8,695 matches
-
trebuie bine spus, astfel de concepții par himerice și futile, dacă nu chiar puerile. Că au trezit speranțe în clasa care muncește, care suferă și nu are timp să reflecteze, acest lucru nu este surprinzător. Dar cum pot ele să rătăcească publiciști merituoși? După aspectul suferințelor care copleșesc un mare număr dintre frații noștri, acești publiciști s-au gândit că ele sunt imputabile libertății care este justiția. Ei au plecat de la această idee că sistemul libertății, al justiției exacte, fusese pus
by Frédéric Bastiat [Corola-publishinghouse/Science/1073_a_2581]
-
în această chestiune, ca în multe alte lucruri, și îndrăznesc să zic că în toate, Utilitatea și Justiția concordă. Aceasta nu este decât o afirmație, este adevărat; dar o putem sprijini cu probe matematice. Ceea ce face ca opinia publică să rătăcească asupra acestui punct, este faptul că profitul Protecției este vizibil cu ochiul liber, în timp ce dintre cele două pierderi egale pe care le angrenează, una se împarte la infinit între toți cetățenii, iar cealaltă nu se arată decât ochiului investigator al
by Frédéric Bastiat [Corola-publishinghouse/Science/1073_a_2581]
-
încheiere a acestui volum va cuprinde de aceea două capitole destul de eterogene. Capitolul ce urmează se ocupă de dezbaterile metateoretice din ultimul deceniu. Capitolul final va încerca să descifreze starea fragmentată a realismului în turbulența lui teoretică. 12. Realismul se rătăcește: cotitura epistemologică din anii '80 și '90 Acest capitol își propune două lucruri. Pe de o parte, el folosește dezbaterile recente din domeniul relațiilor internaționale pentru a introduce acele categorii devenite locuri comune în literatura teoretică. Deși nu poate acoperi
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
și Teoria politicii internaționale . . . . . 237 10. Economia politică internațională ca încercare de reactualizare a realismului: sfîrșitul sistemului Bretton-Woods și teoria stabilității hegemonice . . . . 269 11. Economia politică internațională la confluența dintre realism și structuralism . Concluzie. Fragmentarea realismului . . 345 12. Realismul se rătăcește: cotitura epistemologică din anii '80 și '90 . . . . . . 354 13. Realismul la răscruce . . . . 390 Bibliografie . . . . . 347 În aceeași colecție Alexandru Popescu, Relații româno-austriece Alexandru Popescu, Die Beziehungen. Rumäniens und Österreichs Bun de tipar: 2000 • Apărut: 2000 Format 1/16 (54 x
by Stefano Guzzini [Corola-publishinghouse/Science/1029_a_2537]
-
mare răspândire. Fulga sau Ideal și real, roman liric, e azi ilizibil. Interesul istoric stă în sentimentalitatea vaporoasă, în exaltare, în reverie, în viziunea ossianescă a naturii. Cuprins de un wertherianism tardiv, eroul citește, în poze melancolice, la umbra fagilor, rătăcește călare în munți, se zbate de durere "ca o hiară sălbatecă care poartă în pântece săgeata vînătorului" și când aude că Zoe se va căsători cu un altul, leșină. Pentru această erotică, scriitorul creează un decor antideluvian, teribil, localizat la
Istoria literaturii române (Compendiu) by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Science/295570_a_296899]
-
a luat averea, înnebunește când aces-ta apare. Compoziția atât de înveselitoare pentru mulți Două loturi e de fapt o serioasă dramă. D. Lefter Popescu, umil impiegat strivit de mediocritatea existenței, a câștigat loturile cele mari la două loterii. Însă a rătăcit biletele. Cercetările pentru descoperirea loturilor, făgăduielile și umilințele d-lui Lefter sunt etape savante ale disperării. Surescitarea atinge faza mâniei teatrale când eroul află că vesta în care se bănuia a fi biletele fusese schimbată la o chivuță pe farfurii
