9,442 matches
-
în alte alea cu nebuniile tale. [Veta] Nu ți-am spus, eu, jupâne, că așa îți cășunează dumitale! M-ai făcut să alerg ca nebunii, să-mi rup gâtul! [Chiriac].“ (Actul II, Scena IX) În cadrul acestui raport dintre realitate și ficțiune, Nae Ipingescu este mijlocitorul principal. În contrucția comediei, termenii de real și fictiv sunt relativi; întreaga construcție are la bază un nivel superior care este realitatea comună a pactului dintre autorul omniscient și omnipotent, în universul operei sale, și cititorul
Lumea politică pe scena lui I. L. Caragiale by Corina Baraboi () [Corola-publishinghouse/Science/1677_a_3045]
-
Analiza psihologică este remarcabilă, cu atât mai mult cu cât subtilitățile psihologice sunt marcate de efecte comice de limbaj. Teoria faimoasă despre ipohondrie reprezintă una dintre cele mai izbutite pagini de literatură comică. 3.2. Doi poli ai realității și ficțiunii Să urmărim, așadar, pe cei doi protagoniști de-a lungul progresului dramaturgic al piesei. Pornim de la costumația celor două personaje care este esențială și simbolică; Leonida este prezentat în papuci, halat și cufie, având ca martor și reprezentant al realismului
Lumea politică pe scena lui I. L. Caragiale by Corina Baraboi () [Corola-publishinghouse/Science/1677_a_3045]
-
tulbure se răsfrâng noțiuni care depășesc puterea de înțelegere. Anticipând în mod genial tehnica focalizării cinematografice, Caragiale o aduce în prim-plan pe Efimița; din punctul ei de vedere se construiește perspectiva jocului între nivelul de realitate și cel de ficțiune. Coana Efimița are rolul de stimulator al puterii creatoare a lui Leonida. Este vorba de o putere creatore de iluzii, de ficțiuni prezentate ca normale, reale. Ea își activează rolul stimulator prin îndemnuri verbale sau simple nedumeriri: Zău? [...] Parol? [...] Șerban
Lumea politică pe scena lui I. L. Caragiale by Corina Baraboi () [Corola-publishinghouse/Science/1677_a_3045]
-
pe Efimița; din punctul ei de vedere se construiește perspectiva jocului între nivelul de realitate și cel de ficțiune. Coana Efimița are rolul de stimulator al puterii creatoare a lui Leonida. Este vorba de o putere creatore de iluzii, de ficțiuni prezentate ca normale, reale. Ea își activează rolul stimulator prin îndemnuri verbale sau simple nedumeriri: Zău? [...] Parol? [...] Șerban Cioculescu se întreabă dacă Efimița este la „înălțimea“ conului Leonida. Așa cum criticul afirmă: „Nimeni nu i-o cere. E suficient, în concepția
Lumea politică pe scena lui I. L. Caragiale by Corina Baraboi () [Corola-publishinghouse/Science/1677_a_3045]
-
Scena III) Importantă și decivisă pentru acest moment din desfășurarea proiectului dramatic a lui Caragiale este răsturnarea de situație de către Efimița. Această „răsturnare aristotelică“, cum o numește același Mircea Tomuș, se poate explica numai cu ajutorul ansamblului complet al nivelului de ficțiune pe care Leonida l-a creat în dialogul său cu Efimița pe tot parcursul piesei. Pasivitatea lui Leonida este sursa unei noi ipostaze dramaturgice, și anume cea în care se află biata Efimița: „Bravos, bobocule! Nu m-așteptam ca tocmai
Lumea politică pe scena lui I. L. Caragiale by Corina Baraboi () [Corola-publishinghouse/Science/1677_a_3045]
-
dezleagă cu ușurință toate tainele, pomenește de cumetria dintre Garibaldi și papă. Rareori Efimița încearcă să protesteze. Imperturbabil, Leonida protestează, iar Efimița revine la supunerea intelectuală: Ei, bobocule, apăi cum le știi dumneata toate, mai rar cineva! După ce protagoniștii creează ficțiunea revoluției și a republicii și după ce zgomotele de afară aduc certitudinea acesteia, gazeta este cea care trebuie să decidă și să dezlege misterul. Când nu mai este altceva de așteptat decât confruntarea directă dintre necunoscutul înspăimântător de afară și protagoniștii
Lumea politică pe scena lui I. L. Caragiale by Corina Baraboi () [Corola-publishinghouse/Science/1677_a_3045]
-
