nu răspunzi la Întrebare.” Întreaga tehnică a citatelor pe care le invoca sugera că este, de fapt, dispus să-și asume Întreaga culpă a erorii, chiar dacă se Întâmplase să se consulte și el, ca omu’, Înainte de a decide. Dispus să-și asume eroarea, dar și, neapărat, s-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
viață, Nicolae Balotă, autentifică În Caietul albastru fascinanta forță „negativă” a frumuseții ca pavăză contra degradării, ca reacție dezgustată, ireconciliabilă, chiar dacă și candidă, aeriană, luminoasă, mozartiană, adolescentină, contra mediocrității agresive, a prolificelor ei tertipuri și toxine. Un oricât de lung citat nu pare prea lung: „Marii profeți ai sfârșitului de ev: Marx, Nietzsche, Kierkegaard, Dostoievski, Freud, ca și epigonii lor literari sau filosofi - Joyce, Kafka, D.H. Lawrence, Heidegger - sunt cu toții homines religiosi. Chiar și Marx, economistul religios, Nietzsche, ateul credincios, Kafka
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
el conține prea mult text În engleză. De aceea, dacă totuși articolul e Încă inedit și deci această piedică inițială a originalității a fost depășită și pot să-l public eu, te-aș mai ruga să-mi traduci În română citatele engleze. La cele din Jurnalul lui Eliade, cu mențiunea că n-ai avut la dispoziție manuscrisul românesc. Iartă-mă, dar nu merit să mă ocup de Dialog decât În măsura În care e o publicație originală, cu contribuții reale. Niciodată n-am acceptat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
Jurnalului său, apărut la București, cu o dedicație, din nou, excesiv de afectuoasă, datată Bonn, martie 1994. În contextul surprizelor pe care mi le rezerva viitorul, cuvintele celui care și-a dedicat viața cuvintelor, cărora le cântărea atent Înțelesul, merită, poate, citate: „Lui N.M., cu care, dacă m-am Întâlnit mai rar aievea, ne-am Întâlnit mereu În spirit și continuăm să fim solidari În analiza trecutului și prezentului românesc, această carte În care se va regăsi poate, cu veche și statornică
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
dubioasă aluzie la Protocoalele Înțelepților Sionului, că ar fi fost „hărtănit În prealabil de nu știu ce Înțelepți de la un Muzeu israelian, care urmau să avizeze apariția”. După ce recapitulează „Istoria Eliade”, așa cum reiese din monografia Ricketts și Jurnalul lui Sebastian, și prezintă citate din articolele politice ale lui Eliade, revista studențească americană citează opiniile Irinei Livezeanu, istoric american de origine română care a publicat În SUA o carte despre „generația 27” și „anii ’30”. Doamna Livezeanu se Îndoiește de onestitatea Memoriilor lui Eliade
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
drum revoluționar. Himera literaturii, compensând banalitatea și vidul cotidianului, ar fi trebuit să-i ajungă... Este nevoia de „altceva”, mai mult decât literatura Însăși, parte din ne-sațul dezechilibrului din care țâșnește și creația? „Logica” explicație sporește, mai curând, Întrebările. Citatul din Lacou-Labarthe și Jean-Luc Nancy (Mitul Nazist), livrat În mult hulitul meu eseu Felix Culpa despre angajarea politică a lui Mircea Eliade, ar trebui urmat de semnul (simultan) al exclamației și interogației: „Nazism nu este mai mult În Kant, În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
mai pun piciorul jos. Deși chestia cu Lenin... Înțeleg, Înțeleg eu, dar nu-mi place. Înțeleg mai bine ca ăia de la cenzură unde bați. Dar nu-mi convine, știi că nu-mi convine.” Recitit astăzi, felul În care răspundeam la citatul din Blaga cum că Lenin a făcut politica „pură”, ca și felul cum atacam naționalismul oficial și pe scriitorii care Îl promovau par absolut firești, chiar moderate. Atunci Însă până și „căderea unui ac pe podea” provoca, cum spunea Mary
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
se patetizează nefiresc. Tensiunea acestei relații o știu Însă de ani de zile, de acasă. O regăsesc departe de casă. Aș putea spune că mă regăsesc, astfel, pe mine Însumi, În tensiunea nepacificată. * Partir, c’est mourir un peu... Celebrul citat și-a pierdut azi, pentru multă lume, accentul melancolic. Călătoriile au devenit, cel puțin Într-o parte a planetei noastre, o posibilitate curentă și chiar o modă. Partir, c’est changer un peu... O firească nevoie de evadare din obișnuit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
scrieri ale lui Kafka nu anunțau, neapărat, alienarea și totalitarismul modern. Anunțau, Însă, un mare scriitor al modernității, care scrutase ca nimeni altul relieful straniu al sufletului său și al semenilor deloc asemănători. New York, 1996 (Familia, nr. 7-8/1999) Traducerea citatelor: Delia Radu Scrisoare către prietenii germanitc "Scrisoare către prietenii germani" Exilul a Început pentru mine În 1987, În Berlinul Occidental. Cuvântul BERLIN, cu o particulară rezonanță traumatică În copilăria mea, Își adăuga atunci o nouă semnificație pentru pribeagul care, deși