Istoria literaturii române (Compendiu) by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Science/295570_a_296899]
-
de satul său: De ce m-ați dus de lângă voi, Și-aveați și voi în curte-acum De ce m-ați dus de-acasă? Un stâlp la bătrânețe. Să fi rămas fecior la plug, Să fi rămas la coasă. Atunci eu nu mai rătăceam Pe-atîtea căi răzlețe, M-aș fi-nsurat când isprăveamCu slujba la-mpăratul, Mi-ar fi azi casa-n rând cu toți... - Cum m-ar cinsti azi satul. Ca și Eminescu, Goga cântă un inefabil de origine metafizică, o jale nemotivată de
Istoria literaturii române (Compendiu) by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Science/295570_a_296899]
-
toamna, ploile, provincia, apoi dispuse în așa chip încît ele să formeze la rîndu-le un tablou critic care să înlocuiască poezia și s-o sugereze. Valoarea unei astfel de critici stă în aceea că este integral documentată și nu se rătăcește în fantezie. Ea are aspectele creației cu mijloacele analizei celei mai pozitive și chiar când e discutabilă, prin chiar faptul discutabilității e serioasă, pentru că pune probleme. Admițând că criticul a greșit, exagerând valoarea autorului, critica lui de impresie nu rămâne
Istoria literaturii române (Compendiu) by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Science/295570_a_296899]
-
fiecare sară Și lemnul vechi subt pașii mei vibra Cu rezonanțe calde de vioară. Subt treapta ce se clătina, plecată, Cânta strident un greier într-o vară (Un sfredel într-o scândură uscată...) Și sus, prin crengile de nuc, se rătăcea În fiecare sară altă stea. CLAUDIA MILLIAN, ALFRED MOȘOIU Poezia Claudei Millian se caracterizează printr-o viziune decorativă a lumii, fastuoasă, exotică, desfășurare vitalistă de tapete și mătăsuri cu figuri de o mare imaginație a coloritului. Alfred Moșoiu (1890-1932) face
Istoria literaturii române (Compendiu) by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Science/295570_a_296899]
-
greutate. Înainte vreme creștea și în Grădina Botanică, iar mai târziu, grație progresului științei moderne, s-a reușit să se fabrice unul pe cale chimică, prin syntheză. Ismail nu umblă niciodată singur. Poate fi găsit însă la ora 5 jum. dimineața, rătăcind în zigzag pe strada Arionoaiei, însoțit fiind de un viezure de care se află strâns legat cu odgon de vapor și pe care în timpul nopții îl mănâncă crud și viu..." Urmuz a făcut și o fabulă pură, condusă după canonul
Istoria literaturii române (Compendiu) by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Science/295570_a_296899]
-
lectură ideologizante. În acest sens, Eugen Lovinescu remarca în 1900 că nu există doctrină care, extrapolând fragmente din publicistica eminesciană, să nu se revendice de la Eminescu. Întrucât "anumite dispute ideologice în hățișul cărora, în treacăt fie zis, nu s-a rătăcit numai Eminescu, ci și alți gânditori din epoca sa au devenit inactuale, fără obiect, în urma transformărilor structurale care au marcat evoluția societății române, în ultima jumătate de veac"171, se impune un demers de re-contextualizare a textelor jurnalistice, pentru a
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
națională și prin intensificarea mișcării unioniste din principate. Idealul unirii devine nucleul dur al gândirii politice din această epocă, oferind principala sursă tematică a discursului publicistic al vremii. Susținând că "libertatea nemărginită a presei înfățișează adeseori cele mai mari primejdii, rătăcind și corumpând opinia publică într-un grad încât să ajungă a preda societățile cele mai solid întemeiate, aruncându-le în turburări și anarhie..."228, cenzura își intensifică activitatea, limitând considerabil libertatea de expresie a publicațiilor românești din această perioadă. Seria