spart cheful. Adineauri a trecut p aci vreo câțiva, se duceau pe două cărări; era și Nae Ipingescu, ipistatul, beat frânt; chiuia și trăgea la pistole... obicei mitocănesc.“ (Actul I, Scena V) Cu aceasta se dezleagă misterul și dispare spaima; ficțiunea, construită cu dragostea unui artizan pentru produsul său, se risipește. Safta, „femeia pământului“, fixează evenimentul la lăsata secului, când se balansează anul între două lumi fundamentale. Ultimele replici din Conu Leonida fac parte din finalurile de efect pe care Caragiale
Lumea politică pe scena lui I. L. Caragiale by Corina Baraboi () [Corola-publishinghouse/Science/1677_a_3045]
-
fixează evenimentul la lăsata secului, când se balansează anul între două lumi fundamentale. Ultimele replici din Conu Leonida fac parte din finalurile de efect pe care Caragiale le-a preferat și căutat. Când coana Efimița sancționează ironic absurditatea fabricantului de ficțiune care este consortul ei, Leonida se demonstrează încă o dată un teoretician perfect, reușind să iasă din acest impas în care l-ar fi înfundat consoarta și, odată cu el, cea de-a doua comedie a lui Caragiale: „Ei, vezi? Tot vorba
Lumea politică pe scena lui I. L. Caragiale by Corina Baraboi () [Corola-publishinghouse/Science/1677_a_3045]
-
Edgar Papu), care o expune „efectelor unui dinamism imprimat de suflul epocilor”, și „receptivitatea la nou, la modernitate”. În Mitul biografic eminescian este urmărită „constituirea unei imagini epice a biografiei eminesciene în narațiuni ce împletesc în proporții diferite documentarul și ficțiunea”, în discuție fiind biografia scrisă de G. Călinescu, Mite și Bălăuca de E. Lovinescu, trilogia Romanul lui Eminescu de Cezar Petrescu. Macedonski este privit ca un poet „integrat în totalitate” modelului romantic, model pe care nu reușește să îl depășească
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289692_a_291021]
-
urmă tensiunea analitică. Cu Veghea bătrânei doamne Gall (1973), raportul dintre tehnica psihologică (rememorarea, indefinitul reacțiilor, solitudinea chinuitoare și, din nou, complexul vinei) și cea narativă (cadru cu totul formal) se precizează în favoarea celei dintâi. Bătrâna eroină (realitate sau numai ficțiune) devine o prezență obsedantă pentru personajul narator. Într-un proces desfășurat cu hipnotică lentoare, se clarifică o existență vinovată. Casa Emilianei (1975), deși operează cu aceleași motive, se construiește nu monovalent, ca până acum, ci plurivalent, fiind, pe de o
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285245_a_286574]
-
cunoaștere se familiarizează cu propria sa fire. A. Schopenhauer afirmă: Fr. Nietzsche critică fatalismul, ”viața este voință de putere, eu sunt liber, el trebuie să se supună”. Există doar libertate, o libertate absolută. Noțiunile de cauză și efect sunt simple ficțiuni convenționale necesare descrierii uzuale și înțelegerii reciproce. Ideile de cauză, succesiune necesară, lege, motiv, scop, constrângere sunt invenții ale omului și în cele din urmă, parte dintr-o mitologie. J.P. Sartre este de părere că orice ”lucru care există s-
Conceptul de libertate în filosofia modernă by Irina-Elena Aporcăriţei () [Corola-publishinghouse/Science/663_a_1310]
-
FLC, 1977, 12; Ion Stratan, Chipul de prisos, AFT, 1977, 3; Nicolae Manolescu, Poezie intelectuală, RL, 1977, 22; Daniel Dimitriu, Poezii de dragoste, CL, 1977, 6; Cornel Regman, Poeți la al treilea volum, VR, 1977, 6; Nicolae Prelipceanu, „Generația - o ficțiune obligatorie” (interviu cu Dorin Tudoran), TR, 1977, 29; Dana Dumitriu, Biografia poetului, RL, 1978, 6; Nicolae Prelipceanu, „Biografia debuturilor”, TR, 1978, 15; Ion Vlad, Inscripții pentru discursul poetic, TR, 1978, 16; M. N. Rusu, „O zi în natură”, AFT, 1978
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290290_a_291619]
-
Acterian, Recviem pentru Jeni, ECD, 1992, 10-11; Acterian, Privilegiați, 156-170; Marta Petreu, Jeni Acterian, APF, 1993, 6; Lovinescu, Unde scurte, VI, 263-268; Eugen Simion, Jurnalul unei fete exaltate, L, 1996, 3; Dicț. analitic, II, 313-315; Faifer, Faldurile, 48-50, 58-64; Simion, Ficțiunea, III, 277-286; Ioana Pârvulescu, Suferințele tinerei Jeni, RL, 2001, 29. F.F.