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
antrenat și interesat” al noii antreprize umane, atât de asemănătoare „unei călătorii demente, monotone, zadarnice, a unui cortegiu de marionete”, Își autoparodiază drama - prefigurând deja, În zorii modernismului, artificiile postmoderniste de mai târziu, o Întreagă tehnică a Înscenării și a citatului persiflant. Gustul hiper-intelectual al farsei și pantomimei, propriu copiilor geniali și impertinenți, care scot limba la dascălii pe care Îi venerează, dar Îi și disprețuiesc. Estetica lui Schulz pare a opera Într-o (doar aparentă) contradicție. Înfruntarea materiei, uriașa energie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
indiferența față de glorie și plictiseala față de paradoxurile posterirății. În necrologul din New York Times, Susan Sontag, care scrisese printre primii În America despre Cioran, observa că el a practicat „a new kind of philosophizing: personal, aphoristic, lyrical, anti-systematic”1. Urma un citat caracteristic textelor decedatului: „However much I have frequented the mystic, deep down I have always sided with the Devil; unable to equal him in power, I have tried to be worthy of him, at least, in insolence, acrimony, arbitrariness and
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
least, in insolence, acrimony, arbitrariness and caprice” („Oricât i-am frecventat pe mistici, În adânc m-am situat totdeauna de partea Diavolului; incapabil să-i egalez forța, am Încercat să-l merit, măcar, prin insolență, asprime, arbitrar și capriciu”). Un citat În care se regăsea vitalitatea răzvrătită și mirajul incitant al frazei sale, țepii ei suciți, fosforescenți, frisonul antiletargic, iradierea glacială și neagră a scrisului său mereu tânăr, gândirea sa gnomică și solitară. Am fost și eu solicitat de redacția ziarului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
păreau, probabil, facile promotorului tuturor impulsurilor „anti”. Uita, totuși, că se mai prezenta, În aceleași note, drept mongol, ungur, slav, reprezentant al unor popoare, deci, care nu prea erau cunoscute pentru prietenia cu evreii sau cu „anti-antisemiții...”. Acesta și alte citate scandaloase se amestecă Într-un mod foarte personal („implicit amoral”, cum accentuează Matei Călinescu) și intră În dialog cu multe formulări opuse, contradictorii, stimulatoare, cu idei originale, cu Întrebări grave. Provocator amestec de bravură sui-generis. Dintr-o carte de aproape
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
rostească cuvântul „fericire”. „Da, asta am să le spun celor care mă mai Întreabă despre lagăr: despre fericirea În acele locuri. Dacă mă mai Întreabă vreodată. Și dacă nu uit.” Pentru cei care s-ar putea lăsa derutați de aceste citate, ele ar trebui completate cu un altul, edificator, dintr-un articol al autorului publicat În ultimii ani În Neue Zürcher Zeitung: „Nimeni nu poate ocoli Auschwitzul. Auschwitz este punctul negativ culminant al civilizației noastre: nu există nimic care să depășească
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
Zürcher Zeitung: „Nimeni nu poate ocoli Auschwitzul. Auschwitz este punctul negativ culminant al civilizației noastre: nu există nimic care să depășească Auschwitzul. În jurul acestui fapt monstruos lumea se va mai istovi multă vreme”. Pentru a Întregi imaginea, aș adăuga acestor citate complementare cele afirmate de Imre Kertész În 1990 În revista Szombat, În care Holocaustul, văzut ca o „cultură”, este situat În context postbelic. Referindu-se la supraviețuitorii deveniți scriitori care, ulterior, s-au sinucis (Primo Levi, Jean Amery), Kertész consideră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
trauma supraviețuitorilor s-a reciclat și uneori regenerat până la efect fatal, În Est, tocmai „continuarea vieții de captiv” În cadrul unei „națiuni captive” pare să fi blocat dilemele „identității”, eliminând „până și posibilitatea” greșelii, inclusiv a celei ireversibile. Am dat aceste citate pentru a revela de ce mă simțeam atât de apropiat de Imre Kertész când l-am cunoscut, la Budapesta, nu multă vreme după ce predasem la Bard cartea sa despre Auschwitz. Aveam În minte, pregnant, și altă afirmație a sa, pe care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
ceaușist, când am auzit, de partea cealaltă a circumferinței, o voce blazată, dar fermă: „Cum poate fi cineva scriitor român? Există o literatură română?”. Brutalitatea disprețuitoare a Întrebării a făcut vid. Tăcere grea, jenată. Îmi sunau, instantaneu, În minte, două citate traducând, În alt registru, interpelarea atacatorului. Faimoasa Întrebare a lui Montesquieu, „Cum poți fi persan?”, complicita cu drastica declarație a lui Camil Petrescu din anii ’30: „Cu eroi care mănâncă trei săptămâni cinci măsline, care fumează doi ani o țigară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]