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
va dezlega cestiunea evreilor, și independența, deja destul de scump plătită, ne va fi recunoscută; va rămâne însă de dezlegat o cestiune cu mult mai gravă și mai grăbitoare, cestiunea vieții noastre publice, cestiunea dacă trebuie să urmăm calea pe care rătăcim de atâta vreme sau daca trebuie să mai putem apuca pe calea cea adevărată. Vom fi un stat independent, cum vom face uz de această independență, aceasta e cestiunea cea mare (s.n.)"422. Ideea națională devine în publicistica eminesciană "o
by MIHAELA MOCANU [Corola-publishinghouse/Science/979_a_2487]
-
sa și nedreptatea celor care l-au demis... Dar cineva i-a răspuns cu multă fermitate... Atunci fratele Elia l-a întrebat: «Cine te-a primit în Ordin?». Fratele i-a răspuns: «Nu tu care ai părăsit Ordinul tău și rătăcești prin lume, și din acest motiv poporul te ia în râs.... Mergi pe drumul tău, frate muscă!». Auzind aceste lucruri, Elia a amuțit și s-a retras descumpănit. Cel care i-a răspuns fratelui Elia cu această fermitate a fost
Viaţa Sfântului Francisc de Assisi : cronici şi mărturii medievale franciscane şi non-franciscane by Accrocca Felice, Aquini Gilberto, Costanzo Cargnoni, Olgiati Feliciano () [Corola-publishinghouse/Science/100973_a_102265]
-
ține pasul cu afacerea sau cu domeniul În care sunt implicați.” Sharon Kirkman Donegan, președinte al Boyle/Kirkman Associates Cu ani În urmă, grupul Kingston Trio a avut un hit cu titlul „Desert Pete”. Cântecul spunea povestea unui om care rătăcea printr-un deșert fără merinde sau apă. Chinuindu-se să meargă mai departe, a privit În depărtare și i s-a părut că vede o pompă veche de apă. La Început a crezut că este un miraj, deoarece căldura din
[Corola-publishinghouse/Science/1890_a_3215]
-
alocate proiectelor care aveau o prioritate mult mai mică decât cele create de situația de ciză. Planurile trebuie consultate mereu. Acum câteva luni, eram În Cape Cod și am fost surprins de numărul șoselelor secundare. Era foarte ușor să te rătăcești și să te Îndepărtezi de destinație. Fără o hartă bună, nu ai cum să ajungi În mod eficient acolo unde ți-ai propus. Când am părăsit Cape Cod, harta pe care o cumpărasem de la Salt Marsh Visitors Center era zdrențuită
[Corola-publishinghouse/Science/1890_a_3215]
-
pe marginea acestui aspect, dar formulările pe care le folosește sunt mai degrabă vagi, amplificând astfel obscuritatea "explicației", în loc să o risipească. Rezultă că "în timp ce Ovidiu afirmă că tuturor le era cunoscut, chiar prea mult, motivul distrugerii sale, posteritatea s-a rătăcit în timp ce îl căuta printre firele miilor de ipoteze fără să ajungă la certitudinea vreuneia"2. Motivul acestei nesiguranțe se poate vedea, după părerea noastră, în chiar dualismul "confesiunii" poetului, care oscilează între a afirma și a nega, așa cum Ovidiu îi
by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1026_a_2534]
-
piere, Și de aceea umblă fugar din loc În loc. Ce caută nu știe, dar simte că lipsește Ființa care poate să-l facă fericit, Și neputînd găsi-o, În vreme ce-o dorește, În negura mîhnirii mai mult s-a rătăcit, Întocmai ca o luntre ce slobodă pe mare, Nu poate de furtune a mai găsi pămînt; Ce n-are nici nădejde că poate d’Întîmplare, Cu vreme s-o arunce la margine vr’un vînt.” Demersul său liric se Înscrie
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
nu veți face prin aceasta decît cea mai fundamentală politică, veți pune fundamentele naționalității”. Însă, Încă o dată, a scrie (a crea o limbă) nu Înspăimîntă pe Ion Heliade Rădulescu. Nu se simte la el nici o șovăială. Frica de a se rătăci În pădurile gramaticii nu-l urmărește. Versul este bine măsurat și, cînd observă la alții nereguli În privința ritmurilor, intervine, Îndreaptă silabele proaste, ceartă (În Ingratul) pe neștiutori. Este, desigur, un principiu de ordine și claritate luat din Boileau (a cărui