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285157_a_286486]
-
dl Wittgenstein susține că este imposibil să vorbim în mod logic sunt, cu toate acestea, gândite de el ca existând și constituie subiectul misticismului său. Totalitatea care rezultă din ierarhia noastră nu va fi doar logic de neexprimat, ci o ficțiune, nimic altceva decât o iluzie, și astfel presupusa sferă a misticului va fi abolită“, scria Russell.4 O asemenea apreciere, chiar dacă lasă neatinsă o mare parte a conținutului cărții, o afectează totuși pe aceea căreia Wittgenstein îi atribuia cea mai
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2719]
-
piață doar prin gradul mai ridicat de stabilitate În timp a contractelor. Pe de altă parte, Granovetter consideră piața concurențială, cu tranzacții impersonale, guvernate exclusiv de dinamica cererii și ofertei și În care sunt implicați actori atomizați, mai degrabă o ficțiune decât o instituție reală, concretă. Relațiile sociale infuzează deopotrivă piața și organizațiile și acestea guvernează tranzacțiile (interacțiunile dintre actori) Într-o logică proprie care nu este de fapt specifică niciuneia din instituțiile amintite: piețe ori ierarhii. Cu alte cuvinte, instituțiile
[Corola-publishinghouse/Science/2104_a_3429]
-
perfectă fără a implica costuri. Realitatea este foarte diferită de idealul propus. Există un cost al obținerii informațiilor, al luării deciziilor și al impunerii acestora și acestea au fost desemnate generic prin termenul de „costuri tranzacționale”. Concepția neoclasică este o ficțiune teoretică, menită să păstreze constante variabile manageriale și instituționale pentru a simplifica condițiile de funcționare ale sistemului economic. Atât reducerea activităților firmei la o singură funcție de producție neproblematizată, cât și asumpțiile costului tranzacțional zero sunt condiții teoretice menite să simplifice
[Corola-publishinghouse/Science/2104_a_3429]
-
productiv În alocarea resurselor, ci aceasta se realizează de la sine, pe piață, de asemenea prin intermediul prețurilor. Sistemul economic ar fi astfel coordonat exclusiv de mecanismul prețurilor, iar societatea nu ar fi o organizație, ci un organism.Dincolo Însă de această ficțiune teoretică, se impune cu puterea evidenței că activități de natură diferită sunt În fapt coordonate În interiorul firmei, această coordonare fiind specifică organizațiilor; organizația este În sine un mecanism de alocare a resurselor ce funcționează diferit de cel al prețurilor; În
[Corola-publishinghouse/Science/2104_a_3429]
-
a profitului. O poziție contractualistă mai nuanțată, Însă tot de sorginte neoclasică, este vehiculată de economiștii Michael Jensen și William Meckling (1976). Aceștia argumentează că, de fapt, firmele nu sunt personificări și deci nu pot avea obiective. Firma, este o „ficțiune legală ce servește drept centru Într-un proces complex În care obiectivele conflictuale ale indivizilor sunt aduse la un echilibru Într-un cadru de relații contractuale” (1976 :9). Maximizarea valorii de piață (pe piața de capital) a firmei respective devine
[Corola-publishinghouse/Science/2104_a_3429]
-
centru Într-un proces complex În care obiectivele conflictuale ale indivizilor sunt aduse la un echilibru Într-un cadru de relații contractuale” (1976 :9). Maximizarea valorii de piață (pe piața de capital) a firmei respective devine obiectivul central al acestei ficțiuni legale, maximizare care face posibilă derivarea unor beneficii maxime pentru toți actorii constitutivi, actorii ce se află Într-o relație contractuală În cadrul firmei. Firma modernă, cu o structură de capital mixtă - formată din acționari, deținători de obligațiuni, creditori etc. - În
[Corola-publishinghouse/Science/2104_a_3429]
-