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
dă o listă de teme (subiecte) din geografia fizică și din istorie capabile să provoace imaginația lirică În direcția sublimului: „O Întindere nemărginită, precum nemărginirea tăriei, bolta cerului cea semănată de stele, o Înălțime sau adîncime grozavă În care se rătăcește și se cufundă vederea, precum un munte trufaș sau un turn măreț și o rîpă fioroasă; zgomotul tunetelor și al unei artilerii, vîjÎitul vînturilor celor Învrăjbite, mugetul valurilor unei mări În vijelie, trosnetul cel vîjÎios al unei cascade, repejunea cea
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
fiind, cum arată G. Călinescu și alți critici, esențial statică), dar simplul fapt că aduce În poezie aceste elemente constituie un progres. Obiectului poetic „În sfadă” ii corespunde un subiect „În volbură”, Îngrijorat (dar nu prea mult) să nu se rătăcească. Poetul pare a fi mereu tulburat, mirat de ceea ce vede și-i place să se Înfățișeze ca atare: „Pe cîmpul norocirei objectele În sfadă, Spini, flori, verdeaț-amestec se-nfâțișa grămadă, Cuvînt, vedere, cuget... În tot mă rătăceam Plecam pe cărări netezi
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
mult) să nu se rătăcească. Poetul pare a fi mereu tulburat, mirat de ceea ce vede și-i place să se Înfățișeze ca atare: „Pe cîmpul norocirei objectele În sfadă, Spini, flori, verdeaț-amestec se-nfâțișa grămadă, Cuvînt, vedere, cuget... În tot mă rătăceam Plecam pe cărări netezi și foarte-ntortochiate; Știam să-mi mai iau odihnă și gînduri mestecate Mă Îndrepta-n picioare, m-oprea... și iar porneam.” Versurile sînt din Visul, poem contestat de critică pentru didacticismul și incongruența lui, Însă interesant pentru că
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
mulțumire. În spațiul idilic apar teribilele versuri: „Pui mîna p-a mea frunte și caut un mormînt .................................................................. Zic lumii un adio: iau lira și mă duc”... O figură a nestatorniciei se prefigurează, așadar În aceste versuri. Poetul este predestinat să rătăcească În Întunericul durerii și nici un loc nu e suficient de sigur pentru a Împăca sufletul. Există, totuși, popasuri mai lungi, spații favorabile, și unul dintre ele este „vesela vale” lamartiniană. Este spațiul singurătății, al iubirii și al copilăriei. Aici se
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
un chip aproape programatic: „Ăsta e Bosforul d-unde s-aripează, P-al lor car de roze fragedele zori, Din a cărui undă și-a făcut mirază Bolta azurată, aurînd de flori. Ale sale fiice sînt strălucitoare Ca stelele d-aur rătăcind prin nori; Dulcea frumusețe este fugătoare, Piere ca o rouă dupe dalbe flori. Pe aici domnește blînda poezie Ce din cupa-i d-aur varsă drăgălaș Un prefum de roze și de ambrozie Care-mbată dulce sufletul gingaș. E-ora
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]
-
confruntare, ci dintr-o revărsare lentă și dulce (drăgălașă) a imaginației. O penetrație și o Întoarcere, o navetă ce se Încheie odată cu terminarea poemului. Citind versurile lui Alecsandri, impresia ce ne-o facem este că niciodată spiritul liric nu se rătăcește, nu rămîne suspendat, prizonierul unei situații fără ieșire. Există totdeauna o cale de Întoarcere, există o soluție de salvare și, cea dintîi, este chiar evitarea situațiilor limită. Poemul durează exact cît durează zborul fanteziei, miza poetului nu depășește niciodată posibilitățile
[Corola-publishinghouse/Science/1935_a_3260]