pasiunea documentării. O preocupă ecourile, „modelele”, efectele înrâuririlor, cu un cuvânt filiațiile scriitoricești (de pildă, între Al. Hâjdeu și B. P. Hasdeu), ca și relațiile fluide dintre „structura sufletească” a unui autor și opera lui, dintre „viața trăită” și „viața ficțiunii”. Se poate lesne sesiza înclinația de a reconstitui portretul artistului la tinerețe (A. I. Odobescu, B. Delavrancea), „traiectoria” lui, ce conduce la configurarea unei individualități complexe (contradictoriul A. I. Odobescu, deconcertantul Ion Barbu ș.a.), fie și nerecunoscută (cazul lui V. A. Urechia
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286852_a_288181]
-
an, lucrând ca vânzător, recepționer marfă etc. Se întoarce în țară și din 2002 este redactor la Editura Polirom. Debutează cu proză, în 1993, la săptămânalul „Jurnalul SF”. Mai colaborează cu proză, poeme, cronici, eseuri, traduceri la „Orizont”, „Dilema”, „Timpul”, „Ficțiuni” (Satu Mare), „ArtPanorama”, „România literară”, „Monitorul”, „Obiectiv” ș.a. Prima carte, culegerea de povestiri SF Valea Cerului Senin, îi apare în 1997. Este membru fondator al Asociației Culturale CLUB 8 din Iași (2003). În peisajul dinamic al comunității SF din deceniul al
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289095_a_290424]
-
crimele Germaniei împotriva evreilor, Iași, 2000; Mary Douglas, Cum gândesc instituțiile, Iași, 2002; David Lodge, Muzeul Britanic s-a dărîmat!, Iași, 2003. Repere bibliografice: Liviu Radu, Nevoia de inocență, „ArtPanorama”, 1997, 1; Horia Nicola Ursu, Un debut cu „va urma” , „Ficțiuni”, 1998, 2; Liviu Radu, Despre o anumită disperare, „Ficțiuni”, 1998, 2; Voicu Bugariu, Un debut remarcabil, „Ficțiuni”, 1998, 2; Lucia Simona Bumbu, „Despre science fiction”, OC, 2001, 75; Florin Lăzărescu, Misionarul SF, „Timpul”, 2002, 2; Ovidiu Nimigean, Prin feerica Fairie
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289095_a_290424]
-
gândesc instituțiile, Iași, 2002; David Lodge, Muzeul Britanic s-a dărîmat!, Iași, 2003. Repere bibliografice: Liviu Radu, Nevoia de inocență, „ArtPanorama”, 1997, 1; Horia Nicola Ursu, Un debut cu „va urma” , „Ficțiuni”, 1998, 2; Liviu Radu, Despre o anumită disperare, „Ficțiuni”, 1998, 2; Voicu Bugariu, Un debut remarcabil, „Ficțiuni”, 1998, 2; Lucia Simona Bumbu, „Despre science fiction”, OC, 2001, 75; Florin Lăzărescu, Misionarul SF, „Timpul”, 2002, 2; Ovidiu Nimigean, Prin feerica Fairie a lui Radu Pavel Gheo, „Obiectiv” (Iași), 2002, 9-10
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289095_a_290424]
-
s-a dărîmat!, Iași, 2003. Repere bibliografice: Liviu Radu, Nevoia de inocență, „ArtPanorama”, 1997, 1; Horia Nicola Ursu, Un debut cu „va urma” , „Ficțiuni”, 1998, 2; Liviu Radu, Despre o anumită disperare, „Ficțiuni”, 1998, 2; Voicu Bugariu, Un debut remarcabil, „Ficțiuni”, 1998, 2; Lucia Simona Bumbu, „Despre science fiction”, OC, 2001, 75; Florin Lăzărescu, Misionarul SF, „Timpul”, 2002, 2; Ovidiu Nimigean, Prin feerica Fairie a lui Radu Pavel Gheo, „Obiectiv” (Iași), 2002, 9-10 martie; Iulian Tănase, Manifest împotriva ciorbei de burtă
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289095_a_290424]
-
marea are darul miraculos de a le deschide inimile spre afectivitate. Cu o mișcare narativă naturală și alertă, scriitoarea își urmărește alternativ eroii, intersectându-le poveștile într-un mod, nu total verosimil după legile vieții, dar posibil după cele ale ficțiunii. Cartea este convingătoare în primul rând prin atmosferă și atrage prin amestecul de căldură și umor. În Drum bun, Simina! (1987), eroul-narator rememorează dragostea pentru Simina, acum iremediabil pierdută. Naratorul scrie o carte despre controversata personalitate a lui Seneca și
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285561_a_286